Konsekwencją życia w grzechu, utrata poczucia grzechu.

Konsekwencją życia w grzechu,
utrata poczucia grzechu.

Najgorsza konsekwencja życia w grzechu to utrata poczucia grzechu. Napisano o tym już wiele w książkach i rozprawach teologicznych. Jak grzech deformuje ludzkie sumienie najlepiej pokazuje jednak życie i ludzkie historie. Człowiek może robić potworne rzeczy, a mimo to uważać siebie za „sprawiedliwego”:

Kobieta, której zachciało się zostać żoną już żonatego mężczyzny. Nie ma dla niej znaczenia, że dzieci zostaną same z matką, bo najważniejsza w życiu jest miłość, a ona go przecież kocha.
Inny przykład: mężczyzna namówił żonę do aborcji. Człowiek ten uważa się za „sprawiedliwego”, ponieważ troszczy się o byt materialny rodziny.
Nie stać ich przecież na utrzymanie kolejnego dziecka.
Ktoś inny całe dnie pracuje i zaniedbuje wychowywanie swoich dzieci, ale jest przekonany, że jest najlepszym rodzicem, ponieważ pracuje, aby dzieciom niczego nie brakowało.
W skrajnych przypadkach może dojść do sytuacji, w której sąsiad zamorduje sąsiada i nie będzie czuł z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia, ponieważ sąsiad ten w nocy urządzał huczne imprezy przez co inni w okolicy nie mogli spokojnie spać. Uważa się wręcz za bohatera, który wyrządził sąsiadom ogromną przysługę.

Życie pokazuje, że nasz świat jest pełen „ludzi sprawiedliwych”. Skąd jednak bierze się tyle zła na ziemi? Jezus, który mówi nam, że nie przyszedł wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników, uświadamia nam, że aby człowiek mógł się nawrócić, najpierw musi dostrzec swój grzech i uznać siebie za grzesznika. Bez tego zasadniczego kroku, nie zmienimy swojego życia i nie wejdziemy na drogę zbawienia.
Jeżeli nie zrzucimy z siebie maski fałszywej, zakłamanej sprawiedliwości, nie będziemy mogli się nawrócić. Chory, który uważa się za zdrowego nie potrzebuje przecież lekarza. Podobnie jest z grzesznikiem, który uważa się za "sprawiedliwego"...

ks. Paweł Szlezinger SCJ