"BÓG" [ZOBACZ CAŁY FILM]

Boże Ciało – Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

 

Boże Ciało – Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

Opublikowano na 29 Maj 2024 by wobroniewiary

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, Boże Ciało jest jednym z głównych świąt obchodzonych w Kościele katolickim. Choć świadomość niezwykłego cudu przemiany konsekrowanego chleba i wina w rzeczywiste Ciało i Krew Chrystusa towarzyszyła wiernym od początku chrześcijaństwa, jednak trzeba było czekać aż dziesięć stuleci, zanim zewnętrzne przejawy tego kultu powstały i zadomowiły się w Kościele katolickim

Uroczystość, która wyrosła na podłożu adoracyjnego kierunku pobożności eucharystycznej rozwijającej się na Zachodzie od przełomu XI i XII w., przeżywana jest obecnie w czwartek po uroczystości Trójcy Świętej. Bezpośrednią przyczyną ustanowienia uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa były objawienia św. Julianny z Cornillon. Pod ich wpływem bp Robert ustanowił w 1246 r. święto Bożego Ciała, początkowo dla diecezji Liege.

W 1252 r. legat papieski rozszerzył obchodzenie tego święta na Germanię natomiast papież Urban IV bullą „Transiturus” z 1264 r. ustanowił Boże Ciało świętem obowiązującym w całym Kościele jako „zadośćuczynienie za znieważanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, błędy heretyków oraz uczczenie pamiątki ustanowienia Najświętszego Sakramentu”.

Śmierć Urbana IV przeszkodziła ogłoszeniu bulli. Dokonał tego papież Jan XXII (w 1334 r.), natomiast papież Bonifacy IX polecił w 1391 r. wprowadzić święto Bożego Ciała wszędzie tam, gdzie jeszcze nie było ono obchodzone.

W Polsce jako pierwszy wprowadził to święto bp Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej, natomiast w Kościele unickim – synod zamojski w 1720 r. W Kościele katolickim w Polsce pod koniec XIV w. święto Bożego Ciała było obchodzone już we wszystkich diecezjach. Było ono zawsze zaliczane do świąt głównych. Od końca XV w. przy okazji tego święta udzielano błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

Prawdziwa obecność Chrystusa w Eucharystii

Kościół od samego początku głosił wiarę w realną obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Chrystus ustanowił Najświętszy Sakrament przy Ostatniej Wieczerzy. Opisali to trzej Ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz oraz i św. Paweł Apostoł. Prawdziwa i rzeczywista obecność Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina opiera się według nauki Kościoła na słowie Jezusa: „To jest Ciało moje … To jest krew moja” (Mk 14,22.24).

Nowy Katechizm Kościoła Katolickiego mówi, iż „sposób obecności Chrystusa pod postaciami eucharystycznymi jest wyjątkowy… W Najświętszym Sakramencie Eucharystii są zawarte prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz z duszą i Bóstwem Pana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus” (KKK 1374).

Kult Najświętszego Sakramentu

Od XVI w. przyjęła się w Kościele praktyka 40-godzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu. Praktykę tę wprowadził do Mediolanu św. Karol Boromeusz w 1520 r. Dzisiaj jest ona obecna w całym Kościele. Zostały założone nawet specjalne zakony, których głównym celem jest nieustanna adoracja Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. W Polsce istnieją trzy zakony od wieczystej adoracji: benedyktynki-sakramentki, franciszkanki od Najświętszego Sakramentu i eucharystki.

Procesje

Procesje eucharystyczne w dniu Bożego Ciała wprowadzono nieco później niż samo święto. Pierwszym śladem ich istnienia jest wzmianka o uroczystej procesji przed sumą w Kolonii w latach 1265-75. Podczas procesji niesiono krzyż z Najświętszym Sakramentem. W ten sposób nawiązywano do dawnego zwyczaju zabierania w podróż Eucharystii dla ochrony przed niebezpieczeństwami.

KORONKA DO JEZUSA CHRYSTUSA W NAJŚWIĘTSZYM SAKRAMENCIE

Ostatnie Boże Ciało w życiu Jana Pawła II

Z notatek kardynała Krajewskiego:
Pamiętam ostatnie Boże Ciało w życiu Jana Pawła II. W Rzymie, wieczorem, Msza Święta sprawowana jest w  bazylice Świętego Jana na Lateranie, a  później procesja idzie do bazyliki Matki Bożej Większej. Papież jechał w samochodzie.

Był widoczny dla wszystkich. Siedział przed Najświętszym Sakramentem, bo już nie mógł klęczeć. Klęczałem z arcybiskupem Marinim obok Jana Pawła II. W pewnym momencie Ojciec Święty dał nam znak chusteczką. Zbliżyłem się do niego. Powiedział, że chciałby uklęknąć. Zadrżałem. Mówię: „Ojcze Święty, może troszkę później, bo samochód trzęsie i droga jeszcze daleka”.

Ojcu Świętemu to się nie spodobało. Ale zaakceptował to, co powiedziałem. Chwilę później znowu dał znak chusteczką: „Może jednak uklęknę” – powiedział. „Ojcze Święty, droga jeszcze daleka, może na wysokości kościoła Redemptorystów?” – odpowiedziałem z drżeniem i usłyszałem charakterystyczne mruczenie. Tak robił Papież, gdy coś mu się nie podobało. Wiedziałem już, że żartów nie ma.

W pewnym momencie Ojciec Święty się odwrócił i już o nic nie pytał: „Tam jest Pan Jezus! Ja chcę uklęknąć!” – usłyszałem. Z arcybiskupem Marinim pomogliśmy mu wstać i uklęknąć na klęczniku. Nie było to łatwe, bo Jan Paweł II zawsze był potężnym człowiekiem. Niestety, Ojciec Święty złapał się klęcznika z  całej siły, ale nie mógł się utrzymać.

Ta chwila adoracji trwała może dwadzieścia sekund. Po tym czasie powiedział: „Jednak usiądźmy”. To było dla mnie ogromne, dramatyczne przeżycie…

 

Cuda eucharystyczne: wyróżnienie, czy przestroga?

#Bóg #hostia #realna obecność #wiara

(Oprac. GS/PCh24.pl)

Cuda eucharystyczne od wieków budzą wielkie emocje nie tylko wśród wiernych, ale także wśród naukowców, którzy z zapałem badają próbki cudownych Hostii. Gdy okazuje się, że dane wydarzenie nie jest wynikiem zakażenia bakterią (np. Pałeczką krwawą), czy rozwojem pleśni, a pod mikroskopem można dostrzec komórki żywej, ludzkiej tkanki, jesteśmy sytuacją niezwykle przejęci, wzruszamy się i dziwimy. Jako katolicy, cieszymy się, że kolejny raz potwierdza się to, w co od zawsze wierzymy. Fakty naukowe mówią same za siebie – Chrystus głosił prawdę: chleb naprawdę zamienia się w Jego Ciało, a wino w Krew.

Niestety, wobec sporego, informacyjnego zamieszania wokół cudu i jego “technicznych” szczegółów, wielu z nas traktuje sprawę jako sensację, ciekawostkę do poczytania “przy kawie”, zapominając przy tym o zadaniu sobie najważniejszego pytania – co Bóg chce nam przez to powiedzieć? Cuda nie dzieją się bez powodu – gdy Jezus przemienił wodę w wino, uzdrawiał, czy wskrzeszał, czynił to, by ludzie w Niego uwierzyli i zyskali zbawienie, na które Boża Łaska jest przede wszystkim ukierunkowana.

Gdyby bowiem czyny Chrystusa ograniczały się do doczesnych, ludzkich korzyści, na pewno uzdrowiłby wszystkich chorych, a wszystkich biednych obsypałby pieniędzmi. Spójrzmy choćby na przykład z Ewangelii św. Mateusza, kiedy to Pan Jezus, nakarmiwszy tłumy i odprawiwszy uczniów, udał się samotnie na modlitwę. Mógł przecież zostać z ludem i w dalszym ciągu go “uszczęśliwiać”. Jak widać, Bóg nie chce, byśmy traktowali Go jedynie jako „spełniacza” naszych ziemskich pragnień. Pozwala nam to domniemywać, że i nadprzyrodzone zjawiska związane z Eucharystią mają w zamyśle Bożym pomóc nam osiągnąć życie wieczne.

Jak jednak mogą one przynieść dobry owoc, skoro często uważamy doświadczenie cudu za wyróżnienie? A może jest zgoła odwrotnie? Może Bóg domaga się poprawy naszego zachowania, upomina się o większą wiarę lub o szczerą miłość? Aby lepiej poznać istotę rzeczy, prześledźmy kilka przykładów cudów eucharystycznych z zaznaczeniem szczególnych okoliczności każdego z nich.

Odpowiedź na zwątpienie

Jeden z najbardziej spektakularnych cudów eucharystycznych dokonał się w pierwszej połowie VIII wieku we włoskim Lanciano, podczas Mszy Świętej, której celebransem był pewien bazylianin wątpiący w prawdziwość przeistoczenia. W odpowiedzi na ów brak wiary, Hostia w dłoniach kapłana zaczęła krwawić, a wino w kielichu było już substancjalnie krwią.

Cud w Bolsenie z 1263 r. również wydaje się być wytknięciem niedowiarstwa kapłanowi – ks. Piotrowi, który podczas odprawiania Mszy Świętej podważył w duchu realną obecność Chrystusa w konsekrowanej Hostii. Tuż po słowach konsekracji z wytrysnęła z Niej krew.

Fiecht w Austrii, rok 1310 – tam z kolei wino przeistoczyło się w kipiącą krew. Powątpiewający w transsubstancjację ksiądz przeraził się owym nagłym, dynamicznym zjawiskiem i nie zdołał wypić zawartości kielicha do końca.

Niewiara początkiem występku

Zdarza się, iż “nieleczone” i pogłębiające się zwątpienie ducha zyskuje swoje uzewnętrznienie w postaci nieodpowiedniego, haniebnego zachowania. W historii zdarzały się bowiem i takie indywidua, w przypadku których lekceważenie słów Chrystusa: To jest Ciało moje[…] pociągnęło za sobą świętokradzkie czyny. Niewiara wiąże się z brakiem bojaźni Bożej, wobec czego niewierzący, bagatelizując zapowiedź kary, drwi również z powagi grzechu.

W 1421 r. w holenderskim Bergen ksiądz proboszcz dopuścił się nieprawdopodobnej profanacji – wrzucił pozostałe po Mszy Świętej Hostie do kanału. Po wielu tygodniach zostały one dostrzeżone przez miejscowych rybaków – ku ich zdziwieniu, pokryte były one najprawdziwszą krwią.

