COROCZNE OBJAWIENIE MATKI BOŻEJ IVANCE – 25 CZERWCA 2025R.

izjonerka Ivanka Ivanković Elez miała coroczne objawienie 25. czerwca 2025 r. Wedle świadectwa wizjonerów Vicka, Marija i Ivan mają codzienne objawienia, a Mirjana, Ivanka i Jakov mają objawienie raz do roku. Podczas ostatniego z codziennych objawień Matka Boża powierzyła Ivance ostatnią 10 tajemnicę i powiedziała jej, że do końca życia będzie miała objawienia raz do roku w rocznicę objawień. Tak też było w tym roku.

Objawienie, które miało miejsce w domu rodzinnym Ivanki trwało 6 minut (18:39h – 18:45h). Podczas objawienia obecna była jedynie najbliższa rodzina. Po objawieniu wizjonerka powiedziała: Matka Boża przekazała następujące orędzie: „Odnówcie modlitwę w rodzinie. Módlcie się, módlcie się, módlcie się”. Matka Boża nam udzieliła swojego Matczynego błogosławieństwa.

(Za aprobatą Kościoła)

https://www.medjugorje.hr/pl/nowosci/coroczne-objawienie-matki-bo%c5%bcej-ivance—25-czerwca-2025r.,14217.html

 

W święto Matki Bożej przypominajmy, że na koniec Jej Niepokalane Serce zatriumfuje!

#fatima #maryja #Niepokalane Serce Maryi

W sobotę, 28 czerwca 2025 roku, przypada uroczystość Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. To wspaniała okazja, aby zadeklarować naszą miłość do Matki Bożej i wiarę w to, że na koniec Jej Niepokalane Serce zatriumfuje! Zwłaszcza teraz, gdy grzeszna ludzkość po raz kolejny staje na granicy globalnej wojny…

Czasy, w których przyszło nam żyć, nie napawają nadzieją na świetlaną przyszłość ludzkości… W ostatnich latach i miesiącach w kolejnych regionach świata wybuchają nowe konflikty, a stare wracają ze zdwojoną siłą. Ukraina i Rosja, Izrael i Palestyna, Indie i Pakistan, a teraz Iran i Stany Zjednoczone… Ludzi na całym świecie ogarnia marazm. Nie chcą żyć w takiej rzeczywistości. Tracą nadzieję i poczucie bezpieczeństwa…

A przecież na to wszystko jest rozwiązanie! My, katolicy, wiemy, że „na koniec Jej Niepokalane Serce zatriumfuje”! Tej, która obiecała rychły koniec pierwszej wojny światowej (dla ówcześnie żyjących „wojny ostatecznej”, która miała doprowadzić do zagłady ludzkości…) i swoją obietnicę spełniła! Ale też Tej, która ostrzegała nas przed kolejną wojną, jeszcze gorszą, jeśli grzeszna ludzkość się nie nawróci…

Dlatego nie ma innego wyjścia, jak z pełną ufnością zwrócić się do Niej z prośbą o opiekę i przebłaganie za grzechy świata! Właśnie dziś, w tę wyjątkową Maryjną uroczystość, nadarza się ku temu niepowtarzalna okazja!

Jak można to uczynić? Na przykład poprzez wzięcie udziału w akcji:

Królowo Pokoju, oddaję się pod Twoją Opiekę!

Wystarczy wejść na stronę:

www.KrolowaPokoju.org

Znajduje się tam dokładny opis kampanii oraz sposobu wzięcia w niej udziału.

Każdy jej uczestnik otrzyma:

• piękny, poświęcony przez kapłana obrazek Matki Bożej Fatimskiej w formacie A4 z tekstem Aktu poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi na odwrocie.
• a także potwierdzenie odmówienia Aktu, dzięki któremu można przyłączyć się do modlitwy w Fatimie o pokój!

1 września, w uroczystość Matki Bożej Królowej Pokoju, wszystkie nadesłane potwierdzenia odmówienia Aktu zostaną złożone miejscu objawień Matki Bożej w Fatimie – tam, gdzie Maryja wzywała świat do pokoju i nawrócenia.

W tym szczególnym miejscu zostanie zapalona ŚWIECA MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ POKOJU – dar od czcicieli Maryi z całej Polski! Będzie to szczególna forma modlitwy Polaków w intencji zachowania naszej Ojczyzny od wojny oraz wewnętrznych waśni i nienawiści, a także o pokój w tych wszystkich miejscach na świecie, gdzie obecnie toczą się konflikty!

W Fatimie zostanie też odprawiona Msza Święta za wszystkich uczestników kampanii. W ich intencji w miejscu objawień Matki Bożej zostanie także odmówimy Różaniec.

Nie zwlekaj i weź udział w kampanii WŁAŚNIE DZIŚ!

W Jej święto pokażmy Matce Bożej naszą wiarę w to, że na koniec Jej Niepokalane Serce zatriumfuje!

 

 

Na Podlasiu odnowił się kult Najświętszego Serca Jezusa

Przed cudownym obrazem Najświętszego Serca Jezusa w Milejczycach nieustannie zanoszone są prośby – za chorą 14-letnią Agatkę, małego Antosia, Filipka… Odkąd sześć lat temu obraz wrócił z renowacji, kult Najświętszego Serca Jezusa wybuchł tu na nowo. To najstarszy jak dotąd wizerunek Boskiego Serca w Polsce.

Milejczyce, mała wieś na Podlasiu od kilku lat cieszy się coraz większym zainteresowaniem pielgrzymów z całej Polski. To wszystko za sprawą znajdującego się w tutejszym kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika łaskami słynącego obrazu Najświętszego Serca Jezusa w wizerunku Dobrego Pasterza, którego kult odnowił się w parafii.
– W ubiegłym roku gościliśmy 20 tys. pielgrzymów, już widzimy, że w tym roku będzie ich znacznie więcej. Szczególnie liczne przyjeżdżają na pierwsze piątki miesiąca oraz Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa, którą obchodzimy jako Triduum. Z tej okazji rekolekcje w naszej parafii pod hasłem „Zakochani w Bożym Sercu” wygłosił ks. dr Jerzy Jastrzębski – mówi w rozmowie z Vatican News ks. Jarosław Rosłon, proboszcz parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Milejczycach.
Wiele łask
Duchowny dodaje, że od kilku lat jest świadkiem wielu łask uproszonych przed cudownym wizerunkiem. Wymownym znakiem były narodziny dziecka, u którego w łonie matki w 2020 roku zdiagnozowano zespół Downa i narośl na nerce. Rodzicom zasugerowano aborcję. „Mszę św. w intencji uzdrowienia dziecka zamówiła babcia. Eucharystię odprawiłem 13 lutego, opatrznościowo, bo w dniu porodu dziecka, które urodziło się… całkowicie zdrowe” – mówi proboszcz.

I dodaje, że wiele osób prosi o odprawienie Mszy św. w sytuacjach nagłej choroby, utraty zdrowia czy zagrożenia życia. - Sami lekarze, w krytycznych i beznadziejnych sytuacjach, wskazują tu drogę swoim pacjentom i ich rodzinom mówiąc, że: „Jedyny ratunek jest w Sercu Jezusa” – mówi proboszcz.
Odczuwają bliskość Boga
Coraz więcej osób - jak zaznacza proboszcz - doświadcza w tym miejscu także przemiany serca, polegającej na przykład na pogodzeniu się z nieuleczalną chorobą. Przyjeżdżają małżonkowie, którzy od lat starają się o dziecko. Upraszają łaski osoby chore.

Jednak jest coś więcej, co sprawia, że kult Najświętszego Serca Jezusa ożywa w Milejczycach. - Wiele osób, modląc się przed obrazem, odczuwa realną bliskość Serca Jezusa. Ta prosta i wymowna teologia - Jezus z gorejącym Sercem, który na swoich ramionach niesie owieczkę - do wielu osób przemawia. Nawiązuje się bliskość między sercem człowieka, a Sercem Boga - mówi ks. Rosłon.
Najstarszy wizerunek
Wznowienie kultu w parafii nastąpiło po tym, jak w 2019 roku obraz wrócił z renowacji. Okazało się wówczas, że obraz jest znacznie starszy, niż pierwotnie myślano – najbardziej prawdopodobny czas jego powstania, to koniec XVII wieku, co czyni go najstarszym znanym wizerunkiem Najświętszego Serca Jezusa w Polsce. Do tego, od wieków słynął łaskami.

W rozmowie z Vatican News ks. Zenon Czumaj, dyrektor Archiwum i Muzeum Diecezjalnego w Drohiczynie wyjaśnia, że o wielkiej czci, jaką był otaczany obraz jeszcze przed zaborem rosyjskim świadczy także fakt, że wizerunek posiadał dwie korony - jedną ukoronowany był Pan Jezus, drugą -znajdująca się na jego ramionach owca. Wpisy archiwalne mówią także o istnieniu dziewięciu wot.
Zakrył ja Jezusowi Serce…
- Archiwa podają, że w połowie XIX w. cześć Najświętszemu Sercu oddawali w Milejczycach wierni niezależnie od obrządku i wyznania. Nawet wówczas, kiedy władze carskie w 1866 r. zamieniły kościół na cerkiew, kult nie ustał. Władze cerkiewne chciały nawet usunąć wizerunek ze świątyni, gdyż w cerkwi nie czci się Serca Jezusa, ale ostatecznie starosta cerkiewny zasłonił Boskie Serce. Zaraz po tym, jak to uczynił, stracił wzrok, a na mieszkańców spadły liczne nieszczęścia. Mężczyzna miał potem powiedzieć: „Zakrył ja Jezusowi Serce, a Jezus mnie łaski zakrył" - mówi ks. Zenon Czumaj.
Ks. Jarosław Rosłon czyni starania, by w przyszłości powstało w Milejczycach sanktuarium Najświętszego Serca Jezusa, w którym całe rodziny, wspólnoty, i grupy społeczne będą intronizować Najświętsze Serce Jezusa w swoim życiu.
Agata Ślusarczyk, redaktor portalu Opoka
Na Podlasiu odnowił się kult Najświętszego Serca …

Serce Jezusa – znak Miłości Boga do ludzi

  

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa W Kościele katolickim są tylko dwa święta, o których ustanowienie poprosił sam Jezus: - Święto Miłosierdzia Bożego (św. Faustyna) - Święto Najświętszego Serca Pana Jezusa (św. Małgorzata Maria Alacoque) 

 

Kiedy odprawiam Drogę Krzyżową, przy dwunastej stacji doznaję głębokiego wzruszenia. Tu rozważam Wszechmoc Miłosierdzia Bożego, które przeszło przez Serce Jezusa. W tej Ranie otwartej Serca Jezusa zamykam całą biedną ludzkość… i poszczególne osoby, które kocham – ile razy odprawiam Drogę Krzyżową. Z tego źródła Miłosierdzia wyszły te dwa promienie, to jest Krew i Woda, one swym ogromem łaski zalewają świat cały…(Dz.1309)

Powiedz zbolałej ludzkości, niech się przytuli do Miłosiernego Serca Mojego, a Ja ich napełnię pokojem.(Dz.1074)

W trakcie objawień Pan Jezus przekazał siostrze Małgorzacie Marii Alacoque 12 obietnic dla czcicieli Jego Najświętszego Serca.

1. Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie.
2. Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał we wszystkich ich strapieniach.
4. Będę ich bezpieczną ucieczką za życia, a szczególnie przy śmierci.
5. Wyleję obfite błogosławieństwa na wszystkie ich przedsięwzięcia.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło nieskończonego Miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe dojdą szybko do wysokiej doskonałości.
9. Błogosławić będę domy, w których obraz Mego Serca będzie umieszczony i czczony.
10. Kapłanom dam Moc kruszenia serc najzatwardzialszych.
11. Imiona tych, co rozszerzać będą to nabożeństwo, będą zapisane w Mym Sercu i na zawsze w Nim pozostaną.
12. Przyrzekam w nadmiarze Miłosierdzia Serca Mojego, że wszechmocna Miłość Moja udzieli tym wszystkim, którzy komunikować będą w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy z rzędu, łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski Mojej ani bez Sakramentów i że Serce Moje stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.

Z „D z i e n n i c z k a” św. F a u s t y n y Kowalskiej:

Witaj, Najmiłosierniejsze Serce Jezusa
Żywy zdroju wszelkich łask,
Jedyne schronienie i ucieczko nasza,
W Tobie mam nadziei blask.
Witaj Najlitościwsze Serce Boga mojego,
Niezgłębiona żywa krynico Miłości,
Z której tryska życie dla człowieka grzesznego,
I zdrój wszelkiej słodkości.
Witaj otwarta Serca Najświętszego Rano,
Z którego wyszły Miłosierdzia promienie,
I z której czerpać życie nam dano,
Naczyniem ufności jedynie.
Witaj Dobroci Boża, niepojęta,
Nigdy niezmierzona i niezgłębiona,
Pełna Miłości i Miłosierdzia, lecz zawsze Święta,
A jednak jesteś, jak dobra matka; ku nam pochylona.
Witaj Tronie Miłosierdzia, Baranku Boży,
Któryś za mnie życie złożył w ofierze,
Przed Którym się codziennie ma dusza korzy,
Żyjąc w głębokiej wierze. (Dz.1321)

 

Serce Moje jest przepełnione Miłosierdziem wielkim dla dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. Oby mogły zrozumieć, że Ja jestem dla nich Ojcem najlepszym, że dla nich wypłynęła z Serca Mojego Krew i Woda, jako z krynicy przepełnionej Miłosierdziem; dla nich mieszkam w Tabernakulum jako Król Miłosierdzia, pragnę obdarzać dusze łaskami, ale [one] nie chcą ich przyjąć. Przynajmniej ty przychodź do Mnie jak najczęściej i bierz te łaski, których oni przyjąć nie chcą, a tym pocieszysz Serce Moje. O, jak wielką jest obojętność dusz za tyle dobroci, za tyle dowodów Miłości. Serce Moje napawa się samą niewdzięcznością, zapomnieniem od dusz żyjących w świecie; na wszystko mają czas, tylko nie mają czasu na to, aby przyjść do Mnie po łaski.(367 z Dzienniczka św.Faustyny)

Siostra Małgorzata Maria Alacoque doznała drugiego objawienia. Pewnego dnia udała się do kaplicy klasztornej, gdzie Zbawiciel już na nią czekał. Zobaczyła wtedy po raz kolejny Serce Jezusa. Zdawało się Ono spoczywać na tronie z ognia i promieni. Św. Małgorzata mogła nawet dostrzec ranę zadaną włócznią. Serce otaczała korona cierniowa, a u góry wieńczył Je krzyż. Jezus zażądał, by Małgorzata Maria przyprowadziła siostry i braci do Jego Serca. Polecił też powiedzieć ludziom, że ich kocha oraz że czeka na ich miłość. Jezus otworzył Serce przed nią, aby ludzie czerpali z Niego bogactwo Miłości i Miłosierdzia oraz łaski uświęcenia, potrzebne w drodze do Odkupiciela. „To nabożeństwo jest ostatnim wysiłkiem Mojej Miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w tych ostatnich czasach” – oznajmił Jezus siostrze Małgorzacie Marii.(ze strony adonai.pl)

 

Ach, jak Mnie to boli, że dusze tak mało się łączą ze Mną w Komunii Świętej. Czekam na dusze, a one są dla Mnie obojętne. Kocham je tak czule i szczerze, a one Mi nie dowierzają. Chcę je obsypać łaskami – one przyjąć ich nie chcą. Obchodzą się ze Mną jak z czymś martwym, a przecież mam Serce pełne Miłości i Miłosierdzia. Abyś poznała choć trochę Mój ból, wyobraź sobie najczulszą matkę, która kocha bardzo swe dzieci, jednak te dzieci gardzą miłością matki; rozważ jej ból, nikt jej nie pocieszy. To słaby obraz i podobieństwo Mojej Miłości. (1447 z Dzienniczka św.Faustyny)

 

2 lipca 1674 r. siostra Małgorzata Maria Alacoque zatopiona w modlitwie przed Tabernakulum, nawet nie przeczuwała, co się zaraz wydarzy. Nagle pojawił się przed nią Pan Jezus. Z Jego Ran biła niezwykła jasność. Światło Rany Serca rozrosło się, a Pan zaczął mówić o niewdzięczności, jaką Mu ludzie odpłacają za Jego Miłość. Sprawia mu to większą udrękę niż wszystkie cierpienia, których doznał w trakcie swego ziemskiego życia.
„Przynajmniej ty staraj się mi zadośćuczynić, o ile to będzie w twojej mocy, za ich niewdzięczność”
– powiedział Jezus Małgorzacie Marii. Zażądał, by przyjmowała Komunię św. tak często, jak tylko może, a zwłaszcza w każdy pierwszy piątek miesiąca. Chrystus polecił jej także modlitwę każdej nocy z czwartku na piątek między godz. 23.00 a 24.00. Siostra Małgorzata Maria uczestniczyła w ten sposób w śmiertelnym smutku Chrystusa, który stał się Jego udziałem w Ogrodzie Oliwnym. (ze strony adonai.pl)

Nie lękaj się, duszo grzeszna, swego Zbawiciela, pierwszy zbliżam się do ciebie, bo wiem, że sama z siebie nie jesteś zdolna wznieść się do Mnie.(…)Większe jest Miłosierdzie Moje aniżeli nędze twoje i świata całego. Kto zmierzył Dobroć Moją? Dla ciebie zstąpiłem z Nieba na ziemię, dla ciebie pozwoliłem przybić się do krzyża, dla ciebie pozwoliłem otworzyć włócznią Najświętsze Serce Swoje i otworzyłem ci źródło Miłosierdzia; przychodź i czerp łaski z tego źródła naczyniem ufności. Uniżonego serca nigdy nie odrzucę, nędza twoja utonęła w przepaści Miłosierdzia Mojego.(1485 z Dzienniczka św.Faustyny)

Wyjątkowa rola w krzewieniu kultu Serca Jezusowego przypadła postaci nie wyróżniającej się wykształceniem, majątkiem ani wysokimi urzędami. Była nią francuska zakonnica, wizytka z Paray-le-Monial, Małgorzata Maria Alacoque, dziś zaliczana do grona świętych. Przez św. Małgorzatę Marię Pan Jezus przypomniał ludziom ewangeliczną prawdę, że „Bóg jest Miłością”(J 4,16). To ona otrzymała misję upowszechnienia Nabożeństwa do Najświętszego Serca w całym Kościele. To właśnie jej wielokrotnie ukazywał się sam Zbawiciel, aby przekazać ludziom, jak winni oddawać cześć Jego Najświętszemu Sercu.(ze strony adonai.pl)

 

 

Ze wszystkich Ran Moich, jak ze strumieni płynie Miłosierdzie dla dusz, ale Rana Merca Mojego jest źródłem niezgłębionego Miłosierdzia, z tego źródła tryskają wszelkie łaski dla dusz. Palą Mnie płomienie litości, pragnę je przelać na dusze ludzkie. Mów światu całemu o Moim Miłosierdziu.(1190 z Dzienniczka św.Faustyny)

Pierwsze z wielkich objawień Serca Jezusowego miało miejsce 27 grudnia 1673 r., w uroczystość św. Jana Ewangelisty. Jezus niespodziewanie ukazał się siostrze Małgorzacie Marii podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Odsłonił przed skromną zakonnicą tajemnice swego Boskiego Serca. Jezus tak objawił wielką miłość do człowieka: „Moje Boskie Serce goreje tak wielką Miłością ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, że nie może już powstrzymać w Sobie płomieni tej gorącej Miłości. Musi je rozlać za twoim pośrednictwem i ukazać się ludziom, by ich ubogacić drogocennymi skarbami, które ci odsłaniam, a które zawierają łaski uświęcające i zbawienne, konieczne, by ich wydobyć z przepaści zatracenia„. Po tych słowach Jezus ukazał zakonnicy swoje bijące Serce, a następnie zażądał jej serca. Oddała Mu je z radością, a On zanurzył je w swoim Sercu, po czym zwrócił Małgorzacie Marii „jako płomień gorejący w kształcie serca”. Powiedział, że jest to drogocenny zadatek Jego Miłości, która trawić będzie ją do ostatniej chwili. Od tej pory zakonnica miała odczuwać w swoim sercu nieustający ból, który narastał w każdy pierwszy piątek miesiąca.

„Odpowiadajcie Mu zatem miłością na Miłość i nigdy nie zapominajcie o Tym, którego Miłość do was pchnęła aż do śmierci”.św. Małgorzata Maria Alacoque (ze strony adonai.pl)

(…) dusze ciche i pokorne, i dusze małych dzieci(…). Dusze te są najwięcej podobne do Serca Mojego, one krzepiły Mnie w gorzkiej konania Męce; widziałem ich jako ziemskich aniołów, które będą czuwać u Moich ołtarzy, na nich zlewam całymi strumieniami łaski. Łaskę Moją jest przyjąć zdolna tylko dusza pokorna, dusze pokorne obdarzam swoim zaufaniem.(Dz.1220)

 

(…)dusze, które szczególnie czczą i wysławiają Miłosierdzie Moje(…).Te dusze najwięcej bolały nad Moją Męką i najgłębiej wniknęły w Ducha Mojego. One są żywym odbiciem Mojego Litościwego Serca. Dusze te jaśnieć będą szczególną jasnością w życiu przyszłym, żadna nie dostanie się do ognia piekielnego, każdej szczególnie bronić będę w jej śmierci godzinie.(Dz.1224)

19 czerwca 1675 r., w oktawie Bożego Ciała. Św. Małgorzata Maria Alacoque klęczała przed Najświętszym Sakramentem, kiedy ujrzała Pana Jezusa. Odsłonił On swe Serce i powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do wyczerpania i wyniszczenia się, by im dać dowody Swej Miłości. A w zamian od większości ludzi doznaję tylko niewdzięczności przez nieuszanowania i świętokradztwa, przez oziębłość i pogardę, z jaką się odnoszą do Mnie w tym Sakramencie Miłości”. Podczas tego objawienia Jezus zażądał, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała odbywała się szczególna uroczystość ku czci Jego Serca i aby w tym dniu przystępowano do Komunii Św. oraz uroczyście wynagradzano zniewagi, jakich Serce Jezusowe doznaje od ludzi.

(…)dusze heretyków i odszczepieńców(…) w gorzkiej Męce rozdzierali Mi Ciało i Serce, to jest Kościół Mój. Kiedy wracają do jedności z Kościołem, goją się Rany Moje i tym sposobem ulżą Mi męki.(Dz.1218)

 

(…)dusze oziębłe (…) najboleśniej ranią Serce Moje. Największej odrazy doznała Dusza Moja w Ogrójcu od duszy oziębłej. One były powodem, iż wypowiedziałem: Ojcze, oddal ten kielich, jeżeli jest taka Wola Twoja. Dla nich jest ostateczna deska ratunku uciec się do Miłosierdzia Mojego.(Dz.1228)

Eucharystia – Sakrament Miłości – zajmuje istotne miejsce w kulcie Serca Jezusowego. „Masz w każdy pierwszy piątek miesiąca przyjmować Mnie w Komunii Świętej” – powiedział siostrze Małgorzacie Marii Jezus podczas trzeciego objawienia.

