Skąd biorą się cuda? Stanowią ślad Boga, który chce w ten sposób wykorzystać materialne znaki, aby nawiązać kontakt z ludźmi. Oczywiście, Kościół podchodzi do tego rodzaju nadzwyczajnych sytuacji, postaci i wydarzeń raczej ostrożnie. Zawsze- aby wykluczyć możliwość pomyłki lub mistyfikacji- potrzeba długich badań empirycznych oraz teologicznych.
Oto największe cuda w XX wieku!
CUD SŁOŃCA
13 października 1917 r. aż 70 tysięcy osób przybyło do Fatimy. W tej portugalskiej miejscowości od 13 maja dzieciom- pastuszkom, Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi, co miesiąc objawiała się Matka Boża, która zapowiedziała, że w październiku dokona cudu, aby ludzie uwierzyli w to, co powiedziała. W tłumie ludzi, którzy przybyli do Fatimy nie brakło niedowiarków. Tego dnia w Fatimie spadł rzęsisty deszcz. Ulewa ustała po kilku minutach, zza chmur wyszło słońce, które lśniło, ale nie oślepiało przybyłych. Następnie kula zaczęła wirować z ogromną prędkością. Zatrzymała się, aby znów wpaść w wir. Później słońce „zaczęło przybierać różowy kolor na krawędziach i ślizgać po niebie, wirując i rozsypując czerwone snopy płomieni. (...)Trzykrotnie ożywiona szaleńczym ruchem kula ognia zaczęła drżeć i trząść się. Wydawało się, że opadając ruchem zygzakowatym, spadnie na przerażony tłum. Wszystko to trwało około dziesięciu minut. Na końcu słońce wspięło się znów wijącym ruchem do punktu, z którego zaczęło opadać, na nowo przyjmując swój spokojny wygląd i odzyskując zwykłą jasność swego światła”- pisał Antonio A. Borelli w książce „Fatima – orędzie tragedii czy nadziei”. Zjawiska, które zauważane było tylko podczas objawień maryjnych nie udało się w żaden sposób wytłumaczyć "naukowo". Na 400 objawień maryjnych, do których miało dojść w XX wieku, Kościół uznał tylko siedem.
UWOLNIENI Z PODWODNEJ PUŁAPKI
Zdarzenie miało miejsce w sierpniu 1988 roku. Peruwiański okręt podwodny „Pacocha” zbliżał się do portu Callao. W jego rufę nagle uderzył japoński statek rybacki. Do maszynowni okrętu zaczęła się wlewać woda. Choć kapitan zdołał zamknąć otwarty właz prowadzący na mostek, po chwili utonął. Roger Luis Cotrina Alvarado, który przejął dowodzenie, nakazał ewakuację przez właz dziobowy. Mimo to okręt przechylił się gwałtownie i zaczął tonąć. Mimo naporu wody, klapa włazu nie zamknęła się. Kiedy do wnętrza okrętu zaczęła dostawać się woda, kapitan zaczął przyzywać pomocy chorwackiej zakonnicy Marii Petković (1892 – 1966), założycielki Zgromadzenia Córek Miłosierdzia. Wtedy, jak relacjonował, nagle poczuł w sobie „siłę fizyczną i duchową potrzebną do działania dla ocalenia siebie i wszystkich towarzyszy”. Ppróbował podnieść klapę włazu, aby odblokować rygle, jednak nie dał rady i znów wezwał pomocy chorwackiej zakonnicy. Wówczas udało się podnieść klapę. Kapitan "przekręcił pokrętło uruchamiające rygle i pokrywa z łatwością się zamknęła. W końcu woda przestała się wlewać”- napisał w ekspertyzie dla Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych inż. Fabio Barberini. Załoga po kilkunastu minutach opuściła okręt. Manewr wykonany przez porucznika Cotrinę w tak krótkim czasie (zaledwie 7 minut) okazał się niewytłumaczalny naukowo i technicznie. W grudniu 2002 r. Watykan zatwierdził cud, a papież Jan Paweł II pół roku później beatyfikował Marię Petković.
ŻUCHWA ODROSŁA WE ŚNIE
20 kwietnia 1945 roku, siostra Carla De Noni z Villanova została trafiona serią pocisków z karabinu maszynowego. Kula, która trafiła w podbródek, zmiażdżyła jej żuchwę oraz otaczające tkanki miękkie. W ocenie lekarzy, stan zakonnicy był beznadziejny. Jeżeli nawet przeżyje, nie będzie mogła mówić- wyrokowali. Kiedy siostra Carla była już w agonii, matka przełozona Zgromadzenia Misjonarek Męki Naszego Pana Jezusa poleciła wszystkim zakonnicom modlić się o cudowne uzdrowienie siostry za wstawiennictwem salezjanina ks. Filippa Rinaldiego (1856 – 1931). Pod koniec czerwca 1945 chora obudziła się rano... zupełnie zdrowa. „Zobaczyłam – wspominała – że broda już nie opada. Dotknęłam jej dłońmi i poczułam coś twardego w środku oraz zauważyłam, że język jest na swoim miejscu”- opisywała po zdjęciu opatrunków. Siostra Carla mogła też mówić. Badania wykonane w latach 40., a później w latach 80. potwierdziły odtworzenie ok. 4 cm kości żuchwy. Tkanki miękkie zostały odtworzone w sposób, który przywracał w pełni ich wszystkie funkcje. Lekarze uznali to za cud, niewytłumaczalny z punktu widzenia nauki. Podobną opinię wydali członkowie konsulty medycznej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Dekret o cudzie za przyczyną ks. Filippa Rinaldiego Watykan ogłosił 3 marca 1990 roku. 29 kwietnia 1990 roku Rinaldi został beatyfikowany.
PŁACZĄCA FIGURA MATKI BOŻEJ
Do płaczących figur świętych Kościół podchodzi najbardziej ostrożnie, można powiedzieć, że wręcz sceptycznie. Jednym z niewielu tego rodzaju wydarzeń, uznanych za cud, jest płacząca rzeźba Matki Bożej z Akito w Japonii. Rzeźba znajduje się w domu Instytutu Służebnic Eucharystii.W lipcu 1973 roku na prawej ręce figury pojawiła się krew, natomiast we wrześniu tego roku, rzeźba zaczęła się... Pocić. Wydzielała wówczas słodki zapach kwiatów. Od stycznia 1975 do września 1981 roku z oczu Matki Bożej zaczęły natomiast płynąć łzy. Zjawisko powtórzyło się ponad 100 razy i było widziane przez ok. 500 osób. Tego rodzaju zjawiska były związane z objawieniami maryjnymi, których doświadczała s. Agnes Katsuko Sasagawa. Zostały one uznane za kontynuację objawień z Fatimy, ponieważ w Akito Matka Boża także wzywała świat do pokuty, nawrócenia, a przede wszystkim modlitwy różańcowej. Krew, pot i łzy zostały poddane badaniom, a do ich przeprowadzenia zaproszono również niewierzących naukowców z miejscowego uniwersytetu. To właśnie jeden z nich, dr Kaoru Sagisaka, stwierdził, że krew, pot i łzy są pochodzenia ludzkiego. Biskup diecezji uznał te objawienia za zjawisko nadprzyrodzone w 1984 r. Sześć lat później japoński episkopat wydał oświadczenie na ten temat.
CUDA EUCHARYSTYCZNE
Od 750 roku tego rodzaju cudów odnotowano na całym świecie aż 132. Hostie krwawiły lub zamieniały się w skrawek mięśnia sercowego, wino natomiast zamieniało się w krew. Jeden z ostatnich cudów eucharystycznych, już potwierdzonych naukowo i uznanych przez Kościół, miał miejsce w sierpniu 1996 w Buenos Aires. Ks. Alejandro Pezet został poinformowany po mszy świętej, że ktoś porzucił konsekrowaną hostię. Kapłan chciał ją spożyć, jednak była zabrudzona, umieścił ją więc w naczyniu z wodą i zamknął w tabernakulum. Jak się później okazało, hostia powiększyła się i zamieniła w krwawy mięsień. Po miesiącu ks. Pezet umieścił hostię w naczyniu z wodą destylowaną. Nic nie uległo zmianie, a po trzech latach dzisiejszy papież Franciszek, wówczas jezcze metropolita Buenos Aires, polecił zbadanie hostii przez naukowców. Próbkę przesłano do USA, bez informacji skąd pochodzi. Badano ją w laboratoriach w San Francisco i w Nowym Jorku. Kardiolog i patolog medycyny sądowej dr Frederic Zugibe nie miał wątpliwości, że „badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. (...) Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że serce żyło w chwili pobierania wycinka (...). Co więcej, białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje, że to serce cierpiało, np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”. Cudowna hostia jest wystawiana na widok publiczny.
STYGMATY OJCA PIO
Ojciec Pio to najsłynniejszy spośród ok. 320 stygmatyków w historii Kościoła Katolickiego. Jak doskonale wiemy, zakonnik miał również wiele innych cudownych właściwości, takich jak bilokacja, proroctwa, wizje, uzdrawianie. Przez pół wieku ojciec Pio nosił krwawe rany dokładnie w tych samych miejscach, gdzie ukrzyżowany Chrystus: dłonie, stopy i bok. "Dłoń można tylko przymknąć z wielkim wysiłkiem i niecałkowicie. Na stopach są okrągłe rany. Ciągle sączy się z nich krew, która moczy buty. Naciśnięcie tych ran palcem sprawia bardzo silny ból. Na lewym boku klatki piersiowej jest zranienie w formie odwróconego krzyża”- opisywał w 1919 r. prof. Jerzy Festa. Stygmaty o. Pio otrzymał po raz pierwszy w 1910 r., jednak wkrótce zniknęły, by ponownie pojawić się po ośmiu latach. Zakonnik nosił je aż do śmierci 23 września 1968 r. Rany nie goiły się, jak również nie ulegały zakażeniu. Kapucyn usiłował je ukrywać. Nosił rękawiczki, ale i przez nie sączyła się krew, która według świadków wydzielała przyjemny zapach kwiatów. Lekarze i komisje kościelne, po wielu badaniach ran, uznali, że ich pochodzenie jest medycznie niewyjaśnione, mimo iż sceptycy zarzucali o. Pio wywoływanie ich poprzez środki chemiczne. W chwili śmierci zakonnika stygmaty zniknęły, nie pozostawiając blizn.
MARTA ROBIN- PRZEZ PÓŁ WIEKU JEJ JEDYNYM POSIŁKIEM BYŁA EUCHARYSTIA
W 1918 r. zaledwie 16-letnia Marta Robin zaczęła chorować. To prawdopodobnie wirusowe zapalenie mózgu doprowadziło ją 11 lat później do całkowitego paraliżu. Od tamtej pory, aż do śmierci w 1981 r. Robin leżała w łóżku. Nie mogła jeść ani pić, gdyż paraliż objął również jej przełyk. Jakim cudem ta mistyczka i stygmatyczka przeżyła pół wieku? Jej pokarmem była... Komunia Święta, którą raz w tygodniu przynosił jej ksiądz. Przez dom Marty Robin przewinęły się dziesiątki tysięcy ludzi, również naukowcy i sceptycy. Od 1991 roku toczy się jej proces beatyfikacyjny.
Podobał Ci się artykuł? Wesprzyj Frondę »
„Pragnę serdecznie podziękować wszystkim – księżom biskupom, braciom kapłanom, siostrom zakonnym, osobom życia konsekrowanego, wiernym świeckim. (…) Proszę o wybaczenie, jeżeli kogoś zawiodłem lub sprawiłem przykrość” – do wiernych Archidiecezji Krakowskiej w liście pasterskim na rozpoczynający się Adwent pisze abp Marek Jędraszewski.
Podajemy pełną treść listu abp Jędraszewskiego:
Ukochani Archidiecezjanie!
