• Druga Księga Samuela5,1-7.10.

    1Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: «Oto myśmy kości twoje i ciało. 2Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: Ty będziesz pasł mój lud – Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem». 3Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem. 4W chwili objęcia rządów Dawid miał lat trzydzieści, a rządził lat czterdzieści. 5Judą rządził w Hebronie lat siedem i sześć miesięcy, w Jerozolimie zaś całym Izraelem i Judą rządził lat trzydzieści trzy. 6Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: «Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi». Oznaczało to: Dawid tu nie wejdzie. 7Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe. 10Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan, Bóg Zastępów, był z nim.

  • Księga Psalmów89(88),20.21-22.25-26.

    20Mówiąc kiedyś w widzeniu do świętych Twoich, rzekłeś: «Na głowę mocarza włożyłem koronę, wyniosłem wybrańca z ludu. 21Znalazłem Dawida, mojego sługę, namaściłem go moim świętym olejem, 22by ręka moja zawsze przy nim była i umacniało go moje ramię». 25Z nim moja wierność i łaska, a w moim imieniu jego moc wywyższona. 26Jego władzę rozciągnę nad morzem, a jego panowanie nad rzekami”.

  • Ewangelia wg św. Marka3,22-30.

    22Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili: «Ma Belzebuba i przez władcę złych duchów wyrzuca złe duchy». 23Wtedy przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? 24Jeśli jakieś królestwo wewnętrznie jest skłócone, takie królestwo nie może się ostać. 25I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. 26Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. 27Nie nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i wtedy dom jego ograbi. 28Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. 29Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». 30Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego».
    Fragment liturgicznego tłumaczenia Biblii Tysiąclecia, © Wydawnictwo Pallottinum

  • Św. Tomasz z Akwinu (1225-1274), teolog dominikański, doktor Kościoła

    Suma teologiczna

    Książę tego świata jest wyrzucony na zewnątrz

    Cuda Chrystusa miały na celu objawić Jego boskość; jednakże miała ona być zakryta przed demonami, w przeciwnym razie tajemnica Męki nie mogłaby się dokonać: „Gdyby poznali Pana chwały, nigdy by Go nie ukrzyżowaliby” (1Kor 2,8). Zdaje się zatem, że Chrystus nie miał dokonywać cudów na demonach... Jednakże prorok Zachariasz przepowiedział te cuda, wołając: „I wypędzę z kraju... ducha nieczystego” (Za 13,2). Cuda Chrystusa były bowiem dowodami wiary, którą nauczał. Czy jednak moc Jego boskości nie miała unicestwić ludziach, którzy mieli w Niego wierzyć, mocy demonów, jak mówi święty Jan: „Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony”? (J 12,31) Należało zatem, żeby wśród licznych cudów, Chrystus uwolnił ludzi posiadanych przez demony... W innym miejscu pisze św. Augustyn: „Chrystus dał się poznać demonom na tyle, jak dalece chciał; a chciał tyle, ile trzeba było..., dzięki pewnym materialnym dowodom Jego mocy”. Widząc owe cuda, demon zaczął domniemywać, że Chrystus był Synem Bożym: „Demony wiedziały, że On jest Mesjaszem”, mówi święty Łukasz (4,41). Jeśli wyznawały, że był Synem Bożym, „to raczej przypuszczały, niż miały pewność”, jak zauważa święty Beda. Co do cudów, jakich Chrystus dokonał, wyrzucając demony, to zrobił to na pożytek dla ludzi, a nie dla demonów; żeby ludzie oddali chwałę Bogu. To dlatego zabraniał demonom mówić o wszystkim, co dotyczyło Jego chwały. Święty Jan Chryzostom zauważa: „Nie było słuszne, by demony przywłaszczały sobie chwałę apostołów, ani żeby kłamliwy język głosił tajemnicę Chrystusa”.