NA ŻYWO | 37 tygodni modlitwy o wolność od lęku i nienawiści przy grobie bł.Ks.Popiełuszko

 

Prorocy i judasze. Czy dziś ludzie Kościoła powinni „wtrącać się do polityki”?

#Jerzy Popiełuszko #ksiądz Jerzy #polityka #wiara

(Fot. GSz/PCh24)

28 lutego 1982 roku, w ciemną noc stanu wojennego, ksiądz Jerzy Popiełuszko odprawił na Żoliborzu swą pierwszą Mszę za Ojczyznę. Potem były następne, przyciągające coraz większe tłumy. Młody kapłan przypominał o sprawach najważniejszych, wlewał w serca nadzieję.

Rządząca komunistyczna lewica dostrzegła zagrożenie. Przeciw księdzu Jerzemu rozpętano wściekłą nagonkę, oskarżając go o „szerzenie nienawiści”, „ekstremizm” i „wtrącanie się do polityki”. Były donosy, zniesławienia, próby wytoczenia procesu, a na końcu porwanie, okrutna kaźń i ciemna toń zalewu pod Włocławkiem.

Czy dziś ludzie Kościoła powinni „wtrącać się do polityki”? To trochę tak, jak z odwiecznym naszym dylematem insurekcyjnym: „Bić się czy nie bić?”. W obu przypadkach prawidłowa odpowiedź brzmi bowiem: to zależy.

Polityczny Jezus

Wypada zacząć od kwestii, że w politykę „wtrącił się” skutecznie sam Zbawiciel. Historyczną wagę narodzin Króla Żydowskiego docenił już Herod, wysyłając do Betlejem zgraję dzieciobójców.

Późniejsze nauczanie Mesjasza obserwowały uważnie przeróżne siły. Wśród uczniów znalazł się zdrajca, i to niepośledniej rangi. Tajny Współpracownik Sanhedrynu Judasz zaliczał się do Dwunastu – czyli, rzec można, do najważniejszych hierarchów wspólnoty. Czy był zwyczajnym konfidentem, pożądającym jedynie przyobiecanej mu kiesy? Wielu uważa, że motywacje Judasza były o wiele głębsze. Zaliczają go do żydowskich rewolucjonistów spiskujących przeciw Rzymowi; do burzycieli starego świata, marzących o ziemskim raju zbudowanym za cenę jeszcze jednej niezbędnej masakry gojów, za którą będą żarliwie dziękować w blasku chanukowych świec. Tymczasem Mistrz zawiódł judaszowe oczekiwania, żądał bowiem miłowania nieprzyjaciół i oddawania cesarzowi, co cesarskie. W ówczesnej sytuacji Narodu Wybranego takie postulaty miały swą wagę, niebezpieczną dla rewolucjonistów.

Proces Jezusa także posiadał polityczny kontekst. Oto kapłani Sanhedrynu – wystraszeni, że jakiś wichrzyciel odbierze im kontrolę nad społecznością. Oto namiestnik rzymski Piłat – człek wykształcony, esteta, pogardzający cuchnącymi czosnkiem, żądnymi krwi petentami. Piłat uznał brak winy Jezusa, ale troszczył się też o własne stanowisko, o polityczną karierę. Dlatego oddał Nazarejczyka w ręce jerozolimskiego ludu, sam demonstracyjnie umywając ręce, niczym dzisiejszy marszałek Szymon Hołownia postulujący, by o mordowaniu nienarodzonych dzieci rozstrzygnęło demokratyczne referendum.

I Jezus to swoje referendum przegrywa. Triumfuje demokracja w pełnym wydaniu – gęby wykrzywione nienawiścią, zaciśnięte pięści wyciągnięte w stronę „Wroga” wskazanego przez przebiegłych władców marionetek. Głos ludu orzeka zgodnym chórem:

– Uwolnij mordercę! Ukrzyżuj Niewinnego!

A gdzież wtedy podziewa się Kościół? Milczy i wypiera się. Owszem, jest Matka i wierny uczeń Jan. Potem pojawi się Weronika. Dojrzewa do wiary setnik Longinus, obserwujący krwawy dramat z obiektywizmem zawodowego rębajły. Ale to ledwie garść dzielnych. Zaś apostołowie i uczniowie, przecież wcale liczni, w godzinie próby rozproszyli się, pochowali w mysich dziurach „z obawy przed Żydami”. Gdzieś zniknęły te tłumy, które pięć dni wcześniej witały Zbawiciela wjeżdżającego do Jerozolimy, krzycząc „Hosanna!”.

Apostoł Piotr – przed paroma godzinami samotnie stający z mieczem w ręku naprzeciw zgrai sługusów arcykapłana – teraz po trzykroć zapiera się znajomości z Człowiekiem wydanym na żer tłumu. Ale Piotr dostrzeże swą winę i szczerze zapłacze. Jego łzy przeważą ogrom upadku wspólnoty, uczynią zeń Skałę, na której oprze się Kościół.

Akty miłości

Wygodnie jest mówić, że Jezus przyszedł, aby głosić miłość. Tylko, że miłość Zbawiciela potrafiła przybrać postać bicza, którym wypędził profanatorów ze świątyni.

Mistrz często używał ostrych, nawet brutalnych słów. On nie przyszedł krzewić „słitaśnego”, polanego lukrem pokoju bez zobowiązań. On przyniósł światu miecz (Mt 10, 34).

Tak też rozumiał miłość papież Urban II, wzywając wiernych na krucjatę (1095). Rzecz miała aspekt duchowy (obronę Grobu Chrystusa i miejsc świętych), miłosierny (ratunek dla chrześcijan cierpiących pod mahometańskim jarzmem), ale i polityczny. Toż w momencie, gdy Ojciec Święty rozpalał serca w Clermont, trwała już wielka ofensywa islamu na Europę, prowadzona z trzech kierunków: od zachodu (Półwysep Iberyjski), południa (Sycylia, Półwysep Apeniński) oraz wschodu (wyspy Morza Śródziemnego, próby szturmów Konstantynopola). Krucjaty przeniosły środek ciężkości tych zmagań na Bliski Wschód, dały Europie czas na przygotowanie obrony.

Gdyby wtedy Kościół nie „wtrącił się do polityki”, to dzisiaj panie posłanki z Lewicy paradowałyby w burkach i pasłyby kozy. To ostatnie w ich przypadku nie byłoby rzeczą złą, albowiem każdy powinien wykonywać pracę, do której został stworzony.

Dzisiejszy Kościół, niestety, dał sobie spokój z krucjatami, będącymi bezkompromisowym aktem wyznania wiary. Na polu społecznym podtrzymuje za to zaangażowanie w walce z ubóstwem. W tej chwalebnej działalności niekiedy pojawiają się zgrzyty. Wynikają one ze ślepego naśladownictwa państwowego „socjalu”, jak i oderwania od korzeni chrześcijańskiej dobroci, opartej na miłości do Boga.

Bywa, że troska o ludzi ubogich obejmuje coraz częściej także tych „biednych” z wyboru, którzy ze swej „biedy” uczynili popłatny zawód, mając przy tym w głębokiej pogardzie „frajerstwo” harujących na nich podatników i ofiarodawców. Ktoś zdemoralizował tych biedaków darmową pomocą, utwierdził w przekonaniu, że „im się należy”, że obowiązkiem pracujących jest utrzymywanie darmozjadów.

Żal patrzeć, jak nasz wspólny majątek, tak państwowy jak kościelny, wypracowany ciężkim wysiłkiem pokoleń i ofiarnością darczyńców, jest lekką ręką rozdawany tubylczym i importowanym wyłudzaczom. Gdzieś zaginęło starotestamentalne wezwanie: „Nie patrz na osobę ubogiego, ani czcij twarzy możnego, sprawiedliwie sądź bliźniemu twemu” oraz świętopawłowe: „Kto nie chce pracować, niech też nie je”.

Milczenie baranów

Przed laty spore poruszenie w mediach wywołała informacja, że pewien ksiądz proboszcz (przez litość nie przypomnę jego parafii) udostępnił salkę katechetyczną do agitacji panu… Robertowi Biedroniowi, wcale nie tającemu swoich poglądów i inklinacji.

Nie podejrzewam, by księdza proboszcza łączyły z panem Biedroniem przekonania polityczne, ani też skłonności innego rodzaju. Nie, myślę, że wielebny chciał pokazać się jako dobry, uprzejmy człowiek. Imć Robert B. nie znalazł w owej zacnej mieścinie miejsca do uprawiania propagandy, zatem dobrodziej mu takowe udostępnił, tak z obfitości serca. A że mogło to posłużyć – patrząc z chrześcijańskiej perspektywy – do szerzenia zła, to już mniej istotne, wszak liczy się wzajemna życzliwość i „dobroludzizm”…

Pamiętam, westchnąłem wtedy ciężko, ze świadomością, że w Bożej owczarni jest miejsce dla mądrych pasterzy, dla wiernych, a nawet trochę mniej wiernych czy wątpiących owieczek, wreszcie dla psów pasterskich z oddaniem broniących stada. Niestety, rzetelnych baranów także wśród nas nie brakuje.

Środowiska LGBT (za „twarz” których uchodzi pan Biedroń) stały się problemem także politycznym. W demokracji liczy się każdy głos, a partyjni aktywiści pilnie śledzą słupki sondażowe i starają się zagospodarować każdą niszę. Lewica znalazła sobie w sodomitach „nowy uciskany proletariat”. Każdy rozsądny człek widzi, że „odmieńcy” traktowani są tutaj instrumentalnie, jako poręczne narzędzie w czyimś ręku. Przecie jeszcze w latach 80. partyjni towarzysze pana Włodzimierza Czarzastego brutalnie szykanowali homoseksualistów w trakcie akcji „Hiacynt” (prawda, panie Czarzasty?); teraz zaś pogrobowcy komuny ostentacyjnie zioną tolerancją.

LGBT obwołano u nas dyżurną świecką świętością, niepodlegającą żadnej krytyce, zupełnie niczym Orkiestra Owsiaka albo tak zwani „niezłomni obrońcy Ukrainy”. Swąd owej mody z czasem wdarł się do Świątyni, a jeszcze częściej do biskupich pałaców. Taki nowoczesny, „politycznie poprawny” hierarcha nie powie otwarcie zboczeńcowi, że ten żyje w grzechu, że swymi czynami skazuje się na wieczne potępienie. No bo (rozumuje dobrotliwy hierarcha) jeszcze taką szczerością sprawiłby odbiorcy przykrość. Zupełnie jak „litościwy” lekarz, który utajnia przed pacjentem jego groźną chorobę, aby nie zepsuć mu dobrego samopoczucia. Tak ma wyglądać dzisiejsza miłość bliźniego i „poszanowanie godności osoby ludzkiej”?

Ponarzekałem sobie na milczenie naszych baranów, a przecież właśnie wydały z siebie głos. Stosunkowo niedawno pojawił się pomysł błogosławienia przez Kościół związków pederastów. W tym miejscu sięgnę pamięcią do mego dzieciństwa, kiedy to księża katecheci w pocie czoła próbowali przelać kapkę teologicznej wiedzy do mej opornej łepetyny (fakt, były to naprawdę inne czasy, bo papieże witali się wtedy z ludem sławiąc Imię Pana, a nie banalnym „Dzień dobry”). Tedy dziecięciem jeszcze będąc, dowiedziałem się na katechezie między innymi, że taki grzech sodomski to jedna z przewin wołających o pomstę do nieba. Taki, w świetle nauczania Kościoła, jest kaliber owego uczynku.

Dlatego dzisiejszy pomysł błogosławienia przez duchowieństwo konkubinatów sodomitów to nie tylko pokraczne naśladownictwo polityków szukających taniego poklasku. Ani nie sama odrażająca karykatura sakramentu małżeństwa. Jeżeli jakiś hierarcha zapragnął błogosławić związki generujące grzech wołający o pomstę do nieba, to w najlepszym razie mamy tu do czynienia ze schizofrenią; w najgorszym zaś – ze słabo zakamuflowanym, nudnym do bólu satanizmem, próbującym przemycić zło w kostiumie dobroci.

Nasi i wasi

Oto historia, która wstrząsnęła sumieniami wielu. Pewien Polityk bierze kolejny ślub kościelny (!), porzucając poprzednią małżonkę z trójką dzieci.

Uprzednio zawarty sakrament małżeństwa okazał się ponoć „nieważny”, z uwagi na „niedojrzałość” Polityka (która to umysłowa ułomność jakoś nie przeszkodziła mu w karierze). Dopiero teraz Polityk „dojrzał” do „ważnego” ślubu katolickiego, wprawdzie nie z dotychczasową żoną, ale z następną – tak, z następną wybranką to już „dojrzał”…

No cóż, zauważy ktoś roztropnie, nie osądzajmy, bo nie znamy szczegółów sprawy. Jednakże ów Polityk nie bierze nowego ślubu w cichym zakątku, tak by nie siać wątpliwości i zgorszenia. Nie, on będzie składał kolejną przysięgę wierności, kolejnej połowicy, w obliczu Boga – z pełną pompą, w blasku fleszy, w sanktuarium noszącym imię Papieża Polaka! A co, niechaj „ciemny lud” (co wszystko kupi), niechże ten „ciemny lud” widzi, że u nas Politykom wolno wszystko, także w Kościele! Tak bawi się dzisiejsza szlachta, dzisiejsi magnaci. Gorzej, bo niekiedy czynią to z błogosławieństwem radośnie uśmiechniętych duchownych.

