Magnificat

Magnificat

Uwielbiaj, duszo moja, sławę Pana mego.
Chwal Boga Stworzyciela tak bardzo dobrego.
Bóg mój, zbawienie moje, jedyna otucha.
Bóg mi rozkoszą serca i weselem ducha.
Bo mile przyjąć raczył swej sługi pokorę, łaskawym okiem wejrzał na Dawida córę.
Przeto wszystkie narody, co ziemię osiędą, odtąd błogosławioną mnie nazywać będą.
Bo wielkimi darami uczczonam od Tego, którego moc przedziwna, święte imię Jego.
Którzy się Pana boją, szczęśliwi na wieki, bo z nimi miłosierdzie z rodu w ród daleki.
Na cały świat pokazał moc swych ramion świętych, rozproszył dumne myśli głów pychą nadętych.
Wyniosłych złożył z tronu, znikczemnił wielmożne, wywyższył, uwielmożnił w pokorę zamożne.
Głodnych nasycił hojnie i w dobra spanoszył, bogaczów z torbą puścił i nędznie rozproszył.
Przyjął do łaski sługę Izraela cnego, wspomniał nań, użyczył mu miłosierdzia swego.
Wypełnił, co był przyrzekł niegdyś ojcom naszym: Abrahamowi z potomstwem jego, wiecznym czasem.
Wszyscy śpiewajmy Bogu w Trójcy Jedynemu, Chwała Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, tak zawsze niech będzie, teraz i na wiek wieków niechaj słynie wszędzie.