Trzeba tutaj przywołać też inne słowa Chrystusa wypowiedziane podczas tego samego objawienia. Były one gorzkie. Jezus, który bardzo umiłował ludzi, doznaje od nich tyle niewdzięczności i obojętności: „Sprawia mi to bardziej przykrą udrękę niż wszystko, co wycierpiałem w czasie Mojej Męki„. Zwracając się do Małgorzaty Marii, Pan mówił: „Ty przynajmniej spraw Mi tę radość i wynagradzaj mi ich niewdzięczność, o ile to uczynić zdołasz”. Właśnie takim wynagrodzeniem jest przyjmowanie Komunii Św., która najściślej łączy człowieka z ofiarą Zbawiciela. Zgodnie z życzeniem Pana Jezusa, należy do niej przystępować często, a szczególnie w pierwsze piątki miesiąca.(ze strony adonai.pl)

 

 

Otworzyłem Swe Serce jako żywe źródło Miłosierdzia, niech z niego czerpią wszystkie dusze życie, niech się zbliżą do tego morza Miłosierdzia z wielką ufnością. Grzesznicy dostąpią usprawiedliwienia, a sprawiedliwi w dobrym utwierdzenia. Kto pokładał ufność w Miłosierdziu Moim, napełnię duszę jego w godzinę śmierci Swym Bożym Pokojem.(Dz.1520)

O Rano Miłosierdzia, Serce Jezusa, ukryj mnie w Swej głębi jako jedną kropelkę krwi własnej i nie wypuszczaj mnie z Niego na wieki. Zamknij mnie w swych głębiach i naucz mnie sam kochać Ciebie. Miłości Wieczna, urabiaj Sam moją duszę, aby była zdolna do wzajemnej miłości Ciebie. O żywa Miłości, uczyń mnie zdolną do wiecznego kochania Ciebie. Chcę wiecznie odpowiadać wzajemnością na Twoją Miłość. (Dz.1631)

Kościół widzi w Nabożeństwie do Serca Jezusowego znak Miłości Boga ku ludziom. Chce także rozbudzić w sercach ludzkich wzajemną miłość ku Bogu poprzez to nabożeństwo. Nadto sam Chrystus nadał temu nabożeństwu wybitnie kierunek ekspiacyjny: ma nas ono uwrażliwiać na grzech, mobilizować w imię miłości Chrystusa do walki z nim oraz do wynagradzania za tych, którzy najwięcej ranią Boże Serce. Bóg jest Miłością. Z Miłości Bożego Serca istnieje cały wszechświat i rodzaj ludzki. Kiedy zaś rodzaj ludzki sprzeniewierzył się Panu Bogu, swojemu Stwórcy, Bóg nadal go nie przestał miłować. Dowodem zaś tej niepojętej miłości było to, że dał swojego Syna. Uosobieniem tej największej Bożej Miłości jest Serce Jezusowe. Ta właśnie Miłość dla rodzaju ludzkiego kazała Jezusowi przyjść na ziemię, przyjąć dla Zbawienia rodzaju ludzkiego okrutną mękę i śmierć. Z Miłości tego Serca powstał Kościół, Sakramenty Święte, a wśród nich Sakrament Miłości – Eucharystia.(ze strony adonai.pl)

Nie lękaj się, duszo grzeszna, swego Zbawiciela, pierwszy zbliżam się do ciebie, bo wiem, że sama z siebie nie jesteś zdolna wznieść się do Mnie.(…)Większe jest Miłosierdzie Moje aniżeli nędze twoje i świata całego. Kto zmierzył Dobroć Moją? Dla ciebie zstąpiłem z Nieba na ziemię, dla ciebie pozwoliłem przybić się do krzyża, dla ciebie pozwoliłem otworzyć włócznią Najświętsze Serce Swoje i otworzyłem ci źródło Miłosierdzia; przychodź i czerp łaski z tego źródła naczyniem ufności. Uniżonego serca nigdy nie odrzucę, nędza twoja utonęła w przepaści Miłosierdzia Mojego.(1485 z Dzienniczka św.Faustyny)

Wyjątkowa rola w krzewieniu kultu Serca Jezusowego przypadła postaci nie wyróżniającej się wykształceniem, majątkiem ani wysokimi urzędami. Była nią francuska zakonnica, wizytka z Paray-le-Monial, Małgorzata Maria Alacoque, dziś zaliczana do grona świętych. Przez św. Małgorzatę Marię Pan Jezus przypomniał ludziom ewangeliczną prawdę, że „Bóg jest Miłością”(J 4,16). To ona otrzymała misję upowszechnienia Nabożeństwa do Najświętszego Serca w całym Kościele. To właśnie jej wielokrotnie ukazywał się sam Zbawiciel, aby przekazać ludziom, jak winni oddawać cześć Jego Najświętszemu Sercu.(ze strony adonai.pl)

 

 

 

Serce Jezusa – znak Miłości Boga do ludzi

Czerwiec to dla Kościoła miesiąc Serca Jezusowego. W tym miesiącu ku Jego czci odprawiamy codzienne nabożeństwo. Również w czerwcu – w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała – przypada Święto Najświętszego Serca Pana Jezusa. Inne pobożne praktyki, które zbliżają nas do Boskiego Serca to uczestnictwo w Eucharystii w pierwsze piątki miesiąca, Godzina Święta czy adoracja Najświętszego Sakramentu. Czy pamiętamy o tych sposobach oddawania czci Sercu Bożemu?

 

 

 

Maryja przyszła na ratunek Polsce i Polakom. 27 czerwca 1877r. rozpoczęły się objawienia w Gietrzwałdzie

 

Królowa Polski ukazała się dwóm dziewczynkom. Dziś 148. rocznica pierwszego objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie

Maryjny naród polski, w odróżnieniu od Francuzów czy Belgów, ma tylko jedno objawienie Matki Bożej zatwierdzone przez Kościół. To Gietrzwałd na Warmii. Dojeżdżając do miasteczka, każdy z daleka dostrzega wieżę bazyliki, która wznosi się na tle malowniczej panoramy miejscowości. W centrum znajduje się zespół zabudowań sanktuaryjnych. Na dalszym planie widać łąki, pola, las, w sercu którego ukryło się jezioro. Jest to krajobraz typowy dla tej części Warmii i Mazur: morenowe pagórki, przecięte wąwozami oraz dorzeczami Pasłęki i Gilwy. Wspinając się na wzgórze, na którym posadowiony jest kościół, po lewej stronie mijamy kapliczkę z figurą Niepokalanej. To tutaj objawiała się Matka Boża Barbarze Samulowskiej i Justynie Szafryńskiej. Mówi o tym duży napis: „W 1877 roku na tym miejscu Matka Boża prosiła: odmawiajcie różaniec i pokutujcie” oraz słowa zapewnienia: „Nie smućcie się, bo Ja zawsze będę przy was”. Odtąd na Warmii zwykło się śpiewać: „Gietrzwałd, szczęśliwa to wioska, bo ta Gwiazda Matka Boska, objawiła się na klonie, swoim wiernym ku obronie”.

Obecność Maryi przywołują inne słowa, wypisane nad wejściem do bazyliki: „Nigdym Ja ciebie, ludu, nie rzuciła, nigdym ci Mego nie odjęła lica. Ja po dawnemu moc twoja i siła, Bogurodzica”. Maria Konopnicka, autorka tych słów, dobrze wiedziała, że Matka Boga schodzi na ziemię jedynie po to, by pozyskać jak najwięcej dusz, pomóc ludziom wyzwolić się z grzechów, doprowadzić ich do świętości. Stąd w gietrzwałdzkiej świątyni, w samym centrum głównego ołtarza, uwagę przykuwa ukoronowany papieskimi koronami cudowny wizerunek Matki Bożej. Wielu, spoglądając na niego, mówi w duchu: „Jakże Ona piękna!”.

Nie będę odkrywczy, pisząc, że wszystkie objawienia maryjne łączy jakiś dramatyczny apel, będący faktycznym sygnałem SOS wysłanym z ziemi w kierunku nieba. W przypadku objawień w Gietrzwałdzie były to prześladowania polskości i Kościoła za Ottona von Bismarcka (1815–1898), pierwszego kanclerza zjednoczonego (1871) cesarstwa niemieckiego, który prowadził bezwzględną walkę z katolicką wiarą i kulturą polską – Kulturkampf. Za jego rządów wydalono z Prus około 30 tys. Polaków nieposiadających pruskiego obywatelstwa (słynne rugi bismarckowskie). Systematycznie też podporządkowywano władzom pruskim Kościół katolicki, aby nie był ostoją polskości i tożsamości narodowej. Bardzo bolesnym uderzeniem państwa w Kościół była ustawa z 1871 r., zakazująca wygłaszania kazań „zagrażających pokojowi publicznemu”. Jednocześnie skasowano w Ministerstwie Oświaty Wydział Katolicki, a jego dyrektor, Albert Kraetzig, były poseł z okręgu olsztyńsko-reszelskiego, za popieranie Kościoła został odsunięty od życia politycznego. W 1872 r. usunięto z Prus zakon jezuitów, a trzy lata później wszystkie inne zakony. Ustawa banicyjna umożliwiała wydalenie z konkretnego rejonu, a nawet z państwa tych duchownych, którzy nie podporządkowali się nowym prawom.

Jeszcze bardziej bulwersujące okazały się ustawy majowe z lat 1873–74. Dekrety były skierowane bezpośrednio przeciw Kościołowi katolickiemu, pośrednio uderzając w ludność polską. W praktyce uzależniały całkowicie Kościół od państwa. Postępowano zgodnie z dewizą: uderz w pasterza, a rozproszą się owce. Zaborca postrzegał Kościół katolicki jako zagrożenie dla swoich interesów i jedności państwa, dlatego biskupom katolickim odebrano majątki, księżom nakazano uczyć religii w języku niemieckim, zamykano seminaria duchowne, zakazano duchowieństwu wyjazdów za granicę, wstrzymano urzędowe dotacje na cele kościelne. Każdy kapłan musiał być zatwierdzany przez władze państwowe, duszpasterzom zabroniono bez zezwolenia władz cywilnych wykonywania funkcji religijnych w sąsiednich kościołach. Ponadto zabroniono księżom katolickim nauczania religii w szkołach państwowych, a ich miejsce zajęli nauczyciele świeccy.

Najbardziej bolesny okazał się wspomniany przepis zakazujący obsadzania stanowisk kościelnych bez pozwolenia władz państwowych, ponieważ opuszczone parafie po śmierci dotychczasowego proboszcza pozostawały długo bez duszpasterzy. W osieroconych kościołach zbierali się samotnie parafianie, odprawiając tzw. ciemne jutrznie, czyli nabożeństwa bez księdza. Czasami zjawiał się ksiądz z sąsiedniej parafii, zwykle – w razie dekonspiracji – karany grzywną, a nawet więzieniem. W ten sposób na południowej Warmii 8 parafii, czyli trzecia ich część, zostało pozbawione swoich proboszczów.

Katolicy nie poddali się rozpaczy. Zbierali się przed zamkniętymi kościołami na nabożeństwach maryjnych, prosili Boga o zmiłowanie. I wyprosili. 27 czerwca 1877 r. 13-letnia Justyna Szafryńska, wracając z kościoła do domu po szczęśliwie zdanym egzaminie z katechizmu, dopuszczającym do I Komunii św., na dźwięk kościelnego dzwonu zaczęła odmawiać Anioł Pański. Gdy przechodziła przed świątynią w Gietrzwałdzie, wewnętrzny głos nakazał jej się zatrzymać. Powiedziała do zniecierpliwionej matki: „Czekajcie no, matulu, aż zobaczę, co to takiego białego jest na drzewie”. Justyna zobaczyła bowiem dziwną jasność, a kiedy podeszła bliżej, ujrzała na drzewie klonu Matkę Bożą, siedzącą na złocistym tronie migającym perłami. Maryja była niewymownie piękna: ubrana w białą szatę, z opadającymi na ramiona długimi włosami, a przy niej stał w pokłonie mały anioł, odziany w złotą sukienkę. Dziewczynka oniemiała ze zdziwienia. Po chwili zjawisko nagle znikło.

Powiadomiony o widzeniu ksiądz proboszcz Augustyn Weichsel nie miał wątpliwości, że Justyna musiała zobaczyć coś nadprzyrodzonego. Dlatego nakazał jej przyjść do świątyni nazajutrz o tej samej porze. Przypadała akurat wigilia uroczystości św. Piotra i Pawła, patronów parafii. Justyna zabrała ze sobą młodszą koleżankę, Barbarę Samulowską. Kiedy dzwon uderzył na wieczorny Anioł Pański, drzewo klonu znów zajaśniało, ukazał się złocisty krąg, w którym obydwie dziewczynki dostrzegły Niewiastę z Dzieciątkiem. Pani była ubrana w białą szatę, spiętą przepaską. Po Jej bokach stali aniołowie. Dwóch trzymało koronę nad Jej głową, trzeci – berło, a czwarty wskazywał na wielki krzyż na niebie. Dzieciątko Jezus promieniowało również niezwykłym światłem, było odziane w białą szatę, wyszywaną złotem. W lewej ręce trzymało kulę zwieńczoną krzyżem – insygnium władzy królewskiej.

Kolejny raz dziewczynki zobaczyły Matkę Bożą 30 czerwca. Zachęcona przez proboszcza, Justyna zapytała: „Czego żądasz, Matko Boża?” W odpowiedzi Pani powiedziała po polsku: „Chcę, abyście codziennie odmawiały różaniec”. 1 lipca Justyna zapytała Panią, kim jest i czy mogą przybywać do Gietrzwałdu chorzy, aby doznać Jej pomocy. Maryja odpowiedziała: „Jestem Najświętsza Maryja Panna Niepokalanie Poczęta”. 3 lipca Matka Najświętsza powiedziała: „Będę tu przychodzić jeszcze dwa miesiące (…) Stanie się cud, później chorzy zostaną uzdrowieni”. Na pytanie, co chorzy powinni robić, Pani powiedziała: „Powinni modlić się na różańcu”.

Następowały kolejne objawienia, a Maryja kierowała do dzieci dalsze wskazania. Życzyła sobie, aby została w tym miejscu wystawiona murowana kapliczka albo postawiony krzyż i umieszczona figura Niepokalanego Poczęcia. Tak też uczyniono. 22 lipca Maryja powiedziała: „Nie ma dla Mnie żadnego poszanowania, ludzie nawet nie klękają i jeśli nie nastąpi poprawa, nie przyjdę więcej”. 25 lipca przestrzegała: „Jeżeli mniej będą wierzyć ludzie, jeszcze większe przyjdą na was prześladowania”. Matka Najświętsza pytana, czy szybciej jest wysłuchiwana modlitwa zanoszona do Boga czy do Niej, odparła: „Tak nie należy pytać, ale się modlić”. Na pytanie, czy osierocone parafie otrzymają kapłanów, dzieci usłyszały odpowiedź: „Jeśli ludzie gorliwie będą się modlić, wówczas Kościół nie będzie prześladowany, a osierocone parafie otrzymają kapłanów”. Maryja wzywała też do posłuszeństwa kapłanom i do korzystania z porad spowiedników, oni bowiem mają łaskę rozeznawania prawdy i każdemu potrafią wskazać drogę wyznaczoną przez Boga. Na pytanie o to, jak pomóc duszom w czyśćcu, Maryja wskazywała na Mszę św. Podobnie odprawienie Mszy św. jest najlepszym środkiem wybłagania nawrócenia. Na wiele innych pytań, nieraz bardzo konkretnych, Matka Boża prosiła, aby się nie smucić, bo zawsze będzie przy ludziach.

Objawienia Matki Bożej trwały od 27 czerwca do 16 września 1877 r. Łącznie w ciągu 80 dni Matka Boża ukazała się 160 razy. Zapisy archiwalne umożliwiają odtworzenie tego, co działo się każdego dnia: kto w spotkaniu brał udział, w jaki sposób objawiała się Matka Boża, co mówiła… Maryja mówiła wyłącznie po polsku, czyli w języku, którym mówiły dziewczynki na co dzień, natomiast objawienia dokumentowano zarówno po polsku, jak i po niemiecku.

Objawienia Matki Bożej musiały mieć doniosłe znaczenie w planach Bożych, skoro szatan na różne sposoby próbował je zdyskredytować, odwrócić uwagę od nich, wypaczać ich treść innymi pseudoobjawieniami, w których przybierał postać Matki Bożej. Mimo że niemieckie gazety starały się ośmieszyć wydarzenia w Gietrzwałdzie, a władze pruskie – zmusić biskupa warmińskiego do wydania zakazu szerzenia kultu na miejscu objawień, doszło do zbadania ich prawdziwości przez biskupią komisję. Wysłani do Gietrzwałdu kapłani oraz lekarze doszli do przekonania, że „objawienia w Gietrzwałdzie muszą mieć realną podstawę”. Niedługo potem ukazała się książeczka o objawieniach w Gietrzwałdzie opatrzona imprimatur (oficjalnym zezwoleniem Kościoła na druk), co było pośrednim potwierdzeniem ich prawdziwości. Formalnie zostały one uznane dopiero w 1977 r., w setną rocznicę objawień.

Pytając o istotę tych objawień, należy wskazać, że poza wielkim, znanym również z innych objawień apelem o odmawianie różańca i docenienie roli Mszy św. w życiu chrześcijan, a także podkreśleniem znaczenia tytułu Niepokalanego Poczęcia objawienia gietrzwałdzkie mają kilka zupełnie wyjątkowych cech. Po pierwsze, odbywały się w okresie mrocznego czasu pruskiego Kulturkampfu, walki z polską mową i Kościołem katolickim. Największe wartości tamtejszego ludu: patriotyzm i katolicyzm zostały wystawione na ciężką próbę. Kiedy wydawało się, że zatriumfuje akcja germanizacyjna, przyszła odpowiedź nieba. Ignorując wszelkie zakazy i restrykcje, stanęła wśród ludzi Matka Najświętsza, podkreślając prawdziwość wiary katolickiej, potwierdzając prawo Polaków do własnego języka i własnej ojczyzny.

Po wtóre: w Gietrzwałdzie ludzie bardzo szybko odpowiedzieli na wezwanie Matki Bożej o zbudowanie kaplicy. Wznieśli ją jeszcze w czasie objawień. Maryja wynagrodziła ich gorliwość, przedłużając swe spotkania z wizjonerami. W efekcie więc objawienia te dały początek licznym pielgrzymkom, nabożeństwom i uroczystościom z udziałem wielotysięcznych rzesz wiernych. Jak się uważa, te pielgrzymki, zwane na Warmii „łofierami” (od słowa „ofiara”), uratowały katolicyzm i polskość przed całkowitym wyniszczeniem. Dzięki objawieniom nie zanikły największe wartości warmińskiego ludu: patriotyzm i wiara. Charakter objawień przyczynił się do ocalenia zagrożonej szczególnie na Warmii i Mazurach polskości tych ziem.

Po trzecie: należy dostrzec, że wybranym „narzędziem” Boga były proste, niewykształcone dzieci, dwie dziewczynki, które z odwagą i wewnętrznym zaangażowaniem przekazywały orędzia Matki Bożej. Także dzięki ich świadectwu wzrósł kult maryjny w Gietrzwałdzie. Mimo że pruskie władze niejako wymusiły opuszczenie przez nie miejscowości, to pamięć o nich pozostanie tu zawsze żywa. Z czasem nawet zaczęto nazywać jedną z nich, Barbarę Samulowską, polską Bernadetą Soubirous.

Po czwarte: wpływ objawień na podniesienie poziomu życia religijnego wiernych był ogromny, widoczny od samego początku. Warto podkreślić, że w odpowiedzi na apel Matki Bożej rozpoczęto w Gietrzwałdzie na szeroką skalę odnowę duchową, w tym m.in. akcję trzeźwościową, zaczęto wznosić katolickie świątynie, mówić z odwagą po polsku, ożywiły się nabożeństwa różańcowe, poważnie potraktowano wezwanie Maryi do pokuty i modlitwy. Ściśle też związane z tymi objawieniami było założone w 1878 r. przez o. Honorata Koźmińskiego, dzisiaj błogosławionego, Zgromadzenie Sióstr Służek Niepokalanej, mające żyć duchem i treścią tych objawień oraz promieniować nimi apostolsko na zewnątrz. 

Po piąte: wydarzenia te odbiły się szerokim echem w całej Europie; porównuje się je do objawień w La Salette czy Lourdes. Jeśli dawniej było tu sanktuarium znane tylko w najbliższej okolicy, odtąd przybywali do Gietrzwałdu pielgrzymi od Morza Bałtyckiego aż po Tatry, od Warszawy i granic Litwy aż po Szczecin. Już w trakcie objawień Gietrzwałd nawiedziło ok. 300 tys. wiernych z całej rozbiorowej Polski, a także krajów sąsiednich. Również w latach bezpośrednio po objawieniach przybywało tutaj kilkadziesiąt tysięcy pielgrzymów rocznie.

Generalnie objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie okazały się potrzebne jak woda glebie w okresie wielomiesięcznej suszy. Świadomość, że Madonna mówiła po polsku, umocniła duchowo serca Polaków, a Jej słowa: „Nie smućcie się, bo ja zawsze będę przy was” powtarzano we wszystkich polskich domach. Co więcej, Matka Najświętsza obiecała, że Polska zmartwychwstanie, że ojczyzna nasza znów będzie wolna. I słowa te sprawdziły się w listopadzie 1918 r., kiedy po 123 latach niewoli wróciło niepodległe państwo polskie.

Ważny jest również aspekt teologiczny tych objawień. Objawiająca się Pani, zapytana, kim jest, odpowiedziała: „Jestem Niepokalanie Poczęta”. Musiało to zabrzmieć zdumiewająco, ponieważ podobnie odpowiedziała przed niespełna 20 laty w Lourdes. Tam Jej słowa dokładnie brzmiały: „Jestem Niepokalane Poczęcie”. Czyli Maryja w Lourdes i Gietrzwałdzie określiła siebie jako samą istotę czystości i bezgrzeszności. Wyrażając następnie życzenie, aby ludzie codziennie odmawiali różaniec i żyli w trzeźwości, podzieliła się swoim zatroskaniem o los naszego zbawienia.

Podobieństwo między objawieniami w Lourdes i Gietrzwałdzie jest dostrzegalne w wielu innych szczegółach. Mianowicie, jak Bernadeta, tak i Justyna oraz Barbara nie wyróżniały się wśród swoich rówieśniczek, były ciche i skromne, a przy tym wesołe i lubiące się bawić z koleżankami. Każde z objawień odbywało się na wolnym powietrzu: w Lourdes w skalistej grocie, w Gietrzwałdzie na klonie. We wszystkich objawieniach Maryja ukazywała się jako Niepokalana Dziewica. W każdym z nich rozlegał się gorący apel o modlitwę różańcową, wszędzie Maryja uzależniała otrzymanie łaski od modlitwy różańcowej. Podobnie też wyglądało samo objawienie: zawsze na początku i końcu widzący pochylali się ku ziemi, dając tym ukłonem znak, że Niepokalana Dziewica albo się im ukazała, albo odchodziła. Także usłyszane przez gietrzwałdzkie dziewczęta słowa Najświętszej Dziewicy o uzdrawianiu chorych w tym miejscu nawiązywały do wydarzeń w Lourdes.

Oczywiście oprócz podobieństw były wśród tych objawień także różnice. Najbardziej uderzająca – to oczywiście ogromna rozpiętość liczby objawień. W Lourdes Matka Boża ukazała się 18 razy, w Gietrzwałdzie – 160 razy: od 27 czerwca do 23 lipca raz dziennie, a następnie od 24 lipca do 16 września 3 razy dziennie. W rzeczy samej jednak liczba objawień, choć zastanawiająca i trudna do wyjaśnienia, nie jest istotna, ponieważ orędzia mają wspólny apel: nawrócenie i zawierzenie Ewangelii. Przypomnę, że w Lourdes Niepokalana Dziewica wzywała Bernadetę do modlitwy i pokuty za grzeszników. Podkreśleniu tego służyła m.in. wizja piekła i ohydy ludzkich grzechów, a w związku z tym nagląca konieczność przebłagania Boga.

W Gietrzwałdzie natomiast Najświętsza Panna, jak gdyby szerzej obejmując ludzkie sprawy, wzywała do modlitwy we wszelkich potrzebach: „Jeśli ludzie będą się lepiej modlić, wszystko obróci się na dobro”. Bardziej niż w innych objawieniach zachęcała do modlitwy różańcowej. Na przedstawiane Jej prośby różnych osób często odpowiadała: „Niech się modli na różańcu”. Ostatnie Jej słowa brzmiały: „Odmawiajcie gorliwie różaniec”. Zapewne tej gorliwości nie zabrakło nikomu, skoro to znane już wcześniej sanktuarium przeżywało po objawieniach nowy okres swej świetności. Można więc, choćby tylko na podstawie wymienionych porównań, widzieć w Gietrzwałdzie polskie Lourdes, a w osobie Barbary Samulowskiej – św. Bernadetę Soubirous. Zresztą nazwanie Gietrzwałdu polskim Lourdes pojawiło się już w czasie objawień i w sposób szczególny drażniło pruskich zaborców, ponieważ od początku do Gietrzwałdu, podobnie jak do Lourdes, napływały wielkie rzesze pielgrzymów. Można nawet napisać, że zasięg objawień gietrzwałdzkich oraz ich rozgłos nie był wówczas mniejszy od rozgłosu Lourdes. 

Dopowiedzmy, że w Gietrzwałdzie już od 1568 r. czczony jest w miejscowej świątyni obraz Matki Bożej. Został on ukoronowany przez Prymasa Tysiąclecia 10 września 1967 r. Stróżami sanktuarium zostali po II wojnie światowej księża z zakonu kanoników regularnych laterańskich. „Chcę, abyście codziennie odmawiały różaniec” – ten apel Matki Bożej, wypowiedziany w Gietrzwałdzie 27 czerwca 1877 r., potwierdził Kościół po 100 latach: w 1977 r. prawdziwość objawień zatwierdził bp Józef Drzazga, ordynariusz warmiński.

Obecnie sanktuarium w Gietrzwałdzie nawiedza rocznie ok. 800 tys. pielgrzymów, przy czym liczba ta systematycznie rośnie. Przybywają zwłaszcza chorzy, którym Matka Boża obiecała tu szczególne łaski. Pielgrzymi modlą się najpierw przed kapliczką objawień z figurą Matki Bożej Niepokalanej, wybudowaną na miejscu dawnego klonu, a następnie przechodzą do świątyni, przed cudowny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Później udają się do pobliskiego źródełka, związanego z objawieniami, piją wodę, obmywają się nią, a także zabierają ją do domu. Nowocześnie urządzony Dom Pielgrzyma zapewnia wygodne zakwaterowanie tym, którzy pragną pozostać tu na dłużej.

***

Powyższy tekst pochodzi z najnowszej książki Czesława Ryszki "Cuda polskie", wyd. Biały Kruk

Wiadomości o premierach nowych książek Białego Kruka i spotkaniach autorskich prosto na Twoją skrzynkę mailową, a do tego jeszcze prezent - bon 50 zł na zakupy w naszej księgarni internetowej! Dołącz już dziś do grona Czytelników Biuletynu Białego Kruka! Aby to zrobić, kliknij TUTAJ.

Cuda polskie. Matka Boża i święci w naszych dziejach

Czesław Ryszka

Na historię naszego kraju należy patrzeć z punktu widzenia człowieka wierzącego, chrześcijanina, jeśli chce się dzieje Polski interpretować uczciwie. Ta książka nie jest suchym dziełem naukowym, lecz zawiera solidną porcję wiedzy o minionych wiekach. Jest napisana barwnie i żywo. Prezentuje autentyczne wydarzenia, konkretne osoby oraz sprawdzone opinie. Obejmuje okres od Mieszka I po współczesność.

Zobacz fragmenty Zamów książkę

 

 

Papież Leon XIV otrzymał kopię figury Matki Bożej Gietrzwałdzkiej

25 czerwca 2025 r. podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra kustosz Sanktuarium Matki Bożej w Gietrzwałdzie – ks. Przemysław Soboń CRL – spotkał się z Ojcem Świętym i wręczył mu kopię figury Matki Bożej z kaplicy objawień. 27 czerwca mija 148. rocznica pierwszego ukazania się Matki Bożej w Gietrzwałdzie.

Wydarzenie to miało miejsce dwa dni przed 148. rocznicą pierwszego objawienia Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Najświętsza Panienka ukazywała się tam dziewczynkom Justynie Szafryńskiej i Barbarze Samulowskiej od 27 czerwca do 16 września 1877 r. Są to jedyne zatwierdzone objawienia maryjne w Polsce.

https://pch24.pl/papiez-leon-xiv-otrzymal-kopie-figury-matki-bozej-gietrzwaldzkiej/

Dziś wspomnienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy

 Fot. pixabay

Dziś obchodzimy wspomnienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest na trwałe związany z wizerunkiem Maryi, który znajduje się w Rzymie. Obraz namalowany na desce, przypomina niektóre stare ikony ruskie. Często w naszych parafiach w środy odmawiamy Nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Autorem obrazu jest prawdopodobnie jeden z najbardziej znanych malarzy prawosławnych wczesnego średniowiecza, mnich bazyliański – S. Lazzaro.

Ocalenie w czasie podróży

Nie wiadomo kiedy i w jakich okolicznościach obraz powstał i w jaki sposób potem dotarł do Rzymu. Według niektórych źródeł powstał na Krecie w IX w. Inne dane mówią o wieku XII i pochodzeniu z Bizancjum lub z klasztoru na świętej górze Athos.

Według legendy, do Europy obraz został przywieziony przez bogatego kupca. Kiedy podczas podróży statkiem na morzu rozszalał się sztorm, kupiec ten pokazał obraz przerażonym współtowarzyszom. Ich wspólna modlitwa do Matki Bożej ocaliła statek. Po szczęśliwym przybyciu do Wiecznego Miasta ikona została umieszczona w kościele ojców augustianów pw. św. Mateusza. Z dokumentu z roku 1503 wynika, że w ostatnich latach XV w. wizerunek był już w Wiecznym Mieście, czczono i uważano go za łaskami słynący. Zwano go Madonna miracolosissima.

Jednak gdy w roku 1812 wojska francuskie zniszczyły kościół, mnisi powędrowali do Irlandii. Wtedy kult cudownego obrazu został zaniedbany.

>>> Matka Boża „Dziergająca”. Niesamowicie urocza kapliczka

Ponowny rozkwit kultu

W grudniu 1866 r. Pius IX powierzył obraz redemptorystom, którzy umieścili go w głównym ołtarzu kościoła św. Alfonsa przy via Merulana. Od tego czasu nastąpił niebywały rozkwit kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, propagowanego przez duchowych synów św. Alfonsa Marii Liguoriego. 23 czerwca 1867 r. odbyła się uroczysta koronacja obrazu. Mnożyły się kopie, które redemptoryści umieszczali w swoich kościołach w wielu krajach, w tym także na ziemiach polskich.

W 1876 r. ustanowiono święto Maryi Nieustającej Pomocy na dzień 26 kwietnia, z czasem przeniesione je na 27 czerwca.

Fot. pixabay

W centrum ręce Matki i Syna

Obraz przedstawia cztery postacie: Maryję z Dzieciątkiem oraz świętych Archaniołów Michała (po lewej stronie obrazu) i Gabriela (po stronie prawej).

Maryja, pomimo że jest największą postacią obrazu, nie stanowi jego centralnego punktu. W geometrycznym środku ikony znajdują się połączone ręce Matki i Dziecięcia, przedstawione w taki sposób, że Maryja wskazuje na swojego Syna, Zbawiciela.

Macierzyńska opieka Maryi

Maryja jest Matką Kościoła, ludu Bożego, który Jej Syn nabył swoją najdroższą Krwią. Jest Matką każdego z nas. Niewątpliwie mamy jednego Pośrednika, według słów Apostoła: „Bo jeden jest Bóg; jeden też pośrednik między Bogiem i ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który wydał samego siebie na okup za wszystkich” (1 Tm 2, 5-6). Nie przeszkadza to jednak bynajmniej w tym, byśmy mogli mówić o macierzyńskiej roli Maryi w stosunku do wszystkich. Nie przyćmiewa ona żadną miarą i nie pomniejsza tego jedynego pośrednictwa Chrystusowego, lecz ukazuje Jego moc.

źródło:misyjne.pl

 

Światowy Dzień Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów

Światowy Dzień Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów

Światowy Dzień Modlitwy o Uświęcenie Kapłanów, zapoczątkowany przez Jana Pawła II 23.VI.1995r., obchodzimy w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, w piątek po Oktawie Bożego Ciała.

Dzień ten jest podarowany kapłanom, aby Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, które jest źródłem życia i świętości zawierzyli swoje kapłaństwo. Pomocą mogą być cenne rozważania kartuza Dom Polycarpa de La Riviera:

„Duszo moja skieruj swoją ucieczkę do Serca Jezusa. Serce Jezusa, Jego rany, dłonie, stopy są twoimi, stanowią centrum i sferę nadprzyrodzonego życia. Pragnij tylko z tęsknoty za Nim, podążaj tylko tego, co Jemu najmilsze. Poza Nim nie ma nic do zyskania; poza Nim wszystko jest stratą. Wszystko jest w Nim, nic poza Nim (…) W Nim niech będą wszystkie twoje słowa, myśli, czyny, uczucia i intencje(…) Daj Mu serce za Serce, miłość za Miłość. Rzeczywiście przemienisz się w Niego, kiedy swoje życie całkowicie podporządkowujesz Jemu”.

Myśl tę podjął także św. Jan Paweł II w Liście do kapłanów.

„My kapłani jesteśmy celebransami, ale także stróżami tej Najświętszej Tajemnicy. Z naszego odniesienia do Eucharystii wynika bardzo wymagający charakter «sakralny» naszego życia. Świętość powinna być widoczna w całym stylu bycia, ale przede wszystkim w sposobie celebrowania. Uczmy się tego w szkole świętych (…), którzy wyróżniali się szczególną gorliwością w pobożności eucharystycznej. Wielu beatyfikowanych i kanonizowanych kapłanów dało temu niezwykłe świadectwo, wzbudzając zapał w wiernych, którzy uczestniczyli w sprawowanych przez nich Mszach św. Wielu poświęcało długie godziny na adorację eucharystyczną (…) , z której rodzi się radość i wynika sens naszego życia.(…) Tajemnica kapłana tkwi «w pasji», którą przeżywa w Chrystusie.(…) Szczególnie w kontekście nowej ewangelizacji ludzie mają prawo zwracać się do kapłanów w nadziei, że «zobaczą» w nich Chrystusa (por. J 12, 21). Potrzebują tego zwłaszcza ludzie młodzi, których Chrystus nie przestaje wzywać, by całkowicie oddali się dla sprawy Królestwa Bożego. Z pewnością nie zabraknie powołań, jeśli podniesie się jakość naszego życia kapłańskiego, jeżeli będziemy bardziej święci, bardziej radośni, bardziej gorliwi w naszym posługiwaniu. Kapłan «zdobyty» przez Chrystusa (por. Flp 3, 12) z większą łatwością «zdobywa» innych, by zdecydowali się podjąć tę samą przygodę”.

Modlitwa do Matki Bożej Kapłanów

Maryjo, Matko Chrystusa-Kapłana
Matko kapłanów na całym świecie,
Ty ukochałaś kapłanów w szczególny sposób
bo są oni żywym obrazem Twojego Jedynego Syna
Przez całe swoje ziemskie życie pomagałaś Jezusowi,
a teraz wstawiasz się za nami w niebie.
Błagamy Cię, módl się za kapłanów!
Módl się do Ojca Niebieskiego, „by posłał robotników na żniwo swoje”.
Módl się, by nie zabrakło nam kapłanów,
którzy będą udzielać nam sakramentów,
będą wyjaśniać Ewangelię Chrystusa,
i uczyć nas , jak stać się dziećmi Bożymi!
Maryjo, Ty sama uproś Boga Ojca,
by dał kapłanów, jakich nam potrzeba,
bo Twoje Serce może wszystko u Niego wyprosić,
Uproś nam kapłanów, którzy będą święci. Amen.

s. Teresa Kalska CST

Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa na nasze czasy: Istota objawień oraz misja św.Gemmy Galgani i św.Faustyny...

 

Święci, którzy doświadczali Serca Jezusa - Misyjne.pl

27.06. UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA

UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA

Oto Serce, które nas do końca umiłowało... Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości – Bóg chce, by nasze serca upodobniły się do Jego płonącego serca. I tak, jak woda niesie ukojenie, tak ogień miłości ma nas na nowo rozpalać dla Jezusa.. ten, kto żyje w Sercu Jezusa, kocha sercem Jezusa.

Przez cały czerwiec czcimy w naszych modlitwach Najświętsze Serce Jezusowe.
Dzisiejsza uroczystość jest przypomnieniem tego wszystkiego, co Jezus uczynił dla nas z miłości, oddając za nas życie, pozwalając na przebicie swego boku, z którego wypłynęła krew i woda.

Serce Jezusa jest tryskającym źródłem, które nieustannie dodaje nam otuchy i pozwala nam każdego dnia, w każdej godzinie na nowo podejmować naszą drogę wiary. Serce Jezusa jest źródłem życia i świętości, jak powtarzamy w litanii. Każdy, kto czci Najświętsze Serce Jezusowe, tym samym oddaje cześć samemu Chrystusowi, który jest naszym Panem i Zbawicielem.

Naszą refleksję w tegoroczną uroczystość pragnę oprzeć na myślach włoskiej mistyczki wieku XVIII, błogosławionej Marii Celeste Crostarosy, założycielki Zakonu Sióstr Redemptorystek. Nazywa ona Serce Jezusa pięknym mieszkaniem miłości. W nim pragnie mieszkać przez całe życie, jest Ono jej upragnionym mieszkaniem, widzi je oczami duszy jako piękne, zbudowane przez miłość i miłością ozdobione. Jezus zaprasza ją: Wejdź w moje Boskie Serce i zamieszkaj w nim przez wszystkie dni, abyś mogła w miłości i w działaniu prawdziwie Mnie naśladować nowym życiem przed całym światem (M. Celeste Crostarosa,

Rozmowy duszy z Jezusem).Sam Jezus gorąco pragnie, aby człowiek zdecydował się na zamieszkanie w Jego Sercu, to znaczy w centrum życia postawił miłość. Dlatego zaprasza każdego z nas do swego pięknego mieszkania miłości, abyśmy odpoczęli pośród trudów życia, pokrzepili nasze siły, schronili się, gdy zagraża niebezpieczeństwo. My przecież bardzo potrzebujemy takich chwil w naszym życiu, aby zaczerpnąć z tego prawdziwego źródła życia i świętości. Błogosławiona Maria Celeste Crostarosa tak pisze na ten temat: Tam, w Sercu Jezusa, wśród nędzy tego życia odnajdziesz swój pokój; wśród zmartwień i prześladowań – schronienie; wśród pokus i przygnębienia – pokrzepienie.
Tam też odnajdziesz swoich przyjaciół, a moich umiłowanych, zawsze, gdy zechcesz wśród nich znaleźć pocieszenie, radując się ich towarzystwem, ciesząc się bez słów słodką łącznością z moimi świętymi; w odpoczynku, jakiego nie można znaleźć w świecie, wśród ziemskich spraw.
Tam właśnie znajduje się nieskończone Dobro, niepojęte dla człowieka. Jezus wie, czego nam potrzeba i tym właśnie nas obdarza.
Maria Celeste Crostarosa zauważa, że w Jego Sercu nie będziemy sami. Kiedy tam wejdziemy, usłyszymy bicie serc wszystkich, którzy kochają Jezusa, którzy zostali przez Niego stworzeni i odkupieni. W Jego Sercu spotkamy wszystkich, którzy tam mieszkają, tak jak my. Maria Celeste podkreśla, że ten, kto żyje w Sercu Jezusa, kocha sercem Jezusa.
Kiedy przebywamy w Sercu Jezusa, a więc w klimacie miłości, w ciszy modlitwy, w dobrych pragnieniach, wtedy uczucia Jezusa stają się coraz bardziej naszymi uczuciami, wtedy nasze czyny i słowa niosą ze sobą woń miłości i dobra. On zaprasza nas do swego Serca, abyśmy odpoczęli, ale także abyśmy rozpalili się Jego miłością do ludzi.
Tego od nas oczekuje i tego pragnie: Zapraszam cię w sposób szczególny do mojego Serca, gdzie z miłością na ciebie czekałem. (…) Pragnę, abyś kochała wszystkich taką samą miłością, jaką Ja ich kocham, z całego serca. I tak jak Ja myślałem więcej o nich niż o sobie, kiedy byłem na świecie, tak i ty nie myśl więcej o sobie, ale o zbawieniu tych dusz, które Ja tak bardzo kocham.
W Sercu Jezusa znajdziemy odpoczynek, znajdziemy naszych przyjaciół i bliskich, by ich kochać jeszcze bardziej. Tam Jezus pokaże nam również, że są na świecie tacy ludzie, których On bardzo kocha, za których umarł, a którzy sami do Jego Serca nie wejdą, nawet się nie zbliżą, bo nie chcą albo nie potrafią.

Pewnie znamy imiona takich osób, które jeszcze nie poznały piękna zamieszkania w Sercu Jezusa. Maria Celeste uczy nas, że możemy wnosić ich do Jego Serca.
Kiedy w Komunii świętej przyjmujemy Jezusa do siebie, to znaczy wchodzimy do Jego Serca, On chce, abyśmy nie wchodzili tam sami. Wtedy możemy zabrać ze sobą duchowo i wnieść do Jego Serca wszystkich, o których martwi się nasze ludzkie serce.

Rozważając dziś o miłości Serca Jezusa do ludzi i naszej miłości do Niego, nie zapominajmy dziękować za ten wielki dar, za tak wielkie miłosierdzie, jakie nam okazuje. Widząc, jak wielu ludzi odwróciło się od Boga i przyznając, że sami wielokrotnie nie byliśmy Mu wierni, w poczuciu licznych słabości przychodźmy do Jego miłosiernego Serca, do tego pięknego mieszkania miłości.
Tutaj możemy znaleźć prawdziwy pokój, stąd możemy czerpać siłę, bo to jest źródło życia i świętości. Amen.

o. Sylwester Cabała CSsR....za strona...redemptor..pl

 

 

Zgromadzenie Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza zachęca rodziny w Polsce i za granicą do dokonywania Intronizacji Serca Pana Jezusa w rodzinach.

Rodziny pragnące dokonać tego aktu mogą się kontaktować pisząc na adres: intronizacjasj@gmail.com lub dzwonić na nr telefonu: 507 220 169

Intronizacji dokonuje się po 9- dniowym przygotowaniu.

Niedawno, 15 czerwca br w programie ” Między ziemią a niebem ” było świadectwo rodziny, głównie dzieci, jak zawierzenie przemieniło ich życie.

Załączam link:

https://youtu.be/K5ITmoQFu68?si=3zg7pKW80vToZNjcO. Zdzisław Świniarski w tv, od 17 do 28 minuty o intronizacji Serca Jezusa w rodzinach.Piękne świadectwo dają tu dzieci.

 

Dwa objawienia, dwie rewolucje. Kult Serc Chrystusa i Jego Matki a rewolucja francuska i bolszewicka

#fatima #franciszek #Francja #Hiacynta #Najświętsze Serca Pana Jezusa #Niepokalane Serce Maryi #pierwsze piątki miesiąca #pierwsze soboty miesiąca #rosja #s. Łucja #św. Małgorzata Maria Alacoque

(Oprac. GS/PCh24.pl)

Objawienia dotyczące Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi miały miejsce niedługo przed rozpoczęciem politycznych rewolucji na świecie – odpowiednio: francuskiej i bolszewickiej. Można powiedzieć, że widzenia te były „ostatnią szansą” na opamiętanie się; szansą niestety niewykorzystaną.

Kult Najświętszego Serca Jezusowego szerzył się od czasu, kiedy w latach 1673-1689 Zbawiciel ukazywał się św. Małgorzacie Marii Alacoque. Niespełna trzy stulecia później – bo w roku 1917 – Maryja objawiła się trójce dzieci z Fatimy. Zarówno Pan Jezus jak i Jego Matka obiecywali ogromne łaski czcicielom Ich Serc.

Deficyt wiary króla

Jednak poza wezwaniem do oddawania czci Swojemu Najświętszemu Sercu, Zbawiciel wezwał też króla Francji Ludwika XIV i całą jego rodzinę do poświęcenia się temu Sercu, oddawania mu publicznej czci i zbudowania świątyni mu poświęconej. Chrystus obiecał, że jeśli król i cała Francja wypełni to posłannictwo, to będzie jej błogosławił, a jej wrogów złoży u jej stóp. Kraj ten został zatem obdarzony niezwykłą obietnicą; miał szansę stać się przykładem prawdziwej wiary dla innych narodów; można by rzec „narodem wybranym”.

Niestety Francuzi odrzucili to wezwanie. Być może po części było to rezultatem panoszącej się tam herezji jansenizmu, której założenia w dużej mierze zbiegały się z kalwinistycznym poglądem na predestynację. Trudno było bowiem głosić przesłanie o Sercu Jezusowym i o tym, że nabożeństwo do niego mogło ocalić świat, skoro janseniści uważali, że wszystko jest z góry zaplanowane, a ludzkie starania nie mają sensu.

W 1689 r. Małgorzata osobiście udała się do króla Ludwika, który w tym czasie był największym z europejskich monarchów. Niestety Ludwik odmówił poświęcenia siebie i swojej rodziny Najświętszemu Sercu Jezusa; nie chciał też wybudować kaplicy, by temu Sercu oddawano cześć. Ludwik nie uwierzył posłannictwu siostry Małgorzaty myśląc, że przecież gdyby Pan Bóg faktycznie tego od niego chciał, to mógł objawić się mu osobiście. Usprawiedliwiał się też, że gdyby spełnił boskie żądanie, a Francja mimo tego by cierpiała, to zaufanie ludzi do Boga mogłoby być naruszone. To tak jakby on „wiedział lepiej”.

Nieposłuszeństwo Ludwika przypomina grzech Mojżesza, który chociaż usłyszał boskie polecenie: „Przemów do skały, a ona wyda z siebie wodę” (Lb 20,8), to nie uwierzył, że cud mógłby być aż tak wielki i zamiast tego uderzył skałę laską. Pan Bóg prosił go o niewiele: chciał zamanifestować swoją potęgę, pokazując, że woda może wypłynąć ze skały na same słowa Mojżesza. Ten jednak wolał uderzyć skałę laską, a chociaż wypłynięcie z niej wody wciąż było cudem, to już nie tak wielkim, bo część Izraelitów pomyślała, że pod skałą było ukryte źródło, otwarte poprzez uderzenie. Od Ludwika Pan Bóg również wymagał niewiele, ale ten nie uwierzył autentyczności widzenia św. Małgorzaty i nie spełnił boskiej prośby. Już trzy lata później Ludwik i jego armia ponieśli klęskę w bitwie morskiej pod La Hogue, ulegając wojskom Ligi Augsburskiej, czyli państwom zjednoczonym przeciwko Francji. A to był dopiero początek nieszczęść.

W 1789 r., czyli równo 100 lat od spotkania siostry Małgorzaty z królem Ludwikiem, we Francji rozpoczęła się rewolucja. Monarchia została obalona; katolicy cierpieli ogromne prześladowania, a nawet rzeź. Rewolucja francuska przyniosła szkody nie tylko dla samej Francji, ale i dla całego świata. Był to początek „rozprawiania się” z monarchią, wprowadzania antyklerykalnych i laickich idei – słowem, zeświecczania społeczeństw wielu narodów. Czy można to nazwać karą za niespełnienie prośby Chrystusa? Nawet jeśli tak tego nie zakwalifikujemy, to na pewno Ludwik XIV odrzucił możliwość posiadania nieporównywalnej pomocy z samego nieba – wsparcia, które mogło ocalić jego następcę i cały kraj.

Zatrzymać błędy Rosji

Wydaje się, że tak jak przesłanie Chrystusa do św. Małgorzaty uprzedziło rewolucję francuską, tak samo objawienia Matki Bożej w Fatimie zapowiedziało nadejście rewolucji bolszewickiej. Teraz jednak poświęcenia narodu – już nie Francji, a Rosji – miał dokonać papież w jedności ze wszystkimi biskupami świata. Matka Boża ukazywała się trójce dzieci – Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie – od 13 maja do 13 października 1917 r., wzywając ich do gorliwej modlitwy różańcowej.

