15 sierpnia – Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Prawda o Wniebowzięciu Matki Bożej stanowi dogmat naszej wiary, choć formalnie ogłoszony stosunkowo niedawno – przez papieża Piusa XII 1 listopada 1950 r. w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus:
„…powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej” (Breviarium fidei VI, 105)
Orzeczenie
to papież wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności
prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych. Oparł je nie tylko
na innym dogmacie, że kiedy przemawia uroczyście jako wikariusz Jezusa
Chrystusa na ziemi w sprawach prawd wiary i obyczajów, jest nieomylny;
mógł je wygłosić także dlatego, że prawda ta była od dawna w Kościele
uznawana. Papież ją tylko przypomniał, swoim najwyższym autorytetem
potwierdził i usankcjonował.
Przekonanie o
tym, że Pan Jezus nie pozostawił ciała swojej Matki na ziemi, ale je
uwielbił, uczynił podobnym do swojego ciała w chwili zmartwychwstania i
zabrał do nieba, było powszechnie wyznawane w Kościele katolickim. Już w
VI wieku cesarz Maurycy (582-602) polecił obchodzić na Wschodzie w
całym swoim państwie w dniu 15 sierpnia osobne święto dla uczczenia tej
tajemnicy. Święto to musiało lokalnie istnieć już wcześniej,
przynajmniej w V w. W Rzymie istnieje to święto z całą pewnością w wieku
VII. Wiemy bowiem, że papież św. Sergiusz I (687-701) ustanawia na tę
uroczystość procesję. Papież Leon IV (+ 855) dodał do tego święta
wigilię i oktawę.
Z pism św. Grzegorza z Tours (+ 594)
dowiadujemy się, że w Galii istniało to święto już w VI w. Obchodzono je
jednak nie 15 sierpnia, ale 18 stycznia. W mszale na to święto,
używanym wówczas w Galii, czytamy, że jest to „jedyna tajemnica, jaka
się stała dla ludzi – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny”. W
prefacji zaś znajdujemy słowa: „Tę, która nic ziemskiego za życia nie
zaznała, słusznie nie trzyma w zamknięciu skała grobowa”.
U Ormian uroczystość Wniebowzięcia Maryi
rozpoczyna nowy okres roku kościelnego. Liturgia ormiańska na ten dzień
mówi m.in.: „Dziś duchy niebieskie przeniosły do nieba mieszkanie Ducha
Świętego. (…) Przeżywszy w swym ciele życie niepokalane, zostałaś
dzisiaj owinięta przez Apostołów, a przez wolę Bożą uniesiona do
królestwa swojego Syna”.
W liturgii abisyńskiej, czyli etiopskiej, w
tę uroczystość Kościół śpiewa: „W tym dniu wzięte jest do nieba ciało
Najświętszej Maryi Panny, Matki Bożej, naszej Pani”.
15 sierpnia obchodzą pamiątkę tej tajemnicy
również Chaldejczycy, Syryjczycy i maronici. Kalendarz koptyjski pod
dniem 21 sierpnia opiewa Wniebowzięcie ciała Matki Bożej do nieba.
Różne
bywają nazwy tej uroczystości: Wzięcie Maryi do nieba, Przejście,
Zaśnięcie, Odpocznienie Maryi. Nie wszyscy ojcowie Kościoła, zwłaszcza
na Wschodzie, byli przekonani o fizycznej śmierci Matki Najświętszej.
Dlatego także Pius XII w swojej konstytucji apostolskiej nie mówi nic o
śmierci, a jedynie o chwalebnym uwielbieniu ciała Maryi i jego
wniebowzięciu. Kościół nie rozstrzygnął zatem, czy Maryja umarła i potem
została wzięta do nieba z ciałem i duszą, czy też przeszła do chwały
nie umierając, lecz „zasypiając”.
Niemniej jasne i stanowcze są wypowiedzi Ojców Kościoła. Na Zachodzie pierwszą wzmiankę o tym niezwykłym przywileju Maryi podaje św. Grzegorz z Tours: (+ 594):
I znowu przy Niej stanął Pan, i kazał Jej przyjąć święte ciało i
zanieść w chmurze do nieba, gdzie teraz połączywszy się z duszą zażywa
wraz z wybranymi dóbr wiecznych, które się nigdy nie skończą.
Św. Ildefons (+ 667):
Wielu przyjmuje jak najchętniej, że Maryja dzisiaj przez Syna Swego (…) do pałaców niebieskich z ciałem została wyniesiona.
Św. Fulbert z Chartres (+ 1029) pisze podobnie:
Chrześcijańska pobożność wierzy, że Bóg Chrystus, Syn Boży, Matkę swoją wskrzesił i przeniósł Ją do nieba.
Św. Piotr Damiani (+ 1072) tak opiewa wielkość tajemnicy dnia Wniebowzięcia:
Wielki to dzień i nad inne jakby
jaśniejszy, w którym Dziewica królewska została wyniesiona do tronu Boga
Ojca i posadzona na tronie. (…) Budzi ciekawość aniołów, którzy Ją
pragną zobaczyć. Zbiera się cały zastęp aniołów, aby ujrzeć Królową,
siedzącą po prawicy Pana Mocy w szacie złocistej w ciele zawsze
niepokalanym.
Modlitwa ułożona przez Padre Matteo da Agnone
do Matki Bożej Wniebowziętej
O, słodka Matko, o Królowo, o Pani nasza
Jeśli widzisz nas w grzechach – podnieś nas!
Jeśli w łasce – podtrzymuj nas!
Jeżeli na drodze do Boga zatrzymujemy się – porusz nas!
jeśli idziemy – pocieszaj nas!
Ty jesteś naszą pośredniczką,
Podobnie jak Syn Twój jest pośrednikiem
pomiędzy Ojcem a człowiekiem,
tak Ty jesteś pośredniczką
między człowiekiem a Twoim Synem.
Jesteś naszą warownią, spójrz na wojnę, jaka nas otacza
Jesteś naszą gwiazdą, spójrz na burzę jaka się podnosi.
Jesteś jak księżyc, spójrz na ciemną noc,
pośród której się znajdujemy.
Broń, kieruj, oświecaj nasze serca,
abyśmy trzymając się prostej drogi do nieba
mogli się cieszyć najpierw Bogiem,
a potem Tobą na wieki wieków. Amen
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz