“Umacniajcie
się w Panu i w działaniu mocy jego. Przyobleczcie się w zbroję Bożą,
abyście mogli się ostać przeciw zasadzkom diabelskim. Albowiem
prowadzimy walkę nie z ciałem i z krwią, ale przeciw książętom i
władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw złym duchom w
przestworzach niebieskich. Przeto przyobleczcie się w zbroję Bożą,
abyście mogli stawić opór w dzień zły i wypełniwszy wszystko, ostać się”
(Ef 6)
Św. Paweł Apostoł nakreśla tu plan bitwy i zasady
walki, z których naczelną jest: bądźcie silni nie własną siłą, lecz mocą
Bożą. Tego samego uczy nas św. Michał Archanioł... samym sobą. Że
dufność we własne siły zakrawa na bluźnierstwo informuje nas Apostoł
Juda w swoim liście, przeciwstawiając takiemu zachowaniu przykład św.
Michała właśnie, Michała, którego samo imię wskazuje na zasadę
kardynalną postępowania: Któż jak Bóg! “A
Aniołów, którzy nie zachowali swego pierwszeństwa, ale porzucili
miejsce swego przebywania, wiekuistymi pętami związanych zatrzymał w
ciemności do wielkiego dnia sądu. Jak Sodoma i Gomora oraz miasta
okoliczne oddane takiemuż wszeteczeństwu idąc za pożądliwością cudzego
ciała stały się przykładem cierpienia kary ognia wiekuistego, podobnie i
ci ciało plugawią, władzę znieważają, a dostojeństwu bluźnią. Gdy
Michał Archanioł toczył z szatanem bój walcząc o ciało Mojżesza, nie
śmiał rzucić nań bluźnierczego wyroku, ale rzekł: Niech Pan cię ukarze.
Ci wszakże bluźnią wszystkiemu, czego nie znają, a cokolwiek z natury
jak nieme zwierzęta pojmują, używają do swego zepsucia. Biada im, bo
weszli na drogę Kaina i za zapłatą oddali się błędowi Balaama, a w
buncie Korego zginęli.”
Podobne słowa padają w scenie z Aniołem Pańskim w Księdze Zachariasza (3): “Niech cię złaje Pan, szatanie! Niech cię złaje Pan!” Wspomnianemu wyżej Balaamowi anioł, w którym niektórzy upatrują św. Michała przekazuje słowa Pańskie: Przewrotna jest droga twoja, a Mnie przeciwna (Lb 22)
Służba św. Michała i uznanie w Bogu Najwyższej Zasady i Władzy jest przeciwieństwem postawy szatańskiej (Iz 14): “Wstąpię
na niebo, nad gwiazdy Boże wywyższę stolicę moję, usiędę na górze
Testamentu, na stronach północnych. Wstąpię na wysokość obłoków, będę
podobny Najwyższemu”, przynoszącej strącenie “do piekła (…), w głębokość
dołu”. “Stargniona jest do piekła pycha twoja, upadł trup twój”.
Św. Michał wraz z innymi aniołami oddaje cześć Chrystusowi – Bogu-Człowiekowi, narodzonemu w Betlejem. Kiedy
znowu wprowadza pierworodnego na okręg ziemi, mówi: Niechaj mu cześć
oddają wszyscy aniołowie Boży (Hbr 1,6). Nagle zjawiły się z aniołem
zastępy wojska niebieskiego, wielbiące Boga i mówiące: Chwała na
wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli (Łk 2, 13-14). To dla zbuntowanego szatana jest nie do pojęcia.
Św.
Michał nie jest swą własną zasadą, nie stanowi własną wolą własnych
praw. Jest, jak pięknie ujmuje to Apokalipsa św. Jana (Ap 12)
strażnikiem prawa i porządku Bożego. Tak też widzi to, poza
eschatologicznym wymiarem starochrześcijański (II w. po Chr.) Pasterz Hermasa (Lib. III): “Tym
wielkim drzewem rzucającym cień na równiny i góry, i na całą ziemię
jest dane całemu światu prawo Boże. A prawem tym jest Syn Boży głoszony
aż po krańce ziemi. Zaś lud w jego cieniu to ci, którzy usłyszeli naukę i
w Niego uwierzyli. A archanioł Michał ma władzę nad tym ludem i rządzi
nim, albowiem on wlał prawo w serca wiernych. Tak też ma pieczę nad
tymi, którym je dał by baczyć czy je zachowują".
Michał, Gabriel i Rafael to jedyni Archaniołowie wymienieni z imienia w katalogu świętych. Kościół wspomina ich 29 września.
Pierwotnie jednak data ta upamiętniała w Kościele wyświęcenie
bazyliki rzymskiej w 530 r. i wspominała tylko świętego Michała. W
przeszłości był nawet okres, w którym dzień ten stanowił dla katolików
święto obowiązkowe!
Dlaczego Kościół wyznaczył dzień liturgiczny, by upamiętnić
Archaniołów? Kim byli? Czy nadal istnieją? Jaki wpływ mają na nasze
życie?
Oto sześć najważniejszych faktów dotyczących Archaniołów:
1. Kim jest „Archanioł”?
Słowo „Archanioł” (grec. archangelos) oznacza „wysokiego rangą anioła” – tak samo jak „arcybiskup” oznacza wysokiego rangą biskupa.
Warto pamiętać, że tylko święty Michał jest wspominany w Piśmie
Świętym jako Archanioł: „Gdy zaś archanioł Michał tocząc rozprawę z
diabłem spierał się o ciało Mojżesza, nie odważył się rzucić wyroku
bluźnierczego, ale powiedział: Pan niech cię skarci! (Jud 1,
9). Niestety nie posiadamy więcej informacji na temat tego sporu. Co
ciekawe święty Michał nie odważa się samodzielnie wydać wyroku przeciw
szatanowi, oddaje tę powinność Panu Bogu. Są to jedyne słowa jakie
wypowiada on w Piśmie Świętym: Pan niech cię skarci!
Powszechne czci się jednak także świętych Gabriela i Rafaela również jako Archaniołów.
Tradycyjnie aniołowie podzieleni są na „dziewięć chórów”.
Hierarchia ta opiera się na dziewięciu nazwach szeregów aniołów, które
można odnaleźć w Piśmie Świętym.
Święty Grzegorz Wielki wymienił te „chóry” w swojej homilii:
„Powiedzieliśmy, iż jest dziewięć chórów anielskich, a mianowicie wiemy z
Pisma Świętego, iż są aniołowie, archaniołowie, moce, potęgi, księstwa,
panowania, trony, cherubini i serafini” (Grzegorz Wielki, Homilie na
Ewangelie, Warszawa 1970: 2, 34, 7).
Chociaż święty Michał posiada władzę nad innymi aniołami sam
podlega Panu Jezusowi, który zajmuje od niego o wiele wyższą pozycję.
Św. Michał archanioł nie jest równy Jezusowi – Synowi Bożemu, którego
wszyscy aniołowie powinni czcić (por. Hbr 1, 5-9).
2. Dlaczego nazywa się ich świętymi skoro są aniołami, a nie ludźmi?
Z greckiego hágios oznacza „święty”. Słowo to nie odnosi
się jednak wyłącznie do „świętego człowieka”, ale może określać
świętych, którzy nie są ludźmi. Ponieważ święci Michał, Gabriel i Rafael
opowiedzieli się po stronie Pana Boga a nie diabła, są świętymi
aniołami, czyli nadprzyrodzonymi świętymi, uświęconymi przez religię,
otaczanymi czcią i kultem.
Wszyscy aniołowie, którzy stoją u boku Boga są świętymi, ale te trzy imiona są nam znane i dlatego wyodrębniane w liturgii.
3. Jakie zadanie powierzono Archaniołom?
Bardzo różne. Najniższe szeregi aniołów to te, które są nam
najbardziej znane, ponieważ to one komunikują się z nami lub z nami
współdziałają. Uważa się, że Michał jest tym aniołem, który dostarczył
Boże inspiracje św. Janowi w Księdze Objawienia. Święty Michał Archanioł
znany jest również z roli jaką odegrał w wypędzeniu zbuntowanego anioła
Lucyfera z Nieba. Ponadto uznaje się go za obrońcę Kościoła,
chroniącego przed złem.
W Apokalipsie św. Jana to Archanioł Michał wespół ze swoimi
aniołami ma stanąć do walki z szatanem: „I nastąpiła walka na niebie:
Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki
Smok i jego aniołowie, ale nie przemógł, i już się miejsce dla nich w
niebie nie znalazło. I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny,
który się zwie diabeł i szatan (..)” (Ap 12, 7-9).
Święty Gabriel został po raz pierwszy wymieniony w Księdze
Daniela, kiedy to pomaga Danielowi w jego misji na ziemi. Później anioł
Gabriel ukazuje się Zachariaszowi i Najświętszej Dziewicy Maryi,
przekazując największe i najwspanialsze przesłanie wszechczasów
dotyczące wcielenia Syna Bożego i obcowania z człowiekiem.
W Księdze Tobiasza wspomina się z kolei o aniele Rafaelu, który
to miał uzdrowić Tobiasza i uwolnić Sarę od demonów. Rafael dokonał obu
tych czynów, prowadząc i pouczając Tobiasza w trakcie ich wspólnej
drogi.
4. Czy Archaniołowie posiadają skrzydła, ciała i miecze?
Nie wiadomo. W przeciwieństwie do nas, aniołowie są czystymi
duchami i nie posiadają niczego materialnego. Czasami wyglądają jak
człowiek, ale to tylko ich pozorne oblicze, które mogą przybrać.
Amerykański katolik, pisarz, publicysta i wykładowca
uniwersytecki dr Peter Kreeft doskonale wyjaśnia to w swojej książce
„Anioły i Demony”: „Z powodu nieposiadania ciał, aniołowie nie zajmują
przestrzeni tak jak my i poruszają się po naszym świecie bez zajmowania
przestrzeni. Najlepszą analogią obrazującą to jak poruszają się anioły
są elektrony i skoki cząsteczek. Anioły poruszają się błyskawicznie z jednego miejsca do drugiego, nie przechodząc przez żadną przestrzeń ani czas pomiędzy nimi”.
Z drugiej strony, nawet jeśli nie posiadają ciał materialnych,
anioły mogą oddziaływać na świat materialny i wpływać na niego. Są to
czyste duchy (jak Bóg) i mają taką inteligencję i moc umysłową, że mogą
poruszać rzeczami materialnymi lub przyjmować postać ciała ludzkiego.
Jak dokładnie to wszystko się dzieje pozostaje jednak tajemnicą. Święty
Tomasz z Akwinu zagłębia się w tej tematyce w „Sumie teologicznej”.
Warto pamiętać, że skrzydła i miecze to nic innego jak
artystyczne przedstawienie ról i działań aniołów w naszym świecie, jako
posłańców i opiekunów.
5. Czy Archaniołowie mogą obronić nas przed złem?
Ba! Jeżeli święty Michał wraz z Gospodarzem Niebieskim mogą
wypędzić Szatana i jego sługi z Nieba, to aniołowe są z pewnością są w
stanie walczyć z demonami dręczącymi świat, a także ochronić nas przed
ich wpływem. Jedną z najwspanialszych modlitw do św. Michała jest
modlitwa, która przez wiele lat była regularnie wypowiadana na
zakończenie Mszy Świętej:
„Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce, a przeciw
niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg
pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich
zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym
świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”.
6. Czy Archaniołowie istnieją we współczesnym świecie?
Tak. I na szczęście aniołowie nie polegają na naszej wierze w ich
istnienie. Bóg stworzył ich nieśmiertelne duchy na początku czasu i nie
przestaną istnieć przez całą wieczność.
Niekoniecznie musimy ich widzieć, słyszeć, czy odczuwać ich
obecność, ale są prawdziwe tak jak ekran, który Drogi Czytelniku masz
właśnie przed sobą. Czasami dają nam do zrozumienia, że są blisko.
Jednak przez większość czasu są bardzo zajęte chroniąc nas, bez naszej
świadomości, przed zagrażającymi nam krzywdami. Warto przez chwilę
zastanowić się, co by się działo, gdyby ich tutaj nie było!
Dzieci rozumieją, że aniołowie istnieją i ufają całkowicie, że są
obecni i modlą się do nich bez wahania. Być może potrzebujemy jakiejś
prostoty serca przypominającej dziecko, aby odnowić naszą wiarę w te
istoty niebieskie: „Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i
nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego” (Mt
18, 3).
O wielki
Książę Niebieski, najwierniejszy Stróżu Kościoła, święty Michale
Archaniele, oto ja, chociaż bardzo niegodny Twego oblicza, jednak ufny w
Twą dobroć, powodowany potężnym wpływem Twoich modlitw i licznymi Twymi
dobrodziejstwami, staję przed Tobą w towarzystwie mego Anioła Stróża i w
obecności wszystkich Aniołów Niebieskich, których biorę za świadków
mego nabożeństwa ku Tobie.
Ciebie dziś
obieram za swego szczególnego obrońcę i orędownika. Postanawiam sobie
mocno czcić Cię zawsze i usilnie szerzyć Twoją cześć. Bądź moją mocą
przez całe życie, abym nigdy nie obraził Pana Boga myślą, słowem lub
uczynkiem. Broń mnie przeciw wszelkim pokusom szatańskim, głównie
przeciw tym, które atakują wiarę i czystość, a w godzinę śmierci uproś
pokój mej duszy i zaprowadź do ojczyzny wiecznej. Amen. (Za zgodą Kurii Metropolitalnej Warszawskiej z 25 III 1986 r., nr 1590/K/86)
Aniołowie
są „duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc starającym się
posiąść zbawienie”, by im objawić plany Stwórcy, by ich bronić przed
szatanem. Chrześcijanin powinien zachować w sobie głębokie poczucie
niewidzialnej obecności i wspierającej go działalności aniołów. W
rocznicę konsekracji starożytnej bazyliki św. Michała w Rzymie Kościół
czci trzech Archaniołów, którzy odegrali szczególną rolę w historii
zbawienia
Dzisiejsze
Święto jest w pewien sposób wyjątkowe, gdyż czcimy świętych, ale nie
ludzi lecz aniołów. Szczególnych aniołów, nazywanych Archaniołami:
Michała, Gabriela i Rafała. Oprócz aniołów stróżów danych każdemu
człowiekowi, Bóg powołał do istnienia także aniołów, którym wyznaczył
szczególne misje i zadania do wykonania. Ich zadanie wyraża imię jakie
posiadają. Św. Grzegorz Wielki tak tłumaczył:
„Imię anioł
nie oznacza natury, lecz zadanie. Duchy, które zapowiadają wydarzenia
najbardziej doniosłe nazywają się archaniołami. Niektórzy z nich mają
imiona własne, wskazujące na określone ich zadania czy posługę”.
Według Pisma
Świętego Michał, Gabriel i Rafał to trzej spośród siedmiu Archaniołów
stojących przed Bogiem. Zarówno żydowska, jak i chrześcijańska tradycja
uznaje istnienie aniołów i wierzy w ich specjalne posłannictwo oraz
szczególną służbę, jaką mają oni do spełnienia wobec ludzi z przykazania
Bożego.
Archanioł Michał – Jego imię znaczy „Któż jak Bóg?” W
tradycji biblijnej uznany za szczególnego opiekuna narodu Wybranego (Dn
12, 1) i Kościoła. W Apokalipsie (Ap 12, 7-9) przedstawiony jako
przywódca zastępów anielskich w walce z Szatanem.
Archanioł Gabriel – Jego imię znaczy „Bóg jest Mocą”. Jest
specjalnym posłannikiem Boga w zapowiadaniu niezwykłych wydarzeń
zbawczych. To on przepowiedział przyjście Mesjasza prorokowi Danielowi
(Dn 8, 15), a według Ewangelii św. Łukasza był posłany do Zachariasza i
do Maryi w dniu zwiastowania (Łk 1). Jest patronem RADIA!
Archanioł Rafał – Jego imię oznacza „Bóg uzdrawia”.
Sam siebie przedstawia, jako tego, który zanosi modlitwy ludzi przed
tron Boży (Tb 12, 15). Według Ewangelii św. Jana jest on łączony z
sadzawką Betesda w Jerozolimie, gdzie dokonywały się liczne uzdrowienia.
Święto św.
Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała, zwraca naszą uwagę na istnienie
jeszcze innego świata poza ziemskim – świata niebiańskiego i życia
wiecznego z Bogiem, którym cieszą się już dziś aniołowie. W dzisiejszej
Ewangelii Jezus rozmawiając z Natanaelem i Filipem obiecuje im, że ujrzą
„niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna
Człowieczego” a więc objawiających Jego chwałę. Żyjąc z Bogiem w
wieczności będziemy mogli cieszyć się z uczestniczenia i kontemplowania
tego, co już teraz widzą i w czym uczestniczą aniołowie i archaniołowie
*****
Anielska
opieka jest czymś naturalnym. Duchy te nie otrzymały misji wpływania na
wolną wolę człowieka, lecz misję ratowania go od konsekwencji jego
złych uczynków, na ile pozwala na to sprawiedliwość Boga. Aniołowie
wielokrotnie ratowali również świętych przed atakami złego ducha. Jak
pisze w swojej książce ks. Marcello Stanzione „Aniołowie i mistycy”, dziś i my możemy wołać o ich pomoc w trudnych sytuacjach
Aniołowie pomocą w walce duchowej
Demon jest
niczym trąba powietrzna czy powódź, która porywa wszystko, co napotka na
swojej drodze, natomiast dobrego anioła można porównać do delikatnej
bryzy, która zadowala się uniesieniem główki przywiędniętego kwiatu na
łodydze. Diabeł napada na mistyków niczym rzezimieszek, który atakuje
nocą od tyłu, a dobry anioł najczęściej przychodzi do mistyków jak
promień światła przenikający z góry lub jak przyjaciel, który przybywa
na prywatną rozmowę i mówi po cichu, żeby nie usłyszeli go inni ludzie.
Łatwiej rozpoznać obecność diabła i złych duchów po nieładzie, jaki
kreują, po zgiełku i po ciosach, jakie zadają przyjaciołom Boga
(ewidentnym przykładem jest działanie diabła na osobę św. Pio z
Pietrelciny), natomiast wsparcie płynące z opieki anielskiej zazwyczaj
nie pozostawia śladów widocznych ludzkim okiem. Udowodnienie są
objawienia anielskie w życiu licznych świętych kanonizowanych przez
Kościół katolicki, gdyż w ich przypadku aniołowie ukazują się publicznie
lub też można wyczuć ich obecność. Te, które przedstawiam stanowią
zaledwie drobny ułamek szeregu objawień anielskich w życiu świętych.
Święty Filip Neri dzięki pomocy aniołów zwycięża ze złem
Jedynym z
przykładów świętych, którzy doświadczali niezwykłej obecności anielskich
istot był Święty Filip Neri. Pewnego dnia dzięki interwencji swojego Anioła Stróża, który uniósł go w górę,
cudem uniknął zderzenia z karetą, ciągniętą przez cztery rozszalałe
konie, z zawrotną prędkością pędzące wąskimi uliczkami Rzymu. Inna
historia wiąże się z pewnym ubogim muzykiem Sebastiano. Był jednym z
penitentów św. Filipa i ciężko zachorował w Rzymie. Zagarnięcie duszy
takiego mistrza byłoby wielkim zwycięstwem szatana, dlatego też za
wszelką cenę starał się zasiać w duszy chorego wątpliwość co do jego
zabawienia. I w tych usiłowaniach mu się powiodło. Sebastiano, ogarnięty
przerażeniem, wpadł w rozpacz: „Och, ja nieszczęsny – krzyczał – lepiej
byłoby dla mnie w ogóle się nie narodzić! Straciłem wszelką nadzieję.
Zostanę strącony w ogień piekielny. Jestem przeklęty!”.
Rozpaczał
tak przez dwie godziny, nie dając się pocieszyć. Przyjaciele, którzy
przyszli, aby mu towarzyszyć, posłali po księdza, lecz Sebastiano nie
chciał go widzieć ani słyszeć. Z pogardą odwrócił się do niego plecami,
mówiąc, że jest nieuchronnie stracony i nie może mieć nadziei na
zbawienie. Jego przyjaciele byli pogrążeni w bólu i nie wiedzieli już,
jak go pocieszyć. Pomyśleli więc, aby zwrócić się do Filipa Neriego.
Święty natychmiast przybył i od progu głośno, tak aby każdy go usłyszał,
zapytał: „Co jest?”. Tak się zwykle witał. Skierował się w stronę
łóżka, położył dłoń na głowie chorego i powiedział: „Nie bój się”.
Sebastiano natychmiast się uspokoił i wykrzyknął: „Ojciec Filip
przepędził diabła. Diabeł uciekł! Jakąż cudowną moc ma o. Filip! Niech
żyje Chrystus! Niech żyje Filip, który ocalił mnie od piekła!”.
Przepełniony radością, zaczął recytować hymny, a szczególnie ten
zaczynający się od słów: „Jezu, Jezu! Niech każdy wzywa Jezusa!”.
Następnie wzniósł ręce i oczy do nieba, wołając: „Zobaczcie, aniołowie! Zobaczcie, archaniołowie!”. Po czym wymienił po kolei wszystkie chóry anielskie. Było to dziwne, gdyż nigdy nie znał ich nazw. Wkrótce potem w ramionach św. Filipa Sebastiano oddał duszę Bogu.
Święty Jan Bosko uratowany od śmierci przez Anioła Stróża
Kolejnym
przykładem jest również św. Jan Bosko. Przeżywając swe złożone i bogate
doświadczenie mistyczne, ks. Bosko wykazywał wielką uwagę względem
Aniołów Stróżów i starał się wzbudzać ich kult pośród licznych młodych,
którzy każdego dnia żyli blisko niego. Jako świeżo wyświęcony ksiądz
swoją pierwszą Mszę Świętą pragnął odprawić właśnie na ołtarzu
poświęconym Aniołowi Stróżowi. Powtarzał często: Ożywiajcie wiarę w
Anioła Stróża, który jest przy was, gdziekolwiek się znajdujecie […].
Jednym z
najbardziej wyjątkowych zdarzeń w historii cudownych przypadków, jakie
towarzyszyły życiu ks. Bosko, była obecność czarnego psa, który pojawiał
się, kiedy święty był w niebezpieczeństwie, i swoim groźnym wyglądem
oddalał napastników. Ksiądz Bosko często był celem ataków zlecanych
przez tych, którzy chcieli zatrzymać jego wielkie dzieło. Za każdym
razem, gdy ktoś na niego napadał lub usiłował go zabić, pies pojawiał
się znikąd i oddalał rzezimieszków. Święty nazywał psa Grigio [Szary] i
wierzył, że pod zwierzęcą postacią krył się jego Anioł Stróż. Pies
ukazywał się przy nim przez ponad trzydzieści lat, by ratować go od
niebezpieczeństw i ostrzegać, gdy zbliżało się jakieś ryzyko. Był to z
pewnością niezwykły sposób ukazywania się Anioła Stróża, ale duchy
niebieskie potrafią porozumiewać się z ludźmi często dziwnymi metodami,
tajemniczymi, lecz zawsze celnymi.
Świadomy
wagi Anioła Stróża w życiu człowieka, ks. Bosko często mówił o tych
czystych duchach, by szerzyć ich kult. Podczas pewnej homilii opowiadał
swojej młodzieży o Aniele Stróżu, przekonując do tego, żeby modlić się o
pomoc niebieskiego towarzysza w przypadku każdego niebezpieczeństwa.
Kilka dni później jeden z jego podopiecznych podczas pracy na budowie
miał poważny wypadek: rusztowanie, na którym się znajdował, nagle runęło
na ziemię. Wszyscy murarze, którzy na nim byli, zginęli, z wyjątkiem
tego właśnie chłopca – wyszedł z tragedii bez szwanku, po tym jak
wykrzyknął: „Aniele mój, pomóż mi!”. Jego Anioł Stróż ocalił mu życie.
Więcej w książce ks. Marcello Stanzione „Aniołowie i mistycy” – kliknij
Ruch Czystych Serc zaprasza do udziału w 4. edycji „Akcji
Adoracji”. To cały miesiąc nieustannej, wspólnotowej modlitwy przed
Najświętszym Sakramentem. „Będziemy prosić o dar czystej miłości dla
siebie, dla osób z naszych rodzin, dla przyjaciół i dla całej Polski” –
podkreślają organizatorzy.
Kiedy?
„Akcja Adoracja” rozpocznie się 1 października 2025 roku i będzie trwać przez cały październik.
Gdzie?
Cała Polska i cały świat. Każdy może włączyć się w akcję,
adorując Pana Jezusa w dowolnym kościele lub w swojej lokalnej kaplicy
adoracji.
Kto?
Nasze zaproszenie kierujemy nie tylko do członków RCS, ale
również do innych wspólnot, małżeństw, osób starszych – słowem do
każdego, kto chce sprowadzać na ziemię Miłość nie z tego świata.
Jak przyłączyć się do akcji?
1. Wybierz w wirtualnym terminarzu dzień i godzinę, w której chcesz adorować Pana Jezusa.
2. Udaj się na adorację w dowolnym miejscu w wybranym przez siebie terminie.
3. Przed rozpoczęciem adoracji przeczytaj modlitwę ofiarowania.
4. Bądź z Panem Bogiem i otwórz się na Jego natchnienia.
5. Jeśli możesz, spotkaj się z nami w Niepokalanowie (25 października)
“Msza Święta sprawowana przez Padre Pio
jest pierwszym i najważniejszym wydarzeniem dnia dla każdego kto
przybywa z różnych części Italii lub zagranicy (…) Każdego dnia Padre Pio odprawia Mszę o godzinie piątej i każdego dnia kościół jest zapełniony. Msza Padre Pio trwa półtorej godziny a czasem dłużej, lecz nikt obecny się nie męczy ani nie nudzi, ani nie wychodzi przy Ite Missa est!
nawet po jej zakończeniu. Wielu pozostaje blisko ołtarza z powodu
nabożeństwa lub by podziękować Bogu, że zesłał takiego kapłana. Podczas
Mszy wielu z obecnych, od czasu do czasu, oblewa cudowny zapach jaki
rozchodzi się od Ojca. Nigdy go nie doświadczyłem.
Nie wiemy dlaczego Msza Padre Pio
trwa tak długo, gdyż nie potrafimy powiedzieć co dzieje się w jego
duszy tak płonącej z miłości do Chrystusa, że nosi na swym ciele święte
rany. Nie wiemy również co dzieje się przy odnowieniu Męki Pana na
Ołtarzu. Rany jakie nosi Padre Pio
mówią nam, że stale żyje w Męce Chrystusowej i że dopełnia w swym ciele
to co jest potrzebne z Męki do zbawienia ludzi dzisiaj. Skoro został
powołany do cierpienia za wszystkich, z pewnością jego cierpienia rosną
podczas Świętej Ofiary Mszy, zwłaszcza w momencie kiedy Nasz Pan
mistycznie odnawia krwawą Ofiarę Kalwarii. Z tej przyczyny, będąc przy
ołtarzu, Padre Pio wydaje się
być przemieniony z boleści, zaś w pewnych momentach Mszy jego twarz
ukazuje oznaki cierpienia niesamowitego bólu, jego oczy wydają się na
krawędzi płaczu, jego usta poruszają, jak gdyby w bliskiej rozmowie z
Naszym Panem prawdziwie obecnym na ołtarzu od Konsekracji po Komunię.
Ten kto przeczytał te wersy i będzie miał kiedyś szczęście asystować przy Mszy Padre Pio niech utkwi swój wzrok w Ojcu: podczas odmawiania Confiteor, kiedy całuje ołtarz po raz pierwszy, przy Munda cor meum! przed Ewangelią, przy Offertorium, po Sanctus, od Konsekracji do Komunii.”
“Asystowałem
przy Mszy, którą odprawiał ze świętą żarliwością. Miałem również to
szczęście widzieć go z bliska, albowiem klęczałem z boku ołtarza: duże
krople łez spadały z jego oczu (…) Od razu żałowałem za me grzechy i
błagałem o przebaczenie za siebie i całą ludzkość. Przy Konsekracji moje
modlitwy podwoiły się a przy Podniesieniu Hostii spojrzałem w górę z
wiarą i ku memu zdumieniu wydała się jaśniejąca i piękna. Nie
powiedziałem nic o tym tego dnia, lecz nazajutrz udałem się do
konfesjonału Ojca i powiedziałem: Ojcze, Hostia przez ciebie
konsekrowana nie wygląda tak samo jak inne. Co? – powiedział – Jest coś
szczególnego w moim wypadku? Owszem – odparłem – Hostia każdego innego
kapłana wygląda zwyczajnie z krucyfiksem w środku, podczas gdy twoja
wygląda pięknie i jaśnieje. Nie odpowiedział, więc ciągnąłem: Powiedz
mi, Ojcze, czy tak jest, czy to złudzenie? Rozważając coś w sobie
odpowiedział z powagą: to co widziałeś było prawdziwe.”
za: Father Charles Mortimer Carty: Padre Pio. The Stigmatist, 1963
----
“Podczas
mego siedmiodniowego pobytu w San Giovanni Rotondo byłem obecny na
sześciu Mszach sprawowanych przez o. Piusa. Każdego dnia, gdy sprawował
Mszę, która jest o 5 rano, kościół był pełen. Zapytałem się dlaczego?
Tekst Mszy, którą sprawuje o. Pius, nie różni się od Mszy sprawowanych
przez tysiące kapłanów codziennie na całym świecie (…) Wkrótce odkryłem,
że była różnica – różnicą był sposób w jaki o. Pius sprawował swą Mszę.
O. Pius jest tak dramatyczny podczas sprawowania Mszy Świętej, że każdy
staje się jej częścią. Przez słowo: dramatyczny mam na myśli zarówno
dramatyzm duchowy jak i sceniczność. Nie chcę tu stworzyć fałszywego
wrażenia że o. Pius jest po prostu dobrym aktorem. Należy zdać sobie
sprawę, że przez swe stygmaty o. Pius jest żyjącym przedstawieniem
ukrzyżowanego Chrystusa. Podczas Mszy oddaje się całkowicie temu co
czyni, zatrzymując się na czas głębokiej medytacji przez Konsekracją,
Podniesieniem i Komunią. Dla o. Pio ołtarz jest sceną zaś kapłan
wykonującym nakazane działanie przed samym Chrystusem, w posłuszeństwie
do pouczenia Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy powiedział:
ilekroć to czynicie, czyńcie to na Moją pamiątkę. Przed rozpoczęciem
Mszy zatrzymuje się w długim rozważaniu jakby duchowo nastawiał się na
urzeczywistnienie mistycznego cudu, w którym ma wziąć udział. Różne
czynności Mszy są wykonywane z wielkim pokazem miłości i nabożności. (…)
Dla
kapłana Msza jest najważniejszą częścią jego dnia. Z tego powodu
największym przywilejem jakim cieszy się każdy kapłan jest jego prawo do
sprawowania Mszy Św. Jest to podwójnie prawdziwe w wypadku o. Piusa nie
tylko z powodu wielkiej miłości jaką ma do tego co czyni, lecz również z
powodu bliskiej relacji z Bogiem jaką ma przez stygmaty. Oto wielkość
o. Piusa i dlatego jest zdolny do sprawowania Świętej Ofiary Mszy z tak
wysokim stopniem doskonałości. Nie jest się w stanie być obecnym na jego
Mszy bez poczucia, że jest jej żywą częścią. Dlatego ludzie trudzili
się na długiej krętej drodze do San Giovanni Rotondo o poranku by być
obecnymi na jego Mszy. Przyciąga ich do Padre Pio
jego wielka miłość do Boga – poprzez jego Mszę, która jest w pewien
sposób, publicznym okazaniem tej miłości, są w stanie zaspokoić swe
własne pragnienie bycia bliżej Boga. O. Pius niesie po Mszy pamięć o
ofierze wraz ze sobą do zakrystii. Widać do wyraźnie, gdyż pada na twarz
w modlitwie przy miejscu do zmiany szat, zanim przyjmie gości.
Istnieje
szereg momentów Mszy kiedy kapłan zanosi modlitwy za zbawienie dusz.
Faktyczne zbawienie tychże dusz dokonuje się poprzez konfesjonał. To tu
o. Pius celuje jako spowiednik. Konfesjonał stanowi wyzwanie dla każdego
kapłana albowiem to tam dusza staje się zdolna do przyjęcia Chrystusa w
Komunii Świętej. (…) Pewna niewiasta powiedziała mi, że po tym jak
zakończyła swą Spowiedź o. Pius przypomniał jej że coś pominęła.
Przeszukała swą pamięć aż uznała, że nic nie pozostało do wyznania.
Wówczas o. Pius zapytał ją czy w pewną niedzielę była nieobecna na Mszy.
Niewiasta powiedziała, że rzeczywiście w ową niedzielę nie była na
Mszy. (…) W konfesjonale o. Pius prowadzi “kampanię o zbawienie duszy”.
Uważa, że jeśli skłoni swój lud do pójścia do konfesjonału, skłoni ich
również do pójścia do kościoła. Z powodu swego doświadczenia spowiednika
od razu jest w stanie powiedzieć czy ktoś jest należycie przygotowany.
Jeśli nie jest szybko jest odsyłany by ponownie uczynił rachunek
sumienia. Przed wejściem do konfesjonału otrzymuje się ostrzeżenie, że
o. Pius jest tam wyłącznie w celu Spowiedzi. Ci, którzy chcą skorzystać z
konfesjonału jako środka osobistej rozmowy z Ojcem są szybko odsyłani.”
Ojciec Pio to jeden z najpopularniejszych świętych XX wieku.
Miał dar bilokacji, młodemu Karolowi Wojtyle przepowiedział papieską
przyszłość, a ze stygmatów, które otrzymał w ciągu 50 lat wypłynęło 3,4
tys. litrów krwi. Family News Service przypomina mniej znane fakty z
życia włoskiego zakonnika.
23 września w Kościele katolickim przypada liturgiczne
wspomnienie św. Ojca Pio z Pietrelciny – kapucyna stygmatyka, mistyka i
jednego z najpopularniejszych świętych XX wieku. Duchowny zmarł 23
września 1968 roku w klasztorze San Giovanni Rotondo, we Włoszech.
Kapłanowi również dziś przypisuje się wiele cudów, nawróceń i uzdrowień.
Obdarzony był darem bilokacji – obecności w dwóch miejscach na raz. To
on przepowiedział młodemu Karolowi Wojtyle, że zostanie papieżem. Jego
dewizą życia była miłość do Boga w drugim człowieku. Sprawdź czego
jeszcze nie wiesz o tym świętym zakonniku.
1. Imię na cześć świętego papieża Piusa V
6 stycznia 1903 roku, w wieku 15 lat, Francesco Forgione rozpoczął
nowicjat w Zakonie Braci Mniejszych Kapucynów w Morcone. 22 stycznia
złożył śluby zakonne, otrzymał habit franciszkański oraz przyjął imię
brata Pio, na cześć świętego Piusa V, patrona Pietrelciny, przed którego
relikwiami modlił się w pobliskim kościele.
2. Służba w wojsku
Po kilku latach kapłaństwa Ojciec Pio został powołany do wojska,
do służby medycznej. Często jednak chorował i musiał wracać do domu na
rekonwalescencję. W 1916 roku został zwolniony ze służby ze względu na
zły stan zdrowia. Pod koniec lipca 1916 r. przybył do San Giovanni
Rotondo, gdzie pozostał aż do śmierci.
3. Przepowiednia o papieżu Janie Pawle II
Znana jest opowieść o tym, że Ojciec Pio przepowiedział młodemu
Karolowi Wojtyle papieską przyszłość. W wieku 28 lat polski duchowny
udał się do San Giovanni Rotondo, aby się wyspowiadać. Młody kapłan
uczestniczył też w mszy świętej odprawianej przez włoskiego zakonnika.
Podczas wymiany kilku zdań, kapucyn miał przepowiedzieć Wojtyle, że
zostanie głową Kościoła katolickiego.
4. Dar bilokacji
Według zeznań żołnierzy walczących na froncie II wojny światowej,
zakonnik w brązowym habicie często ukazywał się na niebie i nakazując
samolotom odlecieć, i zakazując bombardowania. Żadna bomba nie spadła na
strefę San Giovanni Rotondo. W tym samym czasie widziano zakonnika w
San Giovanni Rotondo oraz Urugwaju, gdzie udzielił ostatniego
namaszczenia kapłanowi.
5. 3400 litrów krwi w ciągu 50 lat
Ojciec Pio otrzymał stygmaty w piątek – 20 września 1918 roku. Po
mszy świętej udał się na chór zakonny, aby tam odprawić dziękczynienie
przed krucyfiksem. Gdy kontemplował Jezusa Ukrzyżowanego na jego ciele
pojawiły się stygmaty na dłoniach, stopach oraz w boku, – w miejscach
ran Jezusa, które zadano Mu podczas ukrzyżowania. Jak przekazali
lekarze, którzy wielokrotnie badali zakonnika, z tych ran w ciągu 50 lat
wypłynęło 3,4 tys. litrów krwi. Po śmierci Ojca Pio stygmaty zniknęły
bez śladu.
6. Niesamowite wizje i niestrudzona walka z szatanem
Włoski zakonnik bardzo często miewał wizje oraz objawienia.
Opowiadał o spotkaniach z Jezusem, Maryją oraz Aniołem Stróżem. Niektóre
doświadczenia opisywał w listach do ojca Augustyna – duchowego
powiernika. Najbardziej przejmująca jest wizja dotycząca apokalipsy,
która miała miejsce w grudniu 1902 roku. Widział Jezusa zapowiadającego
koniec świata i liczne wojny, które dotkną świat. Kapucyn mówił, że
apokaliptyczne wydarzenia mają trwać 3 dni i 3 noce. Ojciec Pio
wielokrotnie był dręczony przez szatana i toczył z nim walki. Zakonnik
uwalniał również ludzi od dręczeń szatańskich.
7. Uzdrowienia i cuda
Włoskiemu kapucynowi przypisuje się wiele cudów i licznych
uzdrowień. Jednym z nich jest uzdrowienie Gemmy de Giorgi, która obecnie
mieszka w Riberze we Włoszech. Dziewczyna od urodzenia była niewidoma,
nie miała źrenic. Lekarze nie dawali jej szans na wyzdrowienie. Babcia
Gemmy gorliwie modliła się za wstawiennictwem Ojca Pio o przywrócenie
wzroku wnuczki. Kobieta napisała nawet list do zakonnika z prośbą o
modlitwę. Ojciec Pio zapewnił o swojej pamięci i zaprosił w odwiedziny.
Babcia z wnuczką pojechały do San Giovanni Rotondo. Wyspowiadały się, a
Gemma z rąk zakonnika przyjęła Komunię świętą. Kapucyn uczynił znak
krzyża na oczach dziewczynki. Wracając pociągiem do domu, Gemma
odzyskała wzrok. Za przyczyną Ojca Pio dokonało się także nawrócenie
masońskiego dziennikarza – Alberto del Fante. Mężczyzna na łamach prasy
ośmieszał zakonnika. Po pewnym czasie, poważnie zachorował jego
siostrzeniec – Enrico. Chłopiec zmagał się z gruźlicą kości i płuc.
Krewni z rodziny Alberto pojechali do Ojca Pio. Kapucyn zapewnił ich, że
chłopczyk wyzdrowieje. Alberto, nie dając wiary w zapewnienia
zakonnika, stwierdził, że jak Enrico wróci to zdrowia, to on pojedzie z
pielgrzymką do San Giovanni Rotondo. Enrico odzyskał zdrowie, a
mężczyzna dotrzymał obietnicy. W San Giovanni Rotondo odbył długą
spowiedź u Ojca Pio i się nawrócił.
8. Ostatnia msza święta Ojca Pio
Ojciec Pio odprawił swoją ostatnią mszę świętą 22 września 1968
roku. Obchodził wówczas 50. rocznicę otrzymania stygmatów. „Będę się
modlił za was na wieki” – miał powiedzieć na zakończenie.
Włoski zakonnik zmarł 23 września 1968 roku. W jego pogrzebie
uczestniczyło 100 000 osób. Beatyfikacji dokonał papież Jan Paweł II 2
maja 1999 roku, trzy lata później odbyła się jego kanonizacja – 16
czerwca 2002 roku
9. Dom Ulgi w Cierpieniu
Założony z inicjatywy Ojca Pio szpital, zgodnie z jego słowami,
miał być ulgą nie tylko dla ciała, lecz także dla duszy. Inicjatywa
wybudowania kliniki w San Giovanni Rotondo powstała w 1922 roku. Z
każdym kolejnym rokiem placówka zapełniała się pacjentami i ich
świadectwami cudownego uzdrowienia dzięki modlitwie wstawienniczej Ojca
Pio. Dziś jest prężnie działającą polikliniką oraz centrum badań nad leczeniem nowotworów.
10. Relikwia św. Ojca Pio
Ekshumacji ciała Ojca Pio dokonano w 2008 roku. Doczesne szczątki
włoskiego zakonnika zostały wystawione na widok publiczny. W ciągu
kilku miesięcy nawiedziło je blisko 9 mln ludzi. 25 maja 2010 r., z
okazji 123. rocznicy urodzin świętego do Pietrelciny przywieziono
niezwykłą relikwię – kość gnykową (mała kość znajdująca się z przodu
szyi), która w sposób naturalny oddzieliła się od ciała Ojca Pio podczas
przeprowadzonej ekshumacji.
Święty o. Pio z Pietrelciny On nie robił z Mszy św. show, a na jego Mszy św.,
która trwała kilka godzin, gromadziły się tysiące wiernych
O. Pio
urodził się w Petrelcinie (na południu Włoch) 25 maja 1887 r. Na chrzcie
otrzymał imię Franciszek. Już w dzieciństwie szukał samotności i często
oddawał się modlitwie i rozmyślaniu. W wieku 5 lat objawił mu się po
raz pierwszy Jezus. W wieku 16 lat Franciszek przyjął habit kapucyński i
otrzymał zakonne imię Pio. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął
studia filozoficzno-teologiczne. W 1910 r. przyjął święcenia
kapłańskie. Już wtedy od dawna miał poważne problemy ze zdrowiem. Po
kilku latach kapłaństwa został powołany do wojska. Służbę przerwał ze
względu na zły stan zdrowia. Pod koniec lipca 1916 r. przybył do San
Giovanni Rotondo i tam przebywał aż do śmierci. Był kierownikiem
duchowym młodych zakonników.
20 września
1918 r. podczas modlitwy przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego o.
Pio otrzymał stygmaty. Na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się
otwarte rany – znaki męki Jezusa. Wkrótce do San Giovanni Rotondo
zaczęły przybywać rzesze pielgrzymów i dziennikarzy, którzy chcieli
zobaczyć niezwykłego kapucyna. Stygmaty i mistyczne doświadczenia o. Pio
były także przedmiotem wnikliwych badań ze strony Kościoła. W związku z
nimi o. Pio na 2 lata otrzymał zakaz publicznego sprawowania
Eucharystii i spowiadania wiernych. Sam zakonnik przyjął tę decyzję z
wielkim spokojem. Po wydaniu opinii przez dr Festa, który uznał, że
stygmatyczne rany nie są wytłumaczalne z punktu widzenia nauki, o. Pio
mógł ponownie sprawować publicznie sakramenty.
Ojciec Pio
był mistykiem. Często surowo pokutował, bardzo dużo czasu poświęcał na
modlitwę. Wielokrotnie przeżywał ekstazy, miał wizje Maryi, Jezusa i
swojego Anioła Stróża. Bóg obdarzył go również darem bilokacji –
znajdowania się jednocześnie w dwóch miejscach. Podczas pewnej bitwy w
trakcie wojny, o. Pio, który cały czas przebywał w swoim klasztorze,
ostrzegł jednego z dowódców na Sycylii, by usunął się z miejsca, w
którym się znajdował. Dowódca postąpił zgodnie z tym ostrzeżeniem i w
ten sposób uratował swoje życie – na miejsce, w którym się wcześniej
znajdował, spadł granat.
Włoski
zakonnik niezwykłą czcią darzył Eucharystię. Przez długie godziny
przygotowywał się do niej, trwając na modlitwie, i długo dziękował Bogu
po jej odprawieniu. Odprawiane przez o. Pio Msze święte trwały nieraz
nawet dwie godziny. Ich uczestnicy opowiadali, że ojciec Pio w ich
trakcie – zwłaszcza w momencie Przeistoczenia – w widoczny sposób bardzo
cierpiał fizycznie. Kapucyn z Pietrelciny nie rozstawał się również z
różańcem.
W
1922 r. powstała inicjatywa wybudowania szpitala w San Giovanni
Rotondo. Ojciec Pio gorąco ten pomysł poparł. Szpital szybko się
rozrastał, a problemy finansowe przy jego budowie udawało się
szczęśliwie rozwiązać. „Dom Ulgi w Cierpieniu” otwarto w maju 1956 r.
Kroniki zaczęły się zapełniać kolejnymi świadectwami cudownego
uzdrowienia dzięki wstawienniczej modlitwie o. Pio. Tymczasem zakonnika
zaczęły powoli opuszczać siły, coraz częściej upadał na zdrowiu.
Zmarł w swoim klasztorze 23 września 1968 r. Na kilka dni przed jego śmiercią, po 50 latach, zagoiły się stygmaty.
W 1983 r.
rozpoczął się proces informacyjny, zakończony w 1990 r. stwierdzeniem
przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych jego ważności. W 1997 r.
ogłoszono dekret o heroiczności cnót o. Pio; rok później – dekret
stwierdzający cud uzdrowienia za wstawiennictwem o. Pio. Beatyfikacji o.
Pio dokonał Jan Paweł II 2 maja 1999 r. 16 czerwca 2002 r. Ojciec
Święty dokonał jego kanonizacji.
Należę całkowicie do wszystkich,
każdy może powiedzieć: „Ojciec Pio jest mój”
Ojciec Pio nie wypuszczał różańca z rąk! Czyń podobnie – kliknij
„Kochajcie
Maryję i starajcie się, by Ją kochano. Odmawiajcie zawsze Jej różaniec i
czyńcie dobro. Dzięki tej modlitwie szatan spudłuje swe ataki i będzie
pokonany, i to zawsze. Jest to modlitwa do Tej, która odnosi triumf nad
wszystkim i nad wszystkimi”. „Podajcie mi moją broń – mówił Ojciec Pio, gdy czuł, że traci
siły w walce ze złem. – Tym się zwycięża szatana – wyjaśniał, biorąc do
ręki różaniec” Często, nawet w godzinie śmierci powtarzał : „Zawsze odmawiaj różaniec”.
„Ledwie się obudzisz, nie
pozostawiaj ani sekundy szatanowi, zaczynaj odmawiać Różaniec. Nawet
wtedy, gdy pracujesz: myjesz naczynia czy cokolwiek innego robisz, módl
się – bo wtedy nie dajesz miejsca szatanowi, żeby pracował w twoich
myślach. A poza tym kroczysz w wolności i zawsze jesteś spokojny” św. O.
Pio
Kiedy O. Pio konał: „Kiedy konał i już z nami nie mógł rozmawiać, jego jedyną odpowiedzią było pokazanie różańca i szeptane słowa: Zawsze, zawsze…”
Św. Ojciec Pio powiedział:
„Przyjmuję
cię chętnie za mego syna duchowego, ale pod warunkiem, że będziesz
zawsze szlachetnie postępował i dawał dobry przykład życia
chrześcijańskiego”
Definicja świętego według o. Pio:
„Święty jest
grzesznikiem, który nie zgadza się na to, żeby nim pozostać. Każdego
dnia mówi: „pomyliłem się i nie będę więcej popełniał tego błędu”.
Powtarza to do końca swojego życia”
Na kilka dni przed śmiercią Ojciec Pio powiedział swoim współbraciom:
,,Należę
całkowicie do wszystkich. Każdy może powiedzieć: Ojciec Pio jest mój.
Kocham moich synów duchowych na równi z moją duszą. Odrodziłem ich
dla Jezusa w bólu i miłości. Mogę zapomnieć samego siebie, ale nie moje
dzieci duchowe. Jestem pewien, że kiedy Pan mnie zawoła do Siebie, to Mu
powiem: Panie, ja zaczekam u niebieskich drzwi, wejdę, gdy zobaczę, że
weszło do nieba ostatnie z moich duchowych dzieci”
Dzisiejszej nocy można duchowo uczestniczyć w uroczystościach
w San Giovanni Rotondo i czuwać tej nocy wraz z innymi
22 września 1968 roku o godzinie 5:00 rano Ojciec Pio odprawił ostatnią w życiu Mszę Świętą. Dzień później, 23września zmarł.
22 września
po Mszy św. O. Pio pozdrowił wiernych przed placem kościelnym, a
następnie został przeniesiony do celi, gdyż nie miał już sił poruszać
się o własnych siłach. Wyspowiadał się, odnowił śluby zakonne i przyjął
sakrament namaszczenia chorych. Zmarł o 2:30 (23 września) wypowiadając
ostatnim tchnieniem słowo Maryja.
20
września rozpoczynamy nowennę do św. Michała Archanioła. Ten wyjątkowy
Święty nazywany jest Księciem Aniołów. Historia Kościoła podaje nam
wiele przykładów ludzi, którzy nękani przez złe duchy zwracali się do
św. Michała, zostali wysłuchani i zwyciężyli, a po śmierci nieraz byli
wynoszeni na ołtarze
Modlitwa dnia pierwszego
Święty Michale, błagam cię, wyjednaj dla mnie łaskę wykrycia wszystkich pułapek i odparcia wszelkich ataków aniołów ciemności
Najświetniejszy
archaniele, św. Michale, który pełen wiary, pokory, wdzięczności i
miłości, daleki od poddania się podszeptom zbuntowanego Lucyfera i od
zastraszenia widokiem mrowia jego popleczników, zaraz przeciwko niemu
powstałeś i, porwawszy resztę zastępów niebieskich do obrony sprawy
Bożej, odniosłeś całkowite zwycięstwo, błagam cię, wyjednaj dla mnie
łaskę wykrycia wszystkich pułapek i odparcia wszelkich ataków aniołów
ciemności, tak bym, za twoim przykładem, zwyciężywszy, mógł któregoś
dnia zasłużyć na to chwalebne miejsce, z którego one zostały
bezpowrotnie strącone. Chwała Ojcu… Panie Jezu, za wstawiennictwem Świętego Michała Archanioła pobłogosław i udziel nam potrzebnych Łask, według Woli Twojej, Amen. Ojcze nasz… Zdrowaś, Maryjo…
Modlitwa Papieża Leona XIII do św. Michała Archanioła Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce, a przeciw
niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg
pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich
zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym
świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.
20
września rozpoczynamy nowennę do św. Michała Archanioła. Ten wyjątkowy
Święty nazywany jest Księciem Aniołów. Historia Kościoła podaje nam
wiele przykładów ludzi, którzy nękani przez złe duchy zwracali się do
św. Michała, zostali wysłuchani i zwyciężyli, a po śmierci nieraz byli
wynoszeni na ołtarze
Modlitwa dnia pierwszego
Święty Michale, błagam cię, wyjednaj dla mnie łaskę wykrycia wszystkich pułapek i odparcia wszelkich ataków aniołów ciemności
Najświetniejszy
archaniele, św. Michale, który pełen wiary, pokory, wdzięczności i
miłości, daleki od poddania się podszeptom zbuntowanego Lucyfera i od
zastraszenia widokiem mrowia jego popleczników, zaraz przeciwko niemu
powstałeś i, porwawszy resztę zastępów niebieskich do obrony sprawy
Bożej, odniosłeś całkowite zwycięstwo, błagam cię, wyjednaj dla mnie
łaskę wykrycia wszystkich pułapek i odparcia wszelkich ataków aniołów
ciemności, tak bym, za twoim przykładem, zwyciężywszy, mógł któregoś
dnia zasłużyć na to chwalebne miejsce, z którego one zostały
bezpowrotnie strącone. Chwała Ojcu… Panie Jezu, za wstawiennictwem Świętego Michała Archanioła pobłogosław i udziel nam potrzebnych Łask, według Woli Twojej, Amen. Ojcze nasz… Zdrowaś, Maryjo…
Modlitwa Papieża Leona XIII do św. Michała Archanioła Święty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce, a przeciw
niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg
pogromić raczył, pokornie o to prosimy, a Ty, Wodzu niebieskich
zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym
świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.
Maryja lekarstwem na toksyczny feminizm. Zaskakujące świadectwo Charliego Kirka
Charlie Kirk widział w Maryi Dziewicy lekarstwo na współczesne
zamieszanie. Widział w Kościele schronienie dla niespokojnych młodych
ludzi. Dostrzegał też potrzebę piękna i stabilności, które może
zaoferować ludziom tylko wierna swej doktrynalnej i duchowej tradycji
wspólnota ludzi na serio wierzących w Boga – pisze felietonista Opoki
ks. Robert Skrzypczak.
Oczłego świata w tych dniach zwrócone są w
stronę Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza kampusu uniwersyteckiego w Utah, wiekach Kościoła. Według
niego nie chodzi o jakąś katolicką „przesadę”, ale o powrót do pełni
chrześcijańskiego świadectwa.
Być może najbardziej zaskakującym było sięgnięcie
przez niego po przykład Matki Bożej w kontekście dominujących
kulturowych wzorców kobiecości: „Myślę, że jednym ze sposobów
rozwiązania problemu toksycznego feminizmu w Ameryce jest Maryja. Może
ona pomóc wielu młodym kobietom w tym, by stały się bardziej oddane,
pełne godności i wiary, nieskore do gniewu, a czasem wręcz powściągliwe w
słowach”.
Trudno wyobrazić sobie bardziej kontrkulturową wypowiedź. W epoce, w
której feminizm jest często ujmowany w kategoriach przewagi, walki o
własne prawa i prowokacji, Kirk temu wszystkiemu przeciwstawiał Dziewicę
Maryję jako wzór siły okazywanej w łagodności, godności w pokorze i
piękna w posłuszeństwie wyrażanym względem Boga. Kirk nie krył swego
głębokiego podziwu w stosunku do Matki Zbawiciela:
„Maryja jest fenomenalnym wzorem i myślę, że stanowi przeciwwagę dla wielu toksycznych skutków feminizmu w naszej epoce”.
Trzeba przyznać, że takie słowa, wypowiedziane
przez znanego ewangelika, były nie tylko odważne, ale i odświeżające.
Zdradzają one pragnienie poszukiwania modeli życia w obszarach
wykraczających poza współczesne ideologie, wskazując zarazem na
dzisiejsze zapotrzebowanie na postacie, które ucieleśniają świętość.
Kirk zauważał coraz szerszy trend powrotu do życia religijnego, szczególnie wśród młodych ludzi.
„Młodzi ludzie wracają do Kościoła. To fakt – zauważył. – Dzieje się
tak, ponieważ, szczerze mówiąc, jest to jedyna sensowna rzecz, jaką mogą
znaleźć... To ratunek w kontekście tsunami chaosu i nieporządku, które
ich otacza”.
Tymi słowami Kirk ujawnił coś głęboko prawdziwego.
Nasza epoka charakteryzuje się dezorientacją, rozbitymi rodzinami i
utratą sensu. Dla wielu młodych ludzi Kościół stał się jedynym stabilnym
schronieniem, miejscem, które w obliczu zmieniających się prądów świata
oferuje im spotkanie z odwieczną prawdą. Kirk na tym się nie
zatrzymywał. Przyznawał, że to, czego ci młodzi wędrowcy poszukują, to
nie nowinki, ale tradycja: „Chcą czegoś, co jest starożytne i piękne.
Czegoś, co przetrwało próbę czasu i co się nie zmieni”. To spostrzeżenie
ujawniło jego rosnące uznanie dla katolickiego ducha ciągłości. W
świecie ogarniętym obsesją na punkcie innowacji i wynalazków Kirk
rozumiał, że trwałość i piękno są tym, co naprawdę przyciąga ludzkie
dusze.
W czasie trwania ostatniego konklawe Kirk wyraził
nadzieję, że katolicy zdobędą się na wybór papieża, który nie będzie
wrogo nastawiony do ich tradycji. „Piękno tej trwałej tradycji sprowadza
ludzi z powrotem do Kościoła” – mówił. Z tych refleksji wyłania się
obraz człowieka, który – choć mocno zakorzeniony w ewangelicznym
protestantyzmie – był zdolny dostrzec skarby wiary katolickiej. Widział
w Maryi Dziewicy lekarstwo na współczesne zamieszanie. Widział w
Kościele schronienie dla niespokojnych młodych ludzi. Dostrzegał też
potrzebę piękna i stabilności, które może zaoferować ludziom tylko
wierna swej doktrynalnej i duchowej tradycji wspólnota ludzi na serio
wierzących w Boga.
Kirk czasem całkiem otwarcie mówił o swym szacunku dla katolików. W wywiadzie dla „Crisis Magazine” powiedział:
„Niektórzy z moich najlepszych przyjaciół na świecie są katolikami...
Od czasu do czasu chodzę na katolicką Mszę św. Rzecz jasna, nie
przyjmuję Eucharystii... Ale mam otwarty umysł, nawet jeśli nie jestem
jeszcze na to gotowy”.
Dodał, że ma „wielki szacunek dla tradycji i
Kościoła katolickiego”. Prawdą jest, że Kirk nigdy formalnie nie wszedł w
pełną komunię z Kościołem katolickim, niemniej wykazywał zdolność do
kierowania swoich słuchaczy ku czemuś starszemu i głębszemu niż tylko
polityczne slogany.
Opłakując odejście Charliego Kirka, możemy tym
bardziej docenić jego wysiłki podejmowane w budowaniu mostów między
ewangelikami a katolikami. Nie był ani teologiem, ani duchownym,
ale był gotów powiedzieć głośno to, co wielu ewangelicznych chrześcijan
myśli w milczeniu: że Kościół katolicki, ze swoim świadectwem piękna i
ciągłości, ma coś niezbędnego do zaoferowania ludziom w tej epoce
dezintegracji kulturowej.
Warto też zwrócić uwagę na pewien paradoks
Charliego Kirka: tego człowieka niejednokrotnie oskarżano o bycie
prowokatorem i bojownikiem kulturowym, tymczasem stał się on świadkiem
czegoś o wiele głębszego niż polityka. Dziedzictwo Charliego Kirka bez
wątpienia będzie przedmiotem dyskusji i debat w kręgach politycznych i
teologicznych jeszcze przez wiele lat. Być może jednak jego najtrwalszym
wkładem będzie przypomnienie nam wszystkim, że odpowiedzią na naszą
kulturową niemoc nie jest ideologia, ale świętość. Niech spoczywa w
pokoju.
źródło:Opoka org
Smutna i płacząca nad nami Matka Boża. Bolesne objawienia Maryi z La Salette
Przesłanie
„Pięknej Pani” z La Salette pasuje do naszych czasów. Maryja przyszła
do dzieci zaniedbanych religijnie. Dlaczego akurat do nich i akurat w
tym miejscu?
Wróćcie do mnie – tak można streścić dramatyczne słowa, które Bóg przez Maryję powiedział podczas prywatnego objawienia we francuskim La Salette
dwojgu dzieciom. Choć było to w połowie XIX wieku, dziś równie dobrze
Maryja mogłaby ukazać się płacząc, tak jak wtedy, nad pogubieniem
naszego społeczeństwa.
15 kilometrów od miasteczka Corps, które zamieszkiwało ok 700 osób, na zboczach Alp dwoje dzieci, Melania Calvat (15 l.) i Maksymin Giraud (11 l.), podobnie jak i dziś okoliczni mieszkańcy, pracowali jako pasterze. Mieli pod opieką stado krów.
W pewnym momencie zauważyli „świetlistą kulę”
unoszącą się nad pobliskim kamieniem. Dzieci opisywały to jako „słońce,
które spadło na ziemię, ale o wiele piękniejsze i jaśniejsze niż
słońce”.
Po chwili świetlistość zaczęła się rozrzedzać i w jej środku widoczna była siedząca, pochylona kobieta,
która podtrzymywała dłońmi twarz, tak jakby płakała. Po chwili wstała,
podeszła do dzieci i zaczęła z nimi rozmawiać. Dzieci wspominały, że
przez cały czas po jej twarzy spływały łzy. Spotkanie trwało niespełna
pół godziny, po czym Maryja przeszła kilka kroków pod górę, a następnie,
jak relacjonowały dzieci „roztopiła się”, unosząc się.
Zobaczcie fantastyczne zdjęcia z sanktuarium w La Salette:
Bóg posłał Maryję do Francuzów, których wiara została zniszczona
przez rewolucję francuską. Melania i Maksymin pomimo swojego wieku nie
przyjęli jeszcze sakramentu Eucharystii, co pokazuje, że byli zaniedbani religijnie, zapewne podobnie jak ich rówieśnicy.
Z wypowiedzi Maryi dowiadujemy się też, że nie przestrzegano
przykazań: „Woźnice przeklinają, wymawiając Imię Mojego Syna” - mówiła,
niedziela była normalnym dniem pracy, mało kto uczestniczył we mszy świętej, a post odszedł w zapomnienie. Z tych właśnie powodów Maryja przepowiadała klęskę żywieniową, która już powoli się zaczynała.
Maryja zapowiada klęskę żywieniową
Czy to kara? Tak właśnie można pomyśleć w pierwszej chwili. Ale gdy
zajrzymy do Pisma Świętego, znajdziemy wiele sytuacji, w których gniew Boga był powodowany miłością i ostateczną formą wezwania do opamiętania się.
Spójrzmy choćby na słowa św. Pawła: „Czy nie wiecie, że świątynią
Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was? Jeśli ktoś niszczy
świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg, albowiem świątynia Boża jest święta, a
wy nią jesteście” (I Kor. 3, 16-17).
Skoro więc ludność Francji dotknęła samodegradacja, Bóg może
zdecydował się na ostateczność, aby otrząsnęli się i wrócili do życia w
porządku ustalonym przez Niego, do życia w Chrystusie?
Przekaz „Pięknej Pani”, jak zwały Maryję dzieci (być może nawet nie
zdawały sobie do końca sprawy, z kim rozmawiały) został od razu spisany –
Melania i Maksymin opowiedziały o zdarzeniu proboszczowi w Corps.
Sprawę zaczął badać biskup Grenoble Philibert de Bruillard. Powołał 2
komisje: kanoników katedralnych i profesorów seminarium duchownego. Po 5
latach badań, weryfikacji zgodności przekazu zjawionej kobiety z La
Salette z Objawieniem, obserwacji natychmiastowych i masowych przemian w lokalnych społecznościach
uznano, że „objawienie się Najświętszej Maryi Panny dwojgu pastuszkom
na jednej z gór należących do łańcucha Alp, położonej w parafii La
Salette, dnia 19 września 1846 roku, posiada w sobie wszystkie cechy prawdziwości i wierni mają uzasadnione podstawy uznać je za niewątpliwe i pewne”.
Przesłanie objawień z La Salette
Choć pewne fragmenty orędzia Matki Bożej budzą u niektórych
wątpliwości (to temat na osobny artykuł), to jednak jego treść była
adekwatna do tamtych czasów i pozostaje taką do dziś. Doskonale
skomentował to bp Guy de Kerimel w rozmowie z Radiem Watykańskim w 2016
r. z okazji 170. rocznicy objawienia:
Przesłanie Matki Bożej z La Salette dla naszych czasów jest jasne: jeśli
zapomina się o Bogu, zastępując Go bożkami, które proponuje
społeczeństwo konsumpcyjne, człowiek się wyjaławia, nie ma na czym
budować życia osobistego ani społecznego. Społeczeństwo
konsumpcyjne, kultura indywidualizmu i wszystkie związane z tym
pseudowyzwolenia prowadzą do katastrofy i cierpień.
Widzimy to właśnie dzisiaj. Maryja płacze z tego powodu, bo widzi
ludzkie cierpienia, widzi negatywne konsekwencje, które były już w
przeszłości i są również teraz. Wbrew temu, co mówią nam media, wśród
nas są ogromne rzesze ludzi zagubionych, zdezorientowanych, którzy doświadczają ogromnych cierpień.
Dlatego jak Maryja w La Salette mamy nad nimi płakać i być blisko nich,
aby pomóc odnaleźć im Boga, drogę prawdziwego życia i prawdziwej
duchowej wolności.
Całą treść przekazu Matki Bożej oraz dokładny opis zjawienia można znaleźć na oficjalnej stronie polskiej prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy Saletynów.