9 lat później, w Dijon we Francji, Pan Jezus powtórnie wystąpił przeciw ludzkiej bezduszności i dobitnie przypomniał o Swojej obecności w Sanctissimum. Pewna pani nabyła w Monako starą monstrancję, z której nie wyjęto Najświętszego Sakramentu. Bez żadnych skrupułów kobieta zabrała się do usunięcia “czynnika zbędnego”, o zgrozo, za pomocą noża! Nagle z dużej Hostii zaczęła broczyć krew tworząc ostatecznie pasyjny wizerunek Chrystusa.

Reakcja na błędy i uchybienia?

Wielkie cuda eucharystyczne miały miejsce również wtedy, gdy prawdopodobnie niechcący, w wyniku “roztrzepania” lub braku koncentracji, dopuszczono do tego, aby Ciało Pańskie znalazło się np. na podłodze. 15 sierpnia 1996 roku podczas Mszy Świętej w Buenos Aires na ziemię upadła Hostia, czego nikt nie zauważył. Dopiero po zakończeniu Eucharystii znaleziono ją i umieszczono w vasculum, by się rozpuściła. Po upływie kilku dni zauważono na niej krwawe ślady.

W Polsce w 2008 r. miała miejsce analogiczna sytuacja – w kościele parafialnym pw. św. Antoniego w Sokółce podczas udzielania Komunii Świętej Hostia przypadkowo upadła na podłogę. Zgodnie z przepisami liturgicznymi zastosowano vasculum, jednak Komunikant wcale się nie rozpuścił – na Jego powierzchni pojawiła się natomiast czerwona plamka. Jak się okazało, była to prawdziwa tkanka serca.

Niezwykle ciekawym przypadkiem jest cud w Tixtla w Meksyku z 2006 r., kiedy Komunikant wypuścił z Siebie prawdziwą krew, i to wcale nie w okolicznościach wątpliwości kapłana, świadomej profanacji przez przeciwników wiary, lub niefortunnego upadku na ziemię, ale w czasie “zwyczajnego” rozdawania Komunii Świętej przez siostrę zakonną… Co chce nam przez to powiedzieć Pan?

Ku pokrzepieniu serc…

Warto pamiętać, iż niektóre cuda eucharystyczne nie zawsze wyglądały tak, jak te opisane wyżej, a ich istotą wcale nie była widoczna gołym okiem krew. Na przykład na kolumbijskiej wyspie Tumaco w 1906 r. Najświętszy Sakrament, który niesiony był w uroczystej procesji u wybrzeży Pacyfiku, uspokoił potężne tsunami i ocalił mieszkańców przed zagładą. Wydaje się, że w ów “bezkrwawy” sposób Bóg podaje pomocną dłoń człowiekowi, nie tyle upomina go i karci, co wprost okazuje miłość.

Wnioski dla Kościoła

O czym przypominają nam cuda eucharystyczne? Z pewnością są one empirycznymi, niezbitymi dowodami realnej obecności Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Powinny wzmacniać naszą wiarę i utwierdzać w przekonaniu, że przyjmując Komunię Świętą, w istocie łączymy się najściślej z samym Bogiem. Należy Mu się Boska cześć, wielki szacunek i przede wszystkim miłość. Niestety w naszych czasach Hostia budzi w świecie mniejszy respekt – np. schowanie Jej do szarego, kartonowego pudła byłoby dawniej niesłychanym świętokradztwem. Dziś mówi się natomiast : “Pan Bóg wybaczy, musimy dbać o planetę, dlatego zamiast ozdobnego tabernakulum użyjemy kartonu, a Komunię, zamiast ze złotej puszki, będziemy rozdawać z plastikowych misek.”

Nie chciałabym przypisywać nikomu, kto się do tego przyczynia, złych intencji. Trzeba jednak przypomnieć, że w jakimś celu Kościół od wieków używał złotych naczyń, pateny, baldachimów, przepięknych monstrancji, czy tabernakulum do przechowywania Ciała Pana i odnosił się do Niego z najwyższą bojaźnią i pieczołowitością. Rezygnacja z tego typu środków może świadczyć o co najmniej niezrozumiałej dla wielu katolików zmianie w postrzeganiu istoty Eucharystii. Pociąga to za sobą coraz “swobodniejsze” obchodzenie się z naszym Sacrum np. w sytuacji, gdy dotykają Go osoby, które nie powinny tego robić.

Cudowne Hostie krwawiły, ponieważ to człowiek zadawał Im rany przez swoje błędy, zaniedbania, ignorancję, zwątpienie, lub świadome profanacje. Pamiętajmy, że Hostia to żywe, kochające serce naszego Pana, któremu winni jesteśmy godne oddawanie czci z całą okazałością kultu.

Zofia Michałowicz

 

Cud w Sokółce – nadzwyczajny znak Bożej obecności wśród nas

#cud w sokółce #cuda eucharystyczne #Kosciół #Kościół w Polsce #najświętszy sakrament #realna obecność Pana Jezusa #Sokółka #wiara

(FOT.Adam Białous / PCh24)

Wiara w realną i trwałą obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie jest wyznacznikiem bycia katolikiem, jest koniecznym warunkiem trwania w Kościele. W ostatnich latach Pan Bóg wsparł tę naszą wiarę nadzwyczajnymi znakami. Pierwszym z nich był cud w sokólskiej kolegiacie św. Antoniego Padewskiego, gdzie do tej pory wierni modlący się w obliczu cząstki Serca Pana Jezusa doznają licznych uzdrowień fizycznych i duchowych.

 

Niestety, również w naszym kraju coraz częściej dochodzi do bluźnierczych ataków na Najświętszy Sakrament. Pogubieni ludzie swoimi ideologicznymi manifestacjami zakłócają liturgię Mszy Świętej. Dopuszczają się też haniebnych profanacji. Za tymi przypadkami stoi nie tylko brak elementarnej empatii i kultury, ale i przejawy bardzo prawdopodobnych opętań. Co można powiedzieć o mężczyźnie, który w tynieckiej kolegiacie wszedł z brudnymi nogami na ołtarz i wykonywał jakiś szatański taniec?; o tych, którzy rozbili ołtarz w kościele Matki Bożej Anielskiej w Dąbrowie Górniczej?; lub organizatorze wielkiego rockowego festiwalu, który na polską ziemię, uświęconą krwią wielu świadków Chrystusa, zaprasza z zagranicy satanistyczny zespół, każdym swoim występem szydzący z boskiej Osoby Zbawiciela?

Co boli, profanacje są niejednokrotnie przez tak zwany wymiar sprawiedliwości akceptowane, a ich sprawcy – uniewinniani. Sędziowie, nawet jeżeli sami nie są katolikami, powinni jednak rozumieć cierpienie wzbudzane w sercach wierzących poprzez bezczeszczenie świętości. Niestety, ludzkie odruchy budzą się w takich sędziach dopiero wtedy, kiedy ktoś dotknie uczuć osób o bliskim dla nich światopoglądzie. Dla przykładu, jeżeli ktoś znieważy symbole LGBT, sądy potrafią ferować ostre wyroki, nawet niewspółmiernie ostre do popełnionego czynu – jak w przypadku młodej kobiety o imieniu Marika, którą sędzia skazał na trzy lata bezwzględnego więzienia za wyszarpnięcie tęczowej torby z ręki lewicowej aktywistki.

Niestety, dochodzi też do smutnych zjawisk w samym Kościele, gdy Najświętsza Ofiara celebrowana jest przez kapłanów niestarannie, bez zachowania norm liturgicznych; gdy wierni uczestniczą w niej bez należytej pobożności. Przypomnijmy, iż niewiara przyjmujących Komunię świętą w to, że Pan Jezus jest naprawdę obecny w Chlebie Eucharystycznym, prowadzi do świętokradztwa i grzechu ciężkiego. Wielkim zaniedbaniem jest również lekceważenie tego, że uczestniczy się w Eucharystii nie będąc w stanie łaski uświęcającej. Bólu wiernym przysparza też sytuacja, kiedy Mszy próbuje się odebrać jej świętość, czyniąc z niej jedynie we własnym przekonaniu jakieś wydarzenie kulturalne czy społeczne. Takie sytuacje stanowią przede wszystkim obrazę Pana Boga.

Stąd zapewne znaki, jakie daje nam nasz Ojciec poprzez coraz większą liczbę cudów eucharystycznych. W najnowszych dziejach Polski pierwszym z nich było niezwykłe wydarzenie, które w roku 2008 miało miejsce w kolegiacie św. Antoniego Padewskiego w Sokółce. Podczas udzielania Komunii świętej jeden z księży upuścił konsekrowany komunikant. Zamiast go spożyć, umieszczono Hostię w naczyniu liturgicznym zwanym vasculum, wypełnionym wodą. Po kilku dniach siostra zakonna zajrzała do naczynia i zobaczyła, iż woda w nim jest barwy czerwonej, a komunikant całkowicie się nie rozpuścił. Zachowała się jego centralna część, która wyglądała jakby czerwona plamka czy maleńki skrzep krwi.

Na zlecenie księdza arcybiskupa Edwarda Ozorowskiego, ówczesnego metropolity białostockiego, dwóch światowej sławy patomorfologów niezależnie od siebie zbadało ów skrzep krwi i stwierdziło, iż ponad wszelką wątpliwość jest to fragment ludzkiego serca w agonii. Później okazało się jeszcze, że grupa jego krwi – AB – jest taka sama jaką odkryto na Całunie Turyńskim i chuście z Manopello. Od tamtego czasu do dziś w sokólskiej kolegiacie, w której wystawiona jest cząstka Ciała Pańskiego, dochodzi do cudownych uzdrowień duchowych i fizycznych.

Jakże piękną tradycją, pielęgnowaną w sokólskim sanktuarium jest – przeprowadzana co roku od jedenastu lat – Pielgrzymka Dzieci Pierwszokomunijnych. W ubiegłym roku brało w niej udział ponad sześćset osób z różnych miejsc Polski i świata. W tym roku pielgrzymka ta odbędzie się dokładnie 1 czerwca, a więc w Dzień Dziecka. W programie uroczystości znalazł się między innymi Akt zawierzenia dzieci Jezusowi Chrystusowi Eucharystycznemu. Przewodniczyć będzie temu wydarzeniu ksiądz arcybiskup Józef Guzdek, metropolita białostocki.

Szczególnie mocnej wymowy nabiera uznany przez Watykan cud eucharystyczny w kontekście nasilających się ostatnio bluźnierczych ataków na Chrystusa, Eucharystię oraz Kościół. „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” – pisze św. Paweł w Liście do Rzymian. Fale łaski Bożej nieustannie wylewają się na cały świat z Sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Sokółce. – W naszym sanktuarium cuda uzdrowień fizycznych i duchowych wciąż trwają. Właśnie przygotowujemy kolejną niewielką książkę z najnowszymi świadectwami tych cudów. Ukaże się ona już niebawem – powiedział nam ksiądz kustosz Jarosław Ciuchna.

