„Córko moja, świat stracił równowagę, ponieważ nie zachował w pamięci mojej Męki. W ciemnościach nie odnalazł światła mojej Męki, światła, które mogłoby go oświetlać i za pomocą którego, poznając moją Miłość i to, ile bólu kosztują Mnie dusze, mógłby pokochać Tego, który naprawdę go miłował.

„Córko moja, świat stracił równowagę, ponieważ nie zachował w pamięci mojej Męki. W ciemnościach nie odnalazł światła mojej Męki, światła, które mogłoby go oświetlać i za pomocą którego, poznając moją Miłość i to, ile bólu kosztują Mnie dusze, mógłby pokochać Tego, który naprawdę go miłował. A światło mojej Męki, prowadząc go, mogłoby go ostrzec przed wszelkim niebezpieczeństwem.
W słabości nie znalazł siły mojej Męki, która mogłaby go podtrzymać. W niecierpliwości nie znalazł lustra mojej cierpliwości, w obliczu którego, zawstydzony, mógłby poczuć się w obowiązku opanowania samego siebie.
W cierpieniu nie znalazł pocieszenia cierpienia Boga, który wspierając jego cierpienie, mógłby zaszczepić w nim miłość do cierpienia.
W grzechu nie znalazł mojej Świętości, która dotrzymując mu kroku, mogłaby wszczepić w niego nienawiść do grzechu…

Ach, człowiek sprzeniewierzył się wszystkiemu, ponieważ we wszystkim oddalił się od Tego, który mógł mu pomóc. Tak więc świat stracił równowagę. Postąpił jak dziecko, które nie chciało uznać więcej swojej matki, jak uczeń, który, nie uznając swojego nauczyciela, nie chciał więcej słuchać jego nauk ani uczyć się jego lekcji. Co stanie się z tym dzieckiem czy z tym uczniem? Będą bólem dla siebie samych oraz postrachem i bólem społeczeństwa… Takim stał się człowiek – postrachem i bólem, i to bólem bez litości. Ach, człowiek pogarsza się, pogarsza się coraz bardziej, a Ja ze łzami krwi go opłakuję!” (Tom 11, 2 luty 1917)