‘A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie zapowiedziane przez proroka:
«Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy „Bóg z nami”» (Iz 7,14). On zbawi swój lud od jego grzechów’ (Mt 1,21-23)
Anioł rzekł do pasterzy: ‘Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: «Dziś w mieście Dawida, Betlejem narodził się Zbawiciel, którym jest Mesjasz/Chrystus, Pan»’ (Łk 2,10n)
Gdy głęboka cisza zalegała wszystko, a noc w swym biegu dosięgała połowy, wszechmocne Twe Słowo zstąpiło z Nieba, z królewskiej stolicy (Mdr 18,14n), by stać się Ciałem i zamieszkać wśród swego ludu (J 1,14a).
Te słowa Pisma rozbrzmiewają przez wieki w naszych uszach, aż do naszych czasów.
W tamtą, pamiętną, zwłaszcza tę duchową o wiele głębszą noc, ogarniającą ówczesną ludzkość – zniewoloną grzechem i nie mającą nadziei na zbawienie, rodzi się z Dziewicy Maryi, Zbawiciel, aby wybawić wszystkich ludzi, wszystkich czasów z grzechów (Ps 130,8).
Tym samym rozpoczyna się (a w zasadzie, zaczęło się tajemnicą Wcielenia) dzieło naszego, rodziny ludzkiej odkupienia, które będzie trwało przez całe życie Pana Jezusa, by osiągnąć swój punkt kulminacyjny w zbawczej, o nieskończonej i ponadczasowej wartości Ofierze ze Swego Ciała, wydanego za nas, i Jego Krwi za nas przelanej na szczycie Kalwarii. Ta Ofiara odnawia się mistycznie w czasie każdej celebrowanej Mszy Świętej.
W te Pierwsze, corocznie uroczyście obchodzone, Boże Narodzenie czas osiągnął swoją pełnię (Ga 4,4), proroctwa się wypełniły. Obietnica przyjścia Odkupiciela i Zbawiciela zstąpiła jak pochodnia, by rozjaśniać mroki czasu i historii.
Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat – powie Piłatowi, Pan Jezus – by dać świadectwo prawdzie (J 18,37). Jakiej prawdzie? Tej, że Bóg jest miłością (1J 4,8), że nie chce śmierci wiecznej grzesznika (Ez 33,11) i dlatego posłał Swego Syna na świat jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy (1J 4,9n), abyśmy mogli być zbawieni (J 3,16n).
«Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy „Bóg z nami”» (Iz 7,14). On zbawi swój lud od jego grzechów’ (Mt 1,21-23)
Anioł rzekł do pasterzy: ‘Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: «Dziś w mieście Dawida, Betlejem narodził się Zbawiciel, którym jest Mesjasz/Chrystus, Pan»’ (Łk 2,10n)
Gdy głęboka cisza zalegała wszystko, a noc w swym biegu dosięgała połowy, wszechmocne Twe Słowo zstąpiło z Nieba, z królewskiej stolicy (Mdr 18,14n), by stać się Ciałem i zamieszkać wśród swego ludu (J 1,14a).
Te słowa Pisma rozbrzmiewają przez wieki w naszych uszach, aż do naszych czasów.
W tamtą, pamiętną, zwłaszcza tę duchową o wiele głębszą noc, ogarniającą ówczesną ludzkość – zniewoloną grzechem i nie mającą nadziei na zbawienie, rodzi się z Dziewicy Maryi, Zbawiciel, aby wybawić wszystkich ludzi, wszystkich czasów z grzechów (Ps 130,8).
Tym samym rozpoczyna się (a w zasadzie, zaczęło się tajemnicą Wcielenia) dzieło naszego, rodziny ludzkiej odkupienia, które będzie trwało przez całe życie Pana Jezusa, by osiągnąć swój punkt kulminacyjny w zbawczej, o nieskończonej i ponadczasowej wartości Ofierze ze Swego Ciała, wydanego za nas, i Jego Krwi za nas przelanej na szczycie Kalwarii. Ta Ofiara odnawia się mistycznie w czasie każdej celebrowanej Mszy Świętej.
W te Pierwsze, corocznie uroczyście obchodzone, Boże Narodzenie czas osiągnął swoją pełnię (Ga 4,4), proroctwa się wypełniły. Obietnica przyjścia Odkupiciela i Zbawiciela zstąpiła jak pochodnia, by rozjaśniać mroki czasu i historii.
Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat – powie Piłatowi, Pan Jezus – by dać świadectwo prawdzie (J 18,37). Jakiej prawdzie? Tej, że Bóg jest miłością (1J 4,8), że nie chce śmierci wiecznej grzesznika (Ez 33,11) i dlatego posłał Swego Syna na świat jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy (1J 4,9n), abyśmy mogli być zbawieni (J 3,16n).
„Przygotujcie się ze Mną na przyjście Jezusa, które dokonuje się każdego dnia w tajemnicy Jego rzeczywistej obecności eucharystycznej oraz w drogim, spotykanym przez was człowieku. To codzienne spotkanie z Jezusem powinno stać się dla was radosnym i stałym Bożym Narodzeniem” – powie Matka Boża w swym Orędziu do Kapłanów (ale przecież, też i do nas, wiernych świeckich) nr 367 (z 28.11.1987r.).
Od tamtego radosnego wydarzenia minęło już 2000 lat, a teraz żyjemy z łaski Bożej i wyroków Opatrzności Bożej, w czasie Drugiego Adwentu, który ma się już końcowi, bo jak pisał św. Paweł Apostoł „noc się posunęła, a przybliżył się dzień” (Rz 13,12).
Dzisiaj świat i jego mieszkańcy na nowo dostał się pod panowanie Złego, bowiem ogarnia go – jak mówi Matka Boża – wielka ciemność negacji (istnienia) Boga, uporczywe odrzucanie Go i buntu przeciwko Jego Prawu Miłości.
Dzisiaj noc ponownie spowija cały świat i ciemność gęstnieje nad życiem ludzi i narodów. Jest to ciemność braku/utraty wiary i odstępstwa, bezbożności, egoizmu i pychy ludzkiej.
Ten stan rzeczy wskazuje na rychły zapowiadany w Piśmie, powrót Pana Jezusa na obłokach niebieskich w chwale, czasu tej właśnie nocy. Zbliża się Jego Drugie Narodzenie w chwale. Będzie ono podobne do Jego Pierwszego Narodzenia, ale ta Godzina należy do tajemnic Ojca (Dz 1,6n).
Proroctwa, które wydają się, że już się wypełniły, mają to do siebie, że mogą mieć okresy powtarzania się. I tak się rzeczy mają w odniesieniu do Drugiego przyjścia Pana w chwale.
Te dawne głosy proroków i wysłanników Boga, jak ongiś podtrzymywały, tak i dzisiaj też przez współczesnych proroków podtrzymują płomień pochodni nadziei i oczekiwania na powrót Chrystusa (por. 2P 1,19; Łk 12,35). Cały bieg czasu i historii skierowany jest ku tej wspaniałej chwili. Jego Drugie Narodzenie jest właśnie u naszych drzwi. Miejmy więc otwarte nasze umysły na Niebiańskie Głosy, które – na tyle różnych sposobów i przez tyle znaków – mówią nam, że bliskie jest drugie Boże Narodzenie, kiedy upadną przed Nim na twarz wszystkie potęgi Nieba, ziemi i piekła – na doskonałą chwałę Boga Ojca.
Dzisiaj świat i jego mieszkańcy na nowo dostał się pod panowanie Złego, bowiem ogarnia go – jak mówi Matka Boża – wielka ciemność negacji (istnienia) Boga, uporczywe odrzucanie Go i buntu przeciwko Jego Prawu Miłości.
Dzisiaj noc ponownie spowija cały świat i ciemność gęstnieje nad życiem ludzi i narodów. Jest to ciemność braku/utraty wiary i odstępstwa, bezbożności, egoizmu i pychy ludzkiej.