Owóż jest to ten rodzaj polityki, od której Kościół winien trzymać się z daleka. Tymczasem rzeczywistość raz po raz dostarcza żałosnych przykładów. Jakże często bywa okazywane poparcie „naszym”, którzy łajdactwem wcale nie różnią się od „tamtych”. Jak w słynnym skeczu, ilustrującym spór zwolenników największych polskich partyj:

– Wasi kradną!

– A wasi też kradną!

– Ale nasi przynajmniej chodzą do kościoła!

Podkreślmy istotny niuans: „chodzą do kościoła”, ale już niekoniecznie modlą się w kościele, niekoniecznie wierzą. Kiedy pan Donald Tusk z PO ogłosił swe iście herodowe plany, że przyjmie na listy wyborcze wyłącznie zwolenników mordowania dzieci nienarodzonych, oburzenia po prawej stronie było co niemiara. Gdy jednak jako zwolennik „kompromisu aborcyjnego” zadeklarował się pan Mateusz Morawiecki z PiS – niektórzy z tych, co jeszcze przed chwilą jak najsłuszniej obsobaczali „wnuka swojego dziadka”, teraz nagle nabrali wody w usta.

Kiedy pan prezydent Bronisław Komorowski podpisał się pod ustawą o in vitro, nasi biskupi nie zostawili na nim suchej nitki. I bardzo dobrze, bo choćby z dziennikarskich śledztw wiemy, że mimo oficjalnych zaprzeczeń zainteresowanych medyków, mimo obowiązującego w naszym kraju zakazu niszczenia „nadliczbowych” zarodków, w wielu ośrodkach medycznych miały miejsce upiorne selekcje, jak nie przymierzając na rampie w Auschwitz – ty przeżyjesz, ty pójdziesz w otchłań…

Dla odmiany, gdy po latach pod ustawą o in vitro prezydencki podpis złożył pan Andrzej Duda, w kościelnych kręgach zaległa cisza, niczym nad grobem zamordowanego dziecka. To jest, chwileczkę, nie wszyscy milczeli – na portalu PCh24 był w tej sprawie ważny (i odważny!) głos ks. prof. Pawła Bortkiewicza TChr, jasno stwierdzający, że poparcie in vitro oznacza zerwanie więzi z Kościołem. Ale hierarchowie tym razem zachowali powściągliwość. Różnica w ich reakcji była znacząca. Ktoś gotów pomyśleć, że Komorowskiego zgromiono nie za grzeszny czyn, tylko za to, że nie należał do partii zaprzyjaźnionej z pałacami biskupimi.

Trupy ważniejsze i mniej ważne

Na świecie jest wiele podłości i trzeba stawiać jej czoła, nie oglądając się na to, czy ktoś uzna to za „mieszanie się do polityki”. Wszak „dla triumfu zła wystarczy, żeby dobrzy ludzie nic nie robili” (Burke).

Tymczasem w Kościele raz po raz zwycięża chęć podpięcia się pod jakiś modny, medialny, choć niekoniecznie sensowny temat. Bo to potem dobrze wygląda w telewizji! Stąd pseudoekologiczne kocopały, wielokrotnie już ośmieszone. Bywają także sprawy poważne, wszakże podejmowane bez zbadania ich prawdziwej istoty, co musi prowadzić do opłakanych rezultatów. Przecież nie ze złej woli, tylko z głupiego ulegania modom i braku rozeznania pewien duchowny uczył parafian śpiewać „Czerwoną kalinę”.

– Jaka ładna piosenka! – zachwycał się głośno.

Faktycznie, ładna. Rezuni z UPA też ją docenili.

A pamiętacie prowadzone przed kościołami zbiórki pieniędzy „na armię ukraińską”? Pół biedy, jeśli zebrane środki zostały potem zwyczajnie rozkradzione, bowiem armia ukraińska ma z tym nielichy problem, proszę szanownych darczyńców. Czy jednak ktoś może zagwarantować, że pozyskane fundusze posłużyły do sfinansowania ataków na cele wyłącznie wojskowe? Skąd pewność, że pomoc polskich dobrych duszyczek nie przyczyniła się do kolejnej masakry cywilów – na targowisku w Doniecku, lub na boisku szkolnym w Biełgorodzie, bądź w innym, równie „strategicznym celu”? Czy organizatorzy owych zbiórek mieli pojęcie, jak naprawdę wygląda ta wojna?

Onegdaj ma nastoletnia córka pokłóciła się z pewnym księdzem, którego zresztą lubi i szanuje, bo to akurat kapłan prawdziwy, z powołania.

– A czemu u nas w kościele słyszę tylko modlitwy „o pokój na Ukrainie”? – wypaliła. – A gdzie byliście, jak przez osiem lat Ukraińcy bombardowali Donbas? Jak stawiali pomniki zbrodniarzom wojennym?

– Ależ, dziecko… – próbował dojść do głosu dobrodziej, szczerze stropiony.

– A czemu nigdy nie ma modlitw za mordowanych katolików z Nigerii? Bo w telewizji o nich nie gadają? – rąbała ma latorośl bez pardonu.

– Tatusiowa córeczka! – wypsnęło mi się z dumą, gdy mi zdawała relację o sprawie. Jakoś w tym wypadku nie miałem serca ochrzanić pociechy za brak poszanowania dla księżowskiego autorytetu.

Dziś pewnie zapytałaby o bombardowania Gazy. Niektórzy szukają tutaj porównań z wojną na Ukrainie i wyliczają, że przez pierwsze półtora roku „Specjalnej Operacji Wojskowej”, toczącej się przecie z dużą intensywnością, od pocisków rosyjskich i ukraińskich zginęło pięćset dzieci. To straszna liczba, ale dla porównania odwet Izraela w Gazie już w pierwszy tydzień (!) zebrał wśród dzieciarni siedem setek ofiar, zaś przez kolejne cztery miesiące – jakieś osiem tysięcy. I gdzież ci zachodni mężowie stanu – głęboko wstrząśnięci, uroczyście wykluczający państwo żydowskie z grona cywilizowanej wspólnoty? Polska telewizja jakoś nie grzmi o „bandyckiej armii Izraela”, ani nie ubliża przywódcom tego państwa od „zbrodniarzy”…

Mniejsza o polityków i mediotów, ich hipokryzja dla nikogo nie jest tajemnicą. Ale nie słychać także naszych biskupów, jeszcze niedawno tak skwapliwie prezentujących swe oburzenie w sprawie Ukrainy. Niektórzy, zamiast upomnieć się o ofiary w Ziemi Świętej, woleli bronić… palenia świec chanukowych w Sejmie i reklamować Dni Judaizmu, co wobec rzezi trwającej w Lewancie nabrało szczególnego znaczenia.

Kiedy wreszcie pojmą, że śmierć ukraińskiego dziecka to dramat taki sam, jak śmierć dziecka rosyjskiego, palestyńskiego czy nigeryjskiego? Kiedy przestaną dzielić krew na cenniejszą i mniej cenną?

W godzinie próby

Na jesieni 2020 roku, podczas ekscesów obwołanych szumnie Strajkiem Kobiet, polityka wtargnęła do Kościoła w sensie dosłownym.

W całym kraju nielegalne spędy opozycyjnej gawiedzi, ubezpieczane przez zastępy rządowej policji (!!!) maszerowały na świątynie, by miotać tam bluzgi, a tu i ówdzie kamienie i butelki. Znane i uznane „humanistki” podjudzały do zajść, publicznie używając słownictwa właściwego dla środowisk patologicznych (czyżby odezwały się geny?). Wdzierano się do obiektów kościelnych, dewastowano je, a posłanka Joanna Scheuring-Wielgus dopuściła się czynu przestępczego, zakłócając Mszę świętą (uniewinniona przez usłużnego sędziego, dziś owa dama plugawi swą osobą fotel wiceministra… kultury).

Politycy rozgrywali swoje gierki i geszefty, a tymczasem wielu wiernych organizowało się oddolnie. Gdy dowiedziałem się, że w moim mieście nawiedzona horda, z udziałem lokalnego kacyka, zamierza ruszyć w okolice kościoła parafialnego, niezwłocznie zawlokłem tam me grzeszne cielsko w nadziei, że „w razie czego” może na coś się przydam. Posiłkowali mnie małżonka tudzież potomstwo. W świątyni i wokół niej zastaliśmy całkiem niezwyczajne (jak na czas kowidowych restrykcji) mnóstwo ludzi. Stawili się duchowni i świeccy, staruszkowie i młodzi, wszyscy gotowi do czynu. W innych częściach Polski bywało podobnie. Oto pod Jasną Górą „czerwono-czarna” zgraja została zatrzymana przez garść narodowców.

– Chcecie się bić z tysiącem ludzi? – zajazgotały do nich aktywistki.

– Chcemy! – odkrzyknęli twardo.

Znalazło się w onym czasie wielu kapłanów, co nie bali się nazywać zła po imieniu, co nie szli ze złem na kompromisy i na „dialogowanie” – i chwała im za to. Ale bywało także inaczej. Nie przypominam sobie, by jakiś błyszczący stale w mediach hierarcha zwrócił się wtedy do ludu:

– Stańmy murem, brońmy naszych świątyń, brońmy Krzyża! Powstrzymajmy tych barbarzyńców!

Niejeden jutubowy czy gazetowy kaznodzieja, mocny w gębie i goniący za popularnością, uwielbiający gwiazdorzyć w świetle kamer pouczając maluczkich, w tamtym trudnym czasie próbował łasić się do lewackiej tłuszczy – że niby brzydzi go „formowanie bojówek dla obrony obiektów kościelnych”, że „protestujące kobiety zostały sprowokowane”, albo i wprost, że on „też nienawidzi TEGO Kościoła”. Ci mistrzowie pustego słowotoku sami oczywiście nie stanęli na progu atakowanych świątyń, aby chronić je przed profanatorami, skądże znowu. Nie wytykali hołocie antykatolickich bluzgów, ani zakłócania nabożeństw, ani dewastacji miejsc kultu. No bo przecie jeszcze by im przez to spadła ilość „lajków”! Ot, polityka…

Tedy coś Wam powiem na koniec, właśnie Wam, cwani i wygadani Panowie Celebryci w habitach i koloratkach. Ksiądz Jerzy Popiełuszko był inny niż Wy, podobnie ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski i jeszcze cały zastęp zacnych i odważnych kapłanów. Oni w godzinie próby także byli oskarżani przez różnych „otwartych” judaszów o „szerzenie nienawiści” i o niecne „politykierstwo”. Ci wspaniali księża byli od Was inni – może dlatego, że reprezentowali prawdziwy Kościół?

 

Andrzej Solak

 

Ks. prof. Kowalczyk: jeśli ludziom wyrwie się z serc wiarę w Boga, to w miejsce to wejdą wierzenia o diabelskiej proweniencji

#ateiści, #ateizm #Dariusz Kowalczyk #nowy ateizm #pogaństwo

(fot. prtscr/youtube/Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski)

„Wielu ludzi deklaruje się jako niewierzący. Ale cóż właściwie znaczy to określenie? W co niewierzący? Każdy wszak w coś wierzy. Co więcej, na podstawie takiej czy innej wiary podejmujemy różne decyzje osobiste, rodzinne, polityczne”, pisze na łamach tygodnika „Idziemy” ks. prof. Dariusz Kowalczyk.

Kapłan przywołuje kilka cytatów z Pisma Świętego. „Mówi głupi w swoim sercu: «Nie ma Boga» (Ps 53, 1). Tyle że owi głupi to nie tyle ateiści, ile ludzie, którzy uważali, że nie ma co liczyć na Boga, który jest daleko i człowiekiem się nie interesuje. A o takich prorok Jeremiasz mówił: Zaparli się Pana i powiedzieli: «On nic nie znaczy. Nie spotka nas żadne nieszczęście» (Jr 5, 12). Paweł Apostoł w Liście do Rzymian pisze zaś: Znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych, stali się głupimi. I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt (Rz 1, 21-23), czytamy.

„Ktoś mógłby powiedzieć, że dzisiaj prawie nikt już nie czci pogańskich bożków. Tyle że z pogaństwem sprawa jest bardziej złożona. To nie tylko kult słońca, księżyca, rozłożystych dębów itd. Współczesne pogaństwo ma współczesnych, nowoczesnych idolów, których czci. Są to ideologie, które chcą zastąpić wiarę w Boga Jezusa Chrystusa. W XX w. taką religijną ideologią tworzącą swoich idolów był marksizm-leninizm-stalinizm, maoizm, a także hitleryzm. Dziś mamy neomarksistowskie w gruncie rzeczy ideologie, jak genderyzm, LGBTQ+, klimatyzm, aborcjonizm, eutanazizm. Szerzy się też wróżbiarstwo, okultyzm, magia. Natura nie znosi próżni; jeśli ludziom wyrwie się z serc wiarę w Boga Stworzyciela i Zbawiciela, to w to miejsce wejdą wierzenia o w gruncie rzeczy diabelskiej proweniencji”, wskazuje duchowny.

Na koniec jezuita zwraca uwagę, że z roku na rok ateizm jest coraz głupszy, a jego jedynym motywem jest uderzanie w Kościół i kapłanów poprzez powtarzanie bezmyślnych i zacietrzewionych haseł.

 

Źródło: idziemy.pl

TG

 

„Na ratunek” nastolatkom – nowe prawo farmaceutyczne to kolejny krok w stronę demoralizacji młodych Polaków

#antykoncepcja awaryjna #bioetyka #etyka #ochrona życia #Okiem Młodych #pigułka dzień po #prawo #prawo farmaceutyczne #tabletki poronne

(Oprac. GS/PCh24.pl)

Gdyby „oświeceni” przywódcy XVIII-wiecznej, francuskiej bandyterki żyli współcześnie, na pewno z nie lada satysfakcją obserwowaliby dogorywanie łacińskiej cywilizacji – zrujnowane świątynie, liberalne świeckie prawa, wszechobecny materializm, nieustanna pogoń za „wiedzą”, pieniędzmi, osłabiona więź między dziećmi a rodzicami, narastający konflikt pokoleń, podważenie rodziny jako podstawowej, najistotniejszej komórki społecznej, czy wreszcie systemowa demoralizacja młodych pokoleń. Tą ścieżką podąża od niedawna i polska władza, która ogłosiła plan wprowadzenia tzw. pigułek „dzień po” na listę środków dostępnych w aptece bez recepty. Co najistotniejsze, z tego rodzaju antykoncepcji awaryjnej będą mogły korzystać bez wiedzy rodziców i konsultacji z lekarzem już 15-latki. Zastanówmy się, co dla jednostki i całego Narodu mogą oznaczać przepisy nowego prawa farmaceutycznego.

W styczniu do Sejmu trafił rządowy projekt ustawy zmieniającej Prawo farmaceutyczne [22 lutego 2024 Sejm głosami koalicji 13 grudnia przyjął proponowane zmiany – red.]. Zgodnie z treścią uzasadnienia, zmiana dotyczy przywrócenia poprzedniego stanu prawnego (sprzed 2017 r.), w kwestii dostępności produktu „leczniczego” z grupy hormonalnych środków antykoncepcyjnych do stosowania wewnętrznego – ma on być dostępny bez recepty. Ustawa ma także dawać możliwość określenia w drodze rozporządzenia Ministra Zdrowia ewentualnych ograniczeń, np. wieku, dla których preparat mógłby być wydawany tylko na receptę – przygotowany projekt rozporządzenia zakłada konieczność uzyskania recepty w przypadku osób, które nie ukończyły 15. roku życia. W 2015 roku rozporządzenie umożliwiające ogólnodostępną sprzedaż pigułki „dzień po” bez recepty tym, którzy ukończyli 15. rok życia, podpisał minister zdrowia w gabinecie PO – PSL Bartosz Arłukowicz. (ówczesny rząd promował wówczas, w trosce o zdrowie młodzieży, zakaz sprzedaży chipsów i słodyczy w szkolnych sklepikach…). Dzisiejszy powrót do pomysłu z „awaryjnymi” pigułkami hormonalnymi bez recepty ukazuje determinację polityków o liberalnym światopoglądzie we wprowadzaniu takich regulacji – to nie jest tylko element pozyskiwania „nieskrępowanego” moralnie elektoratu, ale przede wszystkim oddziaływanie ideologiczne.

Czym jest octan uliprystalu? – „półprawdy” i manipulacje

Obecnie ulotka w języku polskim dołączana do opakowań z tabletkami typu „dzień po” (ellaOne) podaje jedynie informację o działaniu opóźniającym owulację, czyli faktycznie antykoncepcyjnym. W mojej opinii jest to manipulacja, która może wprowadzać w błąd osoby, które ze względów moralnych wahają się, czy zażyć taki środek. Substancja czynna, o której mowa w projekcie ustawy, to octan uliprystalu. Zaliczany jest on do kategorii tzw. antykoncepcji awaryjnej, której zażycie jest skuteczne do 120 godzin po zbliżeniu. Zasadniczo jego działanie polega na wstrzymaniu owulacji, czyli przedostania się komórki jajowej z jajnika do jajowodu, gdzie może dojść do jej połączenia się z plemnikiem (poczęcie). Jednak substancja ta powoduje również modyfikacje na tle histologicznym (tkankowym) – wpływa ona na endometrium, czyli wewnętrzną warstwę ściany macicy. Uniemożliwia zagnieżdżenie się zarodka w ścianie macicy w przypadku, gdy doszło jednak wcześniej do zapłodnienia – oznacza to wyrok śmierci dla rozwijającego się już człowieka. Działanie preparatu zależy więc od tego, czy zastosowano go przed, czy po owulacji, przy czym precyzyjne wyznaczenie momentu owulacji przez kobietę jest niezwykle trudne. To niewątpliwie najpoważniejszy etyczny problem związany ze stosowaniem tabletek z octanem uliprystalu. Niektóre portale zajmujące się tematyką antykoncepcji i „seksedukacji” wręcz przekonują, że działanie tego preparatu skutkujące przerwaniem ciąży to mit. Stwierdzenie o braku działania wczesnoporonnego przedstawił także obecny szef MON Władysław Kosiniak-Kamysz (lekarz!).

W aktualnej ulotce preparatu zawierającego octan uliprystalu znajdziemy zapis: „Ten lek jest metodą antykoncepcyjną stosowaną w celu zapobiegania zajściu w ciążę. W przypadku ciąży nie spowoduje ona jej przerwania”. Tymczasem w ogólnie dostępnych informacjach na temat octanu uliprystalu, np. w encyklopedii leków doz.pl, znajdziemy następującą informację: „mechanizm działania uliprystalu w aktywnej formie octanu uliprystalu polega na selektywnym wiązaniu się z receptorem progesteronowym. Uliprystal działa swoiście tkankowo i antagonistycznie (przeciwnie) do progesteronu. W wyniku podania uliprystalu następuje zablokowanie przez lek receptorów progesteronowych. Progesteron wydzielany przez ciałko żółte nie ma szansy zadziałać, nie zachodzą zmiany warunkowane tym hormonem – m.in przebudowa endometrium, niezbędna jest do implantacji zarodka. Wynikiem tej zmiany jest brak implantacji zarodka w błonie śluzowej macicy i w efekcie jego obumarcie”.

Skąd zatem różnice w postrzeganiu skutków działania preparatu? Ci, którzy negują możliwość wczesnoporonnego działania tabletek „dzień po”, zazwyczaj opierają się na alternatywnej definicji ciąży – twierdzą, że zaczyna się ona dopiero od zagnieżdżenia zarodka w błonie śluzowej macicy. Skoro więc nie dochodzi do owego zagnieżdżenia, nie dochodzi do ciąży, a więc i do jej przerwania. Nie ma więc problemu ani dylematów moralnych – jeśli stłuczemy termometr, nie będzie gorączki…

Kłam tej definicji zadaje choćby zjawisko ciąży pozamacicznej, czyli niezagnieżdżonej w macicy, a jednak nazywanej ciążą. I na to jednak znaleziono kreatywne rozwiązanie – według niektórych specjalistów, zagnieżdżenie zarodka np. w jajowodzie nazywane jest ciążą z uwagi na „połączenie” między zarodkiem a organizmem matki (może zapomniano, że zarodek, zanim zostanie pomyślnie wbudowany w błonę śluzową macicy, także jest już odżywiany przez organizm matki?). Definicja ciąży, przyjęta choćby przez amerykański National Cancer Institute czy opisywana w Encyklopedii Britannica, to – zgodnie z dzisiejszym stanem wiedzy – okres pomiędzy zapłodnieniem komórki jajowej przez plemnik a porodem oraz proces i ciąg zmian zachodzących w tym czasie w organizmie kobiety. To, czy ciąża zostanie szczęśliwie zwieńczona porodem, czy też różne czynniki (np. brak odpowiedniej implementacji zarodka) ją zakłócą lub zakończą, jest zupełnie inną kwestią, nie decydującą o fakcie zaistnienia inicjacji procesu zwanego ciążą. Czynniki zakłócające mogą być pochodzenia naturalnego lub mogą być wywołane przez kobietę. Działanie w celu zmiany warunków dla implementacji zarodka na niesprzyjające z pewnością zmierza do przerwania zainicjowanego już uprzednio procesu ciąży.

„Sola dosis facit venenum”

Ciąża i okres karmienia piersią jest przeciwwskazaniem dla zażywania octanu uliprystalu. W internecie dostępne są następujące stwierdzenia zaczerpnięte z raportu Assesment Report fo Ellaone CHMP (Committee for Medicinal Products for Human Use) z 2009 roku: „octan uliprystalu wykazuje embriotoksyczność w badaniach na zwierzętach. Przed zastosowaniem leku należy więc wykluczyć ciążę. Europejska Agencja Leków zaproponowała unikanie wzmianek o możliwości użycia octanu uliprystalu jako środka aborcyjnego w celu zapobieżenia stosowaniu leku niezgodnie ze wskazaniami rejestracyjnymi. Nie jest prawdopodobne, by octan uliprystalu mógł być efektywnie stosowany jako środek aborcyjny, gdyż stosowany jest w znacznie mniejszej dawce (30 mg) niż z grubsza podobnie działający mifepriston, stosowany w dawce 600 mg i wymagający połączenia z prostaglandynami w celu wywołania poronienia. Jednak dane na temat embriotoksyczności u ludzi są bardzo ograniczone i nie jest znane rzeczywiste ryzyko wywołania aborcji lub działania teratogennego”.

Czy zatem dostępność preparatu bez recepty może sprawić, że ktoś zakupi i zażyje ten środek w dawce odpowiedniej do wywołania „poronienia”? Twierdzenie o braku możliwości przerywającego ciążę działania „tabletek po” jest, moim zdaniem, wprowadzaniem ludzi w błąd, zwłaszcza, że przy szerokiej dostępności produktu przerażone swoją „sytuacją” niedoświadczone osoby mogą spożyć dawki znacznie większe niż zalecane przez producenta lub sięgać po preparat zbyt często.

Środki zawierające octan uliprystalu w mniejszej dawce (5 mg) stosowanej przez okres 3 miesięcy, zalecane były do leczenia umiarkowanych i ciężkich objawów mięśniaków macicy. Lek występował wówczas m.in. pod nazwą Esmya i był, oczywiście, dostępny na receptę. W ulotce opis działania leku sformułowano wprost: „antagonista progesteronu. (…) Lek działa przez modyfikowanie aktywności progesteronu, czyli hormonu naturalnie występującego w organizmie. Octan uliprystalu wywiera bezpośredni wpływ na endometrium”. W 2020 roku pojawiły się doniesienia o szkodliwym wpływie tego preparatu na wątrobę. W artykule z 23 marca 2020 r. na stronie mgr.farm czytamy: „Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych poinformował, że octan uliprystalu 5 mg nie powinien być stosowany w leczeniu mięśniaków macicy do czasu zakończenia trwającego obecnie przeglądu ryzyka uszkodzenia wątroby. W 2018 roku Komitet ds. Oceny Ryzyka w ramach Nadzoru nad Bezpieczeństwem Farmakoterapii (Pharmacovigilance Risk Assessment Committee – PRAC) zakończył przegląd danych dla produktu leczniczego Esmya 5 mg (octanu uliprystalu) zainicjowany z powodu doniesień o ciężkim uszkodzeniu wątroby, w tym o czterech przypadkach zakwalifikowanych jako wymagające przeszczepienia tego organu. Aby zminimalizować ryzyko, stosowanie uliprystalu w dawce 5 mg zostało ograniczone i wydano zalecenia dotyczące regularnych badań czynności wątroby. W grudniu 2019 roku EMA została poinformowana o nowym przypadku ciężkiego uszkodzenia wątroby prowadzącego do przeszczepienia tego narządu po leczeniu produktem leczniczym Esmya (octan uliprystalu). Ze względu na ciężkość tego przypadku i jego wystąpienie pomimo przestrzegania środków minimalizacji ryzyka wdrożonych w 2018 roku, nie należy stosować produktów zawierających octan uliprystalu w dawce 5 mg, podczas trwającego na poziomie unijnym przeglądu korzyści i ryzyka tego produktu leczniczego”.