Z dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy kolejny w naszym życiu Adwent. Jest to czas, w którym razem z Najświętszą Maryją Panną, ze św. Józefem i ze św. Janem Chrzcicielem wybiegamy w najbliższą przyszłość – ku zbliżającym się Świętom Bożego Narodzenia. Z Nimi także – tak głęboko związanymi z przyjściem na świat Jednorodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa – pragniemy przygotowywać się na Jego ostateczne przyjście jako jedynego Pana ludzkich dziejów i historii. Z Nimi również, najwybitniejszymi Dziećmi narodu wybranego, chcemy rozpamiętywać wielkie rzeczy Boże, które ten naród przygotowywały do tego, co ostatecznie miało się wydarzyć wraz z życiem i nauczaniem tak bardzo oczekiwanego Mesjasza i co miało się stać w przyszłości udziałem wszystkich narodów. Dzięki temu, zgodnie z poleceniem św. Pawła z jego Listu do Rzymian, dane nam będzie jeszcze lepiej zrozumieć „chwilę obecną” (por. Rz 13, 11).
„Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami»” (Iz 2, 2-3). Tak zapowiadał w swoim widzeniu żyjący ponad 700 lat przed Chrystusem prorok Izajasz. Jego zapowiedź odnosiła się do tego, co stanie się z Judą i Jerozolimą, gdy pojawi się zesłany przez Boga Mesjasz
Do tej mesjańskiej zapowiedzi Izajasza doszła przeszło 100 lat później kolejna, którą zawdzięczamy prorokowi Danielowi. W swej wspaniałej wizji, skierowanej w pierwszej kolejności do przebywających w niewoli babilońskiej Żydów, przedstawił on majestatyczny obraz Syna Człowieczego: „Patrzałem w nocnych widzeniach, a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7, 13-14).
Jak pisze kard. Joseph Ratzinger/papież Benedykt XVI, „termin «Syn Człowieczy» zgodnie z jego pierwotnym znaczeniem u Daniela jest pewnego rodzaju pojęciem zbiorowym. Jeśli Jezus, nawiązując do wizji Daniela, nazywa siebie Synem Człowieczym, oznacza to wprost postulat doprowadzenia historii do jej ostatniego stadium, zgromadzenia ostatniego ludu, nowego Izraela czasów ostatecznych, tak że w tej podstawowej myśli zawierałaby się implicite idea Kościoła”. Dzięki temu „Osoba Jezusa, [narodzonego w Betlejem z Przeczystej Dziewicy Maryi], staje się rzeczywistością transcendentną, w której powiązane są ze sobą idea królestwa, Kościoła i przymierza. Przymierze i królestwo, które dotychczas były pojęciami kosmicznymi, przestrzenno-czasowymi, w Nim stają się pojęciami osobowymi i dlatego w Nim znajduje się teraz istotne centrum, którym żyje Kościół” (Opera Omnia, VIII/1, s. 116, 117).
Jezus chciał bowiem powołać do istnienia nowy lud, nową religijną wspólnotę – i to pragnienie zrealizował najpierw w sposób, który opisał św. Marek: „Przywołał do siebie tych, których sam chciał (…) i ustanowił Dwunastu” (Mk 3, 13-14), oraz przygotowywał ich do tego, aby stali się ojcami duchowymi nowego ludu Bożego, czyli Kościoła, jako fundament i podwaliny jego hierarchii. Drugim kluczowym wydarzeniem dla powstania Kościoła był moment, w którym Jezus, tuż przed swoją męką, śmiercią i zmartwychwstaniem, zaprosił Apostołów, aby zasiedli z Nim do Ostatniej Wieczerzy, ustanawiając wtedy sakrament Eucharystii. „Przez Ostatnią Wieczerzę – naucza dalej kard. Joseph Ratzinger/papież Benedykt XVI – Jezus daje przyszłej wspólnocie specyficzny fundament, szczególne wydarzenie, które jest tylko jej właściwe, które odróżnią ją całkowicie od wszystkich pozostałych wspólnot religijnych oraz łączy jej członków ze swym Panem i wzajemnie ze sobą, tworząc z nich nową wspólnotę” (tamże, s. 130). Dzięki temu Ostatnia Wieczerza zawiera w sobie wyraźny wymiar eschatologiczny. „Stanowi [bowiem] zarys Kościoła, rozumianego jako wspólnota stołu z ukrytym Panem, stanowiąca antycypację eschatologicznej uczty Boga z ludzkością” (tamże, s. 126). Każda Msza święta jest zatem zapowiedzią niebiańskiej uczty z Panem – i stąd zawiera w sobie przeogromny potencjał nadziei.
Drodzy Siostry i Bracia!
W bulli Spes non confundit, mocą której zmarły kilka miesięcy temu Ojciec Święty Franciszek ogłaszał Rok Jubileuszowy 2025, czytamy następujące wezwanie: „Podążając w kierunku Jubileuszu, powróćmy do Pisma Świętego i usłyszmy te słowa skierowane do nas: «My, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei, trzymajmy się jej jak bezpiecznej i silnej dla duszy kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas» (Hbr 6, 18-20). Jest to mocne wezwanie, aby nigdy nie tracić nadziei, którą otrzymaliśmy, aby trzymać się jej, znajdując schronienie w Bogu. Obraz kotwicy jest sugestywny, aby zrozumieć stabilność i bezpieczeństwo, jakie mamy pośród wzburzonych wód życia, jeśli polegamy na Panu Jezusie. Burze nigdy nie mogą zwyciężyć, ponieważ jesteśmy zakotwiczeni w nadziei łaski, która jest w stanie uczynić nas żyjącymi w Chrystusie, przezwyciężając grzech, lęk i śmierć. Ta nadzieja, znacznie większa niż satysfakcje każdego dnia i poprawa warunków życia, przenosi nas ponad próby i zachęca, byśmy szli, nie tracąc z oczu wielkości celu, do którego jesteśmy powołani – Nieba” (n. 25).
Rozpoczynający się dzisiaj Adwent stanowi niejako ostatni etap mijającego Roku Jubileuszowego. Zgodnie z decyzją papieża Franciszka we wszystkich katedrach świata, a zatem również w Katedrze na Wawelu, zostanie on bowiem uroczyście zamknięty w Święto Świętej Rodziny, w dniu 28 grudnia br. Wykorzystajmy zatem ten adwentowy czas na to, aby umocnić się w nadziei. Zachęcam wszystkich serdecznie, aby zwłaszcza poprzez korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania przezwyciężyć „grzech, lęk i śmierć”, a przez udział w Eucharystii zakotwiczyć się jeszcze bardziej „w nadziei [tej] łaski, która jest w stanie uczynić nas [osobami prawdziwie i głęboko] żyjącymi w Chrystusie”. Jakżeż aktualne są bowiem słowa św. Pawła z czytanego dzisiaj fragmentu Listu do Rzymian: „Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła! Przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa” (Rz 13, 12. 14a).
Najmilsi!
Jak wszyscy wiemy, w minioną środę, 26 listopada br., Ojciec Święty Leon XIV na stolicę biskupów krakowskich powołał nowego biskupa w osobie Księdza Kardynała Grzegorza Rysia, dotychczasowego arcybiskupa metropolitę łódzkiego, a wcześniej jeszcze biskupa pomocniczego krakowskiego, który kanonicznie obejmie urząd w sobotę 20 grudnia – w dniu swego uroczystego ingresu do Katedry Wawelskiej.
Tym samym dobiega końca moja posługa pasterza Archidiecezji Krakowskiej, która trwała prawie dziewięć lat. W związku z tym pragnę serdecznie podziękować wszystkim – księżom biskupom, braciom kapłanom, siostrom zakonnym, osobom życia konsekrowanego, wiernym świeckim – którzy wspierali mnie w dziele prowadzenia Kościoła Krakowskiego ku jego ostatecznym przeznaczeniom. Dziękuję za wszystkie modlitwy i cierpienia ofiarowane w intencjach Kościoła i naszej Ojczyzny.
Równocześnie proszę o wybaczenie, jeżeli kogoś zawiodłem lub sprawiłem przykrość. W swojej pasterskiej posłudze zawsze jednak starałem się kierować prawdziwym dobrem Kościoła oraz dobrem każdego z powierzonych mi przez Ojca Świętego Franciszka podczas niezapomnianej osobistej rozmowy w dniu 28 listopada 2016 roku w Domu Świętej Marty w Watykanie wiernych świeckich i duchownych.
Na koniec zwracam się do Was wszystkich, Drodzy Siostry i Bracia, z gorącą prośbą o modlitwę za nowego Biskupa Krakowskiego, aby dzięki obfitym Bożym łaskom i Waszemu duchowemu wsparciu godnie podejmował dziedzictwo Świętych Pasterzy naszego Kościoła: św. Stanisława, bł. Wincentego Kadłubka i św. Karola Wojtyły/Jana Pawła II.
Na czas tegorocznego, pod wieloma względami wyjątkowego Adwentu, z serca Wam wszystkim, Drodzy Siostry i Bracia, błogosławię
✠ Marek Jędraszewski
Administrator Apostolski Archidiecezji Krakowskiej
Kraków, dnia 30 listopada 2025 roku, w I Niedzielę Adwentu
Adwent – okres liturgiczny, w którym przypominamy sobie, że Pan Jezus przyjdzie do nas. Przyjdzie w dniu Bożego Narodzenia, ale przede wszystkim przyjdzie w dniu ostatnim. Czy zastanie nas przygotowanych? To w dużej mierze zależy od nas. Aby to przyszłe spotkanie nie napawało nas lękiem, lecz było oczekiwane z radością, trzeba już dzisiaj rozpoznać Pana i przyjąć Go, gdy przychodzi w modlitwie, w Eucharystii, w sakramencie pokuty, w drugim człowieku.
Co symbolizują cztery świece adwentowe?
Cztery świece adwentowe reprezentują cztery niedziele Adwentu i symbolizują odpowiednio nadzieję, pokój, radość i miłość. W niektórych domach i parafiach ludzie zapalają również piątą świecę w Wigilię lub Boże Narodzenie, aby symbolizować narodziny Jezusa; ta świeca, po dodaniu do wieńca adwentowego, jest zwykle biała i większa niż pozostałe świece i jest umieszczana na środku wieńca.
Tygodnie, nazwy i kolory świec adwentowych
Tydzień 1. Adwentu – Nadzieja: Świeca Proroctwa (fioletowa)
Tydzień 2. Adwentu – Pokój: Świeca Betlejemska (fioletowa)
Tydzień 3. Adwentu – Radość: Świeca Pasterza (różowa)
Tydzień 4. Adwentu – Miłość: Świeca Anioła (fioletowa)
Pierwsza świeca adwentowa/niedziela: Nadzieja
„Kiedyś w naszym świecie stajnia miała w sobie coś, co było większe niż cały nasz świat”. – C.S. Lewis
Pierwsza świeca na wieńcu adwentowym
symbolizuje Nadzieję – pierwsza niedziela Adwentu nie tylko prowadzi nas
do oczekiwania na narodziny Chrystusa, ale także świętuje początek
nowego sezonu liturgicznego. Pierwsza świeca ma kolor fioletowy,
podstawowy kolor Adwentu i kolor symbolizujący rodzinę królewską.
Czasami nazywana „świecą proroctwa”, pierwsza świeca przypomina nam
przepowiednię Izajasza o narodzinach Chrystusa i wszystkich obietnicach,
które Bóg dał nam w Starym Testamencie, a które wypełnią się wraz z
narodzinami Jezusa.
Druga świeca adwentowa/niedziela: Pokój
„Obyśmy byli na tym świecie promieniem tego światła, które rozbłysło z Betlejem, przynosząc radość i pokój do serc wszystkich mężczyzn i kobiet”. – Papież Franciszek
Druga świeca na wieńcu adwentowym symbolizuje pokój. Podobnie jak pierwsza świeca, ona również jest fioletowa. Często nazywana „świecą betlejemską”, druga świeca adwentowa przypomina nam o podróży Maryi i Józefa z Nazaretu do Betlejem, zanim Maryja urodziła Jezusa. Opierając się na znaczeniu świecy proroctwa, ta druga świeca przypomina, że po wszystkich podziałach, zniszczeniach i rozproszeniu królestwa w Starym Testamencie, w końcu może zapanować pokój na Ziemi – Jezus nadchodzi, a wraz z nim Jego Królestwo Pokoju. Jak czytamy w cytacie papieża Franciszka, to światło pokoju rozbłysło z Betlejem dla całego świata.
Trzecia świeca adwentowa/niedziela: Radość – „Niedziela Gaudete”
„Lecz anioł rzekł do nich: ‚Nie bójcie się, bo oto zwiastuję wam radosną nowinę dla całego ludu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. To będzie dla was znakiem: znajdziecie Dziecię owinięte w płótno i leżące w żłobie””. (Łukasza 2:10-12)
Trzecia świeca adwentowa symbolizuje radość. W miarę jak zbliżamy się do Bożego Narodzenia, nasza radość rośnie coraz bardziej. Trzecia świeca przenosi nas z powrotem do radosnego oczekiwania pasterzy, którzy wyruszyli, aby zobaczyć Jezusa w Betlejem, nawet przed mędrcami. W tę trzecią niedzielę Adwentu, którą Kościół nazywa „Niedzielą Gaudete”, co oznacza radować się lub chwalić, zapalamy trzecią świecę i radujemy się jak pasterze. Z tego powodu trzecia świeca Adwentu nazywana jest „świecą pasterza” , a jej kolor jest różowy, liturgiczny kolor radości.
Czwarta świeca adwentowa/niedziela: Miłość
„I w końcu wszystko inne okaże się nieważne i nieistotne, z wyjątkiem tego: Ojca, Dziecka i Miłości”. – Święty (papież) Jan Paweł II
Czwarta świeca Adwentu reprezentuje Miłość, najwyższą miłość Boga, który posłał za nas swojego jedynego Syna. Nazywana „świecą anioła”, czwarta świeca Adwentu zapalana jest w niedzielę poprzedzającą Boże Narodzenie i ma kolor fioletowy, co prowadzi nas do niecierpliwego oczekiwania na nowe Królestwo Boże na ziemi.
Prawda o Niepokalanym Poczęciu Maryi jest dogmatem wiary. Ogłosił go uroczyście 8 grudnia 1854 r. bullą Ineffabilis Deus papież Pius IX w bazylice św. Piotra w Rzymie w obecności 54 kardynałów i 140 arcybiskupów i biskupów. Papież pisał tak:
Ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć
Tym samym kto by tej prawdzie zaprzeczał, sam wyłączyłby się ze społeczności Kościoła, stałby się odstępcą i winnym herezji.
Modlitwa (odmawiana w każdym dniu nowenny)
O
Niepokalana, nieba i ziemi Królowo, wiem, że niegodzien jestem zbliżyć
się do Ciebie, upaść przed Tobą na kolana z czołem przy ziemi, ale
ponieważ kocham Cię bardzo, przeto ośmielam się prosić Cię, byś była tak
dobra i powiedziała mi – kim jesteś? Pragnę bowiem poznawać Cię coraz
więcej i więcej – bez granic, i miłować coraz goręcej i goręcej bez
żadnych ograniczeń. I pragnę powiedzieć też innym duszom, kim Ty jesteś,
by coraz więcej i więcej dusz Cię coraz doskonalej poznało i coraz
goręcej miłowało. Owszem, byś się stała Królową wszystkich serc, co biją
na ziemi i co bić kiedykolwiek będą i to jak najprędzej i jak
najprędzej.
Jedni nie znają jeszcze wcale Twego
imienia. Inni ugrzęźli w moralnym błocie, nie śmią oczu wznieść do
Ciebie. Jeszcze innym wydaje się, że Cię nie potrzebują do osiągnięcia
celu życia. A są i tacy, którym szatan, co sam nie chciał uznać Cię za
swą Królową i stąd z anioła w szatana się przemienił, nie dozwala przed
Tobą ugiąć kolan. Wielu kocha, miłuje, ale jakże mało jest takich, co
gotowi są dla Twej miłości na wszystko, prace, cierpienia i nawet ofiarę
z życia.
O Pani, zakróluj w sercach wszystkich i
każdego z osobna. Niech wszyscy mieszkańcy ziemi uznają Cię za Matkę, a
Ojca na niebie za Ojca i tak wreszcie poczują się braćmi. Amen. (modlitwa św. Maksymiliana M. Kolbe „O królowanie Maryi”)
Modlitwa (odmawiana w każdym dniu nowenny)
O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami,
którzy się do Ciebie uciekamy, i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie
uciekają, a zwłaszcza za nieprzyjaciółmi Kościoła świętego i poleconymi
Tobie.
Dzień I – 29 listopada
O Niepokalana, nieba i ziemi Królowo…
Rozważanie
Aby zrozumieć, kim jest Niepokalana, koniecznie muszę uznać swą
nicość, zdobyć się na pokorną modlitwę, by uzyskać łaskę poznania Jej, i
starać się samemu doświadczyć na sobie Jej dobroci i potęgi.
O Maryjo bez grzechu poczęta…
Pozostałe dni dni Nowenny – kliknij
Niepokalanów – Nowenna przed Uroczystością
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny według św. Faustyny
Zapraszamy do wspólnej modlitwy
W kaplicy św. Maksymiliana w Niepokalanowie od 29 listopada do 7 grudnia jest sprawowana Nowenna przed Uroczystością Niepokalanego Poczęcia NMP według św. Faustyny.
Sekretarka Bożego Miłosierdzia w swoim Dzienniczku podała, że trzykrotnie odprawiła Nowennę składającą się 1000 Zdrowaś Maryjo dziennie, razem 9000 Zdrowaś.
W dniach wymienionych, codziennie od 7.00 do 21.00 przed Najświętszym Sakramentem będziemy modlić się w pięciu blokach modlitewnych po dwie godziny każdy z godzinnymi przerwami. Każdy blok to cały różaniec, czyli 200 Zdrowaś.
O godzinie 15.00 Koronka do Bożego Miłosierdzia i Eucharystia. Zapraszamy do wspólnej modlitwy. Można przyjechać na całą Nowenną, albo na kilka dni albo codziennie brać udział w jednym, dwóch lub więcej blokach modlitewnych. Każde Zdrowaś Maryjo to jedna róża dla Niepokalanej na Jej święto.
Na żywo Nowenna przed Uroczystością
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny wg św. Faustyny.
Emisja codziennie od 29.11 do 07.12.2019
Program ramowy dnia:
7.00 – 7.50 – Eucharystia
7.50 – 9.30 – wystawienie NS i I-y blok modlitewny
9.30 – 10.00 – przerwa (kawa i modlitwa w ciszy)
10.00 – 12.00 – II-gi blok modlitewny, Anioł Pański
12.00 – 13.00 – przerwa (obiad i modlitwa w ciszy)
13.00 – 15.00 – III-ci blok modlitewny
15.00 – 15.15 – Koronka do Bożego Miłosierdzia
15.15 – 16.00 – przerwa (kawa i modlitwa w ciszy)
16.00 – 18.00 – IV-ty blok modlitewny, Anioł Pański
18.00 – 19.00 – przerwa (kolacja i modlitwa w ciszy)
19.00 – 21.00 – V blok modlitwy, Apel Maryjny, błogosławieństwo NS
Intencja główna:
o tryumf Niepokalanego Serca Maryi w Polsce i na świecie
Intencje dodatkowe:
– o pokój w Polsce i na świecie;
– o jedność w Kościele;
– za Ojczyznę; za rządzących;
– o pełną ochronę prawną ludzkiego życia od poczęcia do naturalnej śmierci,
– za Niepokalanów,
– o nawrócenie wszystkich nieprzyjaciół Kościoła;
– w intencjach poleconych Niepokalanej …. (Każdy uczestnik Nowenny może dołączyć swoje własne intencje składając je w koszyczku przed ołtarzem).
Można łączyć się w modlitwie również przez Internet