Ten stan rzeczy wskazuje na rychły zapowiadany w Piśmie, powrót Pana Jezusa na obłokach niebieskich w chwale, czasu tej właśnie nocy. Zbliża się Jego Drugie Narodzenie w chwale. Będzie ono podobne do Jego Pierwszego Narodzenia, ale ta Godzina należy do tajemnic Ojca (Dz 1,6n).
Proroctwa, które wydają się, że już się wypełniły, mają to do siebie, że mogą mieć okresy powtarzania się. I tak się rzeczy mają w odniesieniu do Drugiego przyjścia Pana w chwale.
Te dawne głosy proroków i wysłanników Boga, jak ongiś podtrzymywały, tak i dzisiaj też przez współczesnych proroków podtrzymują płomień pochodni nadziei i oczekiwania na powrót Chrystusa (por. 2P 1,19; Łk 12,35). Cały bieg czasu i historii skierowany jest ku tej wspaniałej chwili. Jego Drugie Narodzenie jest właśnie u naszych drzwi. Miejmy więc otwarte nasze umysły na Niebiańskie Głosy, które – na tyle różnych sposobów i przez tyle znaków – mówią nam, że bliskie jest drugie Boże Narodzenie, kiedy upadną przed Nim na twarz wszystkie potęgi Nieba, ziemi i piekła – na doskonałą chwałę Boga Ojca.
W pretorium, Piłat powiedział do Pana Jezusa: „A więc jesteś Królem?” No co, Jezus odpowiedział: «Tak, jestem Królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie» (J 18,37). I tą prawdę, Pan, z którego ust nigdy kłamstwo nie postało (Iz 53,9d) potwierdzi, gdy przyjdzie powtórnie w chwale, by ustanowić Królestwo łaski, świętości, miłości, sprawiedliwości, pokoju (Mt 6,10). W ten sposób doprowadzi do doskonałego wypełnienia planu Odkupienia przez całkowicie odnowienie Stworzenia (Dz 3,21). Z chwilą powrotu Pana w chwale rozpocznie się nowy czas nowych niebios i nowej ziemi (2P 3,13; Ap 21,1; Tb 14,6).
Zarazem tryumf Niepokalanego Serca Maryi dokona się przez nowe narodzenie Jezusa w sercach i duszach ludzkich.
Zarazem tryumf Niepokalanego Serca Maryi dokona się przez nowe narodzenie Jezusa w sercach i duszach ludzkich.
Zatem, Drodzy Bracia i Siostry z natchnienia i mocy Ducha Świętego, jak św. Szczepan nieśmy radosną nowinę nie tylko o Pierwszym, ale też i Drugim Bożym Narodzeniu Pana w chwale, oczekując na to wydarzenie ma modlitwie i w wierze.
„Oto zwiastuję wam radość wielką, bliskie jest drugie Boże Narodzenie. Bądźcie cierpliwi i umacniajcie wasze serca, bo przyjście Pana jest bliskie” (Jk 5,8).
„Oto zwiastuję wam radość wielką, bliskie jest drugie Boże Narodzenie. Bądźcie cierpliwi i umacniajcie wasze serca, bo przyjście Pana jest bliskie” (Jk 5,8).
„Już teraz śpiewajmy Panu pieśń nową, albo zwycięstwo gotuje Mu Jego prawica i święta ramię Jego. Pan okaże swoje zbawienie: na oczach narodów objawi swóją sprawiedliwość. Ujrzą wszystkie krańce ziemi zbawienie Boga naszego” (Ps 98,1-3).
„Łaskawość i wierność spotkają się z sobą, ucałują się sprawiedliwość i pokój/miłosierdzie i prawda. Sprawiedliwość kroczyć będzie przed Nim, po śladach Jego kroków/gdzie postawi swoje kroki – zbawienie” (Ps 85,11.14)
„I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy nasza ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia” (Iz 25,9). Amen.
„Łaskawość i wierność spotkają się z sobą, ucałują się sprawiedliwość i pokój/miłosierdzie i prawda. Sprawiedliwość kroczyć będzie przed Nim, po śladach Jego kroków/gdzie postawi swoje kroki – zbawienie” (Ps 85,11.14)
„I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy nasza ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia” (Iz 25,9). Amen.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz