To nie będzie historia o kolejnej aborcji, ale dowód, że ludzie nie mają prawa ustawiać granicy życia.

W Wielkiej Brytanii istnieją zasady, że dzieci urodzone przedwcześnie ratuje w przypadku gdy wiek płodu wynosi co najmniej 23 tygodnie lub waga przekracza 450 gram. Gdy nie osiąga się tych limitów uznaje się, że płód nie jest zdolny do życia – ich narządy nie są wystarczająco rozwinięte. Ciekawe jaki urzędnik to ustalił?
Czytam teraz news z serwisu onet.pl: “Urodzona zaledwie w 22 tygodniu ciąży Maddalena została uratowana przez przypadek. Dziewczynka otrzymała fachową pomoc i została podłączona do respiratora. Potem okazało się, że na wadze, na której położono dziecko po porodzie, znajdują się nożyczki a Maddalena waży tylko 328 g. (…) Po ponad 6 miesiącach dziecko zostało zwolnione ze szpitala (…). Kate, matka dziewczynki, w wywiadzie dla “The Sun” powiedziała: – Ona waży teraz ponad 6 kg i z dnia na dzień jest coraz silniejsza. Jest naszym małym cudem i jesteśmy bardzo szczęśliwi, że jest już z nami.”

Cud polega na tym, że na wadze leżały nożyczki, których nikt nie zauważył. Dziewczynkę zaniesiono do inkubatora. Gdyby nie było nożyczek czekano by, aż dziewczynka umrze. Możliwe też, że dziewczynkę zaniesiono by do lodówki. W lodówce dzieci umierają szybciej.
Dziwicie się lodówką? Nie wiem jak w Wielkiej Brytanii, ale znam świadectwa osób – położnych, które twierdzą, że taka bywa praktyka szpitali, gdzie przeprowadza się aborcję a płód, na złość prawu aborcyjnemu, żyje. Zanosi się je do lodówki – to taka odwrotność inkubatora.
(Źródło: stopaborcji.pl/…sci/wiadomosci/565-wymordowac-najmlodsze-pokolenie dostęp 27.02.2014)
Posłuchajcie mnie uważnie: Bóg dał człowiekowi prawo, dał swoje przykazania, a człowiek dzisiaj chyba wszystko już podeptał, przeinaczył i unieważnił. Podeptał też, przeinaczył i unieważnił przykazanie “nie zabijaj”. Szczególnie dotyka to początków życia – szczególnie problem aborcji, i jego końcówki – problem eutanazji (będziemy jeszcze o tym mówić).
Chodzi tu o coś bardzo podobnego – odebranie Bogu panowania nad życiem i śmiercią i przekazanie tego prawa człowiekowi, który staje się dla kogoś panem życia i śmierci. Masz 450 gram? – żyjesz. Udało ci się dotrwać do 24 tygodnia? – żyjesz. Jesteś dzieckiem gwałtu albo figli małoletnich rodziców? – możesz umrzeć. Przedwcześnie wywołany poród, może zastrzyk z potasu w serce i do lodówki, jeśli się jeszcze szarpiesz.
Prawo zezwalające zabijać nienarodzone dzieci sprzeciwia się Bogu, który jest jedynym Panem życia i śmierci.
A jeśli nie wierzysz w Boga, to uznaj przynajmniej, że nie trzyma się to logiki, że bluźni to rozumowi.
Jan Paweł II powiedział: “naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości”.
Odrzućmy absurdy wyznaczania jakiś granic, terminów czy warunków. Życie człowieka zaczyna się od momentu poczęcia i kończy z chwilą naturalnej śmierci – koniec, kropka. Uchylenie tej zasady, otworzenie choćby wąziutko furtki, sprawia, że rusza lawina i wywraca się porządek świata prowadzący do zagłady naszej cywilizacji.
Jeśli jesteś księdzem to następne zdanie może jest i twoim doświadczeniem: Powiem coś bardzo osobistego. Nie spotkałem w życiu bardziej nieszczęśliwych, cierpiących i poharatanych psychicznie istot niż kobiety, które w konfesjonale wyznawały zabicie swojego dziecka. Bezmiar cierpienia i rozpaczy, i rozdzierający serce krzyk bólu.
Może są i takie kobiety, które same o sobie mówią “zimne suki”. O żadnej tak nie powiem, nie wierzę, by zabicie swojego dziecka było równe wyrwaniu zęba.
Ludzkość zaczęła się w tym momencie, gdy jeden człowiek wziął drugiego – rannego w polowaniu – na swoje plecy. A potem pielęgnował go i karmił.
Ludzkość kończy się, gdy człowiek zaczyna zabijać bezbronnego i słabego człowieka a przyzwolenie na to zapisywane jest w ludzkich kodeksach.
Jeszcze raz: “naród, który zabija własne dzieci, jest narodem bez przyszłości”.
ks. Zbigniew Paweł Maciejewski