Jesteś żywym przybytkiem Bożym

Data publikacji: 2013-05-24 14:00

Data aktualizacji: 2013-05-24 14:51:00

„Jeśli Mię kto  miłuje, będzie chował mowę Moją: a Ojciec Mój umiłuje go i do Niego przyjdziemy,  a mieszkanie u Niego uczynimy" (Jan 14, 23).

Wedle nauki Chrystusa Pana  każda, grzechem nieskalana dusza ludzka jest żywą świątynią Boga Przedwiecznego!  Sama myśl o tym niepojętym zaszczycie drżeniem nas przejmuje, drżącym piórem  przenosimy ją na papier!

Ja, ułomne, słabe  ziemskie stworzenie; ja, nie tylko w powiecie, ale i w miejscu zamieszkania  nieznany chłopiec, – mogę być żywym przybytkiem Wszechmocnego Boga! Zaprawdę tak  jest. Uczą nas tego wyraźnie powyższe słowa Pana!

Bóg chce zstąpić do mej  duszy i w niej zamieszkać! Fakt ten atoli nie tylko jest chwałą dla mnie, ale  pociąga za sobą pewne zobowiązania. Zastanów się nad tym, co wypływa z tego  ogromnego zaszczytu, że dusza Twoja ma stać się przybytkiem Żywego  Boga!

Wszak prawda, że w  kościele wszystko musi być czyste, wszystko starannie utrzymane! Jakiż więc  porządek panować musi w świątyni Twej duszy, aby nawet Oko Wszechwiedzącego Boga  nie odkryło w niej kątów zasnutych pajęczyną, zakurzonych, powykrzywianych  ozdób.

W kościele rozlegają się podnoszące ducha, piękne dźwięki organów, głoszące chwałę Bożą. W małym Twoim  przybytku organy zastąpi gorliwa, rozmodlona dusza, chętna zaś, radosna i żarliwa modlitwa, całe Twoje modlitwą przepojone życie, będzie aktem uwielbienia  Boga.

Z wieży kościelnej huczą dzwony, nawołując ludzi do chwalenia Boga. Niech więc Twoje, godne uznania życie, Twoje radością błyszczące oczy, Twoja biała jak śnieg dusza, staną się dzwonem Pańskim, na odgłos którego zapłoną i inni ogniem Twojej gorliwości w  służbie Bożej.

W kościele jarzą się  świece, rozpraszając mrok. Niech żywa Twoja wiara będzie świecą rozjaśniającą Tobie i innym drogę do Chrystusa.

A na koniec w kościele  najważniejszy jest ołtarz, na ołtarzu zaś Przenajświętszy Sakrament i ukryty w  Nim Pan nasz Jezus Chrystus. Bez Przenajświętszego Sakramentu kościół nie jest  kościołem w całej pełni, odczuwamy w nim jakąś pustkę, jakiś nieokreślony,  przejmujący brak. W każdą ochrzczoną duszę składa Pan Jezus odbicie Boskich  Swoich rysów. Świętą podobiznę szpeci w nas i zaciera grzech. Nieporównanym,  niczym nie zastąpionym skarbem w przybytku Twej duszy, będzie zawsze wyraźny,  nigdy nie zatarty obraz Jezusa, przemieszkującego w tej ozdobionej łaską poświęcającą świątyni.

Za nic na świecie nie  rozłączajcie się z tym skarbem! Rozwijajcie w jak najżywotniejszą rzeczywistość myśl: Dusza moja jest przybytkiem Boga, a na jej ołtarzu żyje nieprzerwanie  Chrystus!

Wiedzieć, czuć, przeżywać, że Chrystus nie tylko w kościele jest ze mną. Jest ze mną na boisku, jest ze mną w klasie, w fabryce, w warsztacie, jest ze mną na wycieczce. Z Tobą jest  młodzieńcze, kiedy przy łagodnym świetle lampy, łamiesz sobie głowę nad zadaniem  matematycznym. Z Tobą, gdy przebiegasz skąpane w słonecznym blasku lasy i pola.  Gdy wspinasz się na niedostępną skałę, On Cię za rękę prowadzi, On Cię wspiera w  walce z tysiącznymi burzami, połączonymi z wiekiem rozwoju. On wzmacnia Cię wtenczas. On koi Twe serce gdyś smutny, On zawsze Cię rozumie, choć Cię nikt nie  rozumie, On nigdy Cię nie opuści, o ile Mu wiary dochowasz. Oto znaczenie  wzniosłej myśli: Jestem przybytkiem Bożym!

 

Ks. bp. Tihamér Tóth, Chrystus i  młodzieniec, Kraków 1948, s. 115-116.

(Pisownia oryginalna)

Read more: http://www.pch24.pl/jestes-zywym-przybytkiem-bozym,15087,i.html#ixzz2UWv4FCpS