– Odmawiajcie różaniec codziennie, abyście uprosili pokój dla świata i koniec wojny – prosiła Matka Boża. Do samej zaś Łucji powiedziała: – Jezus chce posłużyć się tobą, aby ludzie Mnie lepiej poznali i pokochali. Chce On ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Tym, którzy je przyjmą, obiecuję zbawienie. Dusze te będą tak drogie Bogu, jak kwiaty, którymi ozdabiam Jego tron.

Siostra Łucja doznawała widzeń Matki Bożej – a także samego Chrystusa – jeszcze długo po zakończeniu objawień w Fatimie. Ich treść pozostała podobna, a była nią prośba o wprowadzenie nabożeństwa pięciu pierwszych sobót miesiąca na cześć Niepokalanego Serca Matki Bożej oraz o konsekrację Rosji właśnie Sercu Maryi. To poświęcenie miało zatrzymać błędy, które Rosja szerzyła na świecie, a pierwszym z nich był bez wątpienia komunizm.

– Nadszedł czas, kiedy Bóg chce, by ojciec święty w jedności z biskupami z całego świata poświęcił Rosję mojemu Niepokalanemu Sercu. To ją uratuje. Sprawiedliwość Boża potępiła wiele dusz za grzechy popełnione przeciwko mnie, dlatego przychodzę, by prosić o zadośćuczynienie. Poświęć się w tej intencji i módl się – powiedziała Matka Boża, ukazując się siostrze Łucji w 1929 r.

Rewolucja bolszewicka wywołała wiele szkód – przede wszystkim w Europie, ale nie tylko. To właśnie przez nią na świecie tak bardzo rozprzestrzenił się komunizm – system, który uważał religię za „opium ludu”. Nie trzeba chyba wspominać jak wiele cierpień on spowodował. Rewolucja bolszewicka uderzyła w Kościół, arystokrację i wartość prywatną. To właśnie komunistyczna Rosja wraz z nazistowskimi Niemcami rozpoczęły II wojnę światową, a po jej zakończeniu władze komunistyczne prześladowały i nadal prześladują katolików. Kiedyś miało to miejsce w krajach tzw. bloku wschodniego; teraz – w Chinach, Korei Północnej, Wietnamie czy na Kubie.

Konsekracji Rosji, o którą prosiła Matka Boża, miał dokonać Ojciec Święty w jedności ze wszystkimi biskupami świata. Zdaniem siostry Łucji, odbyła się ona dopiero w 1984 r. Jednak część katolików ma wątpliwości, czy prośba Matki Bożej na pewno została wtedy spełniona; ówczesne zawierzenie dotyczyło bowiem całego świata, bez wymienienia Rosji w szczególności. Rosja została jednak wyraźnie wymieniona w konsekracji, której dokonał papież Franciszek w 2022 roku. Można zapytać, czy gdyby poświęcenie Rosji dokonało się wcześniej, to czy może udało by się odwrócić część szkód spowodowanych przez komunizm? Rewolucja wybuchła krótko po objawieniach w Fatimie, bo już w listopadzie 1917 r. Jednak do aktu konsekracji – czy to w 1984 czy też w 2022 roku – minęły całe dziesięciolecia.

Ratunek w godzinie śmierci

Nabożeństwa ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi są ratunkiem dla grzeszników na godzinę śmierci. Obydwa objawienia zawierają wezwanie do zadośćuczynienia za grzechy i nadzieję na ratunek w godzinie śmierci. Niedługo po objawieniach nastąpiły rewolucje i wojny, a zatem śmierć była powszechnym i dużym zagrożeniem. Przesłania Chrystusa i Matki Bożej można zatem traktować jako zachętę do uporządkowania swojego życia duchowego i zawiązania bliskiej relacji z Nimi, co – zgodnie z obietnicami – będzie ogromną pomocą w godzinie śmierci.

– Obiecuję w nadmiarze Miłosierdzia Serca Mego, że Jego Miłość wszechpotężna udzieli wszystkim, którzy komunikować będą przez dziewięć pierwszych piątków miesiąca z rzędu, łaski pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski ani bez sakramentów świętych i że Moje Serce będzie dla nich bezpieczną ucieczką w ostatniej godzinie ich życia – powiedział Zbawiciel do siostry Małgorzaty Marii Alacoque.

Chrystus poprosił również o ustanowienie specjalnego święta ku czci Jego Serca na piątek po zakończeniu oktawy Bożego Ciała. – Dlatego żądam, żeby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony, jako osobne święto na uczczenie Mojego Serca i wynagrodzenia mi przez Komunię Świętą i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję, gdy wystawiony Jestem na ołtarzach. W zamian za to obiecuję ci, że Serce Moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób oddadzą Mu cześć lub przyczynią się do rozszerzenia Jego święta.

Matka Boża prosiła zaś o ustanowienie nabożeństwa pięciu pierwszych sobót miesiąca.

– Córko moja – powiedziała do siostry Łucji – spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewdzięczność stale ranią. Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość i oznajmij w moim imieniu, że przybędę w godzinie śmierci z łaskami potrzebnymi do zbawienia do tych wszystkich, którzy przez pięć miesięcy w pierwsze soboty odprawią spowiedź, przyjmą Komunię św., odmówią jeden Różaniec i przez piętnaście minut rozmyślania nad tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia.

Do wypełnienia warunków nabożeństw pierwszych piątków i pierwszych sobót miesiąca trzeba być w stanie łaski uświęcającej, czyli wolnym od jakiegokolwiek grzechu ciężkiego (do spowiedzi można przystąpić wcześniej) i przyjąć Komunię św. W pierwsze soboty należy również odmówić pięć tajemnic Różańca św. oraz rozważać treść tajemnic różańcowych przez 15 minut. Ważne jest, aby spowiedź i Komunia św. były uczynione w intencji wynagrodzenia. Intencja ta nie musi być jednak jasno wypowiadana co miesiąc, ale wystarczy intencja habitualna, czyli przyjęta raz i nigdy nie odwołana – jest nią po prostu raz powzięte postanowienie przystępowania do spowiedzi i Komunii św. pierwszopiątkowej i pierwszosobotniej w intencją wynagrodzenia.

Adrian Fyda

(Teksty objawień za: fatima.pl, pl.aleteia.org, sluzebniczki.pl, fronda.pl)

Ratunek dla Polski? Znaki Najświętszego Serca Jezusa w Milejczycach

 

Kult Najświętszego Serca Jezusa ożywia się. Cuda Eucharystyczne obudziły serca wiernych

#cuda eucharystyczne #realna obecność #Serce Jezusa #wiara

(Fot. AB Oprac. PCh24.pl)

W ostatnich latach w Polsce mocno ożywia się kult Najświętszego Serca Jezusa. Zapewne duży wpływ na to mają dwa Cuda Eucharystyczne, w Sokółce i Legnicy, podczas których na Hostiach pojawił się fragment serca Chrystusa w agonii. Wzrost kultu Jezusowego Serca najlepiej daje się poznać po ogromnej liczbie pielgrzymów modlących się w obliczu słynącego łaskami obrazu Najświętszego Serca Jezusa w podlaskich Milejczycach oraz po coraz chętniej noszonym na sercu medaliku -Tarczy Najświętszego Serca Jezusa.    

Doskonała Tarcza przeciwko złu

Z zapomnienia powraca Tarcza Najświętszego Serca Jezusa. Ta tarcza (w 1870 roku pobłogosławiona przez papieża bł. Piusa IX jako sakramentalium) ma swój początek w objawieniach św. Małgorzaty Alacoque, które miały miejsce w roku 1673. Podczas jednego z objawień Jezus polecił Małgorzacie sporządzić rysunek Swojego Serca, z raną zadaną włócznią, z której wypływa krew i woda. Serce otoczone jest cierniową koroną. Ta właśnie wizja przedstawiona jest na Tarczy Najświętszego Serca Jezusa. Najpierw Tarcza miała postać małego, kwadratowego (białego), względnie owalnego (czerwonego) kawałka sukna z wyhaftowanym, lub nadrukowanym symbolem samego Serca Pana Jezusa, noszonego na płaszczu w miejscu własnego serca. Obecnie Tarcza najczęściej ma kształt medalika.  

Tarcza Najświętszego Serca Jezusa ma swoją bogatą historię. Na sercach nosili ją powstańcy z Wandei, w 1720 roku ocaliła przed dżumą mieszkańców Marsylii. Z Tarczą Najświętszego Serca Jezusa wiążą się szczególne łaski. Liczne świadectwa udowadniają, że noszący ją doświadczają szczególnej ochrony przed chorobami i niebezpieczeństwami. Świadectwa te dotyczą również czasów współczesnych. Najwięcej w Polsce jest ich w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie Wesołej, które już wkrótce będzie ogłoszone Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Jedno z nich opowiada historię cudownego uzdrowienia, które miało swój czas zaledwie kilka lat temu. Należąca do wspólnoty parafialnej Gabriela Rosiek, w roku 2018 przeżywała prawdziwy dramat. Jej mąż Marek śmiertelnie zachorował. Mieli wtedy tróję małych dzieci. Gabriela codziennie modliła się gorąco w kościele przed obrazem Serca Jezusa o uzdrowienie męża. „Wpatrywałam się w ten obraz i gorąco prosiłam Chrystusa: Panie Jezu, bądźmy tylko Ty i ja, ja i Ty. Poczułam, jak z Najświętszego Serca Pana Jezusa wypływa ogromna miłość i łaska”. Było to tego dnia, o którym lekarze mówili, jako o ostatnim dniu życia Marka. Najwyraźniej jednak nie oni ustalają, kto i kiedy ma odejść z tego świata, bowiem Marek przeżył całą dobę, która okazała się przełomowa w jego powrocie do zdrowia.

Od niedawna w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie Wesołej podczas nabożeństwo pierwszych piątków miesiąca, można przyjąć tarczę NSPJ. W tym celu przyjeżdża tu coraz więcej pielgrzymów z różnych stron Polski, a nawet świata. 

Milejczyce

Bardzo szybko, można nawet powiedzieć błyskawicznie, rozwija się kult Najświętszego Serca Jezusa w podlaskiej parafii Milejczyce, w której znajduje się zabytkowy, drewniany kościół pw. św. Stanisława, a w nim, według ostatnich badań, najstarszy na świecie obraz Serca Jezusa.  Proboszcz kościoła pw. św. Stanisława w ciągu ostatnich  lat, na polecenie biskupa miejsca, zebrał już około 200 świadectw cudownych uzdrowień fizycznych i duchowych.  Już teraz przyjeżdża do kościoła w Milejczycach, tygodniowo, kilka autokarów pielgrzymów, jeszcze więcej jest tam peregrynacji rodzinnych i indywidualnych.

Historia obrazu Najświętsze Serca Jezusa z kościoła pw. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Milejczycach jest bardzo tajemnicza. Niewiele o jego pochodzeniu wiadomo. Do tej pory badaczom nie udało się ustalić kim był autor wizerunku. Najpewniej jednak obraz o dużych walorach artystycznych, powstał pod koniec XVII wieku na Podlasiu.

Jezus na tym niezwykłym obrazie został przedstawiony jako młody mężczyzna, z twarzą zwróconą w kierunku zagubionej owcy, którą niesie na ramieniu. Uwagę zwracają dwie szaty. Pierwsza z nich to szata koloru pomarańczowego, która oznacza godność królewską Jezusa. Druga, koloru ciemnoniebieskiego, wskazuje na boską naturę Zbawiciela oraz Jego godność wiecznego Kapłana. Serce znajduje się na nagiej piersi Syna Bożego.

Rzeczypospolita prekursorem Święta Najświętszego Serca Jezusa

Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa, wraz z Mszą św. i oficjum brewiarzowym, ustanowił w 1765 r. papież Klemens XIII. Był to przywilej tylko dla Polski, dla ówczesnego Królestwa Polskiego i jednej Konfraterni Najświętszego Serca w Rzymie. W ten sposób Stolica Apostolska odpowiedziała na memoriał biskupów polskich z 1764 roku.

Na ziemiach polskich Serce Boskiego Zbawcy czczone było jeszcze przed objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque. Pierwszy w świecie podręcznik tego nabożeństwa pt. „Ognisko serc – Serce Jezusa” napisał jezuita o. Kacper Drużbicki.  O ustanowienie święta Bożego Serca zabiegali w Stolicy Apostolskiej polscy królowie i biskupi.

Chrystus osobiście upomniał się o święto Swego Najświętszego Serca

Do grona czcicieli Najświętszego Serca Jezusowego należeli m.in. św. Bernard, Bonawentura, Katarzyna ze Sieny, Franciszek Salezy. Główna jednak zasługa w rozpowszechnieniu kultu Najświętszego Serca przypadła św. Małgorzacie Marii Alacoque (1647-1690) z klasztoru wizytek w Paray-le-Monial. Pan Jezus wielokrotnie objawiał świętej swoje Serce, a czcicielom Serca obiecywał liczne łaski. W piątek 10 czerwca 1675 r., po oktawie Bożego Ciała, miało miejsce ostatnie objawienie Jezusowego Serca świętej Małgorzacie Marii Alacoque. Jezus powiedział do niej: “Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że nie szczędziło niczego, aż do zupełnego wyniszczenia się dla okazania im miłości, a w zamian za to doznaje od większości ludzi tylko gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie oddają mu w tym Sakramencie Miłości. Dlatego żądam, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto ku czci Mojego Serca i na wynagrodzenie Mi przez komunię i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję”.

Na cały Kościół święto Serca Pana Jezusa rozszerzył papież Pius IX w roku 1856. Znamienny jest też akt oddania całego Kościoła i rodzaju ludzkiego w opiekę Serca Jezusowego, jakiego dokonał 31 grudnia 1899 roku papież Leon XIII, imienny poprzednik obecnego papieża Leona XIV.

Obecnie jesteśmy świadkami ożywienia, głównie w Polsce, kultu Serca Jezusa. Ma to związek z faktem, iż od początku cześć oddawana Sercu Bożemu była nierozerwalnie związana z kultem eucharystycznym, a współcześnie możemy obserwować ogromny wzrost praktykowania tej formy pobożności.  W coraz większej liczbie polskich kościołów, jak grzybów po deszczu, przybywa kaplic adoracji Najświętszego Sakramentu.  Z pewnością przyczyniły się do tego również cuda eucharystyczne, jakie miały miejsce w ostatnich latach w Polsce – w Sokółce i Legnicy.

Adam Białous

27 czerwca: Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

 

26 czerwca: zakończenie Oktawy Bożego Ciała i święcenie wianuszków

27 czerwca: Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa

Opublikowano na 26 czerwca 2025 by wobroniewiary

„To nabożeństwo jest ostatnim wysiłkiem Jego miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w ostatnich czasach”

Czerwiec to miesiąc w sposób szczególny poświęcony czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kult Serca Jezusowego wywodzi się z czasów średniowiecza; początkowo miał charakter prywatny, z czasem ogarnął szerokie rzesze społeczeństwa.

Mistyka średniowiecza łączyła kult Serca Jezusowego w bardzo żywym nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. Do najwcześniejszych, którzy w Ranie boku, otwartej włócznią żołnierza, odnaleźli Serce Boże, należy nieznany autor poetyckiego utworu Winny szczep mistyczny. Mówi w nim, że właśnie w tej Ranie odnalazł Serce Boże, że spocznie przy Nim, że się już z Nim nie rozstanie. Cały zakon św. Dominika Guzmana – dominikanie – bardzo wcześnie przyswoił sobie nabożeństwo do zranionego boku i Serca Pana Jezusa. W piątek po oktawie Bożego Ciała, a więc w dzień, który Chrystus wybrał sobie na święto Jego Serca, dominikanie odmawiali oficjum o Ranie boku Pana Jezusa.
Warto wymienić przynajmniej kilku świętych i błogosławionych, którzy wyróżniali się w średniowieczu szczególnym nabożeństwem do Serca Pana Jezusa; w tym Sercu znaleźli dla siebie źródło szczególnej radości i uświęcenia:

Św. Mechtylda (1241-1298) za zachętą samego Pana Jezusa wchodziła do Jego Serca i w nim spoczywała. Jezus oddawał jej swoje Serce jako znak zawartego z nią przymierza. Pewnego dnia w czasie spotkania Pan tak mocno przycisnął jej serce do swojego Serca, że miała wrażenie, że odtąd te dwa serca stanowią jedno. Mechtylda każdego rana witała Boże Serce i każdego wieczora czule je żegnała.

Podobnym przywilejem cieszyła się młodsza siostra Mechtyldy, św. Gertruda(1250-1303). Jej zasadnicze dzieło, które wsławiło jej imię po całej Europie, toPoseł Bożej pobożności. Jest to prawdziwy poemat o miłości Boga do duszy i duszy do Boga. Jego zaś źródłem jest Najświętsze Serce Syna Bożego. Można powiedzieć, że Gertruda obcowała z Sercem Jezusowym na co dzień.

Do św. Małgorzaty z Kortony (1252-1297) Pan Jezus odezwał się pewnego dnia: „Połóż twe ręce na ranach moich rąk!” Na to święta: „Nie, Panie!” W tej chwili otwarła się rana boku Chrystusa i święta ujrzała w niej Serce Zbawcy.

Od XVII wieku nabożeństwo do Serca Pana Jezusa staje się własnością ogółu wiernych i całego Kościoła. Przyczyniło się do tego dwoje świętych: św. Jan Eudes i św. Małgorzata Maria Alacoque. Pierwszy działał bardziej z własnej inicjatywy, natomiast św. Małgorzata – pod wpływem nakazów, jakie otrzymała od samego Chrystusa, który chciał się jej pośrednictwem posłużyć.

W dekrecie o heroiczności cnót z 1903 r. Św. Jan Eudes jest nazwany „twórcą liturgicznego kultu Serca Jezusa i Maryi”. W breve beatyfikacyjnym czytamy wprost: „Płonąc sam szczególną miłością ku Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi, powziął pierwszy – a nie było to bez natchnienia Bożego – myśl publicznego kultu ku ich czci. Należy go przeto uważać za ojca tego, tak miłego nam nabożeństwa. (…) Był także tego kultu doktorem, albowiem ku czci obu Serc ułożył oficjum i Mszę świętą. Był wreszcie ich apostołem, bo całym sercem przykładał się do szerzenia tego zbawiennego nabożeństwa”. Jan Eudes chciał, aby ono było własnością wszystkich. Nowością, którą wprowadził, było również to, że nabożeństwo do Serca Pana Jezusa łączył ściśle z nabożeństwem do Serca Maryi. Nie umiał tych dwóch Serc rozłączyć. Nabożeństwo do tych dwóch Serc wprowadził także do liturgii Kościoła.
Jan Eudes postawił sobie za program swojej kapłańskiej misji szerzenie kultu i nabożeństwa do Serca Pana Jezusa i do Serca Maryi: niezmordowanym słowem, pismami i dziełami. Założył także ku czci tych dwóch Serc i pod ich imieniem osobną rodzinę zakonną (1641), aby kapłani tegoż zgromadzenia ex professo oddawali się szerzeniu nabożeństwa do tych dwóch Serc. Ku czci tych dwóch Serc przepisuje swoim synom duchownym osobne nabożeństwa i modlitwy, wśród nich piękne pozdrowienie: Ave Cor sanctissimum, ave Cor amantissimum Jesu et Mariae! W roku 1643 poleca w swoim zakonie obchodzić uroczyście święto Najświętszego Serca Maryi (8 lutego) oraz Serca Pana Jezusa (20 października). Układa oficjum na te święta. W roku 1648 wydaje książeczkę O nabożeństwie do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi. W roku 1670 otrzymuje od teologów aprobatę tekstów Mszy świętej i oficjum o Najświętszym Sercu Pana Jezusa.

Jednak główna zasługa w rozpowszechnieniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa przypada skromnej zakonnicy, wizytce, św. Małgorzacie Marii Alacoque (1647-1690). Żyła ona w tym samym wieku i czasie, co św. Jan Eudes, ale w zupełnym ukryciu w klasztorze w Paray-le-Monial. 27 grudnia 1673 roku Małgorzata dopuszczona została do tego, by spoczęła na Sercu Jezusowym. Pan Jezus pokazując jej swoje Serce pełne ognia, rzekł do niej: „Moje Boskie Serce tak płonie miłością ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych płomieni gorejących, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami”. Następnie Jezus wziął serce Małgorzaty i umieścił je symbolicznie w swoim Sercu. Potem już przemienione i jaśniejące oddał Małgorzacie. Usłyszała pocieszające słowa: „Dotąd nosiłaś tylko imię mojej sługi. Dzisiaj daję ci inne imię – umiłowanej uczennicy mojego Serca”.
Drugie objawienie miało miejsce na początku roku 1674. Pan Jezus ponownie objawił Małgorzacie swoje Serce i wymienił dobrodziejstwa i łaski, jakie przyrzeka czcicielom swojego Serca. „To nabożeństwo – pisze św. Małgorzata – jest ostatnim wysiłkiem Jego miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w ostatnich czasach”. Wśród różnych form czci Pan Jezus zażądał czci także wizerunków swojego Serca.
W tym samym roku 1674 miało miejsce trzecie z wielkich objawień. W czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu pojawił się Świętej Pan Jezus „jaśniejący chwałą, ze stygmatami pięciu ran, jaśniejącymi jak słońce”. Pan Jezus ponownie odsłonił swoją pierś i pokazał swoje Serce w pełnym blasku. Zażądał, aby w zamian za niewdzięczność, jaka spotyka Jego Serce i Jego miłość, okazaną rodzajowi ludzkiemu, dusze pobożne wynagradzały temuż Sercu zranionemu grzechami i niewdzięcznością ludzką. Zażądał, aby w duchu wynagrodzenia w każdą noc przed pierwszym piątkiem miesiąca odbywała się godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu (tzw. godzina święta) oraz aby Komunia święta w pierwsze piątki miesiąca była ofiarowana w celu wynagrodzenia Boskiemu Sercu za grzechy i oziębłość ludzką.

Wreszcie w piątek po oktawie Bożego Ciała, 10 czerwca 1675 roku, nastąpiło ostatnie wielkie objawienie. Kiedy Małgorzata klęczała przed tabernakulum w czasie nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, ukazał się jej Chrystus, odsłonił swoje Serce i powiedział:
„Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że nie szczędziło niczego aż do zupełnego wyniszczenia się dla okazania im miłości, a w zamian za to doznaje od większości ludzi tylko gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie oddają mu w tym Sakramencie Miłości. Lecz najbardziej boli Mnie to, że w podobny sposób obchodzą się ze Mną serca służbie mojej szczególnie poświęcone. Dlatego żądam, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był odtąd poświęcony jako osobne święto ku czci mojego Serca i na wynagrodzenie Mi przez Komunię i inne praktyki pobożne zniewag, jakich doznaję. W zamian za to obiecuję ci, że Serce moje wyleje hojne łaski na tych wszystkich, którzy w ten sposób oddadzą Mu cześć lub przyczynią się do jej rozszerzenia”.

Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic,
dotyczących czcicieli Jego Serca:

Stolica Apostolska dopiero po ścisłych i dokładnych badaniach zezwoliła na obchodzenie święta, jak i na cześć wizerunków Jezusowego Serca w formach dzisiaj powszechnie przyjętych. Po raz drugi Kościół pośrednio zatwierdził objawienia, dane św. Małgorzacie Marii Alacoque, kiedy po surowym procesie wyniósł ją do chwały ołtarzy. Jej beatyfikacja odbyła się w roku 1864, a kanonizacja w roku 1920. Pierwszym z papieży, który zatwierdził nabożeństwo do Serca Pana Jezusa a także święto dla niektórych diecezji i zakonów, był Klemens XIII. Uczynił to w roku 1765 – a więc prawie w sto lat po wspomnianych objawieniach. Decydującym jednak w tej sprawie stał się memoriał biskupów polskich wysłany do tego papieża w 1765 roku. Memoriał podaje najpierw historyczny przegląd kultu, a następnie uzasadnia bardzo głęboko godziwość i pożytki płynące z tego nabożeństwa. Papież Pius IX w roku 1856 rozszerzył święto Serca Pana Jezusa na cały Kościół. Leon XIII 31 grudnia 1899 roku oddał Sercu Jezusowemu w opiekę cały Kościół i rodzaj ludzki.