Miłość do Ojczyzny i nieustanna modlitwa za nią - były niezwykle mocnymi rysami duchowości apostołki Bożego Miłosierdzia, św. Faustyny Kowalskiej. W „Dzienniczku” będącym zapisem jej mistycznych doświadczeń znajdujemy trzy fragmenty świadczące o tym, jak wiele wysiłku wkładała św. Faustyna w duchowy bój o swoją ziemską Ojczyznę, niemal w przededniu jednej z największych tragedii w dziejach Polski, jaką była hekatomba drugiej wojny światowej.
W porządku chronologicznym, pierwszy zapis tych niezwykle przejmujących zmagań o swą Ojczyznę polskiej mistyczki znajdujemy w pierwszy piątek miesiąca, we wrześniu 1936 roku. Warto nadmienić, że właśnie w pierwszy piątek września 3 lata później Niemcy zaatakują Polskę, rozpoczynając gigantyczną i brutalną rzeź polskiego narodu.
„Wieczorem ujrzałam Matkę Bożą, z obnażoną piersią i zatkniętym mieczem, rzewnymi łzami płaczącą i zasłaniała nas przed straszną karą Bożą. Bóg chce nas dotknąć straszną karą, ale nie może, bo nas zasłania Matka Boża. Lęk straszny przeszedł przez moją duszę, modlę się nieustannie za Polskę, drogą mi Polskę, która jest tak mało wdzięczna Matce Bożej. Gdyby nie Matka Boża, na mało by się przydały nasze zabiegi. Pomnożyłam swoje wysiłki modlitw i ofiar za drogą Ojczyznę, ale widzę, że jestem kroplą wobec fali zła. Jakże kropla może powstrzymać falę? O, tak. Sama z siebie kropla jest niczym, ale z Tobą Jezu, śmiało stawię czoło całej fali zła i nawet piekłu całemu, Twoja wszechmoc wszystko może” – pisze św. Faustyna Kowalska.
Natomiast w pierwszych dnia lipca 1937 roku polska mistyczka zapisuje w swym „Dzienniczku”: Często się modlę za Polskę, ale widzę wielkie zagniewanie Boże na nią, iż jest niewdzięczna. Całą duszę wytężam, aby ją bronić. Nieustannie przypominam Bogu Jego obietnice miłosierdzia. Kiedy widzę Jego zagniewanie, rzucam się z ufnością w przepaść miłosierdzia i w nim zanurzam całą Polskę, a wtenczas nie może użyć Swej sprawiedliwości. Ojczyzno moja, ile ty mnie kosztujesz; - Nie ma dnia, w którym bym Się nie modliła za ciebie”.
Wreszcie 25 lub 26 stycznia 1938 roku, a więc na niespełna 9 miesięcy przed swą śmiercią oraz na nieco ponad półtora roku przed wybuchem „straszliwej wojny”, jak ją nazywała pod wpływem swych prorockich wizji św. Faustyna, pisze przejmujące słowa: „Widziałam gniew Boży ciążący nad Polską. I teraz widzę, że jeśliby Bóg dotknął kraj nasz największymi karami, to byłoby to jeszcze Jego wielkie miłosierdzie, bo by nas mógł ukarać wiecznym zniszczeniem za tak wielkie występki. Struchlałam cała, jak mi Pan choć trochę uchylił zasłony. Teraz widzę wyraźnie, że dusze wybrane podtrzymują w istnieniu świat, aby się dopełniła miara”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz