"Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: Czy Ty jesteś Królem żydowskim?" (J 18, 33).

"Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: Czy Ty jesteś Królem żydowskim?" (J 18, 33).  Piłat jest przedstawicielem dzisiejszego świata. Do obydwu można odnieść surowy, ale aż nazbyt słuszny wyrzut: "Oczy mają, ale nie widzą. Mają uszy, ale nie słyszą" (Ps 115, 5-6). Albowiem królewski charakter Chrystusa jest prawie namacalnym faktem dla każdego, kto ma trochę choćby dobrej woli.  Chrystus jest Królem jako Bóg-Człowiek. Przez to bowiem, iż przybrał ludzką naturę blaskami prawdziwego bóstwa, wyniósł ją do najwyższego szlachectwa. Tak więc on, jako Bóg-Człowiek jest najwyższym, najgodniejszym z ludzi, królem całego rodu ludzkiego. Słusznie więc śpiewa Kościół: "Od wieków zamierzchłych Ty jedynie jesteś koroną, skarbem i ozdobą plemienia ludzkiego!"  Chrystus jest królem jako Odkupiciel. Albowiem przez dzieło odkupienia zbawił on wszystkich ludzi. Wszyscy są jego dłużnikami. On jest królem wszystkich. Dlatego znowu śpiewa Kościół: "Nie bojaźnią, przemocą i podbiciem ludzkości w niewolę zdobył on sobie koronę; lecz gdy został podniesiony na haniebnym drzewie krzyża, pociągnął wszystko ku sobie potęgą miłości".  Chrystus jest królem ze względu na swą miłość w Eucharystii. Albowiem przez Najśw. Sakrament Ołtarza dał nam ludziom najwyższy dowód swej miłości. Z należnym mu więc prawem wielbi go Kościół w litanii, jako Króla i zjednoczenie wszystkich serc.  Tak więc miał on całkowite prawo zapewnić przed Piłatem: "Tak, jestem królem" (J 18, 37). Dlatego ma on też prawo, by święcić i uroczyście obchodzić uroczystości jego królewskiej godności. Składaj więc sercem i ustami hołd pełnemu chwały Chrystusowi-Królowi i całą duszą odmawiaj głęboką w treść modlitwę odpustową:  "O Jezu Chryste, oddaję Ci hołd jako Królowi świata. Wszystkie stworzenia są uczynione dla Ciebie. Rozporządzaj mną jak własnością swoją. Odnawiam moje przyrzeczenia Chrztu św., wyrzekam się szatana, jego pychy i jego spraw i obiecuję żyć, jak przystoi dobremu katolikowi. W szczególniejszy sposób obowiązuję się użyć wszystkich sił, aby dopomóc do zwycięstwa prawom bożym i prawom Kościoła świętego. Boskie Serce Jezusa, ofiaruję Ci wszystkie nędzne uczynki moje w tej intencji, ażeby wszystkie serca uznały twe święte królowanie i aby w ten sposób mocno utrwaliło się na całym świecie twoje królestwo pokoju. Amen"  (Odpust zupełny pod zwykłymi warunkami. 21 lutego 1923 r.)  Z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej. za msza.net.