Lek ten został wstrzymany w obrocie, zalecano przerwanie rozpoczętych kuracji i nie rozpoczynanie nowych. W komunikatach zastrzegano, że decyzja nie dotyczy preparatów antykoncepcyjnych, jednak rodzi się pytanie: czy dawka 30 mg (ulotka dopuszcza także przyjęcie kolejnej dawki, gdyby po pierwszej nastąpiły wymioty) octanu uliprystalu dostępna bez ograniczeń dla bardzo młodych osób, które mogą ją zażywać przy każdej „wątpliwości”, pozostanie obojętna dla zdrowia? Zagraniczne ulotki preparatu 30 mg zawierają informację, że nie zaleca się wielokrotnego stosowania preparatu w tym samym cyklu menstruacyjnym, ponieważ nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności częstego stosowania go w tym samym cyklu. Nie zapominajmy, że bezrefleksyjne przyjmowanie hormonów może wpłynąć na gospodarkę hormonalną całego organizmu i wywołać gamę niepożądanych objawów, w tym rozregulować cykl menstruacyjny, co znów może wywołać wątpliwości co do terminu owulacji i pokusę, aby ponownie sięgnąć po przedmiotowy preparat. Ingerowanie w układ hormonalny kobiety może mieć wpływ na jego prawidłowe funkcjonowanie, a od tego zależy przecież możliwość zajścia w ciążę czy termin przekwitania.
Wśród działań niepożądanych po zażyciu środka z octanem uliprystalu wymieniane są m.in.: gorączka, złe samopoczucie, wymioty, biegunka, bóle różnych narządów, zaburzenia snu, apetytu, koncentracji, wahania nastroju, dezorientacja, migreny, zaburzenia wzrokowe, zmiany skórne, bolesne miesiączkowanie, obfite lub przedłużające się albo nietypowo niewielkie krwawienie miesiączkowe… Umożliwienie zakupu tego typu preparatu bez recepty tożsame jest z brakiem konsultacji z lekarzem. Taka konsultacja wydaje się zasadna, zwłaszcza w przypadku młodych dziewcząt – medyk powinien ocenić, czy pacjentka może w danym momencie przyjąć pigułkę „po”, istnieją bowiem leki, które z wysokim prawdopodobieństwem będą wchodziły w interakcje z octanem uliprystalu, a to może prowadzić do rozmaitych, czasem trudnych do przewidzenia powikłań. Nie zaleca się również stosowania octanu uliprystalu u kobiet z nowotworami, zaburzeniem czynności nerek, wątroby, czy oczywiście będących w ciąży. Bardzo często nie jesteśmy świadomi naszych chorób i ogólnego stanu zdrowia, dlatego, abstrahując od aspektów moralnych przyjmowania takich środków, młode dziewczynki nie powinny sięgać po nie bez zgody lekarza. Nie można wykluczyć, że dzięki nowemu prawu octan uliprystalu będzie nadużywany przez kobiety, co w dłuższej perspektywie może przynieść opłakane skutki dla ich zdrowia…

Należy pamiętać, że niemal wszystkie substancje chemiczne wpływają na organizm – czasem leczniczo, czasem toksycznie, czasem zaś dwojako – leczą jedno, niszczą drugie. Ojciec nowożytnej medycyny Paracelsus twierdził: „Wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną. Tylko dawka czyni truciznę”.

W opisie produktu ellaOne na stronach Europejskiej Agencji Leków czytamy, że CHMP (Committee for Medicinal Products for Human Use) zalecił przyznanie pozwolenia na dopuszczenie go do obrotu, gdyż uznał, iż korzyści (!) ze stosowania preparatu ellaOne przewyższają ryzyko.

Zachęta do rozwiązłości

Forsowane przez nową władzę zmiany w prawie farmaceutycznym wydają mi się być „puszczeniem oczka” w stronę „przebojowych” nastolatków. „Uśmiechnięty” rząd pragnie wprowadzić polskie, jakże „opóźnione” w rozwoju cywilizacyjnym społeczeństwo na poziom „zacnych” europejskich standardów. Aborcja? Legalna! Antykoncepcja? Proszę bardzo, bez recepty, już dla 15-latek! Ewidentnie jest to próba zdjęcia z młodych ludzi ciężaru odpowiedzialności za ich własne czyny. Tłumacząc na język polski medialny bełkot rządzących polityków, ogłaszają oni: „róbta co chceta, przecież jesteście młodzi, bawcie się, i tak nie poniesiecie żadnych konsekwencji, wystarczy tabletka…”. Minister ds. Równości Katarzyna Kotula uznała tabletki „dzień po” dostępne bez recepty za narzędzie służące „ochronie” młodzieży!

Demoralizacja, rozumiana jako zachowania odrzucające przyjęte przez otoczenie normy moralne, łamanie prawa i rozwiązłość obyczajów, ma swoje pojęcie w prawie. Kwestią demoralizacji nieletnich zajmowała się Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich, obecnie temat obejmuje Ustawa z dnia 9 czerwca 2022 r. o wspieraniu i resocjalizacji nieletnich, której postanowienia przyjęto „w dążeniu do wzmacniania świadomości odpowiedzialności za własne czyny, przeciwdziałania demoralizacji nieletnich”. Do zachowań demoralizujących można zaliczyć także te, które mają negatywny wpływ na zdrowie i dalszy rozwój młodzieży. Katalog powtarzalnych lub jednorazowych zachowań, które uznawane były do niedawna za przejaw demoralizacji, zawierał m.in. używanie wulgarnego słownictwa, wandalizm, przedwczesne podejmowanie życia seksualnego, stosowanie przemocy, agresję, ucieczki z domu, wagarowanie, palenie papierosów, picie alkoholu, zażywanie narkotyków. Obecnie niektóre z tych zachowań są tak powszechne, że społeczeństwo oswoiło się z widokiem pijanych nastolatków czy wulgarnie odzywających się dziewczynek z podstawówek chodzących do szkoły na wysokich obcasach, z gołymi brzuchami i w pełnym makijażu postarzającym je o 10 lat. Nie dziwią już doniesienia, że nastoletnie dzieci podejmują inne ryzykowne zachowania, jak rozpoczynanie współżycia seksualnego czy próbowanie dopalaczy. Ta młodzież już od dawna jest „ratowana” przez lewicowe ideologie, które odzierają młodych z niewinności, oswajając stopniowo z deprawującymi treściami. Rząd zamiast temu zapobiegać, systemowo umożliwia pozbawione kontroli rodzicielskiej korzystanie przez nastolatków z hormonalnych środków, zachęcając tym samym do ryzykownych zachowań seksualnych i do łamania prawa. Trudno bowiem nie uznać przedmiotowej ustawy za zachętę do łamania prawa – skoro możliwe jest wczesnoporonne działanie tabletki „awaryjnej”, zaś aborcja w Polsce jest nielegalna.

Należy dodać, że w ostatnich kilku latach odnotowywano w Polsce wzrosty zachorowań na choroby weneryczne, wobec czego naturalnym byłoby podjęcie działań mających na celu zahamowanie ich ekspansji. Co robi w tej sytuacji rząd? Zaprasza do rozpoczęcia tzw. dorosłego życia w jeszcze wcześniejszym wieku, gdy człowiek jest do tego nieprzygotowany pod wieloma względami. Oby nie zabrakło nam w przyszłości wenerologów…

Warto zastanowić się również nad rolą mężczyzn w omawianej kwestii. Czy nie czują się oni jeszcze bardziej niż „wyzwolone” kobiety zwolnieni z jakiejkolwiek odpowiedzialności? Może to komplikować lub nawet uniemożliwiać budowanie trwałych relacji damsko-męskich, a w konsekwencji – utrudniać zakładanie rodzin opartych na wzajemnej miłości i szacunku.

Niewątpliwie w sferze duchowej sięganie po „tabletkę po” jest wybraniem kierunku „ku śmierci” – jest to świadomy wybór, w którym istnieje możliwość doprowadzenia do przerwania życia istoty ludzkiej. Osoba, która się na to decyduje, lekceważy Boga. W Stanowisku zespołu ekspertów Konferencji Episkopatu Polski ds. bioetycznych odnośnie do stosowania tzw. antykoncepcji doraźnej, czytamy: „Powszechnie uważa się, że nieograniczony dostęp do pigułki po zmniejsza liczbę „niechcianych ciąż”, zwłaszcza wśród nastolatek, oraz liczbę wykonywanych aborcji. Tymczasem większość badań wskazuje, że zwiększony dostęp do tych produktów co prawda zwiększa ich użycie, ale nie zmniejsza liczby wykonywanych aborcji. Stosowanie pigułek „po” przyczynia się do traktowania ciąży jako problemu, z którym trzeba walczyć wszelkimi środkami, włącznie z aborcją. W konsekwencji zmniejsza się szacunek dla życia człowieka i zwiększa się akceptowalność procedur medycznych związanych z jego niszczeniem”.

Sprzedaż środków o możliwym działaniu poronnym nie dotyczy tylko bezpośrednio zainteresowanych zażyciem preparatu kobiet i dziewcząt oraz ich rodzin – ten proceder niszczy kariery lub łamie sumienia lekarzy i farmaceutów, którzy z uwagi na katolicką wrażliwość nie chcą brać w nim udziału.

Rola rodziców

Georges Danton powiedział: „dzieci należą najpierw do Republiki, a dopiero potem do rodziców”. Filozofię tę uskutecznia na naszych oczach polski rząd, który na różne sposoby próbuje ograniczyć wpływ ojców i matek na wybory życiowe ich pociech. Wyobraźmy sobie następującą sytuację: nastoletnia córka państwa X popadła w złe towarzystwo i, próbując „dotrzymać kroku” swym znajomym, naśladuje ich zachowania, które stoją w opozycji wobec katolickich, tradycyjnych norm moralnych. Dziewczynka okłamuje na każdym kroku swoich rodziców i nie przyznaje się do zażywania środków antykoncepcyjnych. Nie rezygnuje jednak z rozwiązłego stylu życia, ponieważ ma zagwarantowane „ustawowe” zabezpieczenie przed najbardziej niepożądaną z konsekwencji swoich poczynań, czyli zajściem w ciążę. Tylko to tak naprawdę stanowiłoby dla niej realne „zagrożenie”, gdyż ciąża – prędzej czy później – doprowadziłaby do obnażenia przed całą rodziną wstydliwej prawdy nie tylko o osiągnięciu przez nią moralnego dna, ale i o kłamstwie, w którym „wygodnie” żyła. Co pozostaje w takiej sytuacji z rodzinnych więzi, długo budowanego zaufania, szczerej miłości? W imię czego niszczone są w taki sposób filary zdrowej, ufającej sobie rodziny? Otóż, w imię hedonizmu, próżnej przyjemności promowanej dziś przez bezduszną komercję, media, a także polityków, którzy w „nieskrępowanych” moralnie młodych ludziach widzą swój elektorat.

Lewicy udało się w jakiś sposób przekonać młode kobiety, że eksponując swe ciała na działanie preparatów hormonalnych i przejmując na siebie całość odpowiedzialności za ewentualne zajście w ciążę, będą prawdziwie wolne, nowoczesne i wyzwolone, zaś ciąża, tradycyjny model rodziny, wiara w Boga i wyrastająca z niej postawa pro-life to przejawy obskurantyzmu.

W XXI wieku dorośli ciężko pracują, rzadko bywają w domu i często prawie wcale nie widują się z dziećmi. Dlatego niezwykle trudnym zadaniem dla rodziców jest dopilnowanie, by ich pociechy „dobrze się prowadziły”. Czasem wpływ otoczenia, szkoły, a jak widać także polityki państwa torpedują obraną przez rodziców tradycyjną ścieżkę wychowania. Niekiedy ze zdumieniem, rozpaczą i bezradnością obserwują oni, jaki tryb życia prowadzi ich ukochane dziecko… Zdaje się, że rządząca obecnie w Polsce lewica planuje wydrzeć dzieci z rąk rodziców i za wszelką cenę chce zająć się metodycznym, marksistowskim „urabianiem” młodych, którzy pozbawieni zdolności krytycznego myślenia, odcięci od Boga i obojętni na sprawy Narodu szukać będą jedynie doraźnych przyjemności, zdejmując przy tym z siebie wszelką odpowiedzialność. Takiej właśnie wizji Narodu w oczywisty sposób sprzyja nowe prawo farmaceutyczne.

Element większej układanki

Przypomnijmy sobie koncepcję przewrotu ideologicznego, którą zaprezentował Jurij Bezmienow – agent KGB, który zbiegł do Ameryki Północnej i podzielił się z Zachodem radzieckimi technikami przejmowania kontroli nad państwami. Pierwszym krokiem ku takiemu przewrotowi jest demoralizacja społeczeństwa, która stanowi najdłuższy etap – musi bowiem objąć minimum jedno całe pokolenie danego narodu. Demoralizacja, jak pisze red. Marzena Nykiel dla portalu wPolityce.pl, „wymaga czasu, niezbędnego do przeprowadzenia gruntownej reedukacji co najmniej jednego pokolenia. Działania przebiegają niemal bezszelestnie. Dywersant uważnie wsłuchuje się w społeczne nastroje i skrupulatnie wyłapuje negatywne tendencje. Potem umiejętnie je podsyca, a gdy się nasilają, czyni z nich siłę do pokonania wroga. Bezcenni są tutaj użyteczni idioci i agenci wpływu, ulokowani w mediach, w edukacji, w strukturach władzy państwowej, a nawet w strukturach religijnych. Wszystko po to, aby jak najskuteczniej osłabić kondycję moralną, intelektualną i fizyczną społeczeństwa”.

Demoralizacja ma służyć pomieszaniu pojęć dobra i zła, piękna i brzydoty, prawdy i fałszu. Przeciętny obywatel z lodowatą obojętnością będzie spoglądał na Krzyż i biało-czerwoną flagę, ze znużeniem będzie też słuchał o historii. Taki obywatel nie będzie miał zielonego pojęcia, czym jest prawdziwa rodzina i jaką wartość przedstawia życie. Generacja lekkoduchów poszukiwać będzie jedynie zaspokojenia swoich fizjologicznych, przyziemnych potrzeb. Tak fatalna kondycja narodu lemingów pozwala na sterowanie i manipulowanie nim w dowolny sposób, z czego oczywiście skorzystają poważni zagraniczni gracze. Czy dopuszczenie 15-latek do antykoncepcji awaryjnej nie wpisuje się czasem w etap demoralizacji? Póki co Polski nie dotyczy wojna konwencjonalna, jednak miejmy się na baczności i zwalczajmy wszystkie próby przeprowadzenia w naszym kraju przewrotu ideologicznego, który – jak twierdził Bezmienow – stanowi preludium do utraty autentycznej suwerenności państwa. Wszystko jednak wskazuje na to, że „dzieło” demoralizacji ma się w naszym kraju wyśmienicie, co oznacza, że niebawem dobiegnie końca, a wtedy geniusze zła rozpoczną w naszej ukochanej Polsce fazę destabilizacji… A może już to zrobili?

Zofia Michałowicz

 

Pigułka „dzień po” to wczesnoporonna trucizna

(fot. Daniel Dmitriew / FORUM )

EllaOne, czyli pigułka „dzień po”, to związek silnie toksyczny. W jednorazowej dawce 30 mg powinien być zakwalifikowany, jako trucizna. Jej zażywanie, w skrajnych przypadkach, może prowadzić do śmierci – mówi PCh24.pl Izabella Stępkowska, doktor nauk medycznych i farmaceutycznych.

 

O pigułce „dzień po” mówi się: to lek. Czy faktycznie to jest lek?

 

EllaOne, czyli octan uliprystalu w jednorazowej dawce 30 mg to preparat, który z całą pewnością nie jest lekiem i nie może być tak nazywany. Fakt, że środek ten już w 2002 r. został zarejestrowany w Polsce, jako produkt leczniczy jest niezrozumiały – stawia pod znakiem zapytania niezależność i wiarygodność Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych; skłania także do zastanowienia nad jakością działania i celowością istnienia Nadzoru Farmaceutycznego w Polsce.

ZAPROTESTUJ PRZECIWKO SPRZEDAŻY BEZ RECEPTY PIGUŁKI „DZIEŃ PO”

 

EllaOne to antykoncepcja czy środek wczesnoporonny?

 

Produkt EllaOne to środek wczesnoporonny, gdyż uniemożliwia zagnieżdżenie się zarodka (embriona) i rozwój zapłodnionej komórki jajowej w błonie macicy oraz powoduje jej wydalenie z organizmu kobiety.

 

Jakie skutki zdrowotne może nieść ze sobą jego zażywanie?

 

Octan uliprystalu jest związkiem silnie toksycznym dla kobiety, nawet w małej dawce 5 mg. W jednorazowej dawce 30 mg związek ten powinien być zakwalifikowany jako trucizna. Uliprystal jest miedzy innymi induktorem apoptozy komórek, czyli uruchamia mechanizmy wewnątrzkomórkowe prowadzące do śmierci różnorodnych rozwijających się i mnożących w organizmie komórek. Utrzymuje się we krwi długo (ponad 30 h), a jeszcze dłużej toksyczne działanie uliprystalu wykazują tworzące się w ustroju jego aktywne metabolity. Uliprystal wywołuje między innymi: patologiczne krwawienia z macicy, torbiele jajników, bóle miednicowe, bóle brzucha, bóle mięśniowo-stawowe. Silnie zaburza cykl miesięczny kobiety, hamuje owulację. Powoduje osłabienie, zmęczenie, uszkadza wątrobę, zwiększa zawartość cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Omawiany produkt wywołuje krwawienia z nosa, zawroty głowy, przekrwienie oczu, światłowstręt.

 

Stosowanie uliprystalu – podobnie jak wszystkich farmakologicznych środków antykoncepcyjnych – wiąże się również z poważnym i wysokim ryzykiem wystąpienia udaru mózgu u osoby przyjmującej. Dodatkowo preparat EllaOne niszczy odporność ustroju, jest przyczyną zapaleń pochwy, zapaleń nosogardzieli, grypy, zapalenia dróg moczowych, zmian skórnych, świądu; bólu pochwy i sromu. Te wymienione przeze mnie zaburzenia, to niestety jeszcze nie wszystkie smutne konsekwencje stosowania produktu EllaOne.

 

Wiceminister zdrowia, Sławomir Neumann zapowiedział, że pigułka będzie sprzedawana i reklamowana bez ograniczeń. Kupić ją będzie mógł więc każdy. Co Pani, jako doktor nauk medycznych i farmaceuta, myśli, gdy słyszy takie zapowiedzi?

 

Pan wiceminister zdrowia– zgodnie z informacjami zamieszczonymi na temat jego osoby – jest bankowcem; ma wykształcenie ekonomicznie. Trudno, aby ekonomista wypowiadał się fachowo o preparatach stosowanych w lecznictwie. Jednak jako osoba zajmująca wysokie stanowisko w Rządzie RP powinien wiedzieć, że zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem istnieje zakaz reklamy środków zarejestrowanych, jako produkty lecznicze, tym bardziej produktów silnie działających czy trucizn.

 

Preparat EllaOne, zgodnie z obowiązującymi w farmacji zasadami, powinien być zakwalifikowany do grupy substancji trujących – oznaczonych w farmacji jako VENENA (trucizny), a jego obrót i dyspensowanie ściśle nadzorowane. Jeśli farmaceuci i lekarze zgodzą się na dyspensowanie bez ograniczeń produktu EllaOne – i jemu podobnych – tym samym przekreślą zasadność wydawania jakichkolwiek recept. Taka decyzja byłaby całkowicie sprzeczna z pierwszym obowiązkiem farmaceutów i lekarzy, jakim jest ochrona zdrowia. Jeśli farmaceuci zgodzą się na dowolne dyspensowanie, bez ordynacji lekarskiej preparatu tak drastycznie działającego na organizm kobiety, tym samym wezmą na siebie ciężką odpowiedzialność nie tylko za działanie wczesnoporonne tego produktu, ale również za poważne działanie niepożądane EllaOne, które w skrajnych przypadkach może doprowadzić nawet do śmierci kobiety przyjmującej te tabletki.

 

 

Not. ged

Koalicja Hołowni i Kosiniaka-Kamysza chce wprowadzenia bezpłatnej antykoncepcji. Politycy chcą w ten sposób „bronić kobiety”

 
Koalicja Hołowni i Kosiniaka-Kamysza chce wprowadzenia bezpłatnej antykoncepcji. Politycy chcą w ten sposób „bronić kobiety”
#aborcja #antykoncepcja #ciąża #trzecia droga
(Oprac. PCh24.pl)

Trzecia Droga Szymona Hołowni i Władysława Kosiniaka-Kamysza chce wprowadzenia bezpłatnych środków antykoncepcyjnych dla kobiet poniżej 25. roku życia, a dla kobiet powyżej tego wieku  „antykoncepcji refundowanej” w zakresie szerszym niż dotychczas. Ugrupowanie złożyło w Sejmie projekt nowelizacji ustawy.

– Chcemy złożyć projekt w sprawie antykoncepcji tak, by kobiety do 25. roku życia miały do niej bezpłatny dostęp, by mogły świadomie planować rodzicielstwo. Uważamy, że ten projekt jest bardzo ważny i bardzo potrzebny kobietom – podkreśliła Ewa Szymanowska (Polska 2050-TD), przedstawicielka wnioskodawców projektu.

„Od momentu radykalizacji prawa aborcyjnego sytuacja kobiet jeszcze się pogorszyła, zmalało ich poczucie bezpieczeństwa. Nie podjęto adekwatnych działań dla zapewnienia dobrego zdrowia kobiet, zaniechano dyskusji o potrzebie zmian w dotyczącym zdrowia kobiet obszarze publicznego sektora ochrony zdrowia”, napisano w uzasadnieniu. Wychodzi więc na to, że według ludzi Hołowni kobiety czują się bezpiecznie, jeśli mogą w majestacie prawa rozerwać dziecko w swym łonie na kawałki, bądź mieć dostęp do środków, które pozwolą im uprawiać seks z każdym bez „ryzyka” zajścia w ciążę.
Wesprzyj nas już teraz!


Warto przypomnieć, że piątek na konferencji prasowej w Sejmie politycy Trzeciej Drogi (PSL i Polska2050) poinformowali o złożeniu w Sejmie projektu ustawy w sprawie aborcji. Zapowiedzieli oni również wniosek dotyczący referendum w tej sprawie.

 

Źródło: PAP / Oprac. TG

pap logo

 

„Zobaczyłam żywe dziecko z paluszkami u nóg i rąk, z rączkami i nóżkami”. Wstrząsające świadectwo kobiety, która zabiła dziecko pod swym sercem

#aborcja #świadectwo #syndrom poaborcyjny

(PCh24.pl)

Kiedy mamy do czynienia z danymi statystycznymi dotyczącymi aborcji, pamiętajmy, że za każdą liczbą kryje się prawdziwa osoba – z na zawsze zmienioną rodziną. Dokonałam dwóch aborcji. Dokonałam w moim życiu wielu złych wyborów. Dzielę się moją historią, z nadzieją, iż może komuś ona pomoże zrozumieć, że po aborcji istnieje nadzieja i uzdrowienie – pisze w eseju pt. Grupy samopomocowe dla kobiet po aborcji – osobiste doświadczenia, opublikowanym na łamach książki „Aborcja. Przyczyny, następstwa, terapie” Karen A. Cross.

Dzięki uprzejmości wydawnictwa WEKTORY poniżej prezentujemy Państwu pełną treść eseju Karen A. Cross.

Zaszłam w ciążę latem, przed ostatnią klasą szkoły średniej. Nie byłam żadną puszczalską, tylko nastolatką, która myślała: „mnie się to nigdy nie przydarzy”. Mama zawiozła mnie do kliniki aborcyjnej. W ogóle nie brałyśmy pod uwagę innej możliwości. Sądziłyśmy, że to jest bardzo proste, jak wyrwanie zęba. Po aborcji rozsypał się cały mój świat. Nic nie miało dla mnie znaczenia. Zaczęłam pić, narkotyzować się i wagarować. Wkrótce znowu byłam w ciąży. Tym razem wybrałam dla mojego dziecka życie. Pustka, która we mnie była, na jakiś czas znikła. Rozpaczliwie chciałam zastąpić dziecko, które zginęło w wyniku aborcji. Przyznałam się do ciąży dopiero w dniu, w którym poczułam ruchy dziecka. Wyszłam za mąż, dobrze radziłam sobie w szkole. Życie wróciło do normy, tak przynajmniej wtedy myślałam.

Kilka lat później znowu zaszłam w ciążę. Tym razem z wielu powodów uznałam, że nie mam innego wyjścia, jak aborcja. Pamiętam, jak płakałam podczas aborcji. Pielęgniarka uspokajała mnie, że „to tylko leczenie”, ale pamiętam, jak myślałam, że moje dziecko zaraz umrze. Przez dziewięć lat czułam, że te aborcje były najlepszymi decyzjami, jakie mogłam podjąć w trudnej sytuacji. Nie zdawałam sobie sprawy z wpływu, jaki miały wywrzeć na moje życie. Zaczęłam więcej pić, aby stępić ból. Zaniedbywałam córkę, nie w sensie, że nie miała co jeść czy nie miała w co się ubrać, ale skończyła się troska, którą ją wcześniej otaczałam. Nasilały się myśli samobójcze. W roku 1984, dziewięć lat po pierwszej aborcji, a dokładnie w trzecią rocznicę drugiej, zaczęły się nocne koszmary. Zrozumiałam, że te aborcje niemal zupełnie zniszczyły moje życie. Myślałam, że coś jest ze mną nie w porządku, aborcja miała mi pomóc, a nie zniszczyć moje życie. Zamiast tego okazało się, że nie jestem w stanie żyć bez pamiętania o tym, czego dopuściłam się wobec własnych dzieci.

W końcu uświadomiłam sobie, że potrzebna mi jest pomoc. Przestałam pić i powróciłam do Kościoła. Pragnąc pomóc kobietom w ciąży znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, wraz z innymi założyłam dla nich poradnię. Pracując tam, spotykałam wiele innych kobiet, które poddały się aborcji. Gdy opowiadałyśmy sobie nasze historie, zaczęłyśmy odkrywać, że choć każda z nas czuła się bardzo samotna i bardzo winna, nasze doświadczenia były przerażająco podobne. Gdy zaangażowałam się w ruch pro-life, spotkałam więcej kobiet, które tak jak ja cierpiały z powodu dokonanych w przeszłości aborcji. Znałyśmy ból, poczucie pustki i żal, występujące po aborcji. Postanowiłyśmy rozpocząć spotkania poaborcyjnej grupy wsparcia. Gdy dzieliłyśmy się naszymi doświadczeniami aborcji, zauważałyśmy u siebie podobne zachowania i wzorce. Przeanalizowałyśmy je i znalazłyśmy informacje o zespole poaborcyjnym. Tak doskonale mieściłam się w statystykach! Dużą ulgę sprawiła mi świadomość, że nie oszalałam, jednak ogromnie było mi żal tych wielu kobiet, które cierpiały tak jak ja.

Niektóre z nas czuły się oszukane, ponieważ zdecydowały się na aborcje na podstawie fałszywych informacji. Na przykład szesnastoletnia Suzy w osiemnastym tygodniu ciąży przed aborcją przeprowadzoną za pomocą roztworu soli pytała, czy w jej łonie jest dziecko. Powiedziano jej, że „to jest jak wątróbka”. Później zobaczyła na okładce „Newsweeka” zdjęcie dziecka w szesnastym tygodniu ciąży. Zobaczyła żywe dziecko z paluszkami u nóg i rąk, z rączkami i nóżkami.

Wyobraźcie sobie lęk Jo-Beth, gdy jej narzeczony powiedział, że nigdy nie mógłby się ożenić z kobietą, która poddała się aborcji. Przyznała mu się do dokonanej aborcji dziecka z poprzedniego związku i on jej wybaczył. Wyobraźcie sobie jej późniejszy lęk i żal, gdy poroniła ich pierwsze dziecko, nie wiedząc jeszcze wtedy, że później będzie miała dwójkę dzieci.

Zbyt wiele z nas czuło się samotne i odizolowane od świata. Pamiętam, jak myślałam, że umarłabym, gdyby ktokolwiek dowiedział się, że jestem okropną osobą, która zabiła dwoje swoich dzieci. Myślałam, że prawdziwa radość czy pokój nigdy już nie staną się moim udziałem. Kilka lat temu w pokoju pełnym kobiet, z których każda miała za sobą aborcję, jedna z pań zwróciła uwagę, że każda z nas w jakimś momencie odczuwała tak wielką nienawiść do samej siebie i miała tak niskie poczucie własnej wartości, że w wyniku aborcji byłyśmy nawet skłonne popełnić samobójstwo.

Jean, mężatka i matka trojga uroczych dzieci napisała: 3 lipca nadejdzie kolejna rocznica mojej aborcji… To już dwadzieścia lat! Dwadzieścia lat bez córki o imieniu Janey Elizabeth. Ten dzień nadejdzie…, będzie męczył mnie przez długie dni, zanim nastanie. Znowu będę miała wahania nastroju i znowu moja rodzina będzie cierpieć. Mam nadzieję, że Bóg pozwoli, abym miała tak dużo pracy, że nie uświadomię sobie, iż to rzeczywiście „Ten Dzień”. Pamiętam szczegóły aborcji, pamiętam, co mówiły pielęgniarki, co mówił lekarz. Pamiętam ból, nie miałam znieczulenia. Pamiętam. Wszyscy mówili, że mogę to zrobić, mieć to wszystko z głowy i żyć dalej. Dlaczego nadal mnie to męczy i dlaczego nadal pamiętam?

Kto by pomyślał, że decyzje podjęte przed tak wielu laty nadal mogą wywierać wpływ na życie każdej z nas? Ci, którzy chcą uczciwie spojrzeć na wpływ aborcji, muszą przyznać, że moje życie – nasze życie – jest naznaczone tą stratą. W ostatnich latach widziałam gwałtowny wzrost liczby nastolatków opowiadających się za życiem. Często zastanawiam się, czy ich matki są podobne do mnie i czy oni, jako ocaleni od aborcji, nauczyli się szanować życie. Wielu nastolatków jest świadkami całej prawdy o szkodliwych skutkach, jakie aborcja niesie dla zdrowia psychicznego i fizycznego kobiety, widząc doświadczenia ciotki, matki czy siostry. W konsekwencji w ruchach pro-life uczestniczy coraz więcej kobiet i mężczyzn, którzy doświadczyli skutków aborcji we własnym życiu.

Aborcja powoduje śmierć dziecka. Każdy, kto doświadczył śmierci kochanej osoby, wie, jakie to cierpienie, jak boli wówczas serce i jak bardzo odczuwa się stratę. A jednak osobom, które dokonały aborcji, nie pozwala się w naszym społeczeństwie na odbycie żałoby. Kobiety po aborcji czują, że nie mają prawa do żałoby, ponieważ to one same spowodowały śmierć swojego dziecka. Nie mają miejsca, w którym mogłyby odbywać żałobę – ani grobu na cmentarzu, ani wspomnień, ani fotografii.

Chcąc pomóc innym kobietom, zamówiłyśmy materiały do pracy w grupach samopomocy i zaczęłyśmy się spotykać. Podczas cotygodniowych spotkań pracowałyśmy nad studium biblijnym dla osób po aborcji. Poaborcyjne grupy wsparcia czy grupy samopomocy zapewniają kobietom tak bardzo potrzebne wsparcie w radzeniu sobie ze smutkiem i bólem. Zapewniają bezpieczne miejsce, w którym kobieta może zobaczyć, że nie jest sama. Inni mogą dołączyć się do niej i wspierać ją w zmaganiu się ze smutkiem, w przyjęciu przebaczenia i wreszcie w przebaczaniu sobie samej i innym. Na każdym cotygodniowym spotkaniu omawiamy inny aspekt dokonanej aborcji i reakcji na nią, m.in. zaprzeczanie, gniew, akceptację i przebaczenie sobie i innym.

Kobiety są zachęcane do pojednania się z Bogiem. Wiele z nich po aborcji porzuca wiarę. Mają poczucie, że nigdy nie otrzymają przebaczenia. Ja sama pamiętam, jak sądziłam, że jestem tak wstrętna, iż to, co zrobiłam nigdy nie zostanie mi wybaczone. Podczas spotkania w grupie wsparcia jedna z koleżanek powiedziała mi, że to „duma”. Zastanawiałam się – jak to może być duma? Przecież mówię, że nie jestem warta Bożego przebaczenia. Ona stwierdziła, że mówię, iż śmierć Jezusa na krzyżu nie była wystarczającym odkupieniem za moje grzechy. Zrozumiałam, że nie mogę prosić o więcej. To, że On oddał za mnie swoje życie, wystarczy.

Niektóre kobiety próbują odpokutować za swoja stratę. Poświęcają wiele godzin na pracę, czasem nawet z narażeniem życia. Muszą jednak zrozumieć, że choćby nie wiem co zrobiły, to nie przywróci życia ich dzieciom. Kobiety są zachęcane do uczestniczenia w nabożeństwach, podczas których mogą nadać dziecku imię i oddać swoje dziecko Bogu. Kobieta może spisać swoje uczucia czy zaśpiewać piosenkę. Każda z nas może dać od siebie coś niepowtarzalnego swojemu dziecku.

Gdy zaczął się mój proces uzdrowienia, zrozumiałam, że aborcje odbiły się nie tylko na mnie i na moim życiu, one miały ogromny wpływ na moich najbliższych – na moje dzieci, moich rodziców i mojego męża. Na początku żywiłam wiele gorzkich uczuć pod adresem mojej matki, która mnie zaprowadziła na pierwszą aborcję. Pamiętam moje myśli: „Ona miała mi pomagać – troszczyć się o mnie i chronić mnie. Jak mogła pozwolić, by coś takiego spotkało mnie i moje dziecko?”. Przez wiele lat nie zdawałam sobie sprawy z jej bólu. Podczas zamieszek w Hondurasie, kiedy Amerykanom groziło porwanie, pracowała jako ochotniczka w tamtejszych szpitalach i operowała honduraskie dzieci z rozszczepionym podniebieniem. Później wyjaśniła, iż ryzykując życiem i pomagając dzieciom z czarnymi lokami czuła, że może zadośćuczynić za to, co zrobiła swojemu wnukowi. Widzicie, ojciec mojego dziecka miał czarne loki i lekką zajęczą wargę. Chciałabym zacytować wam jej słowa.

Ileś lat temu wzięłam moją nastoletnią córkę za rękę i zaprowadziłam ją do kliniki aborcyjnej. Nie rozmawiałyśmy o tym. Na zewnątrz nie było łez. Potem (wiele lat później) moja córka zaangażowała się w Centrach Kryzysowych dla Kobiet w Ciąży (Crisis Pregnancy Counseling Services). Pewnego wieczoru występowała w telewizji (byłam sama w domu) i słuchałam jej w TV, jak opowiadała o koszmarach nocnych. Usłyszałam o jej wieloletnich cierpieniach i o tym, co zrobiłam mojej córce i mojemu wnukowi.

Moja matka płakała – czasem nade mną i moim bólem, a czasami za wnukami, których nigdy nie przytuliła. Nie zdawałam sobie jednak sprawy z tego, że żadne ilości łez, żadne ofiary nie przyniosą przebaczenia i pokoju. To, czego potrzebowała mama – i czego potrzebowałyśmy my wszystkie – to Boże przebaczenie i odkupiająca miłość. Później przyjęłam odpowiedzialność za to, co się stało. Przebaczyłam mamie jej udział w aborcji i poprosiłam o przebaczenie za to, co przeszła przeze mnie. Ona w końcu przyjęła przebaczenie i przebaczyła samej sobie.

Psycholog Arnold Medvene powiedział: Aborcja jest niezaprzeczalnie doświadczeniem śmierci, doświadczeniem straty z olbrzymimi następstwami dla każdego. Jeżeli to wszystko zostanie zablokowane, będzie miało dramatyczny i niszczący wpływ na związek. Terri Reisser, autorka Help for the Postabortion Woman, powiedziała: Rodzina jest zorganizowaną strukturą. Każde wydarzenie w każdej części systemu wpływa na resztę systemu… Role ojca, matki, męża, żony i rodzica, wszystkie zostają zniekształcone, gdy jedna osoba podejmuje jednostronną decyzję dotyczącą życia i śmierci.

Czy możesz wyobrazić sobie poczucie własnej bezradności, gdybyś wiedział, że następnego dnia twoje dziecko umrze i w żaden sposób nie możesz temu zapobiec? Pewien mężczyzna, po tym, jak jego żona dokonała aborcji bez jego zgody, powiedział: W poniedziałek zawiozłem ją w ciszy do kliniki dla kobiet. Siedziałem w poczekalni sam. W jakimś sensie to przypominało udział w pogrzebie, ale nie było nikogo, kto by towarzyszył mi w żałobie. Lato spędziłem u moich rodziców. Często siadałem na tylnym podwórzu, pod dębem, który mój ojciec posadził w roku, w którym się urodziłem. Chciałem, aby moje dziecko zostało upamiętnione. Posadziłem więc w pobliżu dębu wierzbę płaczącą.

Ponieważ para zwykle podejmuje decyzję o aborcji w pośpiechu, pod presją, pojawiają się problemy w komunikacji, na których rozwiązanie nie mają czasu. Już po aborcji kobieta może dowiedzieć się, że jej partner wcale aborcji nie chciał. Wówczas może zacząć odnosić się do niego z urazą i rozgoryczeniem. Mayda wpadała we wściekłość za każdym razem, gdy David mówił „Ty podejmujesz decyzję”, ponieważ tak właśnie zareagował, gdy mu powiedziała, że jest w ciąży. Według Terri Reisser, doradcy poaborcyjnego: Z mojego zawodowego doświadczenia wynika, iż większość kobiet rozpaczliwie potrzebowała wsparcia ze strony partnera – aby zapewnił, że wszystko się ułoży, że zniszczenie dziecka, które poczęło się w wyniku ich współżycia nie wchodzi w grę, że on będzie ją chronił i troszczył się o nią i o dziecko. Thomas Strahan tak napisał o rodzeństwie dzieci, które zginęły w wyniku aborcji: Niekorzystny wpływ aborcji może być widoczny już u dwulatków. Opisano następujące skutki aborcji: poczucie winy, niepokój, zaniedbanie, nienawiść do samego siebie, wrogość w stosunku do rodziców, zachowania agresywne w stosunku do innych osób, nieracjonalne lęki, fobie, regresja i wycofywanie się, napady paniki i zachowania autodestrukcyjne.

Każde z moich dzieci przyjęło wiadomość o moich aborcjach w inny sposób. Moja córka Brandi, gdy miała dziewięć lat, przypadkiem usłyszała, jak mówiłam o dokonanych aborcjach. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, poszłam do niej. To była jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie musiałam w życiu zrobić. Przytuliłyśmy się do siebie i płakałyśmy. Po łzach przyszedł czas na pytania. Brandi zapytała: „Mamo, czy chciałaś i ze mną iść na aborcję?”. Mogłam spojrzeć w jej piękne błękitne oczy i powiedzieć: „Nigdy, naprawdę nigdy nie myślałam o aborcji w stosunku do ciebie”. Wtedy była to dla niej pociecha, gdy była dzieckiem. Niestety, w miarę jak dorastała, zdała sobie sprawę, że to równie dobrze mogła być ona. Widzicie, miałam pięcioro dzieci: Jamiego, Brandi, Christophera, Erika i Michaela i kiedy decydowałam się na aborcję, nie wiedziałam, kogo to spotyka. Mój najstarszy syn, Erik, zaczynał chorować na wspomnienie słowa na „A” – aborcji. Gdy dowiedział się o moich aborcjach, miał nawet koszmary nocne. Mój wysoki, silny, wysportowany, pewny siebie syn zareagował w ten sposób na moje aborcje. Nawet po trudnościach, których doświadczyły moje starsze dzieci, to jeszcze się nie skończyło. Mój najmłodszy syn Michael nadal nie wie i pewnego dnia jemu też będę musiała powiedzieć. Po tak wielu latach to się ciągle nie skończyło. Opowiedziałam wam o mojej matce, mężu i dzieciach, by pomóc wam zrozumieć, że kiedy zdecydowałam się na te aborcje, one stały się trwałą częścią mojego życia, mojej historii. Niestety, moja historia nie jest wyjątkowa.

Kirstin opowiadała, jak się czuła, kiedy dowiedziała się o aborcji dokonanej przez jej matkę: Kiedy dowiedziałam się, że moja mama miała aborcję, miałam czternaście czy piętnaście lat. Mówiłam jej, że nie rozumiem, jak kobieta może zdecydować się na aborcję – że musi być świadoma tego, że jej dziecko żyje. Wtedy wszystko było dla mnie czarne lub białe i tak samo było z aborcją. Każdy, kto popełnił aborcję, był dla mnie zły. Kiedy mama cicho powiedziała, że miała aborcję, byłam na nią wściekła. Uciekłam do swojego pokoju, trzasnęłam drzwiami i zamknęłam je na klucz. Potem załamałam się i płakałam. Jak ktoś, kogo tak bardzo kocham, mógł zrobić coś tak okropnego? Nie wiem, czy zaraz przyszła i zapukała do drzwi, czy też dała mi trochę czasu na przyzwyczajenie się do tej myśli, ale w końcu wyszłam i długo o tym rozmawiałyśmy. Opowiedziała mi o swojej sytuacji i o tym, jak żałuje. Nie od razu poradziłam sobie z tym, ale stopniowo tak.

Teraz już nie jestem na nią zła, lecz czuję ogromny smutek z powodu bólu po tej aborcji, który mamę wciąż przepełnia. Za każdym razem, gdy uczestniczymy w jakimś wydarzeniu pro-life, widzę, jak płyną łzy z tej wielkiej studni bólu, którą w sobie nosi. Chcę ją pocieszyć, chcę, żeby jej było lepiej – ale nie potrafię pomóc. I nie ma tu znaczenia fakt, że dla mnie i dla mojego brata była najlepszą matką na świecie. Nie ma znaczenia, że tak wiele dla nas poświęciła, czy że tak wiele nam dała. W takim momencie ważni są tylko moja siostra czy mój brat, który miałby dziś dwadzieścia dwa lata, a który nie jest z nami. Myślę, że najpiękniejszą rzeczą w niebie będzie, jak on czy ona obejmie mamę ramionami i powie: „Już dobrze, przebaczam ci”. W tym dniu moja mama będzie w końcu wolna.

American Victims of Abortion uznaje, że decyzja o aborcji wpływa na życie wszystkich członków rodziny – i jest nieodwracalna. Wpływa nie tylko na matkę, ale także na ojca, rodzeństwo i dziadków. Jeśli idzie o mnie, to dopiero po tym, jak byłam w stanie otwarcie przeżywać żałobę z pomocą grupy wsparcia i przewartościować mój ból, mogłam lepiej pomóc w poradzeniu sobie z bólem moim dzieciom, mojemu mężowi i moim rodzicom.

Możemy się nigdy nie dowiedzieć, do jakiego stopnia aborcja wpłynęła na naszą kulturę. Wzrost liczby samobójstw wśród nastolatków, alkoholizm i uzależnienie od narkotyków, maltretowanie dzieci i przemoc w rodzinach mogą być powiązane z dopuszczalnością aborcji na żądanie. Matka Teresa powiedziała: Poprzez aborcję matka nie uczy się kochać, ale zabija własne dziecko, by rozwiązać swoje problemy. A ojciec otrzymuje przez aborcję przekaz, że nie musi brać odpowiedzialności za dzieci, które sprowadził na świat. Jest wielce prawdopodobne, że taki ojciec zgotuje podobny los innym kobietom. Aborcja prowadzi więc tylko do kolejnych aborcji. Każde państwo, które akceptuje aborcję, nie uczy swoich obywateli kochać, ale uczy stosowania przemocy z powodów egoistycznych. To właśnie dlatego aborcja jest największym niszczycielem miłości i pokoju. Są na tym świecie ludzie – miliony kobiet i rodzin – którzy potrzebują uzdrowienia. Dla rodzin cierpiących z powodu aborcji jest nadzieja, uzdrowienie i przebaczenie.

Terri, myśląc o swojej aborcji, napisała tak: Najlepsze chwile w byciu mamą to, jak podchodzi do ciebie obca osoba i mówi, jak doskonale zachowywały się twoje dzieci podczas obiadu w restauracji. Albo obserwowanie, jak mój mąż bawi się z naszymi dziećmi. Najcenniejszy czas to ten, gdy spoglądasz na nie podczas snu i przypominasz sobie wszystko, co zrobiły i marzysz o ich przyszłości. W moim przypadku radość tych cennych chwil zawsze przyćmiewa cień dziecka, którego nie ma. To jest tak: spotykasz mężczyznę i zakochujesz się w nim. Pobieracie się, rodzi się dziecko, potem drugie. ale niezależnie od tego, ile dzieci jest wokół ciebie, zawsze będzie ci czegoś brakować. Za mało o jeden talerz na stole. O jedną parę brudnych butów do wyczyszczenia i o jedną parę nóg szurających o wycieraczkę. Choć to się już nigdy nie zmieni, znajduję pociechę w fakcie, że pewnego dnia siądziemy wszyscy razem przy stole Pana, śmiejąc się i nadrabiając czas życia pełnego tęsknoty.

Loretta brała udział w „Weekendzie Pamięci” (Remembrance Weekend) przy Narodowym Pomniku Pamięci Nienarodzonych (National Memorial for the Unborn) w Chattanooga, w stanie Tennessee. Oto jej świadectwo: Miejsce żałoby; gdzie można przynieść pluszowego misia, kwiaty, łzy. Przez wiele lat musiałam to wszystko ukrywać w moim sercu, ponieważ nie było dla mnie miejsca, w którym mogłabym odbyć żałobę po moim dziecku. Nie było miejsca, które społeczeństwo uszanowałoby jako miejsce spoczynku mojego dziecka. Od 26 lat jestem w żałobie. Zwykle w ciszy. Ale były takie okresy, że potrzebowałam, by świat wiedział, że Michael żył. Że ma imię i miał przyszłość. Że jest kochany. Że ktoś za nim tęskni – okropnie tęskni. Przez 26 lat czułam się bardzo osamotniona w moim smutku. Inne kobiety opowiadały o piekle, jakie przechodziły po aborcji. Ale ja ciągle się czułam, jakbym była sama. Czułam, że nikt nie mógłby naprawdę zrozumieć mojego poczucia rozpaczy i samotności. Teraz jest miejsce, gdzie matki mogą zanieść pluszowe misie, kwiaty, łzy. Wielu ojców i wiele matek, którzy mogą już tylko czekać, aż niebo połączy ich z ich dziećmi, było tu, by je uczcić i wspominać. Ja postanowiłam przyjechać sama, nie wiedząc, czego mam się spodziewać ani co mogłabym otrzymać. I znowu wspominałam. Wspominałam ten sobotni ranek w kwietniu 1976 r., kiedy udałam się do kliniki aborcyjnej i zakończyłam życie mojego nienarodzonego dziecka. Wspominałam lata depresji, której nikt nie umiał wytłumaczyć. Wspominałam próbę samobójstwa. Wspominałam zdradzanie męża. Wspominałam rozwód i odseparowanie od moich dwóch chłopców. Wspominałam. A Bóg nie. Alleluja!!! On obiecał, że przebaczając grzech, odsunie nasze występki tak daleko, jak odległy jest wschód od zachodu. Bóg nie wypomina mi tragedii mego życia. Otrzymałam przebaczenie. Skończyło się.

 

Karen A. Cross

Bibliografia
A. Medvene, Male Attitudes are Important in Abortion Decision-Making, Association for Interdisciplinary Research in Values and Social Change, 1990, Vol. 3, nr 1, s. 8.
R.C. Moore, Husband Mourns Outcome of Wife’s Painful Decision, „American Medical News”,
14 października 1991, s. 24.
M.S.T. Reisser, The Effects of Abortion on Marriage and Other Committed Relationships, Association for Interdisciplinary Research in Values and Social Change, 1994, Vol. 6 nr 4, s. 2.
T. Strahan, The Impact of Induced Abortion on Surviving Siblings: Case Studies, Association for
Interdisciplinary Research in Values and Social Change, 1988, Vol. 2, nr 1, s. 4.

Powyższy tekst został opublikowany w książce „Aborcja. Przyczyny, następstwa, terapia” pod redakcją prof. Bogdana Chazana i prof. Witolda Simona. Książka ukazała się nakładem wydawnictwa WEKTORY.

 

Prezes Ordo Iuris: szpital w Oleśnicy zabija setki dzieci rocznie. Za chwilę będzie to możliwe w całym kraju?

#aborcja #Jerzy Kwaśniewski #Ordo Iuris #szpital w Oleśnicy

(Fot. PCh24.pl)

3 lata od przełomowego wyroku TK – wskutek zaniechań władzy i ogromnych braków w promocji kultury życia – znaleźliśmy się w sytuacji, w której w jednym tylko szpitalu w Polsce w 2023 roku zabito aż 144 dzieci. U wielu z nich nie było najmniejszego podejrzenia żadnej choroby. Przynajmniej niektóre zabito… w 3 trymestrze ciąży, gdy mogłyby być już tulone w objęciach swych rodziców. Mowa o szpitalu w Oleśnicy. W roku 2023 dokonano tam dwa razy więcej aborcji niż w roku poprzednim i… 5 razy więcej niż przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego! Dyrektor szpitala – Gizela Jagielska – zupełnie otwarcie chwali się swoją aborcyjną działalnością.

 

Musimy obronić prawo do życia od poczęcia do naturalnej śmierci!

W 2020 roku ruch pro-life na całym świecie świętował wielki sukces, jakim było zakończenie epoki barbarzyńskich praktyk eugenicznych w polskich szpitalach, gdzie zaprzestano legalnego zabijania tysięcy dzieci podejrzewanych o chorobę lub niepełnosprawność. Radość obrońców cywilizacji życia nie trwała długo.

Głosami lewicowej większości Sejm przegłosował właśnie ustawę zezwalającą na wydawanie dzieciom bez recepty i bez wiedzy rodziców pigułek „dzień po”, których efektem może być zabicie nienarodzonego dziecka oraz rozregulowanie systemu hormonalnego matki. A to tylko pierwszy krok w zapowiadanej strategii powszechnego dostępu do aborcji.

Na nowo musimy rozbudzić wśród Polaków świadomość zagrożenia dla życia oraz rosnącej skali rzezi niewinnych ludzkich istnień. Bo niezależnie od zmian ustawowych, dzieci mordowane są brutalnie w coraz liczniejszych szpitalach w Polsce. Dzieje się to nie tylko z naruszeniem elementarnych zasad etycznych, ale także w całkowitym braku poszanowania dla Konstytucji RP. Jednocześnie decyzje i zapowiedzi rządu Donalda Tuska prowadzą do dalszej eskalacji ludobójstwa nienarodzonych. Obowiązek ochrony najsłabszych znowu ponagla nas do wytężonej pracy.

 

Szpital w Oleśnicy bezprawnie zabija nienarodzonych Polaków

3 lata od przełomowego wyroku TK – wskutek zaniechań władzy i ogromnych braków w promocji kultury życia – znaleźliśmy się w sytuacji, w której w jednym tylko szpitalu w Polsce w 2023 roku zabito aż 144 dzieci. U wielu z nich nie było najmniejszego podejrzenia żadnej choroby. Przynajmniej niektóre zabito… w 3 trymestrze ciąży, gdy mogłyby być już tulone w objęciach swych rodziców.

Mowa o szpitalu w Oleśnicy. W roku 2023 dokonano tam dwa razy więcej aborcji niż w roku poprzednim i… 5 razy więcej niż przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego! Dyrektor szpitala – Gizela Jagielska – zupełnie otwarcie chwali się swoją aborcyjną działalnością.

Ze 144 aborcji dokonanych w roku 2023, aż 139 zostało wykonano z powodu rzekomego zagrożenia „zdrowia psychicznego” kobiety. Obrońcy życia, których od lat bronimy przed polskimi sądami, zwrócili się do szpitala z żądaniem doprecyzowania tej informacji. Okazało się, że tym „poważnym zagrożeniem zdrowia psychicznego” były „zaburzenia adaptacyjne”. To oznacza jedno – w Oleśnicy dokonywane są de facto aborcje na życzenie. Przy całkowitej bierności i za milczącą zgodą władz.

 

Ministerstwo Zdrowia wprowadzi aborcję „na życzenie” tylnymi drzwiami?

A ze strony rządu Donalda Tuska spodziewamy się najgorszego. Do końca lutego (a więc lada dzień!) Ministerstwo Zdrowia ma zaprezentować wytyczne dotyczące „procedur przerywania ciąży”. Nowa minister zdrowia Izabela Leszczyna uznała, że przygotowane przez ekspertów poprzedniego rządu zalecenia nie są „satysfakcjonujące” i powierzyła ich opracowanie… aktywistom z proaborcyjnych organizacji zaangażowanych w tzw. „czarne marsze” oraz współpracującym z nimi lekarzom.

Swoją decyzję minister poprzedziła rzekomo konsultacjami z organizacjami kobiecymi, przy czym zaproszono do nich wyłącznie organizacje działające na rzecz wprowadzenia w Polsce aborcji „na życzenie”.

Polska konstytucja stoi po stronie życia. Nawet jeśli Ministerstwo Zdrowia zaprezentuje swoje bezprawne zalecenia – nie uchroni to medyków przed odpowiedzialnością za dokonywanie nielegalnych aborcji.

Nasi eksperci pracują już nad analizą prawną dotyczącą bezprawności aborcji dokonywanej z powodu subiektywnego poczucia zagrożenia dla zdrowia psychicznego kobiety, którą wkrótce przedstawimy Ministerstwu Zdrowia oraz Naczelnej Radzie Lekarskiej.

 

Klauzula sumienia pod ostrzałem aborcjonistów

Minister Izabela Leszczyna chce również zmusić lekarzy do udziału w śmiercionośnym procederze, łamiąc konstytucyjnie gwarantowane prawo do sprzeciwu sumienia. Na konferencji poświęconej wytycznym o „procedurach przerywania ciąży” minister zapowiedziała, że żaden szpital chcący zawrzeć z NFZ kontrakt na świadczenie opieki ginekologiczno-położniczej nie będzie mógł odmówić aborcji.

I tym razem zaoferujemy pomoc prawną wszystkim lekarzom sumienia, wszystkim położnym i pielęgniarkom, które chcą zachować swój zawód w czystości od udziału w zabijaniu nienarodzonych.

Zresztą Ordo Iuris od lat konsekwentnie broni prawa pracowników sektora opieki zdrowotnej do korzystania z klauzuli sumienia.

W ostatnim czasie złożyliśmy do Sądu Najwyższego kasację w sprawie farmaceutki, która – powołując się na klauzulę sumienia – odmówiła pacjentce sprzedaży pigułki wczesnoporonnej EllaOne. Chociaż nasza interwencja, po licznych perypetiach przed różnymi instancjami sądów aptekarskich, doprowadziła do umorzenia postępowania, to Naczelny Sąd Aptekarski uniknął jasnego potwierdzenia prawa farmaceuty do sprzeciwu sumienia. Przed Sądem Najwyższym podkreślamy, że farmaceuci mają prawo do odmowy sprzedaży pacjentom śmiercionośnych pigułek w ramach konstytucyjnie gwarantowanego sprzeciwu sumienia.

 

Sejm przyjmuje ustawę o „pigułkach śmierci”

Zapowiedzi ataku na zagwarantowaną konstytucyjnie wolność sumienia zbiegły się w czasie z przyjęciem przez sejm rządowego projektu ustawy, która sprawi, że aborcyjna w swym działaniu pigułka „dzień po” będzie sprzedawana bez recepty nawet piętnastolatkom. Ustawa została właśnie przyjęta głosami Koalicji Obywatelskiej, Polski 2050, części PSL-u i Lewicy. Trafi teraz do senatu.

Jeszcze przed sejmowym głosowaniem, przekazaliśmy parlamentarzystom memorandum, w którym przedstawiliśmy szereg argumentów przemawiających za zachowaniem obecnych przepisów. Powołując się na badania naukowe, wskazaliśmy, że wbrew narracji aborcjonistów wymieniony środek ma nie tylko właściwości antykoncepcyjne, ale również wczesnoporonne. Przypomnieliśmy, że polskie prawo, chroniąc życie ludzkie od poczęcia, zakazuje obrotu środkami poronnymi, co jest w pełni zgodne z prawem UE. Przywołaliśmy stanowisko Naczelnej Rady Aptekarskiej z 2015 roku, która zwracała uwagę, że stosowanie tzw. pigułki „dzień po” jako regularnej metody antykoncepcyjnej stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia kobiet. Po wynikach głosowania widać, że nasza opinia przekonała wielu posłów. Jednak nie przełamała politycznych decyzji proaborcyjnego rządu.

Nie składamy broni. Nasze analizy przekażemy teraz senatorom, a jeśli i to nie przyniesie skutku – będziemy wywierać presję na Prezydencie RP Andrzeju Dudzie, który może zawetować projekt. Do Prezydenta trafią zarówno nasze analizy prawne, jak i petycja, którą skierowaliśmy pierwotnie do parlamentarzystów.

 

Zatrzymajmy proaborcyjną rewolucję rządu Donalda Tuska

Kolejnym zamachem na życie nienarodzonych Polaków jest rządowy projekt ustawy o świadomym rodzicielstwie, który trafił pod koniec stycznia do Sejmu. Zakłada on wprowadzenie swobodnego dostępu do aborcji do 12. tygodnia ciąży, dodatkowo nadając jej status „świadczenia zdrowotnego”. Przygotowaliśmy już komentarz prawny poświęcony projektowi, w którym podnieśliśmy, że zaproponowane przez rząd Donalda Tuska rozwiązania uderzają w podstawowe prawo każdej istoty ludzkiej – prawo do życia. Aktualnie pracujemy nad pogłębioną analizą przepisów projektu ustawy „o świadomym rodzicielstwie”, w której wykazujemy przede wszystkim rażącą niezgodność z Konstytucją RP tej skandalicznej propozycji legislacyjnej.

Aborcja co roku jest przyczyną największej liczby zgonów na świecie. Jak wynika z ustaleń serwisu Worldometers, w ubiegłym roku krwiożerczy, aborcyjny przemysł zabił na całym świecie 73 miliony bezbronnych ludzi na prenatalnym etapie życia. Dzięki wieloletnim działaniom polskiego ruchu pro-life Polska, której prawo gwarantuje wysoki standard ochrony życia, jest prawdziwą strefą bezpieczeństwa dla dzieci nienarodzonych. Niestety wobec proaborcyjnych inicjatyw rządu Donalda Tuska może się to wkrótce zmienić…

Nadal jednak możemy temu zapobiec. Ale żeby obronić dotychczasowy standard ochrony życia w Polsce musimy się zjednoczyć i pokazać, że stanowczo sprzeciwiamy się realizowaniu przez polski rząd agendy aborcyjnego lobby. W tym celu podejmujemy kolejne działania formacyjne i edukacyjne.

Aborcjoniści wiedzą, że wierni chrześcijańskiej tożsamości Polacy łatwo stają się przeciwnikami aborcji. Dlatego w celu zwiedzenia społeczeństwa posługują się kłamstwami i manipulacjami. Aby zdemaskować ich fałszywe narracje, opublikowaliśmy wielką „Encyklopedię pro-life”, w której na siedmiuset pięćdziesięciu stronach tłumaczymy, że aborcja – chociaż często tak przedstawiana – nie jest zabiegiem czy wyborem kobiety, ale zabójstwem bezbronnego dziecka w łonie jego matki. Omawiamy przy tym społeczne, medyczne i prawne aspekty zabójstwa prenatalnego.

Piękne wydanie „Encyklopedii pro-life” trafi już za kilka dni do wszystkich polskich szkół katolickich, należących do Rady Szkół Katolickich. Ich dyrektorzy wyrazili bowiem chęć zapoznania się z treścią książki i wykorzystania jej w toku pracy formacyjnej z dziećmi, rodzicami i nauczycielami.

Wprowadzenie w życie radykalnych ustaw, które pozwolą piętnastolatkom na zażywanie pigułek wczesnoporonnych oraz dopuszczą zabijanie ludzi na prenatalnym etapie życia do 12. tygodnia ciąży cofnie ochronę życia w Polsce o dekady, niwecząc wieloletnie wysiłki ruchu pro-life. Ofiarą proaborcyjnego ustawodawstwa padną konkretne dzieci, które nie będą mogły się urodzić, dorastać, założyć własnych rodzin ani budować dobrobytu naszej Ojczyzny. Zamiast tego zostaną zamordowane, na czym skorzysta przemysł aborcyjny. Sprzeciwiając się temu, Ordo Iuris robi wszystko, co tylko możliwe, aby obronić prawo chroniące życie.

 

Adw. Jerzy Kwaśniewski – prezes Ordo Iuris

 

Morawiecki chce powrotu krwawego kompromisu aborcyjnego. Twierdzi, że podobnego zdania jest „wielu polityków PiS”

#aborcja #dzieciobójstwo #kompromis aborcyjny #Mateusz Morawiecki #zabijanie dzieci nienarodzonych

(fot. PAP/Albert Zawada)

– Popieram pomysł Trzeciej Drogi powrotu do kompromisu aborcyjnego, powrotu do tego, co obowiązywało w Polsce przez 30 lat. Tak, ja to popieram – powiedział w środę były premier Mateusz Morawiecki zapytany o pomysł Trzeciej Drogi w sprawie powrotu do tzw. krwawego kompromisu aborcyjnego. Dodał, że jest wiele osób w klubie PiS, które również to popierają, ale w przypadku głosowania w Sejmie będzie to kwestia sumienia.

We wtorek marszałek Sejmu i jeden z liderów Trzeciej Drogi Szymon Hołownia przekazał, że jest plan, aby na najbliższym posiedzeniu Sejmu w początkach marca zająć się projektami w sprawie legalnego mordowania dzieci w łonach matek. Wśród nich jest projekt złożony w ubiegłym tygodniu przez Trzecią Drogę, który „odwraca” wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 2020 roku zakazujący mordowania dzieci w łonach matek PODEJRZANYCH o chorobę. Politycy TD zapowiedzieli też wniosek dotyczący referendum w sprawie zmian przepisów aborcyjnych wykraczających poza powrót do tzw. kompromisu aborcyjnego.

Morawiecki zapytany o tę sprawę stwierdził, że w pełni popiera powrót tzw. kompromisu. Mało tego. Jego zdaniem w szeregach Prawa i Sprawiedliwości jest wielu posłów, którzy mają takie samo zdanie na ten temat jak on. – Ale jest to oczywiście kwestia sumienia. Jeśli dojdzie do takiego głosowania w Sejmie, ja będę popierał powrót do takiego kompromisu – dodał były premier.

Warto przypomnieć, że w listopadzie ubiegłego roku – niemal 3 tygodnie po wyborach parlamentarnych – Morawiecki w rozmowie z Interią przyznał, że jedną z przyczyn niewystarczającego wyniku PiS w wyborach parlamentarnych były konsekwencje naruszenia „kompromisu aborcyjnego”. Zwiększenie zakresu prawnej ochrony życia poczętego, Morawiecki wprost określił jako błąd polityczny.

– Na pewno w naszych działaniach było wiele potknięć. I my o tym mówiliśmy jasno również przed wyborami – przyznał premier Morawieckie w wywiadzie dla Interii. – A w sprawie aborcji odpowiem panom wprost: zawsze byłem zwolennikiem kompromisu aborcyjnego sprzed 30 lat. Jednocześnie – na gruncie przepisów konstytucji trudno było sobie wyobrazić inny wyrok, skoro taki wniosek został złożony – oświadczył.

 

Źródło: PAP / Oprac. TG

PROF. LEGUTKO. CZY PiS ODPOWIADA ZA ZIELONY ŁAD?

Prof. Legutko: Zielony ład to był fatalny błąd premiera Morawieckiego

 

Eurodeputowany PiS prof. Ryszard Legutko wyraził opinię, że premier Mateusz Morawiecki popełnił „fatalny błąd”, zgadzając się w imieniu Polski na przyjęcie unijnego Zielonego ładu.

„To fatalny błąd premiera Morawieckiego. Nie powinien był tego podpisywać” – powiedział o zaakceptowaniu przez byłego szefa rządu Zjednoczonej Prawicy, prof. Legutko.

„Nie powinien był tego robić” – podkreślił w wywiadzie udzielonym PCh24TV poseł do Parlamentu Europejskiego.

Zdaniem prof. Ryszarda Legutki, premier Mateusz Morawiecki w sprawie Zielonego ładu „ustąpił pod presją i to się teraz mści”.

„Trzeba było jednak bardzo stanowczo występować przeciw polityce unijnej, bo popieranie tej polityki było i jest szkodliwe dla Polski. Natomiast w zamian za to nie otrzymaliśmy niczego” – mówił prof. Legutko.

Były wicemarszałek Senatu dodał również, że błędy popełniono także w relacjach z Ukrainą, m.in. pozbywając się na jej rzecz uzbrojenia, podczas, gdy głównym długofalowym partnerem Ukrainy w relacjach międzynarodowych i tak pozostają Niemcy, a nie Polska

Prof. Ryszard Legutko przyznał, że usunięcie go po 15 latach z przewodniczenia delegacji PiS do Parlamentu Europejskiego miało wpływ na to, że zdecydował się on na odejście po 18 latach z polityki.

„Nie chcę o tym zbyt wiele mówić. Tam rzeczywiście powstał konflikt o sprawę niezbyt ważną, gdzie ja miałem inne stanowisko niż władze PiS i w związku z tym skończyło się tak, jak się skończyło. Uznałem więc, że czas się pożegnać” – oznajmił prof. Legutko.

Zapowiedział również, że po odejściu z polityki będzie kontynuował pracę naukową.

 

ren/PCh24TV, fronda.pl