Adam Białous

 

Chrystus karmi nas swym Słowem i Ciałem, byśmy mogli żyć pełnią życia. Ksiądz Kustosz Sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Sokółce przypomina

#Boże Ciało #Eucharystia #Msza Święta #Najświętsza Ofiara #najświętszy sakrament #Pan Jezus obecny w Mszy świętej

(Fot. Pixabay)

Chrystus, ustanawiając ten sakrament, dał nam możliwość uczestnictwa w Jego Męce i Zmartwychwstaniu. Podczas każdej Mszy Świętej karmi nas najpierw swoim Słowem, aby poruszyć serce, a następnie udziela nam Siebie, abyśmy zostali umocnieni, abyśmy mogli przy Nim trwać, abyśmy mogli żyć pełnią życia w Nim – przypomina ksiądz Jarosław Ciuchna, proboszcz parafii pod wezwaniem św. Antoniego w Sokółce, kustosz Sanktuarium Najświętszego Sakramentu, wicedziekan Dekanatu Sokółka.

 

Proszę Księdza, jedne z symboli chrześcijaństwa są bardziej znane, inne – mniej, ale wszystkie są ważne i potrzebne. Jaką rolę odgrywają?

W przestrzeni wiary, podobnie jak w codziennym życiu, człowiek posługuje się symbolami. Potrzebuje ich, aby lepiej zrozumieć, mocniej przylgnąć lub po prostu pamiętać, żeby nie zapomnieć. Kościół używając różnych symboli przypominających o Jezusie Chrystusie – obrazami, figurami, krzyżem –  daje wierzącym narzędzie na lepsze poznanie Zbawiciela. Poprzez widoczne znaki i symbole można zbliżyć się do największych tajemnic naszej wiary. Podobnie czynił sam Chrystus podczas nauczania i przepowiadania. Posługiwał się symbolami i znakami, żeby słuchacze mogli lepiej zrozumieć prawdy objawione:

– „Kto mnie widzi, widzi także i Ojca” (J 14, 9)

– „To jest Chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten Chleb, będzie żył na wieki” (J 6, 58).

– „Jezus dał im taką odpowiedź: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo. Powiedzieli do Niego Żydzi: czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni? On zaś mówił o świątyni swego Ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J 2, 19 – 22).

– „… A Jezus rzekł do Szymona: Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił. I wciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim” (Łk 5, 10 – 11).

Ze wszystkich naszych świętości jedna jest jednak największa – to Najświętszy Sakrament. Niczego nie ujmuję świętości pozostałych sakramentów ani tym bardziej Pisma Świętego. Ale ta obecność, z którą mamy do czynienia w Eucharystii, nie da się porównać z żadną inną. Jest bowiem obecnością „prawdziwą, rzeczywistą i substancjalną” (por. KKK 1374), podkreśla realną obecność Zbawiciela.

Czasami nawet w rozmowach dorosłych można usłyszeć, że ksiądz podczas Mszy Świętej pije wino…

Konsekrowana Hostia i konsekrowane wino nie jest hostią ani winem, lecz Ciałem i Krwią Chrystusa. Istnieją zatem tylko widoczne dla nas postacie chleba i wina. Substancjalnie jednak pod tymi znakami jest obecny cały Jezus Chrystus – Bóg i prawdziwy Człowiek, Zmartwychwstały. Eucharystia to największy dar i cud, gdyż uobecnia się w niej tajemnica męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

Ojciec Święty Jan Paweł II pisał, że „człowiek, ażeby osiągnąć życie wieczne, potrzebuje Eucharystii. Jest to pokarm oraz napój, który przemienia życie człowieka i otwiera przed nim horyzont życia wiecznego”. Tak trudno niekiedy to zrozumieć…

Warto też sobie uzmysłowić fakt, że określenie „Najświętsza” nie wyczerpuje w żaden sposób omawianej tematyki. To tylko mizerna próba zrozumienia, czym jest ta największa tajemnica naszej wiary. Jako stworzenie możemy jedynie przyjąć z miłością ten wielki dar obecności Miłości Bożej. Boże Tajemnice są tak głębokie i niepojęte, że możemy się do nich zaledwie zbliżyć i przyjąć je, ale nie sposób ich dogłębnie poznać.

Eucharystia to sakrament, który ma nam nieustannie przypominać o Bożej obecności wśród nas?

To wielki dar miłości Bożej, który ustanowiony podczas Ostatniej Wieczerzy, wypełnił się przez śmierć i chwalebne zmartwychwstanie naszego Zbawiciela. Chrystus, ustanawiając ten sakrament, dał nam możliwość uczestnictwa w Jego męce i zmartwychwstaniu. Podczas każdej Mszy Świętej karmi nas najpierw swoim Słowem, aby poruszyć serce, a następnie udziela nam Siebie, abyśmy zostali umocnieni, abyśmy mogli przy Nim trwać, abyśmy mogli żyć pełnią życia w Nim.

Z drugiej strony – nie tak łatwo wcale dziś, kiedy w stolicy naszego kraju ze ścian urzędów są zdejmowane krzyże – mówić o swojej wierze, bo można również i przez wyznanie wiary w Chrystusa zostać wyśmianym, „stracić” znajomych, z którymi przyjemnie spędzamy czas… Czy naszą wiarę widać?

Trzeba zrobić wszystko, aby wiary swojej nie osłabiać i lekkomyślnie nie narażać się na jej utratę. Wiarę – obok nadziei i miłości – otrzymaliśmy w darze od Boga w momencie Chrztu Świętego. Praktykę wiary uczyli nas wprowadzać w życie nasi rodzice, dziadkowie i babcie. Na wszystkich etapach życia było, jest i będzie aktualne: „…wiarę swoją mężnie wyznawać, bronić jej i według niej żyć”. Bez szacunku do rzeczy świętych nie można mówić o wierze. O żadnej wierze.

Co się z nami dzieje, że nie potrafimy czy nie chcemy okazać należnego szacunku Jezusowi Eucharystycznemu?

W ubiegłym roku obiegło sieć nagranie z parafii Ossanesga w diecezji Bergamo (Włochy), gdzie ksiądz postanowił dać naczynie do rozdzielania Eucharystii małej dziewczynce. Kilkuletnie dziecko udzielało Komunii Świętej wiernym. Fakt ten wywołał wielkie poruszenie i wcale nie dziwię się. Pośpiech, nonszalancja czy brak wyobraźni? A może wszystkiego po trochu? Poprzez takie postępowanie można zniechęcić i spłycić to, co dla ludzi wierzących jest najważniejsze podczas Eucharystii – prawdziwe spotkanie z Chrystusem w Komunii Świętej.

Dlaczego Msza Święta jest tak ważna?

Ojciec Święty Jan Paweł II w swoich homiliach i przemówieniach, a szczególnie w encyklice Ecclesia de Eucharistia, pragnął abyśmy uczyli się prawdziwego szacunku i zachwycili się darem Eucharystii, gdyż Msza Święta nie jest jednym z wielu cennych darów, ale jest to dar największy, jaki otrzymaliśmy od Chrystusa. Eucharystia jest „…źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. W Niej bowiem zawiera się całe dobro duchowe Kościoła” (EE 1).

Za kilka dni wyjdziemy na ulice naszych miast z Panem Jezusem, w procesji na Boże Ciało. I wcale nie idzie garstka starszych ludzi, ale często wręcz tłum. Idziemy, bo wierzymy, że nasz Zbawiciel żyje. Później chyba trochę – z różnych względów – ta wiara słabnie, co przekłada się na naszą obecność podczas Mszy Świętych w „zwykłą” niedzielę?

Przeszkodą na drodze wiary w Chrystusa i Jego obecność w Eucharystii jest zadziwiający zwyczaj wielu polskich katolików, którzy „uczestniczą” we Mszy świętej przed kościołem albo przy murze kościelnym. Obok ołtarza wolna przestrzeń, a ludzie cisną się pod chórem lub za drzwiami. W polskich kościołach im dalej od Chrystusa, tym większy tłok, im dalej od ołtarza, tym ciaśniej. Jest to całkowicie niezrozumiałe z punktu widzenia świadomego uczestnictwa we Mszy Świętej, czyli minimum, które trzeba spełnić, aby uczynić zadość powyższemu obowiązkowi. Byłoby to jednak bardzo smutne, gdybyśmy tak ważne spotkanie z Chrystusem ograniczyli jedynie do bezwzględnego obowiązku.

Co powinniśmy zrobić?

Do tego, aby przeżywać głębię spotkania z Chrystusem, potrzeba przed wszystkim pełnego uczestnictwa we Mszy Świętej, czyli przyjmowania Ciała Pańskiego: „Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 53 – 54).

Czy to naprawdę zbyt mało żeby wreszcie uwierzyć i żyć  – nie tylko tutaj, na ziemi, ale przede wszystkim w wieczności? Przecież to jest nasz cel: spotkać Chrystusa w wieczności…

 

Msza Święta uwalnia nas od grzechu.

Msza Święta uwalnia nas od grzechu.

Św. Augustyn mówi jasno, że kto pobożnie słucha Mszy Św. otrzyma przebaczenie wszystkich grzechów do tej chwili popełnionych, oraz siłę, aby się wyzwolić od grzechów śmiertelnych i nie popełniać ich więcej. Przede wszystkim Msza Św. gładzi grzechy powszednie.

Anna Katana <ankakat5@gmail.com>
niedz., 5 maj, 13:34

do Anna

Msza Święta uwalnia nas od grzechu.

Św. Augustyn mówi jasno, że kto pobożnie słucha Mszy Św. otrzyma przebaczenie wszystkich grzechów do tej chwili popełnionych, oraz siłę, aby się wyzwolić od grzechów śmiertelnych i nie popełniać ich więcej. Przede wszystkim Msza Św. gładzi grzechy powszednie.

Św. Jerzy wspomina nam o pewnej biednej kobiecie, która co poniedziałek zamawiała Mszę Św. za swego męża, który dostał się do niewoli barbarzyńców, stąd przypuszczała nawet, że już nie żyje.

Parę lat potem człowiek ten, uzyskawszy wolność, powrócił do żony i opowiadał, że co poniedziałek o pewnej godzinie spadały mu kajdanki z rąk i nóg i na jakiś czas pozostawał od nich uwolniony, a działo się to dokładnie w tej godzinie, w której Msza Św. za niego była odprawiana.

Grzechy powszednie są to więzy; łańcuchy duchowe, które trzymają duszę spętaną, uwięzioną i nie dają jej działać z tą swobodą i gorliwością, z jaką by działać mogła, gdyby od nich była wolna.

Msza Św. zrywa te więzy, kruszy łańcuchy, zmazuje grzechy powszednie i daje nam wolność synów Bożych.

Po drugie: Msza Św. oswobadza nas i od grzechów śmiertelnych: nie znaczy to, aby je zmazywała sama z siebie bezpośrednio, jak to czyni Sakrament Pokuty, ale wyprasza nam pomoc i dobre natchnienia, aby za nie żałować; oraz środki, aby z nich się poprawić i siłę, aby już ich więcej nie popełniać.

Niejaki młodzieniec z rodziny szlacheckiej, Baltazar Guinigi, mieszkający w mieście Lucca, był niewolnikiem gier hazardowych, co było powodem jego licznych i różnorodnych upadków.

Idąc pewnego dnia do domu gry, w którym spędzał długie godziny na zabawie z towarzyszami, przechodził koło kościoła św. Michała i uczuł w sercu swoim głos, który mu mówił: „Wejdź do kościoła, wysłuchaj Mszy Św. i powróć do stanu łaski".

Chwilkę walczył ze sobą, lecz wszedł, wy słuchał Mszy Św. i uczynił przed czcigodnym ojcem Franciotti wyznanie wszystkich swoich grzechów.

Wychodząc z kościoła. spotkał się ze swymi przyjaciółmi, a oni, nie mogąc powstrzymać zdziwienia, tak jak gdyby widzieli umarłego, który zmartwychwstał, wszyscy razem wykrzyknęli głośno: Jak to, ty tu? Czysty nie Baltazar Guinigi? A jeśli nim jesteś, skąd się to dzieje, żeś żywy. Opłakaliśmy cię, jak umarłego".

Baltazar, który nic nie wiedział o nieszczęściu jakie spotkało jego towarzyszów gry, stał niemy przed nimi, nie wiedząc, co na to odpowiedzieć.

Ale zdziwienie jego przemieniło się w przerażenie, gdy dowiedział się od nich, że właśnie gdy on był w kościele, zawalił się nagle dom, w którym znajdowali się jego towarzysze gry i grzechu, grzebiąc ich pod gruzami, a stojący przed nim przyjaciele myśleli, że i on, jak zwykle, znajduje się tam i zginął marnie.

Guinigi widząc, że natchnieniu Bożemu i wysłuchaniu Mszy Św. zawdzięcza uratowanie go od tak smutnego końca, jaki spotkał jego towarzyszy, nawrócił się i do śmierci żył świątobliwie.

Widzicie, najmilsi, jak ważną jest rzeczą, słuchać dobrych natchnień, bez ociągania się i jak wiele dobrodziejstw może nam przynieść Msza Święta.

ks. Ludwik Chiavarino . 'Największy Skarb czyli codzienna Msza Święta

Spotkanie z kard. Gerhardem Müllerem

„Katolicki, czyli jaki?” - kard. Müller

 

Kardynał Müller: Współczesna cywilizacja sprowadza człowieka do roli zwierzęcia

#droga synodalna #kard. Gerhard Müller #Muller #oświecenie

(fot. Biuro Prasowe KEP)

– Gdy brakuje perspektywy transcendentalnej, okazuje się, że człowiek może być sprowadzony do jedynie wyżej rozwiniętego zwierzęcia. Perspektywa objawienia, którą może dać światu Kościół, zapewnia takie spojrzenie na człowieka, w którym nie może on być traktowany instrumentalnie – mówił kard. Gerhard Müller, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary podczas spotkania, które odbyło się w poniedziałek w siedzibie Sekretariatu KEP w Warszawie.

W trakcie spotkania rozmawiano o dwóch wydanych ostatnio książkach kard. Müllera: „Katolicki, czyli jaki” oraz „Na drodze ku Chrystusowi”, będącej zapisem rozmowy kard. Müllera z ks. Leszkiem Slipkiem. Na zakończenie spotkania sekretarz KEP bp Artur Miziński wręczył kard. Müllerowi nagrodę FENIKS przyznaną mu podczas tegorocznych Targów Wydawców Katolickich.

Na wstępie spotkania obu książkach kard. Müllera opowiedział – z perspektywy dziennikarza i publicysty – red. Paweł Chmielewski z PCh24.pl.

– „Katolicki, czyli jaki?” – to praca, która stara się przedstawić specyfikę katolickości w pewnym dialogu z tym, co rzuca katolickości wyzwania, jak protestantyzm, rewolucja oświeceniowa a także nasza współczesna epoka, która gardzi metafizyką i wyklucza ją – powiedział. Wyjaśnił, że kard. Müller upomina się o metafizykę, wskazując, że bez niej nie tylko Kościół ale i ludzkość jest na drodze do zagłady.

Mówiąc o książce „Na drodze ku Chrystusowi” będącej zapisem rozmowy kard. Müllera z ks. Leszkiem Slipkiem, zaznaczył, że jest to książka dla poszukujących, nie tylko filozoficzna, w której znaleźć można próby odpowiedzi na pytanie o to gdzie jest Bóg w świecie, w którym jest tyle zła, ale też taka, w której omawiane są konkretne wyzwania związane z byciem chrześcijaninem dziś, we współczesnym świecie. – To dobry przewodnik po współczesnych problemach, związanych m.in. z dyskusją o diakonacie kobiet, celibacie kapłańskim czy relacjami między świeckimi i duchownymi. Można tam też znaleźć odpowiedzi na pytania o to, co się może zmienić w Kościele a co się zmienić nigdy nie powinno – mówił. Zwrócił też uwagę, że pytania formułowane przez ks. Slipka przybierają nieraz formę krótkich felietonów, podczas gdy odpowiedzi kard. Müllera to pogłębione eseje. – Obie te książki z perspektywy dziennikarskiej i publicystycznej bardzo polecam – podkreślił

Ks. Leszek Slipek odpowiadając na pytanie o ideę, jaka towarzyszyła mu przy pracy nad książką, wyjaśnił, że kard. Müllera uważa za największego teologia dzisiejszych czasów. – Chciałem zadać mu pytania praktyczne, dotyczące problemów dnia codziennego. Na wiele pytań odpowiedzi uzyskałem i bardzo się z tego cieszę – powiedział.

Kard. Gerhard Müller w swoim wystąpieniu zwrócił uwagę, że rolą prefekta Kongregacji Nauki Wiary – tak jak on tę rolę rozumiał, gdy został powołany na to stanowisko przez papieża Benedykta XVI – jest bycie wykonawcą encykliki Jana Pawła II „Fides et ratio”. Nie chodzi o odgradzanie się od świata, ale podejmowanie z nim dialogu.

Zaznaczył, że od czasów Oświecenia horyzont transcendentalny został „wycięty” z filozoficznego dyskursu. Tymczasem, gdy brakuje tej perspektywy, perspektywy objawienia, okazuje się, że człowiek może się jawić, jako jedynie wyższy rodzaj zwierzęcia lub jak maszyna. – Nie mamy problemu z tym, by wchodzić w dialog, uznawać zdobycze nauk; dochodzimy jednak nieraz do nieprzekraczalnej granicy, jaką jest godność człowieka – mówił kardynał. – Tym, na czym mi zależy, jest to, żebyśmy odeszli od patrzenia na rzeczywistość jedynie w wymiarze horyzontalnym a zwrócili uwagę na wymiar wertykalny, linię łączącą człowieka z Bogiem – dodał. Wyjaśniał, że spojrzenie z perspektywy objawienia jest kluczem do zrozumienia historii. Zapewnia też ono takie spojrzenie na człowieka, w którym nie może on być traktowany instrumentalnie.

Podkreślił, że wobec najróżniejszych nihilistycznych prądów, działanie Kościoła polega właśnie na ukazywaniu godności człowieka oraz przestrzeganiu przed tym, co tej godności zagraża.

Zwrócił uwagę, że ideologie wrogie Kościołowi, które znamy z historii, jak narodowy socjalizm czy komunizm, często uciekały się do przemocy. Dzisiejsze ideologie sączą truciznę w sposób niezauważalny, atakując człowieka w jego integralności.

Odnosząc się do sytuacji w Polsce, spadku deklaracji wiary, praktyk czy powołań, zaznaczył, że społeczeństwu, które 50 lat żyło za żelazną kurtyną, łatwo wmówić, że chcąc „dogonić” Zachód musi otworzyć się w całości na dominujący tam styl myślenia. Tymczasem nie jest to prawdą. Zwrócił też uwagę, jak ważne jest wykorzystanie obecnych w Polsce tradycji, choćby związanych z uroczystością Pierwszej Komunii św., do ewangelizacji społeczeństwa.

Odniósł się też do problemu niemieckiej Drogi Synodalnej. – Drogę Synodalną postrzegam jaką drogę błędną. Jeśli będzie ona trwała, uważam, że stanie się ona drogą do zniszczenia – powiedział. Przypomniał, ze w ubiegłym roku z Kościoła katolickiego w Niemczech wystąpiło 500 tys. osób. Czy wprowadzenie postulatów drogi synodalnej związanych choćby z kwestią celibatu czy posługą kobiet w Kościele zmieniłyby tę sytuację? Zdaniem kard. Müllera nie, czego dowodem jest fakt, że z Kościoła ewangelickiego, w którym te wszystkie postulaty zostały zrealizowane, w tym samym czasie wystąpiło 600 tys. osób. – Chodzi o coś innego. Nie w tym leży rozwiązanie – powiedział kardynał.

W tym kontekście przytoczył też wyniki ankiety przeprowadzonej ostatnio wśród 800 młodych księży w Niemczech. W zdecydowanej większości odrzucili oni postulaty niemieckiej Drogi Synodalnej.

Odpowiadając na pytanie o to, jak docierać z przekazem wiary do młodych, zwracał uwagę na znaczenie wspólnot oraz na to, by umożliwić młodym spotkanie z inspirującymi chrześcijanami – i duchownymi i świeckimi. Mówił również o tym, ze trzeba stawić czoła propagandzie, która atomizuje młodych i odcina ich od kontekstu rodzinnego.

Wskazał też na Francję jako na kraj, w którym mimo załamania się przekazu wiary i bardzo niesprzyjającej sytuacji, wielu młodych szuka wiary i decyduje się na chrzest. W tym kontekście wspominał też odbytą przed tygodniem pielgrzymkę z Paryża do Chartres, w której uczestniczyło 20 tys. młodych w wielu od 20 do 25 lat.

Jak podkreślił, na ważne pytania, które stawiają sobie młodzi ludzie, otrzymują oni od świata odpowiedzi zastępcze: należy cieszyć się życiem, imprezować. – Taka wskazówka nie jest do zrealizowania w uboższych, np. afrykańskich społeczeństwach. Europejskie standardy życia pozwalają nam na to – mówił kard. Müller. Zwrócił jednak uwagę, że są to odpowiedzi niewystarczające, o czym świadczą choćby statystyki samobójstw wśród młodych w krajach wysoko rozwiniętych.

Na zakończenie spotkania sekretarz KEP bp Artur Miziński wręczył kard. Müllerowi nagrodę FENIKS przyznaną podczas ostatnich Targów Wydawców Katolickich w Warszawie za książkę „Cud nieśmiertelności. Co będzie po życiu ziemskim?”.

Źródło: KAI

Pach

 

Franciszek o homoseksualistach w seminariach. Watykan przeprasza za słowa papieża

#franciszek #homoseksualizm #LGBT #pedalstwo

(fot. EPA/MASSIMO PERCOSSI Dostawca: PAP/EPA.)

Papież Franciszek przeprasza tych, którzy poczuli się obrażeni przez sformułowanie, jakiego użył – oświadczył we wtorek Watykan, odnosząc się do wypowiedzi Franciszka o homoseksualistach w seminariach. Papież podczas zamkniętego spotkania z włoskimi biskupami określił proceder mianem frociaggine, co w języku włoskich oznacza „pedalstwo”.

W oświadczeniu przekazanym dziennikarzom dyrektor biura prasowego Stolicy Apostolskiej Matteo Bruni napisał: „Papież Franciszek zapoznaje się na bieżąco z publikowanymi ostatnio artykułami na temat rozmowy z biskupami z Konferencji Episkopatu Włoch za zamkniętymi drzwiami”.

„Jak mówił przy różnych okazjach, w Kościele jest miejsce dla wszystkich, dla wszystkich! Nikt nie jest zbędny, nikt nie jest niepotrzebny, jest miejsce dla wszystkich. Dla takich, jacy jesteśmy” – dodał rzecznik Watykanu, przywołując słowa papieża.

„Papież nigdy nie zamierzał obrażać ani wypowiadać się w sposób homofobiczny i kieruje swoje przeprosiny do tych, którzy poczuli się obrażeni przez użycie sformułowania przytoczonego przez innych” – przekazał Bruni.

Zwracając się do około 200 biskupów z Konferencji Episkopatu Włoch, papież zaapelował o większą selekcję w przyjmowaniu kandydatów do seminarium i ocenił, że jest za dużo „frociaggine”. W języku włoskim to słowo oznacza wprost „pedalstwo” lub”ciotostwo”. 

Źródło: PAP / rp.pl

Przerażające! Drag queen na… Dniu Dziecka w Watykanie

 Fot. screenshot - YouTube (Sant'Egidio)/TikTok (carminederosaofficial

Oburzenie katolików wywołał występ artysty Carmine De Rosa na pierwszym Światowym Dniu Dzieci zorganizowanym przez Watykan. De Rosa tańczył 25 maja przed dziećmi przebierając się w kartonowe stroje i występując jako „żywa postać z kreskówki”, a także nakładając różne sukienki kobiece. Występ odbył się na Stadionie Olimpijskim w Rzymie, na którym z dziećmi później spotkał się sam papież Franciszek.

De Rosa zamieścił na TikTok-u nagranie, w którym ze szminką na ustach, ubrany w różową sukienkę i kobiecy kapelusz, komentował z ekscytacją swój występ na wydarzeniu zorganizowanym przez papieża Franciszka.

Wśród komentarzy pojawiła się wypowiedź abp. Carlo Marii Viganò, byłego nuncjusza apostolskiego w USA, który pospieszył ze stwierdzeniem: „Teraz jest jasne, że Bergoglio jest jednym z głównych aktywistów piekielnej agendy LGBTQ+”. Arcybiskup wyraził niesmak i zgorszenie z powodu „współwinnego i tchórzliwego milczenia Episkopatu”. W swoim wpisie na platformie X były nuncjusz przytoczył także fragment z Ewangelii św. Mateusza (18,6), w którym mowa jest o ostrzeżeniu Chrystusa dla tych, którzy gorszą dzieci.

De Rosa broni swojego występu, pisząc w mediach społecznościowych o pragnieniu „wywołania uśmiechu u dzieci”, co jego zdaniem mu się udało. Dodał też, że został oficjalnie zaproszony, a powodem był jego „profesjonalizm” oraz „ten typ widowiska, jakie wykonuje na scenie”. Stwierdził też, że „po prostu broni swojej sztuki”.

Światowy Dzień Dzieci ma być regularnym wydarzeniem, a kolejny jest zaplanowany na wrzesień 2026 r. Papież Franciszek zapowiedział wydarzenie jeszcze 8 grudnia, a przed nim odwiedził nieoczekiwanie szereg parafii wokół Rzymu, gdzie spotykał się z dziećmi. Na dwudniowe spotkanie z ojcem świętym w miniony weekend przyjechały dzieci z około stu państw. Oprócz wydarzeń na Stadionie Olimpijskim, uczestniczyły one w odprawianej w niedzielę przez Franciszka Mszy św. na Placu św. Piotra.

De Rosa na swojej stronie na TikToku zamieszcza nagrania z różnych imprez, także komunijnych, gdzie występuje często przebierając się za kobiety. Pracuje także dla stacji telewizyjnej RAI. Portal „Life Site News” kontaktował się z biurem Światowego Dnia Dzieci w sprawie statusu De Rosy na sobotniej imprezie, ale w chwili publikacji artykułu nie otrzymał odpowiedzi.

jjf/LifeSiteNews.com; x.com; tiktok.com

Ostre słowa papieża! Co NAPRAWDĘ powiedział Franciszek?

 

Synodalna rewolucja antyklerykalna. Kult wspólnoty zamiast kultu Boga

#charyzmatycy #charyzmatyzm #ideologia #kapłaństwo #księża #synod o synodalności #synodalność

(Oprac. GS/PCh24.pl)

We włoskiej diecezji Modeny kult wspólnoty ma zastąpić kult Boga. Zamiast Mszy świętej w wybrane dni powszednie wierni będą sprawować liturgię słowa, by dawać w ten sposób wyraz synodalności. Już wkrótce podobne rzeczy mogą dziać się w Polsce.

Księża do kasacji?

Skąd to się wzięło? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba sięgnąć do pomysłów niemieckiej Drogi Synodalnej. Jednym z jej tematów był dalszy sens istnienia w Kościele katolickim kapłaństwa. Biskupi i świeccy zastanawiali się od roku 2019, czy w związku ze skandalami seksualnymi jest jeszcze sens, aby w Kościele dalej funkcjonowali księża. Nie brakowało zwolenników odpowiedzi negatywnej. Ze względu na tocząca się debatę synodalną książkę na ten temat wydał nawet emerytowany profesor egzegezy nowotestamentalnej z Münster i Bonn, ksiądz Martin Ebner. W pracy pt. „Braucht die katholische Kirche Priester?” próbował wykazać, że Kościół katolicki księży nie potrzebuje, a nawet więcej – że księża po prostu przeszkadzają. Według Ebnera osobny „stan kapłański” jest wypaczeniem prawdziwego chrześcijaństwa. Jego propozycja polega w gruncie rzeczy na powtórzeniu zasadniczych tez luterańskich, tyle, że podanych w sosie krytycznej egzegezy biblijnej. Jego argumenty silnie wpłynęły na dyskusję na Drodze Synodalnej, chociaż ostatecznie to kolektywne ciało opowiedziało się za utrzymaniem w Kościele kapłaństwa.

Synodalna agenda antyklerykalna

Niemiecka dyskusja, jakkolwiek szokująca, nie ogranicza się bynajmniej do Kościoła za Odrą. Dokładnie te same tematy – choć bez tak radykalnych haseł – są przedmiotem rozmów na Synodzie o Synodalności zwołanym przez papieża Franciszka w 2021 roku. Dokumenty synodalne są pełne różnego rodzaju propagandy antykapłańskiej: Kościół jest przedstawiany jako organizacja przesiąknięta trucizną klerykalizmu niszczącego autentyczny chrześcijański dynamizm misyjny; liturgia pod przewodnictwem kapłana jest przeznaczona do zmiany ze względu na jej „ekskluzywny” charakter. Kościół katolicki po procesie synodalnym Franciszka ma dalej mieć księży i biskupów, ale w zmienionej roli: zgodnie z obrazową grafiką synodalną, wielokrotnie komentowaną w PCh24.pl, nie chodzi już o ludzi prowadzących wiernych drogą wiary, ale o tych, którzy idą pośród tłumu, podążając w nieznane z całą wspólnotą, pozbawioną wyraźnego podziału na nauczających i nauczanych.

Kult wspólnoty po włosku

Kilka tygodni temu praktyczne konsekwencje z tej synodalnej ideologii wyciągnięto w diecezji Modeny we Włoszech, o czym pisaliśmy w PCh24.pl. Tu przypomnę, że lokalna rada parafialna podjęła decyzję między innymi o zastąpieniu Mszy świętej w dni powszednie liturgią słowa prowadzoną przez świeckich; jeżeli ksiądz byłby obecny na miejscu, powinien stanąć z boku i oddać przewodnictwo innym, aby w ten sposób mogła nowym blaskiem zajaśnieć synodalna wspólnotowość. Reforma ma aprobatę biskupa miejsca Erio Castellucciego i jest przezeń postrzegana jako „pilotażowa”. W Modenie nie ma zatem realizacji wizji Ebnera „Kościoła bez księży”, ale wcale do tego nie daleko: chodzi o Kościół, w którym ksiądz zostaje całkowicie zrównany z osobą świecką. A przecież tu nie chodzi o samego kapłana, ale o to, co jest przedmiotem jego kapłańskich czynności: ostatecznie dochodzi do umniejszenia czci dla Najświętszego Sakramentu. Zamiast ponawiania Ofiary Chrystusa złożonej na Kalwarii – mamy do czynienia z kultem „wspólnoty”.

Doświadczenie pandemii Covid-19

Bardzo duży wpływ na te postawy miała tzw. pandemia Covid-19. Zamknięcia kościołów w Polsce były niezwykle dotkliwe i konstytuowały poważny skandal; a jednak to, co działo się choćby we Włoszech było dalece gorsze. Wierni przez długie miesiące byli pozbawieni kapłana, a media bombardowały ich propagandą: tak trzeba, to okazja do pogłębienia wiary, odkrycia osobistej relacji z Panem Jezusem, duchowego przeżywania sakramentów; nie ma w tym nic złego, ba, może to być wręcz ozdrowieńcze. W ten sposób u wielu ludzi mogło zrodzić się przekonanie o zasadniczej zbędności kapłaństwa: owszem, w normalnym trybie rzeczy idzie się do kościoła na Mszę świętą, ale skoro w czasie pandemii kościoły były zamknięte – to oznacza, że msza nie jest wcale konieczna. Jest możliwa, pomocna – ale nie jest niezbędna. Co za tym idzie, również kapłaństwo nie jest konieczne. Wyrobienie sobie takiego poglądu otwiera drogę do prawdziwej rewolucji. Co nie jest konieczne, a tylko przypadłościowe, nie jest niezmienne: może ulegać dalekim nawet wpływom kultury i okoliczności. Zatem w czasach demokracji i egalitaryzmu można zrezygnować z liturgicznego protagonizmu kapłana. Antykapłańska narracja synodalna ma głębokie korzenie modernistyczne, ale bezpośrednio wydaje się być owocem lockdownów. Jeżeli względy sanitarne mogły zadecydować o czasowej rezygnacji z mszy, to jest to tylko kwestia wynalezienia odpowiedniej przyczyny, nic więcej.

Przypadek Polski. „Gdzie dwóch lub trzech…”

Czy jest możliwe, żeby podobne zjawisko jak we Włoszech czy Niemczech pojawiło się również w Polsce? Książka ks. prof. Martina Ebnera została niedawno wydana w naszym języku przez „WAM”. Już prowokuje dyskusję (vide felieton w „Tygodniku Powszechnym”, o którym pisaliśmy tutaj), a w dłuższej perspektywie na pewno przekona część liberalnie nastawionych katolików do rzekomej zbędności kapłaństwa, szczególnie jeżeli na naszym rynku książkowym pojawi się więcej takich publikacji. Sądzę jednak, że o wiele większym zagrożeniem jest dla Polski sama ideologia synodalna podana w wersji charyzmatycznej. W listopadzie 2023 roku informowaliśmy Państwa o broszurze przygotowanej przez księdza z Płocka, która dotyczyła nowego ukształtowania relacji między księżmi a świeckimi. Nosiła tytuł „Gdzie dwóch lub trzech…” a przygotowana została przez ks. Zbigniewa Pawła Maciejewskiego, człowieka uformowanego przez Ruch Światło-Życie oraz Odnowę w Duchu Świętym. Tekst został na naszych łamach ostro skrytykowany przez kilku księży profesorów, ale twardo bronił jej biskup miejsca, Szymon Stułkowski. Biskup w 2001 roku obronił doktorat u ks. prof. Paula Zulehnera, Austriaka optującego za głębokim przemodelowaniem kapłaństwa, na przykład w postaci rezygnacji z obowiązkowego celibatu oraz otwarcia sakramentalnego diakonatu dla kobiet. W swojej broszurze ks. Maciejewski pisał o „błędzie konstrukcyjnym” w Kościele, którym miałby być „radykalny” podział na duchownych i świeckich oraz związany z tym klerykalizm; przekonywał, że „każdy ochrzczony (zjednoczony z Chrystusem), ma bezpośredni dostęp do Chrystusa, co za tym idzie także do Boga. Nie potrzebuje pośredników” – i dalej w tym samym duchu. Jeżeli wierzyć samemu ks. Maciejewskiemu, jego broszura została rozdana Polakom w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy.

Charyzmatyczna rewolucja

Dlaczego jest to tak ważne? Bo charyzmatyzm, który reprezentuje ks. Maciejewski, to zjawisko szerzące się w Polsce z ogromną prędkością. Wspólnoty charyzmatyczne wyrastają w całym kraju jak grzyby po deszczu, mając bardzo często wsparcie biskupów. Młode, żywotne, pełne wiary… Nikt nie chce negować dobrych intencji, ale trzeba spojrzeć trzeźwo na ryzyka. Nieodmiennie wskazuję na przykład lidera wspólnoty charyzmatycznej „Głos na pustyni”, Karola Sobczyka. To człowiek, który od lat jest mocno promowany w strukturach episkopatu: co kilka lat obejmuje nowe stanowisko przy różnych komisjach biskupów. Tymczasem Sobczyk, tak jak większość liderów charyzmatyków obdarzonych szerszą wizją, wyrażał w przeszłości nadzieję na zbudowanie nowego „kościoła”, który zastąpiłby „kościoły historyczne”, jednocząc wszystkich chrześcijan. Z codzienności wspólnot charyzmatycznych wiemy, że miejsce Mszy świętej zajmują często różnego rodzaju uwielbienia, de facto – znana z Modeny celebracja wspólnotowości. Na czym innym miałby polegać nowy kościół przyszłości charyzmatyków, jeżeli nie na tym? Właśnie poprzez te ruchy, okrężną drogą, do Polski może dotrzeć antykapłańska rewolucja. To, co Martin Ebner wyraża wprost, w naszym kraju częściej podaje się w sposób zawoalowany; a propagatorzy tej ideologii mogą niekiedy nie być w ogóle świadomi, w czym uczestniczą.

W tym synodalnym klimacie wrogim kapłaństwu tym większa jest potrzeba szacunku dla księży i osób duchownych w ogóle; tym potrzebniejsza jest modlitwa o powołania do życia kapłańskiego i życia zakonnego. Kościół, który zrezygnowałby z kapłaństwa – zrezygnowałby ze składania Najświętszej Ofiary; tym samym zaprzeczając swoim fundamentom. Wszystko, co ma choćby pozór umacniania takiego kierunku zmian, należy kategorycznie odrzucić, budując z kolei to, co wzmacnia cześć dla Zbawiciela – Zbawiciela, który daje się nam nie tyle w osobistym kontakcie emocjonalnym, co przede wszystkim – w sakramentach.

Paweł Chmielewski

Abp Aguer: Zamiast czynić ludzi uczniami Chrystusa, Watykan przyjmuje ideologię rewolucji francuskiej!

 

„Dogmat rewolucji francuskiej – wolność, równość, braterstwo – to inna ewangelia, która szerzy niewiarę, zapominanie o Jezusie Chrystusie, Słowie Ojca. Następca Piotra i cały Kościół nie mogą jej przyjmować ani zawierać z nią układu w fałszywym pokoju” – tak arcybiskup Héctor Aguer skomentował niedawne Światowe Spotkanie na temat Braterstwa Ludzkiego, jakie odbyło się w Watykanie. Papież zaprosił na to wydarzenie, które zatytułowano #BeHuman (Bądź człowiekiem), 30 laureatów Nagrody Nobla.

Celem tego wydarzenia miało być „wypracowanie nowego światowego Paktu braterstwa i nowego kodeksu człowieka, oprócz ogłoszenia wielkiego wydarzenia poświęconego braterstwu w czasie Roku Świętego [Jubileuszu], który będzie świętowany w 2025 r.” Jak wyjaśniał komunikat Stolicy Apostolskiej, chodziło też o opracowanie „konkretnych propozycji, by zacząć zmieniać historię, stymulować reformy, których brak, by zrozumieć, gdzie zasada braterstwa już jest obecna w życiu społecznym i rozeznać konieczne parametry mierzenia go”.

„Stolica Apostolska – ku zazdrości powszechnej masonerii – przyjęła ideologię rewolucji francuskiej: „Liberté, egalité, fraternité” – pisze abp Aguer w tekście opublikowanym przez „Life Site News”. – Gdzie odłożyła do akt polecenie Jezusa, by Piotr i Jedenastu uczynili wszystkie narody Jego uczniami, tj. chrześcijanami? Następca św. Piotra jest niestety tym, który prowadzi Kościół Rzymu tą złą ścieżką, którą cały Kościół musi podążać”.

Hierarcha przypomina, że mamy wzór, jak postępować w takim przypadku, a przekazuje nam go Tradycja w Liście do Galatów, gdy św. Paweł karci św. Piotra i krytykuje jego postępowanie w Antiochii (por. Ga 2,11-14). Uznając najwyższy autorytet papieża, argentyński biskup zauważa, że jednocześnie kardynałowie „mogą uświadomić mu niebezpieczeństwo przyjmowania dogmatu rewolucji – czego papieże nie robili od czasu Grzegorza XVI, który energicznie potępił zarazę liberalizmu w swej encyklice Mirari vos”. Powołując się na działanie i dokumenty innych papieży, abp Aguer stwierdza, że „Kościół formułował na nowo i aktualizował swą doktrynę bez naruszania zakorzenienia w Tradycji”.

 

Abp Aguer przypomina słowa, jakie papież skierował do uczestników spotkania w Watykanie, którzy reprezentowali „świat nauki, polityki, sztuki i sportu”: „Na planecie w płomieniach zgromadziliście się z zamiarem potwierdzenia na nowo swojego Nie dla wojny i swojego Tak dla pokoju, dając świadectwo człowieczeństwu, które nas jednoczy”. Ojciec święty przywołał też słowa Matrina Luthera Kinga Jr., że „nie nauczyliśmy się jeszcze prostej sztuki życia razem jak bracia”, a jednocześnie stwierdził, że kluczowym słowem jest tu współczucie”. Zadaniem spotkania natomiast miało być „doprowadzenie do ruchu braterstwa”: „Konieczne jest uznanie siebie nawzajem w powszechnym człowieczeństwie i postawienie braterstwa w centrum życia narodów”.

Zdaniem abp. Aguera „wielkim nieobecnym w tym wszystkim jest Jezus Chrystus”. Tymczasem „Chrystus jest wszystkim dla Kościoła” – stwierdza biskup powołując się na listy św. Pawła do Efezjan i Kolosan. Przywołuje też w tym kontekście słynne słowa Pawła VI o „swądzie szatana w Kościele” oraz jego stwierdzenie, że „mieliśmy nadzieję na kwitnącą wiosnę, a przyszła surowa zima”.

Abp Aguer podkreśla istnienie „prawdziwego braterstwa wśród chrześcijan”, o którym często mówi św. Paweł. „Jest to tajemnica łaski ufundowanej na jednym chrzcie, który wyznajemy w Credo, i która domaga się miłości (agápē) we wzajemnym zachowaniu”. A procesem, który pozwala szerzyć „Kościół jako braterstwo”, jest ewangelizacja. Modlitwa Pańska z kolei wyklucza indywidualizm, gdyż mówimy w niej w liczbie mnogiej: „Ojcze nasz”, a innych ludzi możemy postrzegać jako braci, gdyż są oni „stworzeniami Boga, który jest jedynym Stwórcą wszystkiego i Ojcem dusz”.

Jak stwierdza abp Aguer, „św. Piotr jest głową procesu ewangelizacji, w który zaangażowany był rodzący się Kościół”. Św. Paweł głosząc Ewangelię podkreślał zaś, że nie ma żadnej innej Ewangelii, prócz tej powierzonej Apostołom, ale są tacy, którzy ją „zanieczyszczają”. Nie można przerywać ewangelizacji, jak z mówił św. Bernard papieżowi Eugeniuszowi III, przypominając o głoszeniu Słowa Bożego także „niewiernym, Żydom, Grekom i poganom”.

Pisząc o niemożliwości pogodzenia Ewangelii z założeniami rewolucji francuskiej, abp Aguer podkreśla z mocą, że „świat ten musi być wyrwany złu i doprowadzony do Boga Słowem, którym jest Chrystus. Jest to także misja następcy św. Piotra i całej wspólnoty wiernych. Jej ceną jest Krzyż Chrystusa i gotowość uczniów na męczeństwo”.

jjf/LifeSiteNews.com

Jak Bóg uważa prześladowanie świętego Kościoła i kapłanów jego za prześladowanie Jego samego. Jak grzech ten jest najcięższy z wszystkich.

 

Jeśli spytasz Mnie, dlaczego grzech tych, co prześladują Święty Kościół, jest cięższy, niż wszystkie inne, i czemu mimo grzechów mych kapłanów nie chcę, by cześć dla nich się umniejszała, odpowiem: Bo wszelką cześć, jaką się im świadczy, oddaje się nie im, lecz Mnie, przez moc Krwi, którą im powierzyłem do rozdawania. Bez tego, mielibyście tyle czci dla nich, co dla innych ludzi, nie więcej. Z powodu tej służby, którą spełniają, winniście ich szanować. I jesteście zmuszeni przychodzić do ich rąk, nie dla nich samych, lecz dla władzy, którą poruczyłem im, jeśli chcecie przyjmować święte sakramenty Kościoła; i jeśli mogąc je przyjąć, nie chcecie tego uczynić, będziecie i umrzecie w stanie potępienia.

CXVI - Jak Bóg uważa prześladowanie świętego Kościoła i kapłanów jego za prześladowanie Jego samego. Jak grzech ten jest najcięższy z wszystkich.

Jeśli spytasz Mnie, dlaczego grzech tych, co prześladują święty Kościół, jest cięższy, niż wszystkie inne, i czemu mimo grzechów mych kapłanów nie chcę, by cześć dla nich się umniejszała, odpowiem: Bo wszelką cześć, jaką się im świadczy, oddaje się nie im, lecz Mnie, przez moc Krwi, którą im powierzyłem do rozdawania. Bez tego, mielibyście tyle czci dla nich, co dla innych ludzi, nie więcej. Z powodu tej służby, którą spełniają, winniście ich szanować. I jesteście zmuszeni przychodzić do ich rąk, nie dla nich samych, lecz dla władzy, którą poruczyłem im, jeśli chcecie przyjmować święte sakramenty Kościoła; i jeśli mogąc je przyjąć, nie chcecie tego uczynić, będziecie i umrzecie w stanie potępienia.

Więc nie im, lecz Mnie oddaje się tę cześć i tej chwalebnej Krwi (która jest jednym ze Mną, przez zjednoczenie natury boskiej i natury ludzkiej). Jeżeli ku Mnie zwraca się cześć, tak samo Mnie dotyczy brak czci. Jak ci już rzekłem, winniście ich szanować, nie dla nich samych, lecz dla władzy, którą im dałem. Podobnież obrażając ich, obrażacie nie ich, lecz Mnie. Zabroniłem tego słowami: Nie tykajcie moich pomazańców. Nie chcę tego.

Niech nikt nie tłumaczy się, mówiąc: „Nie znieważam świętego Kościoła, nie buntuję się przeciwko niemu, powstaję tylko przeciw grzechom złych pasterzy". Kto tak mówi, kłamie wierutnie. Miłość własna zaślepia go i nie pozwala mu widzieć jasno, lub raczej, on widzi, lecz udaje, że nie widzi, aby zagłuszyć wyrzut sumienia. Gdyby był szczery, widziałby i nawet widzi, że prześladuje nie ludzi, lecz krew Syna mego. Moja jest obraza, jak moja jest cześć. I moje też są wszystkie szkody, obelgi, zniewagi, hańby i nagany, czynione moim kapłanom. Uważam za wyrządzone Mnie wszystko, co im się wyrządza, gdyż rzekłem i powtarzam: Nie chcę, aby tykano moich pomazańców! Ja sam mam ich karać, nikt inny.

Lecz źli okazują brak czci dla Krwi i mało cenią skarb, który im dałem dla zbawienia i życia ich dusz. Nie mogą więc ani przyjąć całego Boga i Człowieka jako pokarm, ani też Go ofiarować.
Lecz ponieważ nie umieli Mnie uczcić poprzez moich kapłanów, cześć ich zmalała jeszcze przez prześladowania, które zwrócili przeciw nim, pod pozorem, że widzą w nich liczne grzechy i błędy, o których opowiem ci na innym miejscu. Gdyby naprawdę wyrażali tę cześć, którą winni mieć dla Mnie, w osobach mych kapłanów, błędy sług moich nie zniweczyłyby ich szacunku, jak nie uszczuplają w niczym, powtarzam, wagi tego Sakramentu. Więc i cześć powinna być niezmienna: umniejszyć ją to obrazić Mnie.
Obraza ta jest dla Mnie dotkliwsza, niż wszystkie inne, z licznych powodów, z których wymienię ci trzy główne.

Pierwszym jest to, że cokolwiek im czynią, Mnie czynią (por. Łk 10,16).
Drugim jest to, że przekraczają przykazanie, w którym zabroniłem powstawać przeciw moim pomazańcom, i że znieważają w ten sposób moc Krwi, którą otrzymali na chrzcie świętym. Dopuścili się nieposłuszeństwa, łamiąc mój zakaz i zbuntowali się przeciw tej Krwi, odmawiając jej czci przez srogie prześladowanie. Są więc jak członki zgniłe, odcięte od mistycznego ciała świętego Kościoła i jeśli zacinają się w tym buncie, jeśli umierają w swej pogardzie, dochodzą do potępienia wiecznego. Zaprawdę, jeśli w ostatniej chwili ukorzą się wyznając swą winę, jeśli chcą pojednać się z swą głową, a nie mogą wó¬czas tego uczynić, znajdą miłosierdzie: choć nie należy czekać do tej ostatniej chwili, bo nie są pewni, czy będą nią mogli rozporządzać.

Trzecim powodem, który sprawia, że błąd ich jest cięższy, niż wszystkie inne, jest to, że grzech ten popełnia się ze złości, z rozmysłem. Wiedzą oni, że z czystym sumieniem nie mogą tak znieważać mych kapłanów, a jednak czynią to, obrażają Mnie przez przewrotną pychę, bez cielesnej uciechy. Tak niszczą swą duszę i swe ciało. Dusza niszczeje przez utratę łaski i często trawi ją robak sumienia. Dobra cielesne marnują się w służbie diabła, a ciała giną, jak zwierzęta.
Więc grzech ten zwrócony jest wprost przeciw Mnie, popełnia się go bez własnej korzyści, bez zmysłowej uciechy, jedynie przez złość i pychę. Pycha ta ma źródło w miłości i w tym przewrotnym strachu, który czuł Piłat, gdy, bojąc się utracić władzę, wydał na śmierć Chrystusa, Jednorodzonego Syna mojego. Tak też czynią ci, co podnoszą rękę na mych kapłanów (por. J 19,22).

Wszystkie inne grzechy popełnia się albo z głupoty, albo z nieświadomości, albo ze złości, jeśli się wie, że się źle czyni, lecz czyni się to dla nieumiarkowanej uciechy, dla grzesznej przyjemności lub dla osobistej korzyści, którą się ciągnie z grzechu. Grzechy te przynoszą szkodę duszy, obrażają Mnie i bliźniego. Obrażają Mnie, jeśli pozbawiają Mnie czci i chwały mego imienia, do których mam prawo, obrażają bliźniego, pozbawiając go miłości. Nie dosięgają Mnie one istotnie, lecz szkodzą duszy i gniewają Mnie z powodu jej zguby.
Ale ta obraza zwrócona jest przeciw Mnie, bezpośrednio. Inne grzechy osłaniają się jakimś pozorem, popełnia się je pod płaszczykiem jakiegoś dobra, nie godzą bezpośrednio we Mnie, bo jak ci rzekłem, grzech posługuje się bliźnim i cnotami, popełnia się go przez brak miłości Boga i bliźniego, a cnota dokonuje się miłością. Obrażając bliźniego, obraża się poprzez bliźniego Mnie.

Lecz ponieważ spośród mych stworzeń rozumnych wybrałem mych kapłanów, którzy są mymi pomazańcami, jak ci rzekłem, rozdawcami Ciała i Krwi Jednorodzonego Syna mojego, waszego ciała ludzkiego zjednoczonego z moją naturą boską, więc kiedy konsekrują, zastępują samą osobę Chrystusa, Syna mojego. Widzisz więc, że Słowu mojemu wyrządza się tę obrazę: Dotykając Jego, dotyka ona zarazem Mnie gdyż jesteśmy jednym.

Ci nieszczęśliwi prześladując Krew, pozbawiają się skarbu i owocu Krwi. Przeto dotkliwsza, niż wszystkie inne, jest dla Mnie ta obraza, która się zwraca nie przeciwko mym kapłanom, lecz przeciwko Mnie. Uważam, że nie do nich należy, ani należeć powinna, cześć czy prześladowanie, lecz do Mnie, to jest do tej chwalebnej Krwi Jednorodzonego Syna mojego, który jest jednym ze Mną. Toteż zapewniam cię, że gdyby wszystkie inne grzechy, które popełnili, położyć na jednej szali, a ten jeden na drugiej, ten jeden przeważyłby tamte wszystkie, z przyczyn, które ci wyłuszczyłem. Objawiłem ci to, abyś miała jeszcze jeden powód do ubolewania nad wyrządzoną Mi obrazą i nad zgubą tych nieszczęśliwych, i aby przez boleść i gorycz duszy twojej i innych mych służebników, mocą mojej dobroci i mej miłości, rozproszyły się ciemności, które otaczają zgniłe członki, odcięte od mistycznego ciała świętego Kościoła.

Lecz nie znajduję prawie nikogo, kto by bolał z powodu prześladowań doznawanych przez tę chwalebną i drogą Krew. A iluż spotykam takich, co bezustannie godzą we Mnie strzałami zdrożnej miłości, służalczej bojaźni, i wielkiego mniemania o sobie. Jak ślepi, poczytują sobie za zaszczyt to, co jest ich hańbą, za hańbę to, co byłoby ich zaszczytem, to jest ukorzenie się głową swoją.

CXVI - Jak Bóg uważa prześladowanie świętego Kościoła i kapłanów jego za prześladowanie Jego samego. Jak grzech ten jest najcięższy z wszystkich.

Jak właściwie reagować na zło? - ks. Sławomir Kostrzewa

Polityczny lincz na kapłanie

 

[NASZ DZIENNIK] Polityczny lincz na kapłanie

28 maja 2024 21:10/w Informacje, Polska
Radio Maryja

Trwa perfidna akcja uderzenia w ks. Michała Olszewskiego, prezesa Fundacji Profeto, i próba zniszczenia go. Medialne zlinczowanie kapłana, który od tygodni przebywa w areszcie, ma pokazać katolikom, że jest to grupa znajdująca się na celowniku władzy – wskazuje Urszula Wróbel na łamach „Naszego Dziennika”. 

Obrońca ks. Michała, mec. Krzysztof Wąsowski, nie ukrywa, że kapłan jest również dręczony psychicznie.

– On bardzo cierpi. Cały czas jest upokarzany przez innych aresztantów. Kiedy przechodzi korytarzem, to w tym czasie za każdym razem słyszy stukanie innych więźniów w kraty, wyzywanie go od „klech”, „salcesoniarzy” i różnego rodzaju pogróżki. Ksiądz został osadzony w bardzo małej, pojedynczej celi. Taka izolacja w dłuższej perspektywie bardzo źle wpływa na psychikę człowieka. Mówią o tym wprost strażnicy więzienni – akcentuje w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” prawnik.

I odnosi się do wystąpienia w Sejmie Tomasza Mraza, który pełnił funkcję dyrektora w Ministerstwie Sprawiedliwości za rządów Zjednoczonej Prawicy.

– Mamy tutaj przecieki i podsłuchane rozmowy. Nie znamy ich kontekstu. Ale mimo to one są szeroko komentowane przez lewicowe media, zgodnie ze scenariuszem wygodnym dla prokuratorów Bodnara. To lincz na zamówienie polityczne – ocenia.

Obecna władza próbuje oczernić prezesa Fundacji Profeto.

– Mówi się w nagraniach o milionie złotych, który Fundacja miała przywłaszczyć, mówi się o poświadczeniu nieprawdy. A prawda jest taka, że to ks. Michał złożył zawiadomienie do prokuratury na wykonawcę robót budowlanych. I to prokuratura za czasów ministra Zbigniewa Ziobry doprowadziła do aresztowania tego oszusta. Teraz ten człowiek wyszedł z więzienia i przez obecną władzę został uznany za „małego świadka koronnego”, aby oskarżać ks. Michała. Dlatego wszystkie insynuacje, które mają rzekomo pogrążyć ks. Michała, zaprzeczają faktom – zaznacza.

Także dr Michał Skwarzyński, drugi obrońca ks. Michała Olszewskiego, odniósł się do nagrania, które zostało ujawnione w mediach, mimo że nie zapoznano z nim wcześniej obrony. Jak wyjaśnił w trakcie sobotniej konferencji „W obronie państwa prawa” w AKSiM w Toruniu, według tego materiału „Fundacja Profeto miała rzekomo zwracać milion złotych. W telewizji celowo podano jako niezrozumiałe to, co powiedział minister Marcin Romanowski, a mówił, że wykonawca tej inwestycji ma zarzuty prokuratorskie i zajmie się nim prokurator”.

– Prokurator zajmie się wykonawcą z bardzo prozaicznej przyczyny – Profeto zawiadomiło prokuraturę o tym, że wykonawca inwestycji poświadczył nieprawdę w dokumentach. Fundacja zrobiła to lata temu. Śledztwo jest wszczęte wobec tego człowieka. On teraz jest drugim z małych świadków koronnych […]. Do mediów ta informacja oczywiście nie została przekazana, a tak wygląda kontekst rozmowy. Wobec człowieka, który był wykonawcą, można stawiać taki zarzut, bo chyba nikt nie zakłada, że ks. Michał Olszewski biegał z kielnią i stawiał budynek. Od tego miał wykonawcę. Profeto było inwestorem w tym procesie – zaznaczył dr Michał Skwarzyński.

Seria domniemań

Mecenas Krzysztof Wąsowski przypomina, że od początku całe postępowanie wobec kapłana odbywa się ze złamaniem wszelkich procedur.

 – Obrona w ogóle nie jest dopuszczana do zeznań świadków. I np. nie mamy dostępu do przesłuchań Tomasza Mraza, który został ujawniony jako tzw. mały świadek koronny. To jest niebywały skandal. Poza tym to jego ostatnie wystąpienie u boku Romana Giertycha świadczy niezbicie, że prokuratura nie ma żadnych dowodów. Celowo organizuje się medialną prezentację po to, aby podgrzewać emocje opinii publicznej. A jeszcze dodatkowo prokuratura zapowiada kolejne aresztowania – demaskuje brudne metody mec. Krzysztof Wąsowski.

I akcentuje, że gdyby były mocne dowody w sprawie, to natychmiast media lewicowe by do niech „dotarły”.

– Tymczasem mamy serię domniemań, insynuacji – zero konkretów. Dla doświadczonych obrońców to jasny sygnał, że prokuratura nie ma czym straszyć, jeśli ujawnia własny materiał dowodowy. Dlatego trzeba powiedzieć wprost: to wygląda na areszt wydobywczy, którego istotą jest to, aby dwie aresztowane kobiety i księdza Michała zmiękczyć, żeby zaczęli mówić to, co prokuratorzy chcą usłyszeć, choć byłaby to nieprawda – wyjaśnia mec. Krzysztof Wąsowski.

Dodaje, że sposobem na osłabienie morale kapłana jest także uniemożliwienie sprawowania codziennej Eucharystii. To kolejna forma prześladowania księdza.

– To jest jednak bardzo dzielny człowiek. W swojej celi ma oczywiście Pismo Święte, różaniec i lektury duchowe. Jednak dla kapłana zakaz sprawowania Eucharystii jest bardzo trudnym doświadczeniem. Mimo to ks. Michał modli się nieustannie za wszystkich, także tych, który mu źle życzą. Otacza swoją modlitwą również Tomasza Mraza, który swoim wystąpieniem dopuścił się przestępstwa, bo go z premedytacją pomówił – relacjonuje mec. Krzysztof Wąsowski.

I zwraca uwagę, że przedłużenie aresztu kapłanowi o kolejny miesiąc ma na celu pogrążenie go psychicznie.

– Prokuratura Adama Bodnara, wobec braku dowodów wobec niego, zaczyna działać jeszcze bezwzględniej niż na początku. Po oburzających i bezpodstawnych oskarżeniach, a raczej insynuacjach na temat rzekomych kontaktów kapłana z kobietą, mamy dziś serię kontrolowanych przecieków, które mają sugerować winę ks. Michała. Ale one są kolejną cyniczną manipulacją – podnosi mec. Krzysztof Wąsowski.

Karmieni kłamstwem

Jak podkreśla w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” prof. Marcin Warchoł, były minister sprawiedliwości, rzeczywistym powodem niszczenia ks. Michała Olszewskiego jest to, że w imieniu organizacji kościelnej stał się jednym z beneficjentów Funduszu Sprawiedliwości.

– W tej całej sprawie chodzi o to, że to organizacja katolicka, a nie genderowa otrzymała środki z Funduszu. Dlatego wymierzane są w nią dziś wszelkiego rodzaju ataki, w tym personalne. Tutaj nie ma żadnych dowodów, tylko jest chęć pogrążania kapłana i oczernienia fundacji katolickiej. Dlatego trzeba jasno powiedzieć: to ks. Michał Olszewski i Fundacja Profeto są pokrzywdzonymi – zaznacza.

Polityk nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z realizacją planu „opiłowywania katolików”.

– „Winą” ks. Michała jest to, że jest kapłanem. Fundacja Profeto jest organizacją kościelną, a więc to doskonały obiekt ataku ze strony lewicowego „rządu 13 grudnia”. W ten sposób oni chcą nastraszyć wszystkich katolików, ale też wywołać ferment. To komunistyczne metody oczerniania Kościoła – wskazuje prof. Marcin Warchoł.

Rozmówca zwraca uwagę, że media sprzyjające „koalicji 13 grudnia” skrzętnie ukrywają prawdę, a mamią społeczeństwo kłamstwem.

– To przecież ks. Michał złożył zawiadomienie w sprawie wykonawcy budowy, którego podejrzewał o oszustwo. I to dzięki czujności ks. Michała wyjaśniono tę sprawę. Nieuczciwy człowiek siedział w więzieniu. Dlatego Tomasza Mraza, który doskonale o tym wie, a mimo to dla własnych korzyści dziś wpisuje się w scenariusz politycznej zemsty obecnego rządu, nie można nazwać inaczej jak konfabulantem. On liczy, że zostanie sowicie wynagrodzony przez „koalicję 13 grudnia” za oczernienie kapłana – mówi.

I przypomina, że zgodnie z art. 241 Kodeksu karnego zabronione jest ujawnianie danych ze śledztwa.

– Albo więc ten człowiek ujawnił bezprawnie szczegóły śledztwa i zostanie ukarany. Albo jego rewelacje nie są objęte postępowaniem, a są wyłącznie czczą gadaniną, nic niewartymi brudnymi insynuacjami wymierzonymi na potrzeby medialnego propagandowego spektaklu. Innej możliwości nie ma – akcentuje.

Polityk, podobnie jak adwokat kapłana, nie ma wątpliwości, że przedłużanie aresztu ks. Michałowi ma na celu jego upokorzenie i uciemiężenie.

– To represja, która ma cechy czystej zemsty – zauważa i podkreśla, że takie przetrzymywanie bezbronnego człowieka jest niedopuszczalne.

– Oni wszyscy muszą pamiętać, że czas szybko płynie, a ci, którzy się teraz dopuszczają takich bezprawnych działań, też poniosą za to konsekwencje – zaznacza.

Z kolei mecenas nie ma wątpliwości, że ataki wymierzone w ks. Michała nie są ostatnimi.

– My nie jesteśmy dopuszczani do akt sprawy. Nie ma możliwości uczciwego prowadzenia tego postępowania. To przypomina najczarniejsze czasy stalinowskie. Dlatego liczę na to, że całość materiałów zostanie upubliczniona. W ten sposób i my się z tymi „dowodami” zapoznamy – stwierdza.

Akcentuje, że sprawy ks. Michała nie można odpuścić.

– Musimy wspólnie, również z państwem – medium, któremu zależy na dowiedzeniu prawdy – naciskać i domagać się praworządności. Wszystko, z czym dziś mamy do czynienia, to pogwałcenie praw obowiązujących w Polsce. Niszczy się człowieka, niszczy się organizację, która w duchu wartości katolickich chciała pomagać słabszym, pokrzywdzonym przez los. Sprawa ks. Michała Olszewskiego ewidentnie ma być elementem zastraszenia nas – katolików. Nie możemy się na to godzić – podsumowuje.

Urszula Wróbel/Nasz Dziennik

